Οι «νέες» κυβερνήσεις

 

Του Νικήτα Χιωτίνη*

 

Η ευστοχότερη ιδιότητα που έχει δοθεί στο ισχύον πολιτικό σύστημα – που ταυτίζεται ως όρος με τη διεκδίκηση και συνακολούθως την άσκηση της πολιτικής εξουσίας από κομματικές ομάδες και με τον τρόπο που αυτές εναλλάσσονται στην απόλυτη εξουσία λόγω του ισχύοντος πρωθυπουργοκεντρισμού – έχει δοθεί από τον Γιώργο Κοντογιώργη: «…Μπορεί τα κόμματα να συγκρούονται μεταξύ τους για τη νομή της εξουσίας, αλλά είναι εξ ολοκλήρου αλληλέγγυα στο ζήτημα του αποκλεισμού της κοινωνίας των πολιτών από την πολιτεία…».

Έτσι λοιπόν είναι φυσικό όλες οι «νέες» κυβερνήσεις να μην είναι τίποτε άλλο παρά ανακυκλώσεις των βασικών στελεχών των κομματικών ομάδων που βρίσκονται στην εξουσία. Αν παρεισφρήσει και κάποιος άλλος, αυτό θα γίνει είτε διότι αυτήν την εντολή έλαβε ο εκάστοτε πρωθυπουργός από την πραγματική διεθνοποιημένη πολιτικο-οικονομική εξουσία, είτε για να τον χρησιμοποιήσει ως άλλοθι, είτε και για τα δύο αυτά μαζί. Η κοινωνία μένει πάντοτε απ' έξω – εκτός και αν ο Στουρνάρας (όνομα κι αυτό!) θεωρείται κοινωνία.

Δυστυχώς δεν κρατούνται ούτε τα προσχήματα. Κουρελιάζεται το πνεύμα αλλά και το γράμμα του Συντάγματος. Τα ΜΜΕ (Mέσα Mαζικής Eξημέρωσης, όπως έλεγε ο Πανούσης) προπαγανδίζουν ανερυθριάστως, έως πλήρους γελοιοποιήσεως των πάντων, την πολιτική και τους πολιτικούς που τα συντηρούν (που τα συντηρούν τόσο χρηματικά όσο και ως αστείες τσιρίζουσες φιγούρες στα talk shows). Οι πολίτες αποχαυνωμένοι παρακολουθούν τις δήθεν ειδήσεις (επικρατεί μάλιστα ο νέος όρος infotainment ως κατ' αρχάς και κατ' αρχήν στόχος τους) και συνακολούθως ο «λαός» άγεται και φέρεται φανατιζόμενος και απολύτως παραπληροφορημένος.

Θα προτείναμε στις εταιρείες δημοσκοπήσεων να διερευνήσουν το ποσοστό των πολιτών που παρακολουθεί με αγωνία τις πολύωρες εικασίες των τηλε- και δήθεν δημοσιογράφων των παραθύρων, περί του ποιος θα γίνει υπουργός και πού. Παράλληλα να διερευνήσουν το ποσοστό των επίσης αγωνιούντων για το σε ποιο κανάλι θα εργαστεί η τάδε και η δείνα όμορφη τηλεπερσόνα. Ακόμα και τι ποσοστό αδιαφορεί και για τα δύο. Προσωπικώς μου είναι δύσκολο να κατατάξω αξιολογικώς τις ώρες των τηλεοπτικών συζητήσεων και στημένων καυγάδων μεταξύ «δημοσιογράφων» περί των υπουργοποιήσεων και των πολιτικών εξελίξεων, με τις τηλεοπτικές εκπομπές όπου αναλύονται οι ενδυμασίες των μοντέλων και οι καυγάδες μεταξύ των τηλεπαρουσιατριών των κουτσομπολίστικων εκπομπών. Θεωρώ πως βρίσκομαι στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που αδιαφορούν και για τα δύο.

Τελικώς τι είναι οι νέες κυβερνήσεις; Ανακυκλώσεις άνοστες, πολιτικώς αδιάφορες και ανέτως χαρακτηριζόμενες ως θρασείες και βλακώδεις (στην πλειονότητά τους). Ανακυκλώνονται διαρκώς τα ίδια άτομα, που είναι τα στελέχη κομμάτων, κρατείται και μια κάποια επετηρίδα. Στελέχη κομμάτων σημαίνει άτομα με προϋπηρεσία (δηλαδή προ-υπηρεσία) από τις αφισοκολλήσεις και τα φοιτητικά αμφιθέατρα των «αιωνίων» (μόνο μια φορά ο Φαράκος απαίτησε από την τότε ΚΝΕ να είναι πρώτη στις σπουδές, όταν όμως ο δυστυχής πέθανε, το Κόμμα νομίζω δεν πήγε καν στην κηδεία του, ούτε ο «Ριζοσπάστης» έκλαψε για τον χαμό του πρώην Γραμματέα του ΚΚΕ) στα συνδικάτα, στις κομματικές ίντριγκες και στα κομματικά νεροκουβαλήματα. Εμπεριέχονται βεβαίως και οι υπουργοποιήσεις – γονικές παροχές. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλοι οι γόνοι είναι άσχετοι, αλλά προφανώς ξεκίνησαν από τα 80 μέτρα στον αγώνα δρόμου των 100 μέτρων, ενώ οι άλλοι από την αρχή…

(Κουίζ: Ποιος κερδίζει τον αγώνα;). Ο πρώην υπουργός ο επί των Εξωτερικών είναι ικανός και για το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, συνεπικουρούμενος από μέτριων σπουδών (για τη νέα της θέση) και κοινωνικών επιδόσεων κόρη του μπαμπά, γιατί τα βαριά ονόματα των μπαμπάδων παίζουν και αυτά. Το ίδιο άτομο που κρίθηκε ικανό να διευθύνει το υπουργείο Εθνικής Αμύνης αναλαμβάνει τώρα το υπουργείο Πολιτισμού – καθιστάμενος έτσι συνάδελφος του Andre Malraux, του Τρυπάνη και του Τσάτσου (!), κ.ο.κ. Έχουμε χάσει κάθε σοβαρότητα, δεν κρατούνται μήτε τα προσχήματα, το Σύνταγμα έχει γίνει κουρελόχαρτο, το ίδιο και οι όποιες εκλογές (αυτές ως συνήθως ξεχνιούνται μετά την τέλεσή τους, μαζί και οι όποιες προεκλογικές εξαγγελίες και διαπιστώσεις, π.χ. πως «λεφτά υπάρχουν»). Η διάκριση των εξουσιών σε Νομοθετική (Βουλή, που οφείλει να βουλεύεται), Εκτελεστική (υπουργοί και υπουργεία που πρέπει να αποτελούνται από ικανά και σκεπτόμενα στελέχη και όχι από ανδρείκελα του εκάστοτε και κατά κανόνα άσχετου υπουργού) και Δικαστική (αυτή θα μπορούσε να είναι το τελευταίο αποκούμπι μας, αλλά δεν το πολυβλέπω και κανείς νομίζω δεν το πολυβλέπει), έχει καταστεί στην πράξη κενό γράμμα του Συντάγματος.

Το κόμμα του 4% συμμετέχει στην κυβέρνηση κατά 33% (με δεδομένο το 1:3) και αυτό γιατί το κόμμα του 23% θέλει καλά και ντε να κυβερνήσει μόνο του, στηριζόμενο προφανώς στην εμπειρία του αρχηγού του. Σχεδόν κανείς υπουργός (που νομοθετεί, άρα παραβιάζει και το πνεύμα και το γράμμα του Συντάγματος) δεν έχει σχετικές γνώσεις με το υπουργείο του (εξαιρώ βεβαίως δύο – τρεις καθ' ύλην σχετικούς με τα υπουργεία τους, που δεν απαλλάσσονται όμως των συλλογικών ευθυνών τους, καθώς βεβαίως τον Άδωνη, τον μέγα Δημήτριο και τον Μιλτιάδη που τα ξέρουν όλα, μην ξεχνάμε και την Εύη και τη Φώφη και, και, και… που ως μπαλαντέρ σώζουν την τήρηση της επετηρίδας).

Και μετά παραπονιόμαστε για την άνοδο των νεάντερταλ. Άμποτε να φτάσουμε σιγά – σιγά στους Homo Sapiens, μην τα θέλουμε αμέσως όλα.

* O Δρ. Νικήτας Χιωτίνης είναι Αρχιτέκτων, Καθηγητής ΤΕΙ, Τμήματος Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής και Σχεδιασμού Αντικειμένων.

ΠΗΓΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ, 3 Ιουλίου 2013, http://topontiki.gr/article/55228/Oi-nees-kuberniseis