Περί Χριστιανικού φεμινισμού (α’ μέρος)
Του φιλαλήθη/philalethe00
Στα προηγούμενα είδαμε μίαν ορισμένη ανατομία κοσμοθεωρητική των συνήθων κοσμικών φεμινιστών, που είναι, συχνά, ως ελέχθη, “φωταδιστές”.
Ειπώθηκε, ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, επειδή ζουν στην “καθολική-συλλογική μας Μητρόπολη” της ελλαδικής αποικίας μας, την Ευρώπη, οιονεί ζουν και σε ένα …παράλληλο σύμπαν. Αν τους ρωτούσαμε, π.χ., αν είχε ποτέ η Ρωμηοσύνη και η Ανατολική -μας- Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία “τίτλους ευγενείας”, λίμπρο ντ’όρο κ.τ.ο.(βεβαίως, δεν μιλούμε για τις βενετοκρατούμενες περιοχές, την Κέρκυρα κτλ.), φοβούμαι, ότι θα έμεναν έκθετοι. Διότι η παίδευσή τους εκτείνεται το πολύ μέχρι τονΒαρώνο Χόλμπαχ, αυτόν τον “πιο συνεπή υλιστή και αθεϊστή” της φυσικής θρησκείας (και εναγόμενο υπό του Βολταίρου) που αναφέραμε και στα περί αστικού αθεϊσμού σε προηγούμενη ανάρτησίν μας.
Κ. Μοσκώφ (1939-1998): η Ευρώπη είναι η «συλλογική μας Μητρόπολη» (!)
Εν πάση περιπτώσει, αυτή είναι η ξενομανία, ως κατάρα του ελληνισμού στην διαχρονία του. Το “αεί τιθέασιν εν θαύματι τα αλλότρια ή τα οικεία” του Παυσανία του περιηγητή.Ίσως και για αυτό μας είπε ο καϋμένος ο Ρωζέ Γκαρωντύ l’Occident c’est un accident. Δηλαδή η Δύση είναι ένα ατύχημα. Αλλά αυτά εδώ παρέλκουν.
Είναι γνωστή η θεολογία που αναπτύχθηκε μετεμφυλιακά από ορισμένα χριστιανικά σωματεία με γνωρίσματα λίαν αντορθόδοξα που κινήθηκαν στο πνεύμα του γερμανικού πιετισμού. Πολλοί θα ξέρουν και το ότι ο Θεός ο ίδιος παρουσιάστηκε μέσα από βιβλία όπως το – άκρως ευπώλητον και διαδεδομένον, άρα – του ιδρυτή της ‘Ζωής” π. Ευσεβίου Ματθοπούλου “Ο προορισμός του ανθρώπου” ως ένας δυνάστης, τιμωρός, ένας, ούτε λίγο ούτε πολύ, μνησίκακος τύραννος. Ένας τύραννος που έστειλε τον γυιο Του, όχι από άπειρη αγάπη(τον μανικώτερο όλων έρωτα), και ελευθερία για να μας σώση από την φθορά, την αμαρτία, τον θάνατο, να “καινίση τα πάντα”, να τα κάνει καινούργια, δηλαδή. Τουναντίον: επειδή η Φύση του Θεού προσεβλήθη από την ανθρώπινη αμαρτία και, συγκεκριμένα, το προπατορικόν αμάρτημα και, έτσι, για να σωθούμε, ο μόνος τρόπος για να σωθούμε από την οργή του Θεού και ο μόνος τρόπος ικανοποίησης, έτσι, της θείας δικαιοσύνης, ήταν η ζωή του γυιου Του να δοθή ως αντίλυτρο με άπειρη αξία, και του αναμάρτητου του Χριστού ένεκεν. Είναι η απίθανη θεολογική θεωρία περί satisfactio του Ανσέλμου Κανταβρυγίας (1033-1109). Αυτό αναπαραγόταν και είναι σε πολλά κείμενα εμφανές και σήμερα σε σημεία, ιδιαίτερα όταν προέρχεται από σπουδαγμένους “επιστήμονες-ορθολογιστές θεολόγους” στην προτεσταντική Γερμανία. Η τόσο φιλ-ελεύθερη “θεαρχική αδυναμία” (Αγ. Ι. Δαμασκηνός) του Θεού να αφαιρέση την οποιαδήποτε ελευθερία από το κτίσμα Του είναι …τελείως απούσα, βέβαια.
Ο «άγιος»-αγιοποιημένος Ανσέλμος Καντερβουρίας
Σε ένα τέτοιο κλίμα κινήθηκε και η ανθρωπολογία και άλλοι τομείς της θεολογίας. Έτσι, στα περί γυναικός, είχαμε μία αιρετική-αντιπατερική θεολογία με ορισμένα διαχρονικά χαρακτηριστικά:
ο ηθικισμός, η υποτίμηση της γυναίκας, η πατριαρχία και πολλά άλλα. Ιδιαίτερα, είχαμε μέχρι και το πρότυπο, παρμένο από τον δεύτερο τη τάξει γενάρχη του προτεσταντισμού, Ιωάννη Καλβίνο, του pater familias, του οικογενειάρχη πατέρα-άνδρα, που έχει την απόλυτη εξουσία εντός της οικίας και εν γένει. Αυτά, βέβαια, εισήχθησαν και μέσα από κατηχητικά σχολεία κ.λπ. από την αρχή του εξαρτημένου και, άρα, καταπιεσμένου εθνοτικά κρατιδίου. Οι προτεστάντες μισσιονάριοι-«ιεραπόστολοι» έλυναν και έδεναν, αρκεί να δούμε και την τοτινή άκρως αλλοτριωμένη εκκλησιαστική διοίκηση(όπως και στην Ρωσσία άλλοτε), ώστε να το εννοήσουμε αυτό…
(συνεχίζεται με το β’: Η Ορθόδοξη θέση…)
