«Ουκ επ' άρτω μόνω», προς απεργούς εκπαιδευτικούς το ανάγνωσμα

 

Του Αντ. …Γκάζακα

 

Συναδέλφισσα και συνάδελφε που απεργούμε μαζί από τη Δευτέρα (16/9), που βρεθήκαμε όντας απεργοί στα σχολεία για να μιλήσουμε με γονείς και μαθητές, που ίσως για πρώτη φορά συναντηθήκαμε – επιτέλους χαμογελαστοί – στο δρόμο για τις συγκλονιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις, που συμμετέχουμε σε αυτήν την πανέμορφη ποικιλία των απεργιακών μας δράσεων, άλλος λίγο και άλλη πολύ, μέχρι τώρα πετύχαμε σπουδαία πράγματα.

Προετοιμάσαμε μια επιτυχημένη απεργία, απεργήσαμε σε ποσοστά που ίσως να μην έχουν ξαναεμφανιστεί, δείξαμε ότι μπορούμε να παλέψουμε όλοι μαζί, συμπορευθήκαμε με άλλους κλάδους, φέραμε την παιδεία στο κέντρο του δημόσιου λόγου, χρησιμοποιήσαμε τη φαντασία μας, τη δημιουργικότητα και τις νέες τεχνολογίες, μιλάμε στην κοινωνία για τα προβλήματα της εκπαίδευσης με τρόπο σύγχρονο και κατανοητό, και, το πιο σημαντικό, η κοινωνία μας ακούει με όλο και πιο ευμενή διάθεση. Κι ακόμη, κάναμε τα παπαγαλάκια του συστήματος, αυτούς που μας λοιδορούν και μας βρίζουν με κάθε ευκαιρία, να αφρίσουν από το κακό τους, να εξαπολύσουν νέα ψεύδη και να προσπαθούν να μειώσουν τον αγώνα μας, αληθινά τρομοκρατημένοι για τη συνέχεια.

Αυτό και μόνο θα έπρεπε να είναι αρκετό για να μη σκεφτούμε ούτε στιγμή ότι πράξαμε πλέον το συναδελφικό μας καθήκον επιστρέφοντας σιγά-σιγά στις σχολικές αίθουσες. Η απεργία μας είναι πενθήμερη -τουλάχιστον- και την Τετάρτη-Πέμπτη απεργούν μαζί μας οι δάσκαλοι, αλλά και οι εργαζόμενοι όλου του δημόσιου τομέα. Πώς είναι δυνατόν τώρα να σταματήσει να απεργεί κάποιος που απέργησε ήδη τη Δευτέρα ή/και την Τρίτη; Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να μείνουμε στις θέσεις μας και να τις πυκνώσουμε ακόμη περισσότερο. Να δείξουμε τόσο στην κοινωνία όσο και σε αυτούς που μας χαρακτήρισαν «μια δράκα» ότι είμαστε πολλοί και είμαστε αποφασισμένοι. Αν συμβεί το αντίθετο, αν πούμε «φτάνει τόσο, αρκετά απέργησα» θα είναι σαν να δίνουμε το πράσινο φως στο Υπουργείο να μας τσακίσει κι άλλο, αφού θα βρεθούμε λειψοί στο μέτρημα.

Η κυβέρνηση και οι εντολείς της έχουν αποδείξει ότι είναι σκληροί μέχρι αναλγησίας, αλλά δεν είναι ανίκητοι. Αν θέλουμε να πετύχουμε κάτι περισσότερο από αυτά που πετύχαμε ως τώρα πρέπει να φανούμε κι εμείς το ίδιο σκληροί και ακλόνητοι. «Και τα χαμένα μεροκάματα;» θα ρωτάτε ήδη όσοι σκέφτεστε την επιστροφή στην τάξη. «Και οι υποχρεώσεις που τρέχουν;» «Τα δάνεια;» Θα κάνουμε λίγη ακόμη οικονομία, συνάδελφοι, θα ζοριστούμε, κι αν δεν έχουμε τη δυνατότητα, υπάρχει και το απεργιακό ταμείο, που επιτέλους δημιούργησε το σωματείο μας. Στο κάτω-κάτω, αν πρέπει να πληρώσουμε στην ώρα τους αυτά που χρωστάμε, ας αρχίσουμε από τα χρέη στα παιδιά μας, είτε είναι τα βιολογικά μας παιδιά είτε οι μαθητές μας. Αύριο ίσως είναι πολύ αργά. Και το ξέρουμε.

Απεργία λοιπόν. Για όσο χρειαστεί. Για να μην ξαναμπούμε στην τάξη με σκυμμένο το κεφάλι. Και όχι μόνο απεργία, αλλά και διαρκή παρουσία στις απεργιακές συγκεντρώσεις, στις πορείες, σε όλες μας τις δράσεις. Γιατί το χαμόγελο της αλληλεγγύης που είδαμε ο ένας στα χείλη του άλλου αυτές τις μέρες είναι η ελπίδα, η ζωή. Όλα τα άλλα είναι σκέτη επιβίωση. Όλοι μαζί μπορούμε.

ΥΓ. Δεν απευθύνομαι στα μίζερα εκείνα πλάσματα που μοιράζονται μαζί μας τα ίδια γραφεία και τις ίδιες αίθουσες και επέλεξαν να μην απεργήσουν ούτε τη Δευτέρα. Αυτές και αυτοί διάλεξαν ήδη τη μοναξιά του ατομισμού. Δεν τους μισώ. Τους οικτίρω.

Ανανέωση 18/9, 17:45: Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους ναζί της Χρυσής Αυγής πιστεύεις ότι μπορείς να μπεις απλώς στην τάξη για να κάνεις μάθημα, αντί να αγωνίζεσαι ενάντια στην κυβέρνηση και τις πολιτικές που όπλισαν το χέρι τους;

ΠΗΓΗ: 18/09/2013 by gazakas, http://gazakas.wordpress.com/2013/09/18/apergia-3/