Εκτενή σχόλια για το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ*

 

Του Αντώνη Ναξάκη**

 

Στις 28 Ιουνίου 2009 ολοκλήρωσε τις εργασίες του το 14^ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ με την εκλογή νέου Δ.Σ., ενώ οι συσχετισμοί δεν άλλαξαν (4 ΔΑΚΕ, 3 ΠΑΣΚ, 2 ΣΥΝ, 2 ΔΕΕ, 1 ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ).

Το συνέδριο πραγματοποιήθηκε υπό το βάρος προαναγγελιών σειράς αντιδραστικών μέτρων για την νεολαία και τους εργαζομένους ιδιαίτερα του δημοσίου τομέα. Μέτρα που απορρέουν από την γενική κατεύθυνση της Ε.Ε. για διάλυση των εργασιακών σχέσεων και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων στο στενό δημόσιο τομέα (κατά τα πρότυπα του ΟΤΕ), αφού για τους υπόλοιπους εργαζομένους έχει γίνει.

Έτσι βρίσκονται προ των πυλών:

Είναι φανερό πως στην κοινωνία μας που βρίθει μορφωτικών, οικονομικών (ταξικών), γλωσσικών, χωροταξικών, κ.α. διαφορών, ενιαία θέματα σε κάθε τάξη ανά περιφέρεια, θα οδηγήσουν στο κλείσιμο τις μισές σχολικές μονάδες της χώρας.

Ο νέος τρόπος εξέτασης αφανίζει την αναλυτική και συνθετική σκέψη, άρα την κριτική ικανότητα που μπορεί να προσεγγίζει το «όλον», υπέρ της ανάπτυξης δεξιοτήτων για γρήγορη συλλογή και αποβολή πληροφοριών και μάλιστα όσων μπορούν να μετατραπούν σε εμπορεύματα. Με άλλα λόγια μέσω της δομής του περιεχομένου της και της διδακτικής, της επερχόμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, επιχειρείται η πιο ακραία μορφή αποδόμησης της συλλογικής υπόστασης του ανθρώπου.

– Η απόφαση του Ευρωδικαστηρίου που χαρακτήρισε τα ασφαλιστικά ταμεία του Δημοσίου (κύρια και επικουρικά) σε επαγγελματικά, συνιστά την μεγαλύτερη και τελική αντεργατική επίθεση, ουσιαστικό της πλήρης κατάργησης του ασφαλιστικού συστήματος στην χώρα μας.

Γιατί επαγγελματικά ταμεία δεν σημαίνει μόνο εξίσωση ορίων συνταξιοδότησης ανδρών – γυναικών (άρα 10 χρόνια παραπάνω δουλειά στις γυναίκες), ούτε ότι σε αυτά απαγορεύεται η κρατική (κοινωνική) χρηματοδότηση. Σημαίνει κυρίως την μεταφορά των ευθυνών της ασφάλισης – περίθαλψης αποκλειστικά στις πλάτες των εργαζομένων. Σημαίνει με άλλα λόγια στρατηγικού χαρακτήρα αλλαγές.

Πολλοί τρόποι για κάτι τέτοιο υπάρχουν π.χ. η μετατροπή των επιστημονικών ενώσεων σε επαγγελματικές (Ε.Μ.Ε., Εν.Φυσ., Ε.Π.Ι, …) οι οποίες θα λειτουργήσουν κατά τα πρότυπα του ΤΕΕ – ΤΣΜΕΔΕ, με άλλα λόγια ο απόφοιτος οποιασδήποτε γ/βάθμιας σχολής, δημόσιας ή ιδιωτικής θα πληρώνει ασφάλιστρα με την αποφοίτησή του,  ανεξάρτητα από το αν εργάζεται.   

Η υπόθεση των επαγγελματικών ταμείων μαζί με τις περικοπές στις συντάξεις, την αύξηση του χρόνου εργασίας, την κατάργηση του ενός από τα δυο επικουρικά ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων, τις περικοπές στα βαρέα και ανθυγιεινά και στις συντάξεις αναπηρίας, συνιστούν το πλαίσιο επίθεσης στα ασφαλιστικά – συνταξιοδοτικά δικαιώματα της επόμενης περιόδου.

– Η κυβέρνηση καιρό τώρα και σε όλους τους τόνους προαναγγέλλει διπλό μισθολόγιο για το δημόσιο. Το υπάρχον για τους παλιούς και το άλλο για τους νεοδιόριστους από το οποίο θα παραληφθούν σοβαρά τμήματα του σημερινού μισθού. Π.χ. εάν στον νεοδιόριστο της εκπαίδευσης δεν δοθεί το εξωδιδακτικό επίδομα, τότε όσοι διοριστούν το 2010 θα έχουν κατά 400+ € μικρότερο μισθό απ' αυτούς που διορίστηκαν το 2009. Κάτι τέτοιο δεν θα φέρει μόνο σε πλήρη απόγνωση τους νέους εργαζόμενους, αλλά θα δημιουργήσει μια διάσπαση βάθους εντός των εργαζομένων, θα βάλει τις προϋποθέσεις άρσης της μονιμότητας, αφού πρώτα διαλύσει τις προσφερόμενες υπηρεσίες των δημοσίων υπαλλήλων, ιδιαίτερα της εκπαίδευσης.

– Η διάλυση κάθε έννοιας μόνιμης και σταθερής εργασίας αποτελεί τα τελευταία 20 χρόνια διαρκή προσπάθεια όλων των κυβερνήσεων. Βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε νέα αποφασιστική κυβερνητική προσπάθεια.

Η κατάργηση των κλειστών επαγγελμάτων, η γενίκευση των συμβάσεων έργου, η ανεξέλεγκτη χωρίς στοιχειώδης προϋποθέσεις προσφορά εκπαιδευτικών τίτλων από ιδιώτες (πρόσφατες κυβερνητικές εξαγγελίες), η γενίκευση και υπερμεγέθυνση του ωρομίσθιου σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες είναι μερικές από τις κυβερνητικές πρωτοβουλίες.

  

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το συνέδριο της ΟΛΜΕ κατάφερε να οδηγηθεί σε ένα πλαίσιο απόφασης που περιέχει σοβαρά στοιχεία συγκρότησης, τουλάχιστον ενός αμυντικού μετώπου δράσης.

Καταφέραμε να τραβήξουμε ορισμένες σαφής διαχωριστικές γραμμές, παρά την σφοδρή αντίδραση και αποχώρηση της ΔΑΚΕ και την αντίδραση της ΔΕΕ (ΠΑΜΕ) που δεν ήθελε καμία συλλογική απόφαση.    

Με πρωτοβουλία των παρεμβάσεων που πρότειναν τα βασικά σημεία της τελικής συμφωνίας σε όλες τις παρατάξεις πλην την ΔΑΚΕ (συμφώνησαν ΣΥΝ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΠΑΣΚ), η απόφαση επικαιροποίησε της αποφάσεις του προηγούμενου συνεδρίου και όρισε τους παρακάτω επιπλέων άξονες πάλης. 

– Πλήρη αντίθεση στην επικείμενη μεταρρύθμιση Μπαμπινιώτη – Δασκαλόπουλου – Διαμαντοπούλου – Καρατζαφέρη και ιδιαίτερα στις περιφερειακές εξετάσεις που θα οδηγήσουν σε κλείσιμο τα μισά σχολεία της χώρας κυρίως αυτά των υποβαθμισμένων περιοχών των πόλεων και της επαρχίας.

– Την πλήρη αντίθεση στο νέο τρόπο εξέτασης των περιφερειακών και πανελλαδικών εξετάσεων που οδηγεί σε αποσάθρωση και όχι ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας της νεολαίας υπέρ μιας αγοραίας γνώσης μιας χρήσης από εργάτες μιας χρήσης.

– Βασικός άξονας αναδείχτηκε η πάλη ενάντια στην μετατροπή των ασφαλιστικών ταμείων του δημοσίου σε επαγγελματικά, που σημαίνει ελαστικές σχέσεις εργασίας. Δηλαδή διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος στο δημόσιο υπέρ ενός συστήματος πλήρους εξατομίκευσης της ασφάλισης με ταυτόχρονη εμπορευματοποίηση – ιδιωτικοποίηση της.

– Σταθερός άξονας πάλης αναδείχθηκε η αντίθεση μας στα επικείμενα διπλά μισθολόγια στο δημόσιο (άλλο για τους νεοδιόριστους και άλλο για τους παλιούς) και η διεκδίκηση κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εφ' όλης της ύλης.

– Στα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων το συνέδριο αναγνώρισε ένα στρατηγικό μέτωπο πάλης. Έτσι με γνώμονα την μόνιμη και σταθερή εργασία απαιτούμε:

– Κατάργηση του ωρομισθίου. Διορισμούς σε όλα τα κενά. Κανείς καθηγητής χωρίς οργανική θέση, (να καταργηθεί το σύστημα της διάθεσης συναδέλφων στα ΠΥΣΔΕ). Όχι στην κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων για την πραγματοποίηση κοινωνικής πολιτικής. Η κοινωνική πολιτική σε κατηγορίες, που την έχουν ανάγκη, να πραγματοποιηθεί με άλλους τρόπους (κυρίως οικονομικούς).

– Πλήρη εργασιακά, ασφαλιστικά (να καταργηθεί η απαίτηση των 100 ενσήμων για περίθαλψη) και συνδικαλιστικά δικαιώματα σε όλους τους ωρομίσθιους μέχρι την κατάργηση του θεσμού.

Τα παραπάνω αποτελούν ένα αρκετά σαφές αμυντικό πλαίσιο.

 

Το συνέδριο όμως δεν μπόρεσε να διαμορφώσει άξονες αντεπίθεσης και ανατροπής, με στρατηγικότερα χαρακτηριστικά, της επερχόμενης κυβερνητικής επίθεσης.

Σε τρία ζητήματα εκφράστηκε η αδυναμία απάντησης.

1.      Στο αντιδραστικό σχολείο που κάθε μέρα κατασκευάζετε ποιο είναι το σχολείο των σημερινών κοινωνικών αναγκών και απαιτήσεων.

2.      Ποια είναι η σχέση της κλαδικής συλλογικής σύμβασης με την γενική συλλογική σύμβαση της ΑΔΕΔΥ.

3.      Η ανάγκη για ένα εκπαιδευτικό συνδικάτο όλων των βαθμίδων εκπαίδευση.

 

Σε όλα αυτά θα επανέλθουμε.

 

* Σημείωση admin: Το άρθρο γράφτηκε πριν αλλάξει η κυβέρνηση της Ν.Δ.

 

**Χανιά,  Σεπτέμβρης  2009, Ναξάκης Αντώνης, σύνεδρος στο 14^ο συνέδριο της ΟΛΜΕ  αντιπρόσωπος της ΕΛΜΕ Χανίων, εκ μέρους της Παρέμβασης -Πρωτοβουλίας.