Όσοι το ένα δεν το βλέπουν τρία…

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

«Εναντίον όλων», ναι τελικά, η κραυγή.

Ψυθιρίστηκε σήμερα με κεφαλαία

από των μνημονίων τ’ αντίπαλο δέος,

κι όχι απ’ του φασισμού τη μήτρα.

Το ‘πε σήμερα πιο καθαρά, με αφορμή.

Δεν μπορούν, ναι-ναι, ν’ ανθίζουν

όλα του κάμπου τα ‘νθη πλέον,

και ας χορεύουν στην ίδια ευωδία.

 

Ρουφήκτρα ψυχών θέλουν πνιγηρή,

όσοι αρνούνται των θεάτρων

τις καμπύλες, που τους όμοιους,

απέναντι στη σκηνή τους δείχνουν.

 

Πηγάδι ανυπόφορο το σκάβουν,

το χώρο της ροζ αριστεράς,

όσοι το ένα δεν το βλέπουν τρία,

αλλά το τέσσερα του θέατρου για ένα.

 

«Εναντίον όλων μόνοι, δεν πειράζει«.

Θυμίζει το μαύρο που φουσκώνει,

παρά το αίμα της φυλής που χύνουν,

όσοι με μαύρες μπλούζες τα ίδια κελαηδούν.

 

Υπάρχουν όμως ακόμα εκεί σιμά φωνές,

στα κάτω διαζώματα και τα μεσαία,

που το τρία θέλουν να γίνεται ένα-ένα,

κι όχι κάθε ένα να το πνίξουν στο δήθεν ένα…

 

Θύμισες νεανικές, σαράντα χρόνων,

χθες, σήμερα και αύριο στο νου μου.

Εκατό και χίλια ένα-ένα τραγούδησαν

χωρίς φραγές την ποικιλία της εξέγερσης.