Η τραγικότερη ειρωνεία…
Του παπα Ηλία Υφαντή
Πριν κάποια χρόνια, έγραφα ότι η Ε΄ (πέμπτη) Κυριακή των Νηστειών είναι η Κυριακή των αντεξουσιαστών.
Και αποδοκιμάστηκα ποικιλοτρόπως εκ μέρους τους. Επειδή, μάλλον, θεωρήθηκαν τα γραφόμενά μου ως ανοίκεια ανάμιξη στα εσωτερικά τους και προσπάθεια σφετερισμού του ιδεολογικού τους χώρου.
Αλλά ας δούμε τι λέει σχετικά το Ευαγγέλιο:
Οι μαθητές, λέει, του Χριστού, πίστευαν, όπως το ξανά 'χουμε πει, ότι ο Χριστός θα γινόταν κοσμοκράτορας. Όπως φαίνεται να πιστεύουν σήμερα και οι σιωνιστές σχετικά με τον αναμενόμενο γι' αυτούς μεσσία, που για μας είναι ο αντίχριστος.
Με βάση, λοιπόν, την πίστη τους αυτή, ήταν πολύ φυσικό να ονειρεύονται πλούτη, τιμές και μεγαλεία. Και επόμενο ήταν ν' αναπτυχθεί, ανάμεσά τους φιλοπρωτία και ανταγωνισμοί. Σχετικά, δηλαδή, με το ποιος ή ποιοι θα είχαν το μεγαλύτερο μερίδιο απ' τα μεγαλεία. Και, συνεπώς, θα είχαν και τις πρώτες θέσεις.
Γι' αυτό και ο Χριστός τους κάλεσε (Μάρκου: Ι: 32-45) και τους είπε:
Έχετε παρεξηγήσει κάποια πράγματα. Ζητάτε πρωτοκαθεδρίες. Όπως συμβαίνει και με τους κοσμικούς άρχοντες. Οι οποίοι καταδυναστεύουν και καταληστεύουν το λαό. Και μ' όλα ταύτα έχουν την ακατανόητη αξίωση να παρουσιάζονται και ως ευεργέτες του. (Όπως συμβαίνει, δυστυχώς, και στις μέρες μας, με τη μνημονιακή χούντα). Εσείς όμως, τους είπε ο Χριστός, δεν θα κάνετε, σε καμιά περίπτωση, το ίδιο. Εσείς θα αναποδογυρίσετε την κοινωνική πυραμίδα. Έτσι ώστε, αντίθετα με τους κοσμικούς άρχοντες, που θέλουν να είναι στην κορυφή, εσείς θα επιλέξετε να είστε στο τελευταίο σκαλοπάτι. Γιατί πρώτοι στη βασιλεία του Θεού δεν είναι αυτοί, που μπορούν να καταπιέζουν τους άλλους, αλλά αυτοί, που υπηρετούν καλύτερα και προσφέρουν περισσότερα στους άλλους. Άλλωστε κι εγώ ο ίδιος δεν ήρθα, για να με υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσω και να προσφέρω στους άλλους. Και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου για χάρη τους.
Τι όμως έγινε στη συνέχεια;
Ασφαλώς οι μαθητές του Χριστού και οι άξιοι διάδοχοί τους ακολούθησαν το παράδειγμα του. Ιδιαίτερα στους τρεις πρώτους αιώνες. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Σεπτίμιος Σεβήρος επικαλείται το παράδειγμα της δημοκρατικής λειτουργίας των χριστιανικών κοινοτήτων. Πράγμα, που θα έπρεπε να συμβεί πολύ περισσότερο, όταν ο χριστιανισμός έγινε η επίσημη θρησκεία του κράτους. Έτσι ώστε το παράδειγμα της Εκκλησίας να επηρεάσει θετικά και τους κοσμικούς άρχοντες.
Δυστυχώς όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο.
Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των κληρικών ανταγωνίζονταν μεταξύ τους – και συχνά με αθέμιτα μέσα – για το ποιοι θα έπαιρναν τις προνομιούχες μητροπόλεις και ενορίες. Έτσι ώστε να έχουν, όπως ονειρεύονταν και οι μαθητές, περισσότερες δόξες, μεγαλεία και πλούτη. Με κάποιες, βέβαια, εξαιρέσεις. Όπως ήταν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας και αρκετοί άλλοι, οι οποίοι αναλώθηκαν στην υπηρεσία και την προσφορά προς τους συνανθρώπους τους. Και τους οποίους, κατά κανόνα, οι υπόλοιποι καταδίωξαν. Επειδή ακριβώς αποτελούσαν «κακό» παράδειγμα, που δεν συνέφερε καθόλου στο πνεύμα της προβολής, της επιβολής και του συμφέροντος.
Το κακό, βέβαια, παράγινε στα χρόνια της τουρκοκρατίας!
Όταν οι κληρικοί πήραν στα χέρια τους την εξουσία των σκλαβωμένων λαών. Οπότε οι αρχιερείς ιδιοποιήθηκαν το στέμμα (μίτρα),το σκήπτρο (πατερίτσα) και την ανεξέλεγκτη εξουσία των αυτοκρατόρων. Με αποτέλεσμα να καταντήσουν να αποκαλούνται και, κατά κανόνα, να είναι, δεσπότες (=τύραννοι). Πραγματικότητα, η οποία διατηρήθηκε, δυστυχώς, και μετά την απελευθέρωση. Οπότε, αντί η Εκκλησία να αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατικής και χρηστής διοίκησης και προσφοράς προς το λαό, έγινε κακό παράδειγμα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, συχνά, σε βάρος του λαού.
Και, για να ξαναγυρίσουμε στους αντεξουσιαστές:
Ανεξαρτήτως του, αν η εκκλησιαστική διοίκηση βρίσκεται στους αντίποδες του Ευαγγελίου και είναι δεσποτική, το Ευαγγέλιο είναι σαφέστατα, αντεξουσιαστικό. Δεν είναι όμως σε καμιά περίπτωση αναρχικό. Γιατί η χριστιανική κοινωνία και διοίκηση προϋποθέτει ηθικές και πνευματικές αρχές. Με πρώτες και καλύτερες την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Οι οποίες, στις μέρες μας, έχουν μπει στην κατάψυξη της άρχουσας αναρχίας. Που ποδοπατεί όλες τις ηθικές και πνευματικές αρχές.
Με αναρχικότερη, συχνά, τη δεσποτοκρατία.
Της οποίας κάποιοι εκπρόσωποι φθάνουν στο κατάντημα να απευθύνουν αυστηρές απαγορεύσεις, προκειμένου να μη γίνονται, στα κηρύγματα, αναφορές στο καθεστώς της τρικομματικής συμμορίας και των πατρώνων της. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, το γεγονός ότι κληρικός του μητροπολιτικού περιβάλλοντος στο Αγρίνιο, μου διεμήνυσε, μέσω των πειθηνίων υποτακτικών του να μην κάνω στα κηρύγματά μου αναφορές στους Γερμανούς (Μέρκελ, Σόιμπλε, κλπ).
Κι αναρωτιέμαι:
Ποιο νόημα έχει η άκρως ανόητη και ακατανόητη αυτή ευαισθησία απέναντι στους αναίσθητους για το λαό μας και επίβουλους για την πατρίδα μας κανίβαλους και ναζί του Γ΄ και του Δ΄ Ράιχ; Και μάλιστα, εν ονόματι του ελευθερωτή ελευθερωτή του ανθρώπου και της ανθρωπότητας, Χριστού!…
Δεν αποτελεί μια τέτοια συμπεριφορά των εκπροσώπων της Εκκλησίας την τραγικότερη τραγική ειρωνεία!…
παπα-Ηλίας, 22-4-2013, http://papailiasyfantis.wordpress.com, e-mail: yfantis.ilias@gmail.com
