Όποιος στον πόλεμο πάει για να πεθάνει…

 

Του Δημήτρη Μπελαντή

 

Όπως έδει­ξαν οι πα­ρεμ­βά­σεις ενός σαφώς πλειο­ψη­φι­κού τμή­μα­τος της Κ.Ε., η δια­δι­κα­σία αρ­χι­κά του προ­χω­ρή­μα­τος της ΟΛΜΕ και μετά του «βί­αιου φρε­να­ρί­σμα­τός» της μπρος στην απερ­γία κάτω από συν­θή­κες προ­λη­πτι­κής επι­στρά­τευ­σης, οδή­γη­σε σε μια ση­μα­ντι­κή πο­λι­τι­κή ήττα του κι­νή­μα­τος αλλά και του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Σί­γου­ρα, το πρό­βλη­μα δεν εντο­πί­ζε­ται στις υπαρ­κτές ευθύνες των συν­δι­κα­λι­στών μας στη Διοί­κη­ση της ΟΛΜΕ ή στις ΕΛΜΕ, αλλά έχει πολύ βα­θύ­τε­ρη διά­στα­ση.

Ανε­ξάρ­τη­τα από την εκτί­μη­ση αν υπήρ­χαν οι εξαρ­χής κοι­νω­νι­κοί και συνδι­κα­λι­στι­κοί όροι για την απερ­γία στις εξε­τά­σεις και την επι­τυ­χία της – συζή­τη­ση που ακόμη μπο­ρεί να γί­νει -, η επι­βο­λή της προ­λη­πτι­κής πο­λι­τι­κής επι­στρά­τευ­σης από την τρι­κομ­μα­τι­κή κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά, μια μορφή δρά­σης ξένη προς κάθε αστι­κή δη­μο­κρα­τία που σέ­βε­ται τον εαυτό της, με­τέ­τρε­ψε την απερ­γία της ΟΛΜΕ σε άμεσα πο­λι­τι­κή απερ­γία, σε μια απερ­γία όχι πια για τις ώρες δι­δα­σκα­λί­ας αλλά για το σπά­σι­μο ενός φασί­ζο­ντος απερ­γο­σπα­στι­κού μη­χα­νι­σμού και για την ύπαρ­ξη ή το θά­να­το του απερ­για­κού και συν­δι­κα­λι­στι­κού δι­καιώ­μα­τος στην Ελ­λά­δα.

Το ζή­τη­μα αυτό ήταν πι­θα­νό ακόμη και προ­τού επι­βλη­θεί η επι­στρά­τευ­ση: η εμπει­ρία του Μετρό, της ΕΘΕΛ, των ναυ­τερ­γα­τών έδει­χνε ότι η κυβέρνηση θα επι­χει­ρού­σε μια με­τω­πι­κή σύ­γκρου­ση με το ισχυ­ρό συν­δι­κά­το της ΟΛΜΕ για να απο­δυ­να­μώ­σει καί­ρια το συν­δι­κα­λι­σμό στο Δη­μό­σιο και μάλιστα σε μια συ­γκυ­ρία «κο­ντέ­μα­τος» και απο­λύ­σε­ων στις δημό­σιες υπηρεσί­ες – όπως έλεγε και ο Τσόρ­τσιλ στον Β' Π.Π., «όποιος έχει προειδοποι­η­θεί, μπο­ρεί και να προ­ε­τοι­μα­στεί».

Μπρο­στά σε αυτή τη νέα πραγ­μα­τι­κό­τη­τα και με δε­δο­μέ­νη την αρχική από­φα­ση της ΟΛΜΕ να προ­τεί­νει την απερ­γία κατά της επιστρά­τευ­σης και τις πο­λυ­πλη­θείς και εν­θου­σιώ­δεις συ­νε­λεύ­σεις των ΕΛΜΕ που την επι­κύ­ρω­σαν, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρού­σε και έπρε­πε να λει­τουρ­γή­σει ως το δυ­νά­μει ηγε­μο­νι­κό κόμμα στην Αρι­στε­ρά και στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία συ­νο­λι­κά. Παρ' όλα αυτά, δεν προ­χώ­ρη­σε στην ενερ­γη­τι­κή πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη των εκ­παι­δευ­τι­κών, όχι γε­νι­κώς και αο­ρί­στως σε «όσα θα απο­φά­σι­ζαν», αλλά στη συ­γκε­κρι­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή πρα­κτι­κή που έδει­χνε να υιο­θε­τεί η ΟΛΜΕ: την απερ­γία ανα­τρο­πής της επι­στρά­τευ­σης. Ταλα­ντεύ­θη­κε απέ­να­ντι στο κοι­νω­νι­κό και πο­λι­τι­κό κό­στος και δεν στά­θη­κε σαν πο­λι­τι­κός βρά­χος πίσω από την απερ­γία.

Προ­βάλ­λε­ται, εδώ, ένα επι­χεί­ρη­μα ότι οι ανα­νε­ω­τές αρι­στε­ροί οφείλουν να σέ­βο­νται «την αυ­το­νο­μία των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των» και να μην τα χει­ρα­γω­γούν. Αυτό το επι­χεί­ρη­μα, όμως, δεν ση­μαί­νει ότι το πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο είναι απλό ενερ­γού­με­νο του συν­δι­κά­του ούτε νο­μι­μο­ποιεί την πο­λι­τι­κή αδρά­νεια και στάση της Αρι­στε­ράς σαν πα­θη­τι­κού πα­ρα­τη­ρη­τή.

Με δε­δο­μέ­νη την αγω­νι­στι­κή βού­λη­ση του συν­δι­κά­του, αλλά και την εναγώνια ανα­ζή­τη­ση από αυτό των ανα­γκαί­ων κοι­νω­νι­κών – και όχι μόνο – συμμα­χιών, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έπρε­πε να κάνει τρία του­λά­χι­στον πράγ­μα­τα:

α) να δη­λώ­σει με δύ­να­μη και ευ­θαρ­σώς ότι στη­ρί­ζει ως κόμμα της αξιωματικής αντι­πο­λί­τευ­σης την από­φα­ση της απερ­γί­ας ενά­ντια στην επιστρά­τευ­ση και όχι γε­νι­κώς «ό,τι οι κα­θη­γη­τές επι­λέ­γουν»,

β) να δη­λώ­σει ότι θα στη­ρί­ξει πο­λι­τι­κά, δι­κα­στι­κά και διοι­κη­τι­κά τους διωκόμε­νους κα­θη­γη­τές, αν η κυ­βέρ­νη­ση προ­χω­ρού­σε σε ποι­νι­κές δίκες ή απο­λύ­σεις, και να εγ­γυ­η­θεί την υπη­ρε­σια­κή τους απο­κα­τά­στα­ση όταν θα γίνει κυ­βέρ­νη­ση και 

γ) να δη­μιουρ­γή­σει ένα ισχυ­ρό κομ­μα­τι­κό, πο­λι­τι­κό αγωνιστικό κέ­ντρο μπρος στην ανα­μέ­τρη­ση, με πρω­το­βου­λία και συμ­με­το­χή ιδίως του ερ­γα­τι­κού του τμή­μα­τος και να ξε­χυ­θεί στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία με μα­ζι­κές πρω­το­βου­λί­ες συμπα­ρά­στα­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης. Η ίδια η Κ.Ε. έπρε­πε να συ­γκλη­θεί και να είναι το επί­κε­ντρο αυτής της δια­δι­κα­σί­ας. Αυτή θα ήταν η έμπρα­κτη στή­ρι­ξη των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και της αυ­το­νο­μί­ας τους.

Προ­βάλ­λε­ται ακόμη το επι­χεί­ρη­μα (κάπως ως δίκη προ­θέ­σε­ων) ότι οι ίδιοι που συμ­με­τεί­χαν στις ΕΛΜΕ δεν ήταν έτοι­μοι να απερ­γή­σουν και ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν είχαν, μετά την υπο­χώ­ρη­ση της ΑΔΕΔΥ, τις ανα­γκαί­ες κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χί­ες. Από πολ­λούς συ­νέ­δρους της Κ.Ε. αντι­πα­ρα­τέ­θη­κε ρητά ή έμπρα­κτα το αντε­πι­χεί­ρη­μα ότι η κατάστα­ση των κοι­νω­νι­κών συμ­μα­χιών γύρω από μια με­γά­λη απεργία δεν είναι εξω­τε­ρι­κή και στε­γα­νή προς τη στάση της πολιτικής Αρι­στε­ράς, αντί­θε­τα, η δική της ενερ­γή πα­ρέμ­βα­ση μπο­ρεί να ανα­δια­τά­ξει τους συ­νο­λι­κούς κοι­νω­νι­κούς συ­σχε­τι­σμούς και κοι­νω­νι­κές συμμα­χί­ες, να αλ­λη­λε­πι­δρά­σει με την κοι­νω­νι­κή μη­χα­νι­κή (όπως έγρα­φε παλιό­τε­ρα ο κα­να­δός μαρ­ξι­στής Λ. Πά­νιτς, η ίδια Αρι­στε­ρά που με την αδράνειά της οδη­γεί στη χει­ρο­τέ­ρευ­ση των κοι­νω­νι­κών συ­σχε­τι­σμών, είναι η ίδια που την επι­κα­λεί­ται στη συ­νέ­χεια για να «προ­σαρ­μό­σει» δε­ξιό­τε­ρα τη γραμ­μή της – φαύ­λος κύ­κλος).

Η προη­γού­με­νη επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία δεν ση­μαί­νει την ανευ­θυ­νό­τη­τα απέ­να­ντι σε χι­λιά­δες εκ­παι­δευ­τι­κούς που θα αντι­με­τώ­πι­ζαν το εν­δε­χό­με­νο δί­ω­ξης και από­λυ­σης. Τόσο γιατί η κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη μιας απερ­γί­ας μειώ­νει αντι­κει­με­νι­κά το εν­δε­χό­με­νο των μα­ζι­κών διώ­ξε­ων όσο και επει­δή η πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη του συν­δι­κά­του δεν θα αφαι­ρού­σε από αυτό την ευ­χέ­ρεια να επι­λέ­ξει τον τρόπο και τη μορφή της απερ­γί­ας ενά­ντια στην επι­στρά­τευ­ση: αν δη­λα­δή θα εκ­φρα­ζό­ταν με την ολική ή με­ρι­κή αποχή από τα κα­θή­κο­ντα των εξετάσεων, αν θα έπαιρ­νε τη μορφή μιας «λευ­κής απερ­γί­ας», αν θα εκφραζόταν με μα­ζι­κές συ­γκε­ντρώ­σεις και δια­δη­λώ­σεις έξω από τα εξεταστικά κέ­ντρα κ.λπ.

Αντί­θε­τα, η από­φα­ση περί ανα­στο­λής, η οποία έκρι­νε και αυ­θαί­ρε­τα τη λογική των «λευ­κών» στη­ Συ­νέ­λευ­ση των προ­έ­δρων των ΕΛΜΕ, οδή­γη­σε σε μια κα­τά­στα­ση ητ­το­πά­θειας και υπο­χώ­ρη­σης όχι μόνο στην εκ­παι­δευ­τι­κή κοινό­τη­τα αλλά και στο σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Όπως έδει­ξαν πολ­λές τοποθε­τή­σεις στην Κ.Ε., η κα­τά­στα­ση αυτή κα­θό­λου δεν βοη­θά­ει στη βελτίωση των συ­νο­λι­κών πο­λι­τι­κών συ­σχε­τι­σμών υπέρ της Αρι­στε­ράς και ειδικό­τε­ρα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά, αντι­θέ­τως, δυ­σκο­λεύ­ει αυτό το έργο και συντείνει στην καλ­λιερ­γού­με­νη ει­κό­να «στα­θε­ρο­ποί­η­σης» της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δυ­στυ­χώς, απέ­τυ­χε σε αυτήν τη με­γά­λη δο­κι­μα­σία, ενώ απο­δεί­χθη­κε για μια ακόμη φορά ότι οι μόνοι αγώ­νες που χά­νο­νται στρα­τη­γι­κά είναι εκεί­νοι που δεν δό­θη­καν. Επι­βε­βαιώ­θη­κε δε με αρνητι­κό τρόπο ότι η κα­τά­κτη­ση της κυ­βερ­νη­τι­κής εξου­σί­ας από την Αριστερά πρέ­πει να πα­τά­ει πάνω σε πραγ­μα­τι­κές νίκες του ερ­γα­τι­κού κινήματος, δια­φο­ρε­τι­κά ή δεν θα συ­ντε­λε­σθεί καν είτε, συσ­σω­ρεύ­ο­ντας ήττες και κου­φά­ρια (σαν τον Άγ­γε­λο της Ιστο­ρί­ας του Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν), θα υπάρ­ξει μόνο σαν μια δια­χει­ρι­στι­κή πα­ρέν­θε­ση.

* Το κείμενο αυτό αποτελεί μέρος άρθρου του συγγραφέα (ολόκληρο το άρθρο στην iskra.gr). Επιλέξαμε, με δική μας ευθύνη, την αναφορά στα συμπεράσματα σχετικά με την απεργία της ΟΛΜΕ που δεν έγινε ποτέ, λόγω της ευρύτερης πολιτικής σημασίας που αυτή έχει, με επιδίωξη τη συμβολή στο διάλογο που έχει ανοίξει πάνω σε αυτό το θέμα.

ΠΗΓΗ: 24-05-2013,  http://www.alfavita.gr/apopsi/…B9#ixzz2UDQLXvpn