ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΣΤΟ ΣΗΡΙΑΛ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ
Της Θεοδώρας Μαστραπά*
Δεδομένο 1 (από το Σύνταγμα των Ελλήνων) 'Αρθρο 16
1. H τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες, η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους. H ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσoυν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα.
2. H παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες.
3. Όλοι οι Έλληνες έχουν δικαίωμα δωρεάν παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της, στα κρατικά εκπαιδευτήρια.
Δεδομένο 2 Κ. Αρβανιτόπουλος (Υπουργός Παιδείας!) σε εκδήλωση του Ομίλου ΑΚΜΗ, πριν από λίγο καιρό:
«Είμαι εδώ με διττή ιδιότητα. Και ως Υπουργός Παιδείας και ως βουλευτής Πειραιά. Μπορεί πυλώνας της εκπαίδευσης στον τόπο μας να είναι η δημόσια εκπαίδευση, όμως αυτό δεν μας αποτρέπει να έχουμε υγιείς επιχειρηματικές δραστηριότητες όπως αυτή του Ομίλου ΑΚΜΗ. Τέτοιες επενδύσεις και πρωτοβουλίες σηματοδοτούν μία νέα εποχή για την πόλη και τη χώρα γενικότερα»
Δεδομένο 3: Την Τρίτη η κυβέρνηση γνωστοποιεί δια των συνήθων διαρροών την πρόθεσή της να καταργήσει 3 τομείς (46 ειδικότητες) δηλαδή τη ραχοκοκαλιά των ΕΠΑΛ.
Είναι προφανές ότι δύο είναι οι μοχλοί που κινούν σ' αυτήν την κατεύθυνση:
α) η κυβέρνηση προσυπογράφοντας τα μνημόνια αποδέχθηκε χιλιάδες απολύσεις από το δημόσιο τομέα με το πρόσχημα του «εξορθολογισμού» (χωρίς να αγνοώ ή να παρακάμπτω τις σαρωτικές αλλαγές που βούλιαξαν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στον εργασιακό Μεσαίωνα). Το αντίτιμο είναι οι πολυπόθητες δόσεις από την Ευρώπη που θα στηρίξουν τις τράπεζες.
β) Η επιλογή της επίθεσης στην Τεχνολογική Εκπαίδευση δεν έγινε μόνο μπροστά στα νομικά αδιέξοδα που θα δημιουργούσε οποιαδήποτε άλλη λύση (η απόλυση μόνιμων δημοσίων υπαλλήλων είναι δυνατή μόνο με την κατάργηση του φορέα βλ. ΟΣΚ, ΟΕΒΔ) αλλά κυρίως γιατί εντάσσεται σε ένα συνολικότερο σχέδιο ιδιωτικοποίησης. Οι ειδικότητες που καταργούνται θεωρούνται ιδιαίτερα κερδοφόρες (χαμηλό κόστος δημιουργίας αντίστοιχων τμημάτων σε ιδιωτικά εκπαιδευτήρια, υψηλή ζήτηση).
Δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι οι σαρωτικές αλλαγές που επιχειρούνται σήμερα (κι άλλες στο πρόσφατο παρελθόν βλ. εξίσωση κολλεγίων – «ιδιωτικών πανεπιστημίων» με τα δημόσια πανεπιστήμια) κυοφορήθηκαν πολύ νωρίτερα με την πλήρη υποταγή της τότε κυβέρνησης στη συνθήκη της Λισαβόνας (2007), αλλά και με τη συμμόρφωση στην έκθεση του ΟΟΣΑ (2009) για την ελληνική οικονομία (το 4ο κεφάλαιο αφορά την παιδεία). Το τοπίο συμπληρώνει η έκθεση «Αριθμοί-κλειδιά της εκπαίδευσης στην Ευρώπη-2009» (δίκτυο Eyridice) που επιχειρεί να επιβάλλει τη «γραμμή» των Βρυξελών για την εκπαίδευση.
Και σε απλά ελληνικά: εισηγούνται τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, την επιβολή διδάκτρων στις προπτυχιακές σπουδές στα κρατικά πανεπιστήμια (στα μεταπτυχιακά είναι δεδομένη!), την χρηματοδότηση των πανεπιστημίων μετά από αξιολόγηση, την αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολείων με βάση τις επιδόσεις των μαθητών (αποκρύπτοντας πάντα πόσοι παράγοντες τη διαμορφώνουν), την εισαγωγή νέων προγραμμάτων διδασκαλίας (ποιος θα ορίσει άραγε το περιεχόμενο και τους στόχους τους;), δημιουργία μηχανισμών χρηματοδότησης από διαφοροποιημένες πηγές (για να συνεννοούμαστε το λέμε χορηγούς), γενίκευση και αύξηση των τροφείων στην προσχολική αγωγή κτλ.
Ποιους εξυπηρετούν και ενάντια σε ποιους στρέφονται τα μέτρα αυτά είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Αναφερόμενοι ειδικά στα ΕΠΑΛ πρέπει να πούμε ότι επανδρώνονταν κυρίως από μαθητές προερχόμενους από εργατικά ή ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Το σχολείο αυτό έδινε και γενική μόρφωση αλλά και επαγγελματική κατάρτιση σε διάφορες ειδικότητες παρέχοντας και απολυτήριο και πτυχίο, καθώς και τη δυνατότητα να συμμετάσχει ο/η μαθητής/τρια σε πανελλαδικές εξετάσεις διεκδικώντας στην εισαγωγή του στα ΤΕΙ ή ακόμα και σε ΑΕΙ. Ο κάθε μαθητής, λοιπόν, μπορούσε ανάλογα με τη δυναμική του και τις εκπαιδευτικές αποσκευές του να επιλέξει πόσο ψηλά θα βάλει τον πήχη. Κάθε χρονιά εμείς οι καθηγητές χαιρόμασταν για εκείνους που η προσπάθειά τους ανταμειβόταν και προχωρούσαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Αλλά και για εκείνους που κατάφερναν να παραμείνουν για τρία ακόμα χρόνια στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και επωφελούνταν από τις εμπειρίες (εκπαιδευτικές, κοινωνικές, κτλ) που έχει να προσφέρει το δημόσιο σχολείο, δεν έγιναν απλοί αριθμοί στα στατιστικά της σχολικής διαρροής, που δεν απομονώθηκαν από την εφηβική τους ηλικία στα κοπάδια και τα χωράφια των γονιών (χωρίς να σημαίνει ότι δεν δούλευαν σκληρά σ' αυτά). Ας το πάρουμε χαμπάρι: τα ΕΠΑΛ είναι η ζωντανή απόδειξη της ταξικότητας στην εκπαίδευση. Το θέλετε σε πιο απλά ελληνικά: το σχολείο είναι έτσι δομημένο που δεν προχωρείς, αν δεν έχεις ένα υποστηρικτικό κοινωνικό περιβάλλον (μορφωμένους γονείς, οικονομικές δυνατότητες, μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα που να προβάλλει τη μόρφωση ως αξία).
Τώρα αυτοί οι μαθητές καλούνται να στραφούν στην ιδιωτική εκπαίδευση, προκειμένου να λάβουν στοιχειώδη κατάρτιση και επαγγελματικά δικαιώματα. Σε μια κοινωνία που ολοένα και περισσότερα κοινωνικά στρώματα βυθίζονται στη φτώχεια, ολοένα και περισσότερες οικογένειες ταλανίζονται από την ανεργία, ποιος θα μπορέσει να έχει πρόσβαση στα μορφωτικά αγαθά που το Σύνταγμα ορίζει ως δικαίωμα του ελληνικού λαού; Και ποια στατιστική ή έρευνα μπορεί να ορίσει την απώλεια για την πολύπαθη ήδη ελληνική κοινωνία από τόσα αμόρφωτα παιδιά; Μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει το κοινωνικό κέρδος από μια μάνα που αναθρέφει τα παιδιά της έχοντας λάβει εκπαίδευση νοσηλεύτριας; Μπορεί η κοινωνία να αντιληφθεί τί σημαίνει την εποχή που κλείνουν δομές υγείας και περίθαλψης στα χωριά να υπάρχουν νοσηλεύτριες – απόφοιτες των ΕΠΑΛ που θα κάνουν μια ένεση στους γέροντες ή θα δώσουν πρώτες βοήθειες;
Είναι υπόθεση της κοινωνίας να υπερασπιστεί κάθε δημόσιο αγαθό μπροστά στην επίθεση που αυτά δέχονται και να κάνει πράξη την αλληλεγγύη τώρα! Κάθε απόλυση είναι πληγή στο σώμα της κοινωνίας, κάθε δομή παιδείας, υγείας, κοινωνικών παροχών που κλείνει σηματοδοτεί την εξαθλίωση της κοινωνίας. Αν πρέπει οπωσδήποτε να απολυθεί κάποιος, προτείνω τον υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων καθώς:
α) Δεν υπάρχει λόγος να επιβαρύνει το δημόσιο κορβανά, αν εξυπηρετεί το ιδιωτικό και όχι το δημόσιο συμφέρον και
β) τον περιμένει λαμπρή καριέρα ως PR manager στον Όμιλο ΑΚΜΗ.
Υ.Γ. Για όσους νομίζουν ότι οι συνάδελφοι των 46 ειδικοτήτων ήταν η απαραίτητη «Ιφιγένεια» στην Αυλίδα της «σωτηρίας της πατρίδας», ενημερωτικά σημειώνω ότι όμιλος ΑΚΜΗ έχει και άλλες ειδικότητες.
* Η Θεοδώρα Μαστραπά είναι Φιλόλογος στο ΕΠΑΛ Καλαβρύτων – Αντιπρόεδρος στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Β' ΑΧΑΪΑΣ – Μέλος της Αριστερής Πρωτοβουλίας
