Μοναξιά δωματίου
Του Γιάννη Ποταμιάνου*
Ένα πρόσωπο μπρος στο παράθυρο
Απέναντι στο πάρκο η ζωή
καλλικέλαδη
Τα παιδιά παίζουν, οι φωνές τους
αντιλαλούν χαρούμενες
Οι μητέρες στα παγκάκια άγρυπνες
καμαρώνουν και προσέχουν
Ώρα πολλή τα κοιτώ, κουράστηκα
Ένα σύννεφο σκέπασε τον ήλιο
Οι πρώτες σταγόνες πέφτουν
το τζάμι θολώνει
Οι μητέρες με τα παιδιά φεύγουν
το παιγνίδι μένει ατέλειωτο
Εγώ ακόμα μπρος στο παράθυρο
κοιτάζω τ' άδεια παγκάκια
Ώρες ατέλειωτες, το σύννεφο φεύγει
ο ήλιος φεύγει
Ένας άστεγος έρχεται, ψάχνει
στεγνό μέρος να κοιμηθεί
Τελικά φεύγει κι' αυτός μες τη νύχτα
Έξω σκοτάδι
Εγώ ακόμα μπρος στο παράθυρο
Κοιτάζω τώρα το πρόσωπό μου
να καθρεφτίζεται στο τζάμι
Η νύχτα έξω απλώνεται στην πόλη
κι αργεί να ξημερώσει
14 Μαΐου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος
