Πλατύτερος του ονείρου
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Τι είναι αυτό που καρφώθηκε
στο στήθος μου;
Ένα βέλος τ' ουρανού,
η αστραπή που έστειλε η καταιγίδα;
Τι είναι αυτό που φουσκώνει
μες το στήθος μου;
ένα ποτάμι βρόχινο
ο θυμός του νερού που παρασέρνει
τ' άγριο δένδρο;
Μια ένεση οργής σφυροκοπάει
στο κρόταφο μου
Αλώθηκε η Πόλη μου από
σιδερόφρακτες στολές
Με ασκαρδάμυκτα τα βλέφαρά μου
περιμένω ακάθιστος στα οδοφράγματα
να ψέλνεται ο παιάνας
πλατύτερος του ονείρου
που μας διαπερνά
Στα οδοφράγματα όπου αγορεύει
ο ρήτορας
σέρνοντας έξω απ' το θαλάμι του
εδώδιμο πόθο
ωριμασμένο σε νυχτερινή πανσέληνο
Ένας θεός γεννιέται
ανάμεσα στους καπνούς
και στις κληματόβεργες των ηφαιστείων
Ένας άνθρωπος που θεώνεται
στις εκρήξεις της οργής
ο μέγας άνθρωπος
Αναβλύζει απ' τα στήθη του η λάβα
και κατακαίει τα πεζοδρόμια
Ένα νησί αναδύεται
στ' αρχιπέλαγος της οδού Σταδίου
η λάβα
Η λάβα που κατακαίει τα σωθικά μας
κι ορθώνει νησιά στο πέλαγος
Ναι τώρα
ένα νησί γεννιέται στην ενδοχώρα μας
είναι η λάβα μας
Η λάβα μας
που κατρακυλάει στην οδό Σταδίου
και κατακαίει τα σωθικά μας
12 Ιουλίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
