Η γιορτή των ψαράδων
Του Λευτέρη Κουσούλη*
Στον τόπο του αιώνιου καλοκαιριού, στον τόπο μας, η ετήσια γιορτή των ψαράδων έχει κάτι το μαγικό.
Παραμονή του Σωτήρος. Την ώρα που η πρώτη δροσιά διώχνει το λιοπύρι της αυγουστιάτικης μέρας, στο χωριό η κίνηση παίρνει γρήγορα χρώμα εορταστικό. Η αυλή του σχολείου με τα πεύκα και τις κουκουναριές από παλιά, μεταμορφώνεται. Τα τραπέζια σε διάταξη, οι πλαστικές καρέκλες σε στοίχιση, τα χάρτινα τραπεζομάντηλα χωρίς ψεγάδι. Ούτε σάλα γαλλικού ανακτόρου!
Γρήγορα – γρήγορα, γεμίζει με τους επισκέπτες του καλοκαιριού, που περιμένουν τη μέρα να βρεθούν εκεί, να συναντηθούν, να μιλήσουν, να χορέψουν. Στη γιορτή των ψαράδων. Ντόπιοι και ντόπιοι ξενιτεμένοι, εξ Αμερικής οι περισσότεροι, βρίσκονται στον ίδιο αγαπημένο τόπο, στην αυλή του παλιού σχολείου που έπαιζαν και γελούσαν. Τη μέρα των ψαράδων, τη μέρα της θάλασσας, παιδιά και μεγάλοι είναι όλοι εκεί.
Πριν ηχήσουν τα βιολιά, στο πανηγύρι της θαλασσινής φαντασίας, τα εδέσματα έχουν μια λιτότητα. Η λαδόκολλα ζωντανεύει αναμνήσεις από άλλες εποχές, τότε που ο τόπος μας ζούσε χωρίς τις ευκολίες της σχετικής ευμάρειας.
Όλα ιδιαίτερα φροντισμένα. Ο καπετάν-Στράτος πάντα εκεί με την επιβλητική του μορφή. Η Βαγγελιώ, με την πηγαία της ευγένεια. Μαζί με τις άλλες γυναίκες, έχει φροντίσει να είναι όλα έτοιμα το ξεχωριστό αυτό βράδυ. Και ο καπετάν-Μανώλης, πρόεδρος των ψαράδων, μικρός άρχοντας της ημέρας, να εποπτεύει και να αγωνιά, να αγωνιά και να εποπτεύει. Πρέπει να πει και δυο λόγια! Να βγάλει λόγο! Και η γιορτή των ψαράδων βρίσκει σιγά-σιγά, όπως κάθε χρόνο, το μυστηριακό της περιεχόμενο.
Στην αυλή του παλιού σχολείου, στη γιορτή των ψαράδων, σε κάθε γιορτή ψαράδων, η θάλασσα ενώνεται με τη στεριά. Κατά τρόπο αλλόκοτο. Σπάζοντας το όριο της ακτής, το βράδυ της γιορτής, η θάλασσα ανηφορίζει προς το χωριό και στέκεται εκεί παρούσα και γαληνεμένη. Είναι εκεί, μέσα στα όνειρα των ψαράδων, στο αθεράπευτο πάθος και στον αγιάτρευτο πόθο.
Και συμμετέχοντας στη γιορτή κάθε χρόνο, ξέρω ότι δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Καθώς το χωριό κατηφορίζει στην πλαγιά, το βλέμμα δεν γλιτώνει από τη θαλασσινή πρόσκληση. Όπου και αν σταθείς, είναι εκεί και σε προσκαλεί. Κοντά σου στην ακτή ή μακριά σου στο πέλαγος, η σκέψη της σε ταξιδεύει. Ψαράς ή όχι, είσαι πάντα μέσα της. Και η θάλασσα, σε ανταπόδοση, πλημμυρίζει πάντα το χωριό, με την απογευματινή δροσιά της και το δροσερό μπάτη της. Αδιαίρετη ενότητα ανθρώπων και χώρου που αγκαλιάζουν και αγκαλιάζονται στο μυχό του λακωνικού κόλπου.
Για αυτό και η γιορτή των ψαράδων, είναι η γιορτή των πάντων, θαλασσινών και στεριανών. Για αυτό και έχει κάτι το μαγικό και το ακατάληπτο, σαν την αίσθηση του αιώνιου καλοκαιριού που νοιώθαμε πάντα στον τόπο μας. Στην Ελίκα.
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
31-7-2013
