Χρεωαποικία, γεωπολιτική και πατριωτικό μέτωπο
Του Θόδωρου Σ. Μπατρακούλη*
Τα Μνημόνια, οι Δανειακές Συμβάσεις, οι Εφαρμοστικοί Νόμοι συνιστούν παραβιάσεις του Συντάγματος και των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που συνάπτονται με την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία. Προωθούν την πολυετή ύφεση. Φτωχοποιούν-εξαθλιώνουν την ελληνική κοινωνία. Με την πρώτη Δανειακή Σύμβαση, ερήμην της Βουλής, η κυβέρνηση Γ. Α. Παπανδρέου αποδέχτηκε και παραίτηση από την ασυλία που απορρέει από την εθνική κυριαρχία.
Το χρονικό διάστημα που ακολούθησε ήταν μαρτυρικό για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες. Βάσει της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης η Ελλάδα βρισκόταν υποχρεωμένη να πληρώνει τουλάχιστον 15 δις τόκους τον χρόνο, χρηματικά ποσά που θα τα στερείται η οικονομία μας. Κινδυνεύει η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων (σπίτια, γη). Με τις συνεχείς φοροεπιδρομές πολλοί θα δυσκολεύονται να εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, και θα μπορεί να προχωρεί σε κατασχέσεις η εφορία υπέρ των Δανειστών.
Από το άλλο μέρος, μετά το 1990, στην Ευρασία εξελίσσονται σημαντικές γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Στην Ελλάδα και στην Κύπρο επίκεινται νέοι τυφώνες, οικονομικός αλλά και γεωπολιτικός, ως συνέπεια των σχεδιασμών του Βερολίνου και της τρόικας, αλλά και των μεταβολών στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Ο οικονομικός στραγγαλισμός μετά την απόφαση του Eurogroup της 15ης Μαρτίου αποτελούσε προοίμιο για ένα νέο διαλυτικό για την Κυπριακή Δημοκρατία σχέδιο τύπου «Σχέδιο Ανάν», που θα υπαγάγει όλο το νησί υπό τον έλεγχο της Τουρκίας. Στην Κύπρο, κάθε μέρα κλείνουν καθημερινά πέντε επιχειρήσεις, ενώ άλλες δέκα αναστέλλουν προσωρινά τις εργασίες τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων προχώρησε σε ραγδαίες μειώσεις μισθών. Το «μοντέλο Κύπρου» θα εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες.
Η Ελλάδα έπρεπε και μπορούσε να προχωρήσει στη συγκρότηση επιτροπής λογιστικού ελέγχου του χρέους από το 1974 και μετά, καθώς και του PSI και των δύο δανειακών συμβάσεων (κυρίως αυτής του 2010). Βάσει των πορισμάτων αυτής της επιτροπής να απαιτήσει από τους δανειστές μη πληρωμή του απεχθούς χρέους και αναδιαπραγμάτευση, αρνούμενη την λογική της υποταγής στα κελεύσματα της Γερμανίας – και των συντασσόμενων με τις θέσεις της – και του ΔΝΤ. Με συνολικό εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και πατριωτική συσπείρωση η Ελλάδα θα μπορούσε να αξιοποιήσει τις αμερικανο-γερμανικές διαφωνίες για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ευρωζώνη. Η Ελλάδα έπρεπε να προχωρήσει σε εκτεταμένη παραγωγική ανασυγκρότηση, να ενισχύσει στο μεγαλύτερο βαθμό την οικονομική της αυτονομία. Να συντάσσεται στα δημοσιονομικά και θεσμικά ζητήματα με τους «ευρωσκεπτικιστές». Να προωθεί μέτωπο με χώρες όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, – ως ένα βαθμό και με την Ιταλία. Να συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση ενός βαλκανικού πόλου, στο πλαίσιο της ΕΕ αλλά και αυτόνομα. Βεβαίως, πρέπει να αφήνουμε ανοιχτό και να προετοιμαζόμαστε και για το ενδεχόμενο εξόδου μας από την ευρωζώνη, στο πλαίσιο ενός εθνικού στρατηγικού σχεδιασμού και της διατήρησης των ευρύτερων δυνατών διαπραγματευτικών δυνατοτήτων της χώρας. Αλλά, μια εσπευσμένη οικειοθελής έξοδος από την ευρωζώνη εγκυμονούσε μεγαλύτερους κινδύνους, οικονομικούς, αλλά και γεωπολιτικούς. Η Ελλάδα θα έμενε τραγικά απομονωμένη απέναντι στη νεοοθωμανική Τουρκία.
Η τελευταία άλλαζε σημαντικά υπό την πρωτοκαθεδρία του πολιτικού Ισλάμ. Η πρόσφατη επιδείνωση της οικονομίας της αποτελεί μια πτυχή των εξελίξεων. Κυρίως όμως, δυσκολίες συναντούσε η μεσανατολική εξωτερική πολιτική της Τουρκίας που εφαρμόσθηκε τα τελευταία χρόνια βασιζόμενη στα δόγματα του «στρατηγικού βάθους» του Αχμέτ Νταβούτογλου. Η Τουρκία προωθούσε, μαζί με τις σουνιτικές δυνάμεις του Κόλπου, τη δημιουργία ενός νέου Χαλιφάτου, στο οποίο επιδίωκε να παίζει ρόλο πρωταγωνιστή. Αυτά δοκιμάζονται στη Συρία: η αντοχή της κυβέρνησης Ασαντ δυσκόλεψε τις επιδιώξεις του συμπλέγματος εσωτερικών και εξωτερικών δρώντων που προσπαθούν να καταλάβουν την εξουσία. Εξάλλου, η κυβερνητική αλλαγή στην Αίγυπτο καθώς και μια ενδεχόμενη προσέγγιση Ουάσιγκτον-Τεχεράνης τροποποιούσαν τους όρους των γεωπολιτικών εξελίξεων στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Για την Ελλάδα δημιουργούνταν δυνατότητες επαναπροσδιορισμού των σχέσεών της με τις προαναφερόμενες χώρες.
Και αυτοί που ακολουθούν πιστά τους μονοδρόμους των «Μνημονίων» και του «Ανώτατου Συμβούλιου Συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας», που πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου διακήρυτταν ότι θα επαναδιαπραγματευθούν Δανειακές Συμβάσεις και Μνημόνια, ποιόν εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό προτείνουν; Σε τι αποσκοπούσαν οι απόψεις περί «δύο άκρων»; Ποιόν ωφελούν οι πρόσφατες δολοφονίες (στο Κερατσίνι στο Νέο Ηράκλειο); Προκαλούν βάσιμες υποψίες για μεθοδευμένη καλλιέργεια διχαστικού κλίματος και φόβου, ώστε να εξωθηθεί η κοινωνία σε σύγκλιση γύρω από τον άξονα της αποικιοκρατικής πολιτικής.
«Πρέπει πλέον «κάποιοι» να κυβερνήσουν αυτή την χώρα, να διαφυλάξουμε την πολιτειακή μας υπόσταση και την πολιτειακή μας νομιμότητα με την βαθύτερη έννοια του όρου. Αφού οι δράστες της σάπιας μεταπολίτευσης φιλότιμα εξαφανιστούν από μόνοι τους να ανοιχθεί ο δρόμος για ανάκαμψη, για περισσότερη δημοκρατία, νομιμοποίηση της διακυβέρνησης και ορθολογική συμμετοχή στο διεθνές και ευρωπαϊκό γίγνεσθαι» (Παναγιώτης Ηφαιστος). Οι ζωντανές δυνάμεις που δίνουν τις κοινωνικές μάχες είναι οι εργαζόμενοι, οι πολίτες. Ζωτικό ζήτημα είναι με ποιούς στόχους, στρατηγικό σχεδιασμό, γεωπολιτικό όραμα αγωνιζόμαστε και πώς θα οικοδομηθεί το δημοκρατικό πατριωτικό μέτωπο εθνικής αντίστασης που απαιτούν οι κρίσιμες περιστάσεις. Ιδιαίτερα αυτοί που συνειδητοποιούν τη μετατροπή της χώρας σε χρεοαποικία – σήμερα γερμανοευρωπαϊκή – και την υποταγή του λαού της σε ιμπεριαλιστική και νεοοθωμανική τροχιά, αυτοί που θέλουν άλλη πορεία – στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στις βαλκανικές χώρες, στην Ευρώπη, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή – ας επιταχύνουν πιο μεθοδικά και ας συντονίσουν τις κινήσεις τους για τη δημιουργία δημοκρατικού πατριωτικού πόλου αντίστασης του Ελληνικού λαού. Βασικοί πολιτικοί άξονες ενός τέτοιου κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η εθνική ανεξαρτησία, η κοινωνική χειραφέτηση, η δημοκρατία, η οικολογία, η παραγωγική ανασυγκρότηση και η σύμφυτη με αυτήν αγροτική αναγέννηση, η αξιοποίηση των κοινοτικών παραδόσεων του Ελληνισμού.
07.11.2013
* Θόδωρος Σ. Μπατρακούλης, Δρ Γεωπολιτικής, Νομικός, theobatrak@gmail.com, http://theodorosbatrakoulisblogspot.gr
