Fake

 

Του Τάσου Σχίζα*

 

Για πολλά χρόνια συμμετείχα με μια καλή χορωδία της Πάτρας σε συναυλίες στο εξωτερικό, όπου και συναντιόμασταν, συγκατοικούσαμε και τραγουδούσαμε  με νέους  ανθρώπους  από  όλο  τον  κόσμο.

Σε μια τέτοια διεθνή παρέα, αφού ήπιαμε τα σχετικά κρασιά και άρχισαν οι «εξομολογήσεις», μας  είπε  ένας  χορωδός  από  άλλη  χώρα:

Σας ζηλεύουμε (εσάς τους έλληνες) γιατί γλεντάτε τη ζωή, έχετε όμως ένα μεγάλο μειονέκτημα,  είσαστε …Fake (που  πάει  να  πεί  κίβδηλοι, δήθεν,  παπατζήδες).

Αφού κρατήθηκα και δεν του κατέβασα το μπουκάλι στην καρκάλα του, η συντροφιά (καμμιά τριανταριά νέοι άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο), πιάσαμε μια μανιασμένη συζήτηση για τα ιδιαίτερα χαρίσματα και ελαττώματα του κάθε λαού (οριακά δεν συζητήσαμε για το ….ποιός την έχει πιο μεγάλη, αν και οι γυναίκες της παρέας το πήγαιναν  προς  τα  εκεί).

Αρκετές φορές από τότε, όταν με πιάνουν οι μαύρες μου, έχω αναρωτηθεί μήπως ο φίλος αυτός είχε δίκιο.

Μια τέτοια στιγμή είναι αυτό το Καρναβάλι που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου σχετικά  με  το  περιβόητο  κλείσιμο  της  ΕΡΤ.

Πήγα  στην  συγκέντρωση  της  Πάτρας. Κρατήθηκα  να  μην  κάνω  εμετό.  Όλο το σάπιο ΠΑΣΟΚ, δήμαρχοι και λοιποί καρνάβαλοι της νεοναζιστικής ΔΗΜΑΡ, κάπου περιφερόταν και ο απίθανος Νίκος Νικολόπουλος και  δίπλα  δίπλα  (σα να μη συμβαίνει τίποτε)  νεολαίοι  με  παντιέρες κόκκινες και, κυρίως, κατά φαντασίαν στελέχη της … «κυβερνώσας» αριστεράς (αυτή η γαμημένη γενιά 45 έως 55) που φαντασιώνουν ότι ο Μπόμπολας, ο Βαρδινογιάννης, ο Χριστοφοράκος, ο Λάτσης και τα  ξένα Κεφάλαια  που  κάνουν  πάρτυ  στην  Ελλάδα  θα  τους  δώσουν  την  κυβέρνηση  ήρεμα ήρεμα για να γίνουν και αυτοί …celebrities και, ταυτόχρονα, θα είναι ικανοποιημένοι και όλοι οι τίμιοι έλληνες πολίτες, θα ζωντανέψουν όσοι αυτοκτόνησαν, θα  εργαστούν  οι  άνεργοι,  οι  τυφλοί  θα  δούν  και  οι  άπιστοι  θα  πιστέψουν.

Τρείς μέρες τώρα η (πειρατική) αναμετάδοση της ΕΡΤ μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο  σε  σαπουνόπερα. Ρηχή  συγκίνηση,  δακρύβρεχτες  αναδρομές  και, στο δια ταύτα, το μοναδικό αίτημα των  (απολυμένων;)  εργαζομένων  είναι:

Να μείνουν στη δουλειά τους, να μην κλείσει η ΕΡΤ και να παραμείνει Δημόσια. Ένα  αίτημα  καθαρά  Εγωϊστικό,  ένα  αίτημα  Fake.

Μα και στη Χούντα λειτουργούσε η  ΕΡΤ  (με το όνομα ΥΕΝΕΔ), δεν ήταν κλειστή,  είχε ως  εργαζομένους  δημόσιους  υπαλλήλους  και  ήταν  και  Δημόσια  (άντε, κρατική).

Το  ίδιο  και  στη  δικτατορία  του  Πινοσέτ  και  του  Βιντέλα  και  του  Φράνκο. Ε, και; Αυτό, λοιπόν, είναι το στοιχειωδέστερο αίτημα που βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι; Τη Χούντα γύρω τους δεν την βλέπουν; Τη δυστυχία, την απόγνωση των πιο αδύναμων, το θάνατο και την απελπισία;

Την ανάγκη για ανατροπή και παραδειγματική (δίκαιη και νόμιμη) ΤΙΜΩΡΙΑ των ανθρώπων που, τρία χρόνια τώρα, έχουν προκαλέσει ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ του ελληνικού λαού, δεν την συμμερίζονται;

Αν, δηλαδή, στα πρόστυχα παζάρια που κάνει ο Σαμαράς με τις …εταίρες  ΔΗΜΑΡ – ΠΑΣΟΚ, αποφασίσουν να ξανανοίξουν άμεσα την ΕΡΤ και να κρατήσουν τους ίδιους εργαζόμενους (πιθανώς με μικρότερο μισθό κ.λ.π.), τότε όλα εντάξει;

Θα ξαναθαυμάζουμε κάθε βράδυ αυτοαποκαλούμενους δημοσιογράφους να φιλοτεχνούν αγιογραφίες του Σαμαρά, του Πάγκαλου και του Φώτη Κουρέλη, να κάνουν «ερωτήσεις» πάσες σε φασιστοειδή σαν τον Δένδια,  Κεδίκογλου,  Βορίδη,  Άδωνι  Γεωργιάδη;

Εν ολίγοις, … χεσμεντέν; Και η υπόλοιπη κοινωνία; Οι άνθρωποι που (κατ' αρχήν καλόπιστα) έτρεξαν να συμπαρασταθούν και (δια του γεγονότος αυτού) να βάλουν και το γενικό κοινωνικό και πολιτικό  πρόταγμα  του  παρόντος  χρόνου; Μηδέν από μηδέν,  μηδέν.

Κουρασμένα … παλικάρια  κάθε  ηλικίας  με  σημαιάκια στο χέρι (καλά αυτό με τα σημαιάκια είναι  απίθανο:  εδώ  ο  κόσμος  καίγεται  και  το  νινί  χτενίζεται).

Όλοι περνούν από το ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, σαν να έχουν πάει για ψώνια στο Μοναστηράκι  ή  σε  συναυλία  του  Λαυρέντη  Μαχαιρίτσα.

Λαϊκό ένστικτο εξέγερσης, λαϊκή οργή, και, κυρίως ΠΙΣΤΗ για την ανάγκη να ζήσουμε σαν  κοινωνία, δεν τα βλέπω πουθενά. Στις συγκεντρώσεις των ανθρώπων (που υποτιμητικά τους αποκάλεσαν «αγανακτισμένους»), υπήρχε τουλάχιστον ζωντάνια και αλληλεγγύη, γνήσια και πρωτόγονη  (δεν  είχε  προχωρήσει  βέβαια  και  η  Γενοκτονία   τόσο  πολύ).

Ούτε η κοινωνία λοιπόν, αλληλεπιδρά, πιέζει (με αφορμή το γεγονός αυτό) για αιτήματα παλλαϊκά,  αιτήματα  κοινωνικά,  που  αφορούν  όλους. Για την ακρίβεια, που αφορούν και κάποιον άλλον εκτός από την πάρτη μας. Για ακόμη μεγαλύτερη ακρίβεια, που αφορούν και κάτι άλλο εκτός από τον κώλο μας.

Και τα άτομα και οι πολιτικές «συλλογικότητες», πιο ανασφαλείς από ποτέ, γαντζώνονται στα τετριμμένα, κατά συνθήκην ψεύδη, με τα οποία «λειτούργησαν» δεκαετίες  τώρα  (τα  δικά  του  ψεύδη  ο  καθένας):

Αριστεροί «διεθνιστές» που βγάζουν φλύκταινες μόλις δούν ελληνική σημαία και φώναζαν το προηγούμενο διάστημα υπέροχα συνθήματα για το ΕΑΜ και τον Άρη Βελουχιώτη (και οι οποίοι ανάθεμα κι αν έχουν διαβάσει τον λόγο του Βελουχιώτη στη Λαμία), πατριώτες απ' την άλλη μεριά που δεν μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν ένα μαρξιστικό εγχειρίδιο ούτε καν σαν …manual για να καταλάβουν ότι αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι σκευωρία των Νεφελίμ, αλλά κάτι πολύ σύνηθες, απάνθρωπο και άγριο, (είναι Καπιταλισμός), Χριστιανοί που σταυροκοπιούνται όλη μέρα έχοντας αποδεχθεί ότι αυτό που τραβάμε είναι μια δίκαιη τιμωρία στη οποία μας υποβάλει ένας … σαδιστής Θεός, ανίκανοι να αναλογιστούν τον Αθανάσιο Διάκο,  τον  Παπαφλέσα,  τον  καλόγερο  Σαμουήλ, το 1821.

Άτομα και «ομάδες», κλεισμένα στην προσωπική πνευματική του Φυλακή ο καθένας, ανασφαλείς, ανίκανοι να  «ερωτευτούν» μια  διπλανή ιδέα, να ρισκάρουν, να διαλεχτούν, να ΣΥΝΘΕΣΟΥΝ το καινούργιο, αυτό που έχει ανάγκη η Ζωή και η Κοινωνία για να προχωρήσει.

Κι έτσι, όσο αυτό δεν γίνεται, τι απομένει; Η πόζα, το στήσιμο, το FAKE. Γεγονός που  δημιουργεί  και  ένα  άλλο  μεγάλο  «πρόβλημα»: Μυρίζει  ΘΑΝΑΤΟ.

 

Πάτρα 13-6-2013

 

Τάσος Σχίζας

Πολιτικός Μηχανικός