Το φεγγάρι

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

 

Δυο μαύρα πηγάδια

                                 με κοιτάζουν

Δυο ήσυχα πηγάδια

               με σέρνουν στο βυθό τους

M' ένα βιβλίο αγκαλιά,      

                   χαϊδεύω την κοιλιά σου

 

Το φεγγάρι καθρεφτίζεται

                   στα ήσυχα πηγάδια σου

Το φεγγάρι βυθίζεται

                    στα βαθιά πηγάδια σου

 

Απλώνω τα χέρια μου

                       να σώσω το φεγγάρι

Και το βιβλίο πέφτει,

                                  κατρακυλάει

Ένας γδούπος

Το πάτωμα γεμίζει λέξεις,

                       τόνους και πνεύματα

Τα πνεύματα

        ανεβαίνουν στο ταβάνι

                                 γίνονται σκιές

 

Το φεγγάρι μπαίνει

                              απ' το παράθυρο

Ναρκισσεύεται στα μάτια σου

Το  βιβλίο μπρούμυτα

                           κλαίει στο πάτωμα

Απ' τα μάτια του τρέχουν

         σπασμένες λέξεις

                     και ανάπηρα πνεύματα

 

Χαϊδεύω τον λαιμό σου

Τα μάτια σου

                      ήσυχα μαύρα πηγάδια

Με κοιτάζει το φεγγάρι

                           απ'  τα βάθη τους

Και τα πνεύματα χορεύουν

                                    στο νταβάνι

 

Όμως το φεγγάρι φεύγει

                                     Εσύ φεύγεις

Κι εγώ κοιμάμαι αγκαλιά

                         με τις μαύρες λέξεις

και τα πνεύματα να σφίγγουν

                                    το λαιμό μου

 

                             

8 Ιουνίου 2010, Γιάννης Ποταμιάνος