Για την ΕΡΤ
Του Χάρη Ανδρεόπουλου
Είμαι ο τελευταίος που θα υπερασπισθεί τις γνωστές σε όλους μας φαυλότητες στη λειτουργία της δημόσιας επιχειρήσεως που λέγεται «ΕΡΤ Α.Ε», φαυλότητες που έχουν τη σφραγίδα των κυβερνητικών παρατάξεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποί τους την διοίκησαν και ποιοί άλλοι απ' αυτούς είναι οι υπεύθυνοι για τα – όποια – δεινά μέχρι σήμερα μαστίζουν τη κρατική τηλεόραση (ΝΕΤ, ΕΤ -1, ΕΤ – 3) και το κρατικό ραδιόφωνο (Ε.ΡΑ.);
Ομολογώ ότι τα συναισθήματα που με κατακλύζουν για τη κυβερνητική απόφαση να μπεί λουκέτο στην ΕΡΤ, ως πολίτη και σαν παλαιό επαγγελματία δημοσιογράφο του ιδιωτικού τομέα, είναι διφορούμενα. Από τη μία δεν μπορώ να παραβλέψω το πανθομολογούμενο πλέον καθεστώς της αδιαφάνειας και τις συνθήκες αναξιοκρατίας με τις οποίες η ΕΡΤ λειτούργησε επί έτη συναπτά, ούτε τις τεράστιες σπατάλες που προκλήθηκαν από τη κακοδιαχείρισή της. Συνεπώς, όχι μόνο δεν είμαι αντίθετος στη διενέργεια διαχειριστικών ελέγχων για να αποκαλυφθούν τα όποια οικονομικά σκάνδαλα, οι συντελεσθείσες παρανομίες σε θέματα προσλήψεων, κ.λ.π,, και να καταλογισθούν στους υπαιτίους οι ευθύνες, αλλά το θεωρώ επιτακτική ανάγκη. Από την άλλη, όμως, δυσκολεύομαι να αποδεχθώ την ακραία συμπεριφορά της κυβερνήσεως, όπως εκδηλώθηκε με το κατέβασμα των διακοπτών λειτουργίας των πομπών της ΕΡΤ. Δεν θέτεις – επειδή απέτυχες να (επι-) βάλεις τάξη – εκτός λειτουργίας το κρατικό κανάλι. Δεν αφήνεις – για λόγους εθνικούς – τους Ελληνες χωρίς υπεύθυνη ενημέρωση – πληροφόρηση, έρμαια σε ημεδαπούς και αλλοδαπούς διαύλους ανυπόληπτης και ανεύθυνης ειδησεογραφίας.
Για τους λόγους αυτούς λέω ναι, στη εξυγίανση, αλλά με την ΕΡΤ ανοικτή. Υπερασπίζομαι μετά πάθους την ανάγκη να υπάρχει και να λειτουργεί μια υγιής επιχειρηματικά δημόσια τηλεόραση, την οποία φαντάζομαι όχι μόνο ως φορέα ειδησεογραφίας και ψυχαγωγίας, αλλά ως φορέα Πολιτισμού και Παιδείας. Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο αυτό – της ποιοτικής αναβαθμίσεως του προγράμματος λειτουργίας της ΕΡΤ – έγιναν σημαντικά βήματα.
Χαίρομαι να βλέπω τις «Ανιχνεύσεις» του Παντελή Σαββίδη (ΕΤ – 3) και να τον ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Χρήστο Γιανναρά, έναν Γιώργο Γραμματικάκη και το καθηγητικό δυναμικό του ΑΠΘ. Χαίρομαι, επίσης, να παρακολουθώ τα «Ακρα» (ΝΕΤ) της Βίκυς Φλέσσα και να την ακούω να διαλέγεται μ΄ ένα Στέλιο Ράμφο, ένα Θεοδόση Τάσιο, μ΄ έναν Γιώργο Μπαμπινιώτη. Χαίρομαι να βλέπω τα «Αληθινά Σενάρια» του Νίκου Ασλανίδη (ΕΤ – 3), τις μοναδικές στο είδος τους εκπομπές «Ο τόπος και το τραγούδι του» του Τάσου Μελίκη (ΕΤ – 3) και την «Κυριακή στο χωριό» της Μάρνης Χατζηεμμανουλ (ΕΤ -3), γιατί παρακολουθώντας τες βιώνω την μαγευτική ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό. Χαίρομαι να βλέπω τα «Ταξίδια» της Μάγιας Τσόκλη (ΕΤ -1) γιατί με ταξιδεύει στο πλανήτη γη. Χαίρομαι να βλέπω τις «Ιστορικές Αναδρομές» του Γιάννη Τζαννετάκου (ΕΤ – 1) γιατί μαθαίνω σημαντικές, άγνωστες στην επίσημη ιστοριογραφία πτυχές της νεώτερης Ιστορίας.
Χαίρομαι να βλέπω (μέσω των αναμεταδόσεων της ΕΤ – 3) τις Θείες Λειτουργίες στον Αϊ – Γιώργη, στο Φανάρι και στη Παναγία Σουμελά, γιατί ακούγοντας τη φωνή του Πατριάρχη θυμάμαι ότι υπάρχει για τον Ελληνισμό ένα μεγαλύτερο της σημερινής κρατικής μας οντότητας μέγεθος που λέγεται Γένος, Ρωμιοσύνη. Χαίρομαι, τέλος, να βλέπω το σεμνό δημοσιογράφο, τον φίλο μου, ανταποκριτή της ΕΤ – 3 Βαγγέλη Μητσούσια να μας ταξιδεύει στη θεσσαλική γή, αναδεικνύοντας τις ομορφιές της, αλλά και εντοπίζοντας τα προβλήματα που απασχολούν τους κατοίκους της.
Η ΕΡΤ πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει. Να εξυγιανθεί, καμμιά αντίρρηση. Αλλά χωρίς λουκέτο – γιατί στη προκειμένη περίπτωση το λουκέτο δεν αποτελεί λύση, αλλά κόλαφο, όχι μόνο για το ανίκανο πολιτικό μας σύστημα, αλλά για την ίδια τη ελληνική κοινωνία.
