Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ:
Η απόλυτη ενεργειακή εξάρτηση από τη Ρωσία, τα ελλείμματα κοινωνικής δικαιοσύνης, οι κίνδυνοι μαζικής απώλειας πιστώσεων, καθώς επίσης η περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία, είναι τα μεγάλα προβλήματα της δύστυχης χώρας
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
"Με τη φράση «εθνική ανεξαρτησία» περιγράφει κανείς το δικαίωμα ενός κράτους να αποφασίζει μόνο του, χωρίς να εξαρτάται από ένα άλλο κράτος. Αν και από νομικής πλευράς η φράση «εθνική κυριαρχία» υποδηλώνει το ίδιο, δεν πρόκειται για συνώνυμα.
«Κυρίαρχος» είναι ο απόλυτος μονάρχης, ο οποίος στέκεται πάνω από όλους – αυτός δηλαδή που μπορεί να αποφασίζει, χωρίς να λαμβάνει υπ' όψιν του άλλες δυνάμεις στο εσωτερικό της χώρας του. Ακριβώς για το λόγο αυτό, στα δημοκρατικά πολιτεύματα μιλάμε για «λαϊκή κυριαρχία» – η οποία όμως, σε πολλές περιπτώσεις δυστυχώς, υπάρχει μόνο κατά τη διενέργεια των εκλογών ενώ, ακόμη και τότε, περιορίζεται από τις «εστίες χειραγώγησης» της κοινής γνώμης.
Αντίθετα τώρα, η λέξη «ανεξάρτητος» είναι συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας – όπου, εάν αφορά κοινωνίες, πρόκειται για τη δυνατότητα των λαών να αποφασίζουν μόνοι τους, χωρίς να εξαρτώνται από ξένες δυνάμεις.
Κατ' επακόλουθο, η επίσημη διακήρυξη της ανεξαρτησίας (Declaration of independence), ευρίσκεται στο ξεκίνημα της δημιουργίας όλων των δημοκρατιών – οι οποίες έχουν προέλθει είτε (α) μέσω της απελευθέρωσης τους από μία αποικιακή αυτοκρατορία (για παράδειγμα, οι Η.Π.Α. από τη Βρετανία), είτε (β) από το «διαμελισμό» ενός κράτους (για παράδειγμα, οι χώρες που διαδέχθηκαν τη Γιουγκοσλαβία). Συχνά ακολουθεί πολύ αργότερα, η αναγνώριση της εθνικής ανεξαρτησίας τους.
Προφανώς κράτη όπως η Ελλάδα, τα οποία δεν μπορούν να αποφασίσουν μόνα τους, αφού οι κυβερνήσεις τους ενεργούν κατ' εντολή των δανειστών τους, δεν είναι ούτε από νομικής πλευράς ανεξάρτητα – ενώ τόσο οι λαοί, όσο και οι πρωθυπουργοί τους, δεν είναι σε καμία περίπτωση κυρίαρχοι. Γιατί λοιπόν οι πολίτες τους να επιδεικνύουν κοινωνική υπακοή;".
Ανάλυση
Όπως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις, έτσι συμβαίνει και με τη Γερμανία – η οποία, παρά το ότι θεωρείται ισχυρή από οικονομικής πλευράς, πληρώνει ένα πολύ ακριβό τίμημα. Εκτός αυτού, δεν έχει καταφέρει ακόμη να ξεφύγει από τα «δεσμά» του παρελθόντος – παρά το ότι έχει διαχωρίσει τη θέση της από το «ναζιστικό καθεστώς», το οποίο θεωρεί αφενός μεν ως «ξένο σώμα», αφετέρου ως τον μοναδικό υπεύθυνο για το «ολοκαύτωμα» της Ευρώπης. Η τραγωδία τώρα, με την οποία είναι αντιμέτωπη, τα κυριότερα προβλήματα της καλύτερα, είναι τα εξής:
(α) Ενεργειακή εξάρτηση
Μετά την απόφαση της καγκελαρίου να σταματήσει πρόωρα τη λειτουργία των εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας φοβούμενη, πολύ σωστά, συμβάντα ανάλογα με αυτό της Fukushima, η ενεργειακή εξάρτηση της Γερμανίας από τη Ρωσία είναι σχεδόν απόλυτη.
Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των G20, η Ρωσία (Gazprom) υπέγραψε συμφωνία με την Κίνα, για παράδοση 38 δις κυβικών μέτρων φυσικού αερίου από το 2018, ενώ η Γερμανία καταναλώνει ήδη 93 δις κμ, για να κατανοήσει το μέγεθος της εξάρτησης της.
Στα πλαίσια της ίδιας συνάντησης, η κυρία Merkel απομονώθηκε για πρώτη φορά από όλους τους Ευρωπαίους, αφού δεν συνυπέγραψε τη συμφωνία με τις Η.Π.Α. για τον πόλεμο στη Συρία – τασσόμενη, προφανώς καταναγκαστικά, με την πλευρά της Ρωσίας, γεγονός που επιβεβαιώνει τη θέση μας (ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι συνήθως, μετά από μία απομόνωση, ακολουθούν τα «χτυπήματα της μοίρας»).
Περαιτέρω, ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας, ο οποίος ανέλαβε τη θέση του συμβούλου στον κρατικό ρωσικό κολοσσό, στην Gazprom, συνέβαλλε στο να γίνει η Ρωσία ο μεγαλύτερος προμηθευτής φυσικού αερίου της γερμανικής βιομηχανίας και των νοικοκυριών – μέσω του αγωγού Nord Stream (εικόνα).
Ο ΑΓΩΓΟΣ NORD STREAM
Εάν λοιπόν η Γερμανία, για οποιονδήποτε λόγο, έλθει σε αντίθεση με τη Ρωσία, οι πιέσεις που θα μπορούσαν να της ασκηθούν είναι τεράστιες – πόσο μάλλον εάν τυχόν ξεσπάσει πόλεμος στη Συρία, εμποδίζοντας ή ακριβαίνοντας δυσανάλογα την τροφοδοσία της με ενέργεια από τις αραβικές χώρες. Άλλωστε, η Ευρώπη γενικότερα αντιμετωπίζει ήδη μεγάλα προβλήματα, από το εμπάργκο που επέβαλλε στο συριακό καθεστώς και στο Ιράν.
Όσον αφορά τώρα τις εναλλακτικές δυνατότητες της Γερμανίας, ο αγωγός TAP, ο οποίος θα περάσει από την Ελλάδα και την Τουρκία, φτάνοντας στην Ιταλία, αφενός μεν θα καθυστερήσει αρκετά, αφετέρου θα την υποχρεώσει σε συμβιβασμούς και με τις δύο χώρες – ενώ τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ελλάδας και της Κύπρου (η οποία όμως κλίνει προς τη Ρωσία, μετά το έγκλημα της Γερμανίας εις βάρος της), είναι μεν πολύτιμα, αλλά θα απαιτήσουν πολύ χρόνο.
(β) Έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης
Η Γερμανία, επιλέγοντας μία οδυνηρή για τους πολίτες της «μερκαντιλιστική πολιτική» (αύξηση των εξαγωγών, μείωση των εισαγωγών, ανάπτυξη εις βάρος των άλλων, εισαγωγή θέσεων εργασίας, εξαγωγή ανεργίας), έχει μειώσει τις πραγματικές αμοιβές των εργαζομένων της από το έτος 2000 – παρά την αύξηση της παραγωγικότητας τους (Πίνακας Ι).
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Η Γερμανία είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής στη μείωση των πραγματικών αμοιβών των εργαζομένων μεταξύ των ετών 2000 και 2010 – παρά το ότι διαθέτει μία υπερσύγχρονη βιομηχανία),
|
Χώρα |
Πραγματικός μισθός |
|
|
|
|
Γερμανία |
-4,5% |
|
Ιαπωνία |
-1,8% |
|
Η.Π.Α. |
2,2% |
|
Αυστρία |
2,7% |
|
Ιταλία |
3,8% |
|
Ολλανδία |
4,8% |
|
Βέλγιο |
7,4% |
|
Ισπανία |
7,5% |
|
Γαλλία |
8,6% |
|
Λουξεμβούργο |
9,3% |
Πηγή: Global wage Report, Geneve
Παράλληλα, η μερική απασχόληση έχει αυξηθεί σε μεγάλο βαθμό, αφού υπολογίζεται ότι, περί τα 7,5 εκ. Γερμανοί εργάζονται τέσσερις ή και λιγότερες ώρες ημερησίως – ενώ, ακόμη και μία ώρα την εβδομάδα να εργάζεται κάποιος, δεν καταγράφεται ως άνεργος στις στατιστικές. Εκτός αυτού, έχει κλιμακωθεί ο αριθμός των «ενοικιαζόμενων εργαζομένων» – ένα «σύστημα», το οποίο δημιουργεί τεράστια προβλήματα στον άνθρωπο.
Περαιτέρω, σχεδόν κάθε τέταρτος Γερμανός (24,1%) εργάζεται με μισθό πολύ χαμηλότερο, από το μέσον όρο – ενώ η χώρα, στο συγκεκριμένο τομέα, κατέχει τη δεύτερη θέση μετά τη Λιθουανία (διάγραμμα Ι, όπου η μπλε γραμμή αφορά το μερίδιο των χαμηλά αμειβομένων στο σύνολο των απασχολουμένων, ενώ η πορτοκαλί το ίδιο μερίδιο, σε σχέση με τους εργαζόμενους χωρίς τους μερικά απασχολούμενους).
ΔΙΑΓΡΑΜΜΑ Ι – ΠΟΣΟΣΤΑ ΧΑΜΗΛΟΜΙΣΘΩΝ ΣΕ 17 ΧΩΡΕΣ
Το 51,1% των χαμηλόμισθων εργαζομένων έχει συμβάσεις ορισμένου χρόνου (για σύγκριση, μόλις τα 22% στη Μ. Βρετανία), ενώ το ποσοστό που απασχολείται ως «ανειδίκευτο» είναι το μεγαλύτερο στην Ευρώπη, με 44,5% (για παράδειγμα, στη Ιταλία είναι 15,3%).
Από την άλλη πλευρά, η καγκελάριος περιόρισε σημαντικά το κοινωνικό κράτος (παιδεία, υγεία κλπ.) – ενώ σκοπεύει το επόμενο έτος να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό της, «υπεξαιρώντας» τα χρήματα των ασφαλιστικών ταμείων. Την ίδια στιγμή η οικονομική αστυνομία της, ένα πραγματικό «κράτος εν κράτει», κυριολεκτικά καταδιώκει τους φορολογουμένους, αντιμετωπίζοντας τους ως κοινούς εγκληματίες και «απομυζώντας» τους όσο περισσότερα χρήματα μπορεί – δικαίως και αδίκως.
Τέλος, όλο και πιο πολλά διαμερίσματα μένουν ανοίκιαστα στη χώρα, λόγω των υψηλών ενοικίων, σε συνάρτηση με τις χαμηλές αμοιβές των περισσοτέρων εργαζομένων – ενώ το μεγαλύτερο μέρος της δημόσιας περιουσίας έχει προ πολλού ιδιωτικοποιηθεί, καθιστώντας τη Γερμανία «έρμαιο» των πολυεθνικών.
Όλα αυτά έχουν δημιουργήσει αρκετές «εστίες αντίδρασης» εντός της γερμανικής κοινωνίας η οποία, κάποια στιγμή, θα εξεγερθεί – ακόμη και αν δεν στερήσει την κυβερνητική πλειοψηφία από την καγκελάριο, ειδικά μετά το μοιραίο λάθος του αρχηγού της αντιπολίτευσης, να αναφερθεί σε σχέδια μείωσης των αμοιβών των υψηλόμισθων δημοσίων υπαλλήλων (της πλέον συνεκτικής ομάδας ψηφοφόρων).
(γ) Κίνδυνοι μαζικής απώλειας πιστώσεων
Η Γερμανία είναι αντιμέτωπη με το αιώνιο πρόβλημα των «μερκαντιλιστών» – οι οποίοι, αφενός μεν είναι υποχρεωμένοι να δανείζουν τα πλεονάσματα τους, αφετέρου αδυνατούν να τα εισπράξουν στη συνέχεια. Η αιτία είναι το ότι, η συγκεκριμένη πολιτική τους αποδυναμώνει τα άλλα «κράτη-πελάτες» τους, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους (Πίνακας ΙΙ).
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δανειστές (αριστερά) και οφειλέτες (δεξιά) στο σύστημα Target II της Ευρωζώνης, με ημερομηνία αναφοράς τις 15.08.2012, σε δις € – κεντρικές τράπεζες των κρατών.
|
Χώρα |
Ποσόν |
Χώρα |
Ποσόν |
|
|
|
|
|
|
Γερμανία |
727,206 |
Ισπανία |
-423,272 |
|
Λουξεμβούργο* |
124,119 |
Ιταλία |
-280,093 |
|
Ολλανδία |
123,299 |
Ελλάδα |
-105,044 |
|
Φιλανδία |
59,050 |
Ιρλανδία |
-103,200 |
|
Εσθονία |
0,699 |
Πορτογαλία |
-74,324 |
|
|
|
Βέλγιο |
-41,091 |
|
|
|
Αυστρία |
-37,937 |
|
|
|
Σλοβακία |
-13,622 |
|
|
|
Γαλλία |
-12,187 |
|
|
|
Κύπρος |
-10,434 |
|
|
|
Σλοβενία |
-5,166 |
|
|
|
Μάλτα |
-1,137 |
|
|
|
|
|
|
Σύνολο |
1.034,373 |
Σύνολο |
-1.107,507 |
* Τα χρήματα του Λουξεμβούργου είναι ουσιαστικά γερμανικά (φορολογικός παράδεισος), ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, αν και με έδρα το Λουξεμβούργο (πρόεδρος ο κ. J.C.Juncker), είναι υπό γερμανική «κηδεμονία».
Πηγή: Ινστιτούτο οικονομικής ανάλυσης του πανεπιστημίου του Osnabrueck
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος
Οι ανισορροπίες λοιπόν, τις οποίες έχει προκαλέσει στην Ευρώπη η Γερμανία, επιμένοντας να εφαρμόζει μια μερκαντιλιστική πολιτική εις βάρος τόσο των εργαζομένων της, όσο και των «εταίρων» της, έχουν δημιουργήσει ήδη τεράστια προβλήματα στην ίδια – τα οποία θα γινόταν ακόμη μεγαλύτερα, εάν επέλεγε την έξοδο της από την Ευρωζώνη.
(δ) Περιορισμένη εθνική ανεξαρτησία
Σε μία πολιτική εκδήλωση στη Στουτγάρδη η γερμανίδα καγκελάριος ανακοίνωσε, απαντώντας ουσιαστικά στο βασικό ερώτημα των εκλογέων της ότι, με την ανάκληση του άρθρου 10 του νόμου από τις 13. Αυγούστου του 1968 (περιορισμοί των ταχυδρομικών μυστικών, καθώς επίσης των επικοινωνιών), αποκαταστάθηκε η πλήρης ανεξαρτησία της Γερμανίας.
Με τον παραπάνω νόμο, ο οποίος δεν ανακλήθηκε κατά τα ΜΜΕ της χώρας, οι αμερικανοί έχουν το δικαίωμα να παρακολουθούν και να υποκλέπτουν όλες τις τηλεπικοινωνιακές δραστηριότητες της Γερμανίας – επομένως, το κράτος δεν είναι εθνικά ανεξάρτητο.
Περαιτέρω, σε μία άλλη εκδήλωση, η καγκελάριος ισχυρίσθηκε ότι, η γερμανική ανεξαρτησία αποκαταστάθηκε «στην πραγματικότητα», με τη σύμβαση «Δύο-Συν-Τέσσερα», μετά την επανένωση της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία – το 1990, όπου υπογράφηκε η συμφωνία μεταξύ των δύο Γερμανιών από τη μία πλευρά, καθώς επίσης της Γαλλίας, της Ρωσίας, της Μ. Βρετανίας και των Η.Π.Α. από την άλλη.
Συνέχισε δε λέγοντας χαρακτηριστικά πως "Μετά την αποκάλυψη των υποκλοπών από τον Snowden διαπιστώσαμε ότι, υπάρχουν ακόμη ορισμένες ειδικές συμφωνίες με τους συμμάχους του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, με βάση τις οποίες δεν παρέχεται πλήρης ανεξαρτησία στις μυστικές μας υπηρεσίες. Ξεκινήσαμε όμως «προφορικές» συζητήσεις, για να αποκατασταθεί πλήρως η εθνική μας κυριαρχία".
Σύμφωνα τώρα με πολλούς Γερμανούς (μεταξύ των οποίων ο γνωστός ιστορικός J.Foschepoth), οι οποίοι έχουν αναλύσει διεξοδικά το θέμα, οι αμερικανοί μπορούν ακόμη και σήμερα να υποκλέπτουν νόμιμα όλες τις τηλεφωνικές συνομιλίες της χώρας – γεγονός που δεν συνηγορεί στο ότι, η Γερμανία είναι εθνικά ανεξάρτητη.
Σε κάθε περίπτωση φαίνεται πως η εθνική ανεξαρτησία της Γερμανίας είναι περιορισμένη σε μεγάλο βαθμό – κάτι που σίγουρα γνωρίζει ο εκάστοτε καγκελάριος της χώρας (ενώ είναι υποχρεωμένη να «πλέει» ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη – μεταξύ της Ρωσίας και των Η.Π.Α. δηλαδή).
Πόσο μάλλον όταν οι αμερικανοί διατηρούν στη Γερμανία τη μεγαλύτερη πολεμική βάση τους στον πλανήτη (US Air Force), εκτός των Η.Π.Α., από το έτος 1945 – στην πόλη Ramstein, όπου μένουν περίπου 50.000 αμερικανοί.
ΤΟ ΚΟΛΙΕ ΤΗΣ ΚΑΓΚΕΛΑΡΙΟΥ
Ακόμη και αν προσπάθησε λοιπόν η καγκελάριος να «διασκεδάσει τις υποψίες», φορώντας ένα κολιέ με τα εθνικά χρώματα της Γερμανίας (εικόνα), κατά τη διάρκεια της «τηλεοπτικής μονομαχίας» της με τον αρχηγό της αντιπολίτευσης (μία άνευ προηγουμένου «εθνικιστική έξαρση» της), τα γεγονότα είναι αδιάψευστα – για τους περισσότερους τουλάχιστον.
Η ΘΕΩΡΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ
"Οι παλαιοί φόβοι επιστρέφουν. Η Γερμανία γίνεται ξανά ισχυρή, ενώ οι Βρετανοί αναφέρονται όλο και πιο συχνά σε ένα 4ο Ράιχ. Κάτω από τις σημερινές συνθήκες όμως, η Γερμανία δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα 4ο Ράιχ, αφού η χώρα δεν έχει αποκτήσει εντελώς την εθνική της κυριαρχία, από την 8η Μαΐου του 1945. Όποιος δεν θέλει να το πιστέψει, του προτείνουμε την πρόσφατη ομιλία του κ. Σόϊμπλε – παρά το ότι ο υπουργός οικονομικών παρέλειψε να «οριοθετήσει» ακριβώς την έλλειψη εθνικής κυριαρχίας.
Εάν έχει δίκιο, ακόμη και εν μέρει, τότε θα πρέπει να πάρουμε πολύ σοβαρά εκείνες τις θεωρίες συνωμοσίας, σύμφωνα με τις οποίες η Γερμανία είναι μία Ε.Π.Ε. – μία μη κυβερνητική οργάνωση ή μία «διοικητική οντότητα» των συμμαχικών δυνάμεων του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.
Στην προκειμένη περίπτωση, εμείς οι Γερμανοί δεν είμαστε Πολίτες, αλλά εργαζόμενοι – οι οποίοι θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να απολυθούν. Ανεξάρτητα από αυτά, η ομιλία του κ. Σόιμπλε φανερώνει ολοκάθαρα ότι, η Γερμανία είναι κάτω από διεθνή έλεγχο – δεν είναι ανεξάρτητη λοιπόν και δεν παίρνει μόνη της αποφάσεις.
Επομένως δεν θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένα 4ο Ράιχ, εκτός εάν το επέτρεπαν οι Η.Π.Α. – κάτι που φυσικά δεν είναι εντελώς απίθανο, αφού και οι ίδιοι οι Αμερικανοί ευρίσκονται ήδη στο δρόμο για το φασισμό.
Βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, η Γερμανία δεν χρειάζεται την εθνική της κυριαρχία, εάν θέλει να κατασκευάσει ένα 4ο Ράιχ – αφού θα μπορούσε να τα καταφέρει διαφορετικά, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προτείνω λοιπόν σε όλους αυτούς, οι οποίοι αντιμετωπίζουν δύσπιστα μία τέτοια προοπτική, να ανατρέξουν στις απόψεις του Χίτλερ, σε σχέση με μία Ενωμένη Ευρώπη. Φυσικά, δεν γνωρίζει κανείς που ακριβώς κατευθύνεται η ΕΕ, από πολιτικής άποψης – εκτός του ότι, τα εθνικά κράτη σχεδιάζεται να διαλυθούν, έτσι ώστε να δώσουν τη θέση τους σε έναν τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα αστυνομεύει όλους τους Πολίτες, θα τους λέει τι ακριβώς να κάνουν και πώς να σκέφτονται" (Kopp Γερμανίας).
Το παραπάνω κείμενο, παρά το ότι προέρχεται από έγκριτο Γερμανό μοιάζει με θεωρία συνωμοσίας. Εν τούτοις αποδεικνύει ότι, ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί φοβούνται τυχόν αναβίωση του ναζισμού στη χώρα τους – ενώ αρκετοί είναι αντίθετοι με τις εμφανείς προθέσεις της πρωσικής κυβέρνησης τους, η οποία σκοπεύει να «αναρτήσει» την Ευρώπη στο γερμανικό άρμα (αποδυναμώνοντας μία προς μία όλες τις χώρες, με τη βοήθεια της «πολιτικής λιτότητας», του μερκαντιλισμού και του ισχυρού της νομίσματος).
Παράλληλα αρκετοί πιστεύουν ότι, ο νεοφιλελευθερισμός των παιδιών του Σικάγου, έτσι όπως επιβάλλεται μεθοδικά από το αμερικανικό ΔΝΤ στην Ελλάδα, με την αποκρατικοποίηση της εξουσίας, με την κατάργηση της Δημοκρατίας, με το γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, με τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας, με την καταστροφή της μεσαίας τάξης, με την εξαθλίωση των μαζών, με τη χρεοκοπία κλπ., εξελίσσεται σε μία τρομακτική δικτατορία της ελίτ – σε έναν άκρατο απολυταρχικό καπιταλισμό καλύτερα, με ηγέτη τις Η.Π.Α. και έπαρχο τους στην Ευρώπη τη Γερμανία, ο οποίος θα είναι πολύ χειρότερος, από τον εθνικοσοσιαλισμό και το ναζισμό.
Φυσικά υποθέτουν ότι, η Ελλάδα είναι μόνο η αρχή – ενώ δεν θα ξεφύγει από τα νύχια της ελίτ ούτε η υπόλοιπη Δύση. Προτείνουν δε ως μοναδική δυνατότητα αντίστασης την έγκαιρη, μαζική εξέγερση των Πολιτών, αφού η πολιτική είτε εξαγοράζεται, είτε εκβιάζεται, είτε τρομοκρατείται – με αποτέλεσμα να υποτάσσεται ολοκληρωτικά στους εισβολείς και με τέτοιον τρόπο, ώστε να μη γίνεται αντιληπτή ούτε από τον ίδιο τον κομματικό μηχανισμό της.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω, όλες οι χώρες είναι αντιμέτωπες με προβλήματα – με τη Γερμανία να έχει ίσως τα περισσότερα, παρά την εικονική της ισχύ και ευημερία. Φυσικά, το γεγονός αυτό οφείλει ίσως να μας απασχολεί, αλλά δεν πρέπει να μας ευχαριστεί, αφού οι επιθέσεις της χώρας εναντίον μας δεν προέρχονται από τους πολίτες, αλλά από την πρωσική τους κυβέρνηση – η οποία φαίνεται ότι, με τον τρόπο αυτό, είτε προσπαθεί να αποκρύψει την πραγματική της κατάσταση, είτε να προωθήσει τυχόν επεκτατικά της σχέδια, τα οποία πιθανότατα της επιβάλλονται από άλλες δυνάμεις.
Αυτό που όμως οφείλει να μας απασχολεί τα μέγιστα είναι η επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, καθώς επίσης της λαϊκής μας κυριαρχίας – εκτός αυτού, η παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών που πρόδωσαν την Ελλάδα όπως, για παράδειγμα, του Εφιάλτη του Καστελόριζου.
Εάν δεν ανακτηθεί άμεσα η εθνική μας ανεξαρτησία, η πατρίδα μας θα λεηλατηθεί και θα εξαθλιωθεί, καταλήγοντας στη χρεοκοπία – ενώ, όπως είναι πλέον γνωστό σε όλους από τα «χαράτσια», τους «κεφαλικούς φόρους», την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους κλπ., δεν χρεοκοπούν τα κράτη, αλλά οι πολίτες τους.
Υστερόγραφο: Στα απολυταρχικά καθεστώτα, οι πολίτες οφείλουν να είναι στην υπηρεσία του κράτους – το κράτος δηλαδή προηγείται, ενώ τα άτομα «θυσιάζονται», με στόχο την ισχύ του. Αντίθετα, στα δημοκρατικά πολιτεύματα, το κράτος είναι στην υπηρεσία των πολιτών. Αν και κανένας δεν μπορεί να ισχυρισθεί ότι, η Γερμανία διέπεται από ένα δικτατορικό καθεστώς, οι πολίτες της είναι αναμφίβολα «έρμαιο» του κράτους τους – έτσι όπως αυτό κυβερνάται από τη βιομηχανική ελίτ.
* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 07. Σεπτεμβρίου 2013, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Βασίλης Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
