Μηρυκάζοντας λωτούς αθανασίας

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου*

 

Φοβάμαι τις μνήμες μου

με γονατίζουν

Τσαμπιά τα δάκρυα

κρέμονται

στις δεντροστοιχίες

των ματιών μου

Ροδάκινα τα μαγουλά

φλογισμένα

Κρεμασμένα ηλιοβασιλέματα

Αναδύονται τα συναισθήματα

αφρός

Το κύμα, γλύφει τις πληγές

Σβήνει τα σημάδια τους ο χρόνος

Απλώνονται τα χέρια μου

ψηλαφούν

άδειες οι χειραψίες

Τυποποιημένες οι ανθρώπινες

επαφές, κονσέρβες

Άδεια τα πρόσωπα,

κουκουλοφόροι της μοναξιάς

Στον γύψο των media,

καλουπώνονται οι σκέψεις

Σταματά ο χρόνος

Ας πηγαινοέρχεται το εκκρεμές

Κινήσεις πανομοιότυπες

Επανάληψη

Ο χρόνος τρέχει, σαν σκύλος

κυνηγάει την ουρά του

Δεν προχωράει

αυτοαναιρείται ξαναρχίζοντας

Και εγώ  αφουγκράζομαι ενεός

την ηχώ, των αινιγμάτων,

Που αφήνω ανέπαφα

Σε κάθε αιώρησή του

Η καθημερινότητα μαραίνει

την βούλησή μου

κλαδεύει τις προοπτικές μου

Χαράζουν στο πρόσωπό μου

μονοπάτια

τα ξεχασμένα όνειρα

Και όταν τα μπράτσα μου

δραπετεύουν απ' τους καθρέφτες,

σωπαίνω

Και καθώς στη μήτρα της σιωπής

ανθίζει ένα λουλούδι

Αδράχνω στη λιπόσαρκη

αγκαλιά μου, την ελπίδα

και εκπέμπω φως

Τώρα που ξέπεσαν οι θεοί

Εγώ κρατώ τους κεραυνούς

Κι' όταν οι θύελλες κοπάσουν

Μια ηλιαχτίδα θα φωτίσει

τα μάτια των παιδιών

Τότε θα δραπετεύσω προς το μέλλον

Εισπνέοντας βαθιές ανάσες

αισιοδοξίας

Μηρυκάζοντας αργά λωτούς

Αθανασίας

 

27 Μαρτίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος

 

* http://toxefwto.blogspot.gr/