Το μόνο «συνταγματικό τόξο»…*
Του Γιάννη Στρούμπα
Καλούμενοι να διαβιώσουν σε μια επικράτεια από την ίδρυσή της ακόμα λυμαινόμενη από πολιτικές εξουσίες που προβάρουν τη νομιμότητα και την ψαλιδίζουν -αν όχι πετσοκόβουν- στα μικροκομματικά τους συμφέροντα, οι Έλληνες πολίτες έχουν πάψει να τρέφουν ιδιαίτερες προσδοκίες ως προς την τήρηση της νομιμότητας και των διατάξεων του Συντάγματος. Οι πολιτικές ρητορείες αντιμετωπίζονταν ήδη προ κρίσεως με τη συγκατάβαση μιας θυμοσοφίας που αντιλαμβανόταν άριστα την κενότητά τους.
* α΄ δημοσίευση: εφημ. «Αντιφωνητής», αρ. φύλλου 378, 1/11/2013.
Όπως όμως συμβαίνει με σφοδρή ένταση ιδίως σε κάθε περίπτωση πολιτικής ανωμαλίας, οι λέξεις όχι μόνο χάνουν το νόημά τους, μα συναινούν περαιτέρω, μέσω της θρασείας διαστρέβλωσής τους, στη γελοιοποίηση κάθε θεσμού και στη συνακόλουθη εκπόρνευση της ίδιας της Δημοκρατίας. «Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!/ Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;», διαπίστωνε πικρά ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης στο ποίημά του «Από βλακεία», αναφερόμενος στο τραγικό σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων χριστιανών» της χούντας των συνταγματαρχών, η οποία προσποιούνταν πως αντιμετώπιζε σαν αξίες μια χώρα και τους ανθρώπους της, αν και στην πραγματικότητα την ίδια στιγμή τούς ακινητοποιούσε στον τυραννικό της γύψο. Η σύγχρονη συγκυβέρνηση των πάλαι ποτέ κραταιών κομμάτων του «δικομματισμού» εμφανίζει μια παρόμοια λεκτική συμπεριφορά, όταν αναιδώς επικαλείται το Σύνταγμα, παρόλο που το έχει κουρελιάσει, και μαζί του εμπαίζει γενικότερα τον θεσμό της Δικαιοσύνης.
Η λεκτική αναίδεια των κομμάτων της συγκυβέρνησης κατέκτησε μια νέα κορυφή υιοθετώντας την ορολογία περί «αντισυνταγματικού τόξου», η οποία εκκίνησε από τον χαρακτηρισμό των ενεργειών της Χρυσής Αυγής, καθώς αυτές κινούνταν πράγματι εκτός των ορίων της νομιμότητας, επεκτάθηκε ωστόσο προς κάθε πολιτική παράταξη που «τολμά» να αμφισβητεί τη νεοφιλελεύθερη «σωτηρία». Μάλιστα, η ελευθερία στην επιλογή πολιτικής απ' την κάθε παράταξη δεν αμφισβητήθηκε μόνο στη θεωρία, με τον χαρακτηρισμό όσων παρατάξεων υιοθετούν διαφορετική ιδεολογία από την κυβερνητική ως «αντισυνταγματικών», αλλά καταργήθηκε στην πράξη με το άρθρο 485Α της 24/10/2013 του ελληνικού Ποινικού Κώδικα, όπου προβλέπεται ότι όποιος αμφισβητεί τις κυρώσεις που επιβάλλει η Ε.Ε. εναντίον κρατών, οργανώσεων ή προσώπων, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι και δύο ετών! Η ελεύθερη διαμόρφωση πολιτικής άποψης διώκεται πλέον με τη «βούλα» του νόμου, σε μια πρωτόγνωρη για τη μεταπολίτευση αντιδημοκρατική κατρακύλα.
Δικαιούται όμως κανείς να χαρακτηρίζει την άσκηση πολιτικής από την παρούσα συγκυβέρνηση της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως «πολιτική ανωμαλία»; Δεν πρόκειται για κυβερνητικό συνασπισμό που προέκυψε μέσα από εκλογές κι εκφράζει τη βούληση της πλειοψηφίας; Κι όμως, όσο κι αν επικαλούνται τα στελέχη της συγκυβέρνησης το εκλογικό αποτέλεσμα, τίποτα, ούτε κι εκείνο, δεν δικαιώνει τον αντιδημοκρατικό τους κατήφορο. Τα μεν στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όφειλαν, αν είχαν αφουγκραστεί το μήνυμα της κάλπης, να αποσυρθούν εντελώς από την κυβερνητική προοπτική, δεδομένου πως η πολιτική στην οποία επιμένουν αποδοκιμάστηκε εκκωφαντικά στις εκλογές, βυθίζοντας τα ποσοστά του κόμματος από το 44% στο 13%! Τα στελέχη, πάλι, της Ν.Δ. δεν δικαιούνται να επικαλούνται καμία εκλογική πρωτιά, γιατί αυτή στηρίχτηκε σε μια προεκλογική εκστρατεία η οποία επιδόθηκε τόσο στην κατασπίλωση των πολιτικών αντιπάλων της Ν.Δ. και στην τρομοκράτηση του εκλογικού σώματος, όσο και απέρριπτε τη φιλομνημονιακή πολιτική υποσχόμενη να την ακυρώσει, οδηγώντας μάλιστα στη Δικαιοσύνη τους εμπνευστές της. Εντέλει, η Ν.Δ. όχι μόνο δεν μερίμνησε ώστε να λογοδοτήσουν όσοι οδήγησαν τη χώρα στη μέγγενη του Δ.Ν.Τ. και στη συντριβή, αλλά τους προβίβασε σε συγκυβερνήτες της. Οι συγκεκριμένες ενέργειες συνιστούν τον ορισμό της πολιτικής εξαπάτησης των ψηφοφόρων, τους οποίους πλέον δεν νομιμοποιούνται να τους επικαλούνται, εφόσον αγνόησαν τη βούλησή τους.
Αν λοιπόν οι διαψεύσεις των προεκλογικών εξαγγελιών της σημερινής συγκυβέρνησης συνιστούσαν προάγγελο της κατοπινής προβληματικής πολιτικής, τούτη η μετεκλογική πολιτική διατράνωσε τον συγκυβερνητικό αντιδημοκρατικό εκτροχιασμό. Η διαστρέβλωση της λαϊκής ετυμηγορίας στις εκλογές επενδύθηκε μετέπειτα από τη θρασύτατη διαστροφή της πραγματικότητας, με τη ρετσινιά της «αντισυνταγματικότητας» να προσκολλάται στο σύνολο των πολιτικών παρατάξεων με αντιμνημονιακή ρητορική, τη στιγμή που οι ασκούντες την εξουσία επιδίδονται σε μία σειρά αλλεπάλληλων αντισυνταγματικών ενεργειών. Ο κατάλογος των νομοθετικών επιλογών της συγκυβέρνησης που ήδη έχουν κριθεί από τη Δικαιοσύνη ως αντισυνταγματικές είναι μακροσκελής, ενώ είναι άγνωστο το μέγεθος που πρόκειται στο εξής να προσλάβει. Η παράθεση των μέχρι στιγμής δικαστικών αποφάσεων μπορεί να φανεί αρκούντως διαφωτιστική.
Τον Ιούλιο του 2012 οι νόμοι του μνημονίου 3833/2012 και 3845/2012, με τους οποίους επιβαλλόταν η μείωση των αποδοχών και των επιδομάτων στον δημόσιο τομέα, κρίθηκαν από τα πολιτικά δικαστήρια ως αντισυνταγματικοί, αντίθετοι στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και στις διεθνείς συμβάσεις εργασίας. Αυτή ήταν η πρώτη απόφαση πολιτικών δικαστηρίων, η οποία αμφισβητούσε την απόφαση της ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας περί της συμβατότητας των μισθολογικών περικοπών με το Σύνταγμα και τη διεθνή νομοθεσία. Τον Δεκέμβριο, πάλι, του 2012, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με την υπ' αριθμόν 1101/2012 απόφασή του, έκρινε αντισυνταγματική και παράνομη την είσπραξη του τέλους ακινήτων μέσω των λογαριασμών της Δ.Ε.Η.
Τον Φεβρουάριο του 2013 όλες οι διατάξεις του νόμου 3838/2012 για την ιθαγένεια («νόμος Ραγκούση») κρίθηκαν από το Συμβούλιο της Επικρατείας ως αμετακλήτως αντισυνταγματικές. Τον Απρίλιο του 2013 τέσσερα ελληνικά δικαστήρια, στη Χίο, το Ρέθυμνο, την Ξάνθη και το Μεσολόγγι, έκριναν πως η προβλεπόμενη από τον νόμο 4092/2012 διαθεσιμότητα, καθώς καθιστά αβέβαιο το μέλλον της εργασιακής σχέσης των θιγόμενων εργαζομένων, παραβιάζει τόσο το Σύνταγμα όσο και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη. Τον Αύγουστο του 2013 το Μονομελές Πρωτοδικείο Θηβών έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο 4093/2012, ο οποίος υποχρέωνε τους εργαζομένους στην Ε.Α.Β. να ενταχθούν στο ενιαίο μισθολόγιο παραβλέποντας την ιδιαιτερότητα των όρων εργασίας των συγκεκριμένων εργαζομένων σε σχέση με τους υπαλλήλους οποιασδήποτε άλλης δημόσιας υπηρεσίας. Τον ίδιο μήνα ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών κατάγγειλε ως αντισυνταγματική και αντίθετη προς την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία παρέχεται στο Δημόσιο η δυνατότητα να επιβάλει κατασχέσεις σε βάρος επιχειρήσεων κατά τη διάρκεια της νύχτας, τα Σαββατοκύριακα, τις ημέρες που εξαιρεί ο νόμος καθώς και τον μήνα Αύγουστο.
Περνώντας στο φθινόπωρο του 2013, η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας τον Σεπτέμβριο έκρινε αντισυνταγματικές τόσο την τακτοποίηση των αυθαιρέτων νέας γενιάς με το «πάγωμα» της κατεδάφισής τους για τριάντα χρόνια, όσο και την περιβαλλοντική αδειοδότηση έργων και δραστηριοτήτων τού νόμου 4014/2011, που χαρακτηρίστηκε αντίθετος με τις παραγράφους του Συντάγματος τις σχετικές με την προστασία του περιβάλλοντος, τον ορθολογικό πολεοδομικό σχεδιασμό και το οικιστικό περιβάλλον. Επίσης τον Σεπτέμβριο, η ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματική την ορισθείσα από το πρώτο μνημόνιο πρώτη εφεδρεία στον δημόσιο τομέα (νόμος 4024/2011), αφού επέβαλε την αποχώρηση υπαλλήλων από την εργασία τους χωρίς την προηγούμενη αξιολογική κρίση τους από υπηρεσιακό συμβούλιο.
Τέλος, τον Οκτώβριο του 2013 το Συμβούλιο της Επικρατείας πρότεινε την επιβολή προστίμου στον υπουργό Παιδείας, επειδή εκείνος δεν κατέθεσε στο δικαστήριο στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι η απόσυρση της κρατικής εποπτείας από την ιδιωτική εκπαίδευση, που συνεπάγεται την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, ήταν «μνημονιακή υποχρέωση». Τον ίδιο μήνα ο Συνήγορος του Πολίτη επισήμανε στο υπουργείο Οικονομικών ότι δεν γίνεται να κατάσχονται οι λογαριασμοί μισθοδοσίας, σύνταξης, και οι παρεμφερείς, εφόσον έτσι παραβιάζεται ο νόμος περί ακατάσχετου στους αντίστοιχους λογαριασμούς. Στον μακροσκελή κατάλογο των αντισυνταγματικών ενεργειών της συγκυβέρνησης θα γινόταν να προστεθούν η ψήφιση όλων των μνημονιακών όρων σε ένα μόλις άρθρο ώστε να καταστεί αδύνατη η επιμέρους καταψήφισή τους, η γελοιότητα της επιστράτευσης των καθηγητών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τον Μάιο του 2013, παρόλο που δεν είχε καν προκηρυχτεί ακόμη απεργία, η απώλεια της εθνικής της κυριαρχίας για την Ελλάδα με την αποδοχή του αγγλικού δικαίου και την ουσιαστική διεύθυνση των ελληνικών υπουργείων από τα ξένα κέντρα που προΐστανται της «τρόικας».
Παρά, λοιπόν, τις αποφάνσεις των δικαστηρίων ως προς την αντισυνταγματικότητα των συγκυβερνητικών κινήσεων, η ίδια πολιτική συνεχίζεται σαν να μην εκδόθηκαν ποτέ οι σχετικές δικαστικές αποφάσεις: οι αποδοχές παραμένουν μειωμένες με τάση περαιτέρω περικοπών, τα επιδόματα καταργημένα, το τέλος ακινήτων συνεχίζει να εισπράττεται μέσω της Δ.Ε.Η., το κλείσιμο οργανισμών και η απόλυση εργαζομένων υπό το εύηχο όνομα της «εφεδρείας», της «κινητικότητας» και της «διαθεσιμότητας» χωρίς καμία αξιολόγηση στέκουν ακλόνητα, οι μισθοί και οι συντάξεις εξακολουθούν να κατάσχονται, παρά τον νόμο περί ακατάσχετου. Ενάντια σε δικαστικές αποφάσεις, τοποθετήσεις δικηγορικών συλλόγων και συνταγματολόγων, η συγκυβέρνηση επιμένει να επιβάλλει κάθε μνημονιακό όρο, επιδεικνύοντας την τυραννική της πυγμή απέναντι στον ελληνικό λαό, καταργώντας ακόμη και το τεκμήριο της αθωότητας προτού οδηγηθούν σε τελεσιδικία στα δικαστήρια οι όποιες εκκρεμείς υποθέσεις.
Έχοντας προωθήσει πλήθος αντισυνταγματικών μέτρων, αγνοώντας επιδεικτικά τη Δικαιοσύνη και συγκαλύπτοντας απίστευτα σκάνδαλα, όπως η απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ ή οι δαπάνες για την αγορά υποβρυχίων που δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους, η συγκυβέρνηση εμπαίζει την ελληνική κοινωνία επικαλούμενη το Σύνταγμα(!) κι εντάσσοντας τα κόμματα που τη συναπαρτίζουν στο λεγόμενο «συνταγματικό τόξο»! Η πλήρης ασυμβατότητα έργων και λόγων στους εταίρους της συγκυβέρνησης και η απροσχημάτιστη λοιδορία των πολιτών δημιουργεί την απαίτηση προς αποκατάσταση της Δικαιοσύνης. Λειτουργώντας σαν μνηστήρες της εξουσίας, που στην προοπτική της κάρπωσής της κατέλυσαν τη νομιμότητα και τη συνολική υπόσταση του ελληνικού κράτους και των υπηκόων του, τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης επιβάλλεται να λογοδοτήσουν για την ολέθρια πολιτική τους. Για να κατορθώσει όμως η Δικαιοσύνη να αδράξει το μόνο συνταγματικό τόξο, το τόξο του Οδυσσέα, και να αποκαταστήσει τη νομιμότητα, επαναφέροντας τους μνηστήρες στην τάξη, χρειάζεται απαραιτήτως τη συνδρομή του εκλογικού σώματος, το οποίο, στις επόμενες εκλογές, θα πρέπει να αποτινάξει τον φόβο, τη συστημική προπαγάνδα, τις αυτοκτονικές του τάσεις, και να αρθεί στο ύψος των κρισιμότατων για την υπόσταση της Ελλάδας περιστάσεων.
