Η ΕΚΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Το κράτος θεωρείται ως η οργανωμένη υπόσταση του έθνους. Αν και στη δίνη της ιστορίας με τις συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμών σε όλα σχεδόν τα κράτη της γης υπάρχουν εθνικές μειονότητες, όμως τα κράτη εξακολουθούν να είναι εθνικού χαρακτήρα. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι ΗΠΑ, όπου όμως οι ασκήσαντες την εξουσία στις απαρχές σχηματισμού του κράτους, αγγλοσαξονικής καταγωγής πολίτες, επέτυχαν να σχηματίσουν έναν λαό με κοινό εθνικό όραμα, αν και αυτός αποτελείται από πολίτες προερχόμενους από πληθώρα εθνοτήτων της γης.
Το αστικό κράτος προβλήθηκε ως κράτος δικαίου με ισχυρή κεντρική εξουσία, ικανή να προασπίσει τα συμφέροντα του έθνους και της πλειοψηφίας, τουλάχιστον, των πολιτών, εθνικά και οικονομικά. Το ευρωπαϊκό αστικό κράτος του 19ου αιώνα διακρίθηκε για έντονα χαρακτηριστικά συγκρότησης επί εθνοτικής βάσεως. Γι' αυτό και σημείωσε έξαρση ο εθνικισμός, ο οποίος έδωσε κατάπικρους καρπούς κατά τον 20ο αιώνα. Οι συμφορές πού έπληξαν την γηραιά ήπειρο έδωσαν πρώτης τάξεως ευκαιρία για ιδεολογική καταπολέμηση τόσο της θρησκευτικής πίστης, όσο και της φιλοπατρίας. Κυρίαρχο σύνθημα των αθρήσκων και απάτριδων υπήρξε η καταγγελία αυτών ως αιτιών για τις διαχρονικές συγκρούσεις μεταξύ των λαών. Στον αντίποδα του εθνικού, κράτους βρισκόταν η διεθνιστική ιδεολογία του κομμουνισμού, ο οποίος οραματιζόταν τον σχηματισμό του παγκοσμίου προλεταριάτου χωρίς θρησκευτικές πίστεις και χωρίς πατρίδες. Όταν ο κομμουνισμός κατέρρευσε είδαμε την έξαρση τόσο της φιλοπατρίας και του εθνικισμού, όσο και της θρησκευτικής πίστης, υγιούς ή συγκεχυμένης.
Οι αστοί δεν υπήρξαν ιστορικά αφελείς. Επένδυσαν στον πόθο των λαών τους τόσο για τη διατήρηση κάποιας σχέσης με τον Θεό, υγιούς ή «εμπορικής», στα πλαίσια ενός οικονομικού δούναι λαβείν. Επένδυσαν και στη θέληση των λαών να διατηρήσουν την ιδιοπροσωπεία τους στα πλαίσια της εθνικής και πολιτιστικής τους παράδοσης. Στην Ελλάδα το τρίπτυχο πατρίδα (πρώτη), θρησκεία, οικογένεια αξιοποιήθηκε στο έπακρο από τους πολιτικούς της λεγόμενης «συντηρητικής» παράταξης. Οι της λεγόμενης «προοδευτικής» παράταξης τοποθετούνταν φανερά, με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση κατά της πατροπαράδοτης πίστης ή της πατρίδας με μαρξίζουσα την ερμηνεία, αν και αστοί ως το μεδούλι των οστέων τους! Η πολεμική έφθασε στο απόγειό της κατά την μεταπολίτευση, αφορμής δοθείσης με την ανίερη εκμετάλλευση του τριπτύχου, που προαναφέραμε, από την ξενοκίνητη χούντα. Βέβαια σήμερα έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι δοτές και ξενοκίνητες ήταν οι κυβερνήσεις τόσο πριν όσο και μετά την περίοδο της δικτατορίας. Οι ρόλοι τους ήσαν διακριτοί, όχι επειδή αντιπροσώπευαν διαφορετικούς κόσμους, αλλά επειδή έπρεπε ο λαός να παραμένει βαθύτατα διχασμένος και να βρίσκεται σε διαρκή αντιπαλότητα, προκειμένου τα σχέδια των αποδομητών της πίστης και της πατρίδας και των εκποιητών του δημόσιου πλούτου να εφαρμόζονται με μεγαλύτερη άνεση και χωρίς πολλές αντιδράσεις. Έτσι οι μεν κυβερνήσεις του ενός χώρου νομοθετούσαν κατά των οικονομικών συμφερόντων των πολιτών των χωρών τους, οι δε κυβερνήσεις του άλλου κατά της πίστης του λαού, της πατρίδας και της παράδοσης. Ώσπου ήρθε μια μέρα και οι ως τότε φαινομενικά αντίπαλοι προσέγγισαν αλλήλους με χάραξη κοινής πολιτικής κατά τόσο των οικονομικών συμφερόντων των πολιτών όσο και του πιστεύω, της φιλοπατρίας και της παράδοσής τους. Ήταν τότε που κατέρρευσε ο κομμουνισμός και έπαψε πλέον να υφίσταται αντίπαλο για το αστικό σύστημα δέος.
Στα ακόλουθα θα περιοριστούμε στην ανάλυση της οικονομίας και μόνο. Όσο ο κομμουνισμός συνιστούσε απειλή και η ιδεολογία του συγκινούσε μεγάλο αριθμό πολιτών στις χώρες της Δύσης, το σύστημα προέβαινε σε παραχωρήσεις προς τους ευνοούμενους πολίτες των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών, διατηρώντας το κράτος σε ικανοποιητική ισχύ, ώστε να φαίνεται ότι χαράσσει πολιτική και ότι ελέγχει εν πολλοίς την οικονομία διαθέτοντας αξιόλογο πλούτο. Μεταπολεμικά οι σημαντικότεροι τομείς της οικονομίας βρίσκονταν υπό τον απόλυτο έλεγχο του κράτους σε πλείστες όσες δυτικές ευρωπαϊκές χώρες, περιλαμβανομένης και της Ελλάδος: Ενέργεια, επικοινωνίες, μεταφορές και τράπεζες ήσαν πλήρως ή εν πολλοίς κρατικές. Το αμερικανικό πρότυπο φάνταζε στους ευρωπαϊκούς λαούς ως αναχρονιστικό και εχθρικό προς τα λαϊκά συμφέροντα. Με την κατάρρευση του κομμουνισμού το σύστημα πέρασε στην αντεπίθεση κατηγορώντας το κράτος ως κακό επιχειρηματία και εχθρό των συμφερόντων των λαών! Δυστυχώς η άθλια προπαγάνδα κατά του κράτους είχε ως πρωταγωνιστές τους ασκήσαντες την εξουσία και οδηγήσαντες την χώρα στην κατάπτωση με την αναξιοκρατία, την ευνοιοκρατία υπέρ της κομματικής πελατείας και την παντελή αδιαφορία για τον έλεγχο της απόδοσης των δημοσίων επιχειρήσεων. Έτσι μεγάλο πλήθος του λαού μετεστράφη υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων. Αξίζει να τονίσουμε ότι ενώ αρχικά πολλοί εχέφρονες του «συντηρητικού» χώρου ήσαν υπέρ της διατήρησης του ελέγχου του κράτους επί σημαντικών τομέων της οικονομίας, περί το τέλος του 20ου αιώνα μεγάλο μέρος του «προοδευτικού» χώρου συντάχθηκε με τις οδηγίες του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου υπέρ των αποκρατικοποιήσεων. Μάλιστα έφθασαν να υποστηρίζουν κατά τρόπο γελοίο ότι έχουν αλλάξει οι συνθήκες και δεν είναι δυνατόν να παραμένουν υπό τον έλεγχο του κράτους επιχειρήσεις, τις οποίες δημιούργησε ο ελληνικός λαός με ιδρώτα και αίμα και οι οποίες θα μπορούσαν να παραμείνουν ακμαίες, αν το κράτος απαλλασσόταν από τον σφικτό εναγκαλισμό με το εκάστοτε κόμμα εξουσίας.
Βέβαια όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, δεν ήταν δυνατόν να αντισταθούμε στην ειλημμένη απόφαση για έκπτωση των κρατικών οντοτήτων σε περιφερειακούς εντολοδόχους των ασκούντων την εξουσία εκ του παρασκηνίου. Σήμερα τον κόσμο ελέγχουν οι αγορές, δηλαδή το τραπεζικό κεφάλαιο, δηλαδή οι άπληστοι τραπεζίτες. Αυτοί αποβλέπουν αποκλειστικά στην αύξηση των κερδών τους νέμοντας την εξουσία σε πρόσωπα πρόθυμα να εκτελούν τις αποφάσεις τους κατά των λαών, τα συμφέροντα των οποίων, υποτίθεται, προασπίζονται: Σημαντικά πλεονεκτήματα για την πλήρη εφαρμογή του σχεδίου της διάλυσης του κράτους αλλά και του έθνους συνιστούν η άμβλυνση τόσο της θρησκευτικής πίστης, όσο και της φιλοπατρίας. Ο λαός πάντως εξακολουθεί να παραμένει διχασμένος. Κάποιοι πονούν μόνο επειδή συρόμαστε σε απώλεια της παράδοσής μας και δεν πολυσκοτίζονται για το ότι οι κρατούντες εκποιούν την περιουσία του λαού. Ίσως να ελπίζουν ακόμη ότι με τις ιδιωτικοποιήσεις θα αμβλυνθεί το οξύτατο πρόβλημα εκ της ανεργίας. Άλλοι δεν πολυσκοτίζονται, γιατί κινδυνεύει η ιδιοπροσωπεία μας, παραμένοντες εμπαθείς και αφελείς υποστηρικτές της «άθρησκης» και «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας στα πλαίσια της νέας τάξης πραγμάτων. Λαός διχασμένος πάντα χαμένος.
Αλλά τι να κάνει ο λαός, όταν οι πάντες τον έχουν ξεπουλήσει;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 20-5-2013
