Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Από τον Pitsirikos

Αυτό το καλοκαίρι, καθώς ταξιδεύω από νησί σε νησί και παραδίδομαι για μια ακόμα φορά στην απερίγραπτη ομορφιά της πλούσιας χώρας μας, παρακολουθώ και την επικαιρότητα. Φυσικά, παρακολουθώ την επικαιρότητα επειδή ζω γράφοντας. Αλλιώς, δεν θα με απασχολούσε πια καθόλου.

Αν δεν ζεις στην Αθήνα ή σε κάποια άλλη μεγάλη πόλη, η επικαιρότητα δεν σε αφορά ιδιαίτερα. Είναι σαν όλα αυτά να συμβαίνουν αλλού. Δεν λέω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Πάντως, είναι η πραγματικότητα.

Αν δεν είσαι δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος – και παράλληλα έχεις βρει τον τρόπο να κερδίζεις τη ζωή σου όντας αφεντικό του εαυτού σου -, η Ελλάδα είναι ο ιδανικός τόπος να ζεις.

Αν, παράλληλα, δεν έχεις σπίτια, αυτοκίνητα και άλλα στην ιδιοκτησία σου – ή, ακόμα καλύτερα, αν δεν έχεις καμία ιδιοκτησία – όλη αυτή η καταιγίδα από Μνημόνια και πακέτα μέτρων δεν σε πετυχαίνει σχεδόν πουθενά.

Και δεν σε νοιάζει για τους άλλους; Με νοιάζει αλλά έγραψα αρκετές φορές πως δεν μπορώ να νοιάζομαι για τους άλλους περισσότερο απ’ ότι νοιάζονται οι ίδιοι για τους εαυτούς τους.

Ακόμα και σήμερα, παρατηρώ πως χιλιάδες άνθρωποι από διαφορετικούς εργασιακούς χώρους χαίρονται που οι άλλοι χάνουν τις δουλειές τους ή μειώνονται οι μισθοί τους.

Χτες ήταν οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, τώρα είναι οι εκπαιδευτικοί, οι τραπεζοϋπάλληλοι και πάει λέγοντας.

Βγήκα στους δρόμους για τους περισσότερους από τους ανθρώπους που έχαναν τις δουλειές τους και τα δικαιώματά τους αλλά – σε κάποιες περιπτώσεις – ούτε αυτοί δεν βγήκαν για να διαμαρτυρηθούν. Οπότε, τι να κάνω εγώ;

Πάντως, οι δρόμοι είναι ακόμα εκεί. Ας πράξουν. Αγώνας με αντιπροσώπους δεν γίνεται. Αν ήταν έτσι, να ζει και τη ζωή σας ο αντιπρόσωπος. Που ο αντιπρόσωπος την ζει δηλαδή, αλλά δεν θέλω να σας πληγώσω.

Από την άλλη, αν οι πολίτες είναι μαζοχιστές, γιατί να εναντιωθείς στη χαρά που παίρνουν από τον πόνο και την γκρίνια; Είναι δικαίωμά τους. Εγώ το σέβομαι. Αν και έχω επιλέξει να αναζητώ την ευτυχία.

Δεν έχω καμία περιέργεια για το πώς θα τελειώσει αυτή η ελληνική τραγωδία που έχει, όμως, και πολλά στοιχεία φαρσοκωμωδίας. Λέω να ζήσω την ζωή μου γιατί μπορεί η ζωή μου να τελειώσει πριν ολοκληρωθούν τα Μνημόνια το 2058.

Εκείνο που ξέρω είναι πως η ελληνική τραγωδία δεν θα τελειώσει αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως θα χάναμε χρόνο, αν αναζητούσαμε τους υπεύθυνους για την χρεοκοπία της χώρας. Δηλαδή, τώρα δεν χάνουμε χρόνο;

Υπάρχει κάποια βελτίωση σε κάποιο τομέα; Υπάρχει κάποια πρόοδος; Υπάρχει ανάπτυξη;

Όχι, δεν υπάρχει τίποτα απ’ όλα αυτά. Όλα γίνονται χειρότερα. Συνεχίζουμε να χάνουμε χρόνο.

Ο Βενιζέλος – και πολλοί ακόμα Βενιζέλοι -, αντί να είναι στο δικαστήριο, είναι στην κυβέρνηση. Αυτός θα σου φέρει την πρόοδο, την ευημερία και την ανάπτυξη;

Οι ίδιοι άνθρωποι στις ίδιες θέσεις. Οι ίδιοι παθητικοί πολίτες στους καναπέδες τους.

Οι ίδιες πρακτικές, οι ίδιοι διορισμοί ημετέρων, η ίδια αρρώστια, το ίδιο απαίσιο αποτέλεσμα.

Χαμένος χρόνος. Ο μόνος δρόμος για την Ελλάδα είναι η Δικαιοσύνη. Και ο πιο σύντομος.

(Θα έγραφα κι άλλα αλλά αφενός δεν έχει καμία σημασία τι γράφω και δεν πρόκειται να υπάρξει καμία αλλαγή επειδή γράφω, και αφετέρου πλησιάζει η ώρα να πάρω το πλοίο για το επόμενο νησί.)

ΠΗΓΗ:  30 Ιουλ, ’13, Pitsirikos