Προσεύχονται για βροχή και μετά διαμαρτύρονται για τις ψιχάλες

 

Του Βασίλη Χατζηνάκη

 

Στο «Δρόμο της Αριστεράς» της 19/10, σε άρθρο με τίτλο "Συντρίμμια και φαντάσματα, ο νέος πολιτικός κύκλος και οι μεταμφιέσεις του πολιτικού συστήματος", επιχειρείται από τον συντάκτη μια καταγραφή των κινήσεων αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος, μέσω και της – όχι και τόσο διακριτικής – αρωγής του Τύπου που το υπηρετεί.

Η αναφορά σε προηγούμενο άρθρο με τίτλο "Πίσω απ' τη «σκόνη» των καταιγιστικών εξελίξεων", δίνει τον τόνο: «Ήδη, όμως, γίνεται ορατό ότι τόσο η περικοπή του χρέους όσο και η μετάβαση σε μια μεταμνημονιακή φάση μπορεί πλέον να γίνει αντικείμενο χειρισμών και μιας σχετικοποιημένης, φαλκιδευτικής αντιμετώπισης τόσο από την κυβέρνηση και την τρόικα όσο και από άλλους παίκτες του κατεστημένου που δρουν στην κατεύθυνση της ενσωμάτωσης / εξημέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ».

Αναγνωρίζεται παρακάτω «η ανάγκη να χτυπηθεί ή να ενσωματωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ» και ως τρωτό σημείο της επιχείρησης αναμόρφωσης του παλιού πολιτικού κόσμου, καταδεικνύεται το ότι «οι πολιτικοί παράγοντες που μπαίνουν μπροστά ή κρύβονται πίσω από τις διεργασίες είναι δοκιμασμένοι και δεν φαίνονται προς το παρόν πιο άφθαρτες λύσεις και εφεδρείες.»

Ο χρόνος που δημοσιεύονται αυτές οι παρατηρήσεις δεν είναι άστοχος. Πράγματι το τελευταίο διάστημα υπάρχει έντονη ρητορική για διαπραγμάτευση από την πλευρά της ΝΔ, την ανάγκη ανασυγκρότησης της οικονομίας και «το τέλος του μνημονίου». Δυστυχώς, αυτό είναι και το μόνο σημείο που δεν είναι άστοχο στο κείμενο.

Ένα από τα κεντρικά προγραμματικά σημεία στην απόφαση του ιδρυτικού συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ τιτλοφορείται «Για μια νέα Μεταπολίτευση», προσαρμογή της προηγούμενης εκφώνησης της ΚΟΕ για μια «Μεταπολίτευση του λαού». Μαζί με τις άλλες διατυπώσεις για ακύρωση του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων, η σημερινή φρασεολογία της κυβέρνησης και του αστισμού, μοιάζει με… χοντροκομμένη προβοκάτσια εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Σαμαράς διαπραγματεύεται ή «διαπραγματεύεται», το μνημόνιο «τελειώνει», το έλλειμμα «μηδενίζεται», η ανάπτυξη «έρχεται». Με μισθούς πείνας, την κοινωνία διαλυμένη, τη δημοκρατία τσαλαπατημένη, δεν έχει σημασία, γιατί το μνημόνιο «τελειώνει». Το μετατροϊκανό ξέφωτο μας προέκυψε βαλτότοπος, το τέλος της μεταπολίτευσης υιοθετήθηκε από τον αντίπαλο για να ξηλώσει κάθε λαϊκή κατάκτηση, και ελάχιστα πράγματα έγιναν από την αξιωματική αντιπολίτευση για να αποτραπεί αυτή η εξέλιξη. Η υιοθέτηση του πυρήνα της σκέψης περί «διαπραγμάτευσης» από την πλευρά της κυβέρνησης, είναι σήμερα απότομο τράβηγμα του χαλιού κάτω από τα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως και το ξεγύμνωμα μιας ρηχής αντιμνημονιακής τηλεοπτικής αντιπαράθεσης, χωρίς πρόσημο, σχέδιο, συγκεκριμενοποιήσεις, χωρίς αμφισβήτηση του πλαισίου που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία και το λαό στην απελπισία.

Το ζήτημα λοιπόν είναι ποιος διαπραγματεύεται ή ως πού είναι διατεθειμένος να φτάσει; Επιδίωξη είναι η σκληρή ρητορική ή η πραγματική αμφισβήτηση του γύψου που έβαλαν στη χώρα οι δανειστές και η άρχουσα τάξη; Το τέλος του μνημονίου είναι το πέρας της ψήφισης των σχετικών νόμων ή η αντιστροφή των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων της χρεοκοπίας;

Στο ρηχό έδαφος που φανατικά παρέμεινε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι παίζει χωρίς αντίπαλο ο Σαμαράς. Εναλλακτική δεν υπάρχει όσο δεν αμφισβητούνται τα όρια του ευρώ και της ΕΕ, και αυτά τα όρια ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τα αμφισβητεί, αλλά τα εγγυάται.

Επιπλέον, αν σήμερα αναγνωρίζεται ότι υπάρχει κίνδυνος ενσωμάτωσης για το ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να μην θυμηθούμε ότι στη διελκυστίνδα για το «πού θα πάει ο ΣΥΡΙΖΑ» κάποιες δυνάμεις έπαιξαν θετικό και κάποιες αρνητικό ρόλο. Η άνευ όρων παράδοση στην αγκαλιά του ευρωπαϊσμού, η ζεστή υποδοχή σε ρετάλια του παλιού πολιτικού συστήματος (πχ Μιχελογιαννάκης), ο θαυμασμός στους πλέον και αποδεδειγμένα συστημικούς εκ των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ (πχ Δραγασάκης), οι γενικόλογες διατυπώσεις για δημοκρατία (που έμειναν εκτεθειμένες από το μερικό ξήλωμα της Χρυσής Αυγής), η καταγγελία ως «οικονομισμού» κάθε προσπάθειας να αποσαφηνιστούν οι προϋποθέσεις μιας παραγωγικής ανασυγκρότησης, έστρωσαν το δρόμο για να αναδύεται ως μονόδρομος το αδιέξοδο.

Το σχήμα "διαπραγμάτευση, αναδιαπραγμάτευση, επαναδιαπραγμάτευση" αν και φοριέται από πολλούς, διατηρεί το γνωστό αποτέλεσμα: μηδέν εις το πηλίκο και η ουρά στα σκέλια.

Ψαλιδίστηκε ταυτόχρονα κάθε δυνατότητα για να υπάρξει ένα πραγματικό πολιτικό ρεύμα διεξόδου, που δε θα μπορούσε παρά να στηριζόταν σε δύο πυλώνες: το Μέτωπο που θα έμπαινε στο κέντρο του και το μεταβατικό πρόγραμμα που αυτό θα καλούσε να εφαρμοστεί. Όλα υποτάχτηκαν σε μια άνευρη φιλολογία που είτε έβλεπε την ειδική μορφή της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, την ευρωζώνη, ως οικονομίστικο ζήτημα (πχ Κοτζιάς), είτε υιοθετούσε όλο το παλαιοπασοκικό οπλοστάσιο (πχ Αϋφαντής), που κάτω από μια γενικόλογη «πατριωτική» επίκληση έκρυβε την υποτίμηση του κοινωνικού και ταξικού ζητήματος, το χαρακτήρα της κρίσης, τη διέξοδο προς όφελος των εργαζομένων.

Πατώντας πάνω στα υπαρκτά σακατιλίκια της αριστεράς που αναφέρεται στην ανατροπή, ο μιμητισμός του Ανδρεοπαπανδρεισμού θεωρήθηκε «βουτιά στο πραγματικό» και «ανίχνευση του νέου». Το μέτωπο και το πρόγραμμα θεωρήθηκαν επιστροφή στο παρελθόν και δογματισμός. Και κάθε πολιτική προβολή ρήξεων και ανατροπών καταγγέλθηκε ως πλατφορμισμός. Όλα αυτά κάπου συντείνουν, σε κάτι οδηγούν.

Τόσο στο ζήτημα του μετώπου, όσο και σε αυτό του προγράμματος, οι απαντήσεις που δόθηκαν ήταν από ελλιπείς έως εχθρικές. Η κυβέρνηση της αριστεράς, μετατράπηκε γρήγορα σε κυβέρνηση κοινωνικής και ακόμη πιο γρήγορα σε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Το φλερτ με τον δεξιό και πρώην υπουργό Καμμένο συνέτεινε στο ξέπλυμα του παλιού πολιτικού προσωπικού και στην απολίτικη υπερκομματική "σωτηρία". Το άνοιγμα στην Λ. Κατσέλη βοήθησε στο θόλωμα του ποιοι φταίνε για τον κοινωνικό βόρβορο που ζούμε. Υπήρξαν μεγάλες σιωπές όταν στο κρίσιμο ζήτημα της κατάργησης της δανειακής σύμβασης σημειώθηκε απότομη αλλαγή στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ (και μάλιστα χωρίς πολύ συζήτηση).

ΠΗΓΗ: Τρίτη, 29 Οκτωβρίου 2013, http://www.antapocrisis.gr/index.php/politics/item/977-chatzinakis