Τα σχέδια του ΣΥΡΙΖΑ

 

Του Δημήτρη Μητρόπουλου*

 

Η Κυπριακή μισο-χρεοκοπία, εντός ευρώ, ήρθε να θυμίσει μια πικρή αλήθεια σε όσους κάνουν την επιθυμία πραγματικότητα και την δημοσκόπηση πολιτική. Το πρόβλημα της ευρωζώνης, το πρόβλημα ευρώ, δεν είναι ένα απλό νομισματικό θέμα, δεν είναι απλά ένα «εργαλείο» που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις ως μαχαίρι, είτε για να κόψεις ψωμί είτε για να σκοτώσεις. Είναι και τέτοιο. Και το κλείσιμο της κάνουλας της χρηματοδότησης από την ΕΚΤ προς την Κύπρο έδειξε ότι είναι και κρίσιμο, αφού ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που οδήγησε το ΟΧΙ της Κυπριακής βουλής στο άτακτο ΝΑΙ.

Κάποιοι θέλουν να εξακολουθούν να παραμυθιάζονται ή να παραμυθιάζουν και να ισχυρίζονται ότι το πρόβλημα ήταν ο Αναστασιάδης, παραβλέποντας ότι η βουλή ήταν αυτή που είπε το αρχικό ΟΧΙ και η βουλή ήταν που είπε το τελικό άτακτο ΝΑΙ κάτω από τον εκβιασμό της διακοπής ρευστότητας. Αλλά ας είναι…

Το πρόβλημα λοιπόν της ευρωζώνης δεν είναι – κυρίως – ένα τεχνικό-νομισματικό θέμα. Είναι δομικό χαρακτηριστικό της Ε.Ε. και του τι είδους διακρατική ένωση είναι. Ορίζει πολιτικές σχέσεις κυριαρχίας από κάποιες χώρες σε κάποιες άλλες, από την Γερμανία προς την Ελλάδα, από το Βορρά προς το Νότο. Ορίζει ταξικές σχέσεις υπέρ του κεφαλαίου, στον ίδιο το σχεδιασμό της, πολιτικές λιτότητας, πολιτικές υπέρ των τραπεζών. Θέτει όρια στο ποιες πολιτικές μπορείς να εφαρμόσεις. Δεν υπάρχουν πληθωριστικές πολιτικές διεξόδου από την κρίση. Δεν υπάρχουν ελλείμματα που χρηματοδοτούν την ανάπτυξη. Απαγορεύεται. Η λιτότητα είναι μονόδρομος. Επιτρέπονται fast track, ειδικές οικονομικές ζώνες, αποβιομηχάνιση και αποαγροτοποίηση.

Τα παραπάνω πρέπει να τα υπενθυμίζουμε γιατί η συζήτηση για το «ευρώ» τείνει να πάρει όντως έναν οικονομίστικο χαρακτήρα. Αν εννοούσε αυτό ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ όταν έλεγε «δεν είναι η οικονομία, είναι η πολιτική ηλίθιε», να το χαιρετίσουμε. Μάλλον όμως είναι άλλο ένα επικοινωνιακό τρικ που υπακούει στο «είναι η επικοινωνία ηλίθιε για να μη μιλήσουμε για την ταμπακιέρα». Και η ταμπακιέρα είναι ότι οι πολιτικές σχέσεις μέσα στην ευρωζώνη σου ορίζουν οικονομικά πλαίσια. Αυτό το κατάλαβε καλά η Κύπρος. Ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να το καταλάβει;

Δύο χρόνια μετά τις πλατείες και μετά από δεκάδες μεγάλες απεργίες και λαϊκές κινητοποιήσεις με κεντρικά συνθήματα να φύγει η Τρόικα, να φύγει το μνημόνιο και αυτοί που το φέρανε και να ανατραπούν τα βάρβαρα μέτρα, το όριο του ευρώ ήταν καθοριστικό στα να αποπολιτικοποιείται και όχι να πολιτικοποιείται το λαϊκό κίνημα. Γιατί ένα πραγματικό εναλλακτικό σχέδιο, ένα πραγματικό σχέδιο Β που:

α) καταγγέλλει τις δανειακές συμβάσεις, καταργεί τα μνημόνια και διώχνει την Τρόικα από την Ελλάδα,

β) εθνικοποιεί τις τράπεζες και τις λειτουργεί προς όφελος του λαού

γ) έχει αναπτυξιακές πολιτικές με ισχυρές δημόσιες επενδύσεις, για αντιμετώπιση του τέρατος της ανεργίας,

δ) έχει άμεσες πολιτικές ανακούφισης του λαού και άρσης της λιτότητας με βασική πηγή πόρων την παύση πληρωμών στους δανειστές,

ε) καταργεί το ανεργατικό πλαίσιο των μνημονίων και της Ε.Ε. και ενισχύει το κοινωνικό κράτος κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις

στ) συγκρούεται με το παλιό πολιτικό σύστημα, αλλάζει το κράτος, ανακτά την λαϊκή κυριαρχία,

δεν είναι εφικτό εντός ευρωζώνης, δεν είναι εφικτό χωρίς απελευθέρωση από τις κατακτητικές δανειακές συμβάσεις, δεν είναι εφικτό με τις δόσεις των δανειστών. Τα παραμύθια για ανάπτυξη μέσω ενός σχεδίου Μάρσαλ (με ή χωρίς τις ναπάλμ;), για ανατροπή της λιτότητας ταυτόχρονα σε όλη την Ε.Ε. και για απελευθέρωση από την Τροικανή επιτήρηση μετά από συζήτηση με τους δανειστές είναι ωραία, αλλά είναι παραμύθια που αναπτύχθηκαν για δεκαετίες στην φαντασία του ευρωπαϊσμού που έβλεπε σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς και συγκλίσεις μέσα από διαδοχικές μεταρρυθμίσεις της Ε.Ε. Το όνειρο ήταν όνειρο, αλλά η πραγματικότητα της ιμπεριαλιστικής – Γερμανικής Ε.Ε. σαν ένωση για τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τραπεζιτών, πρέπει να ξυπνήσει όσους θεωρούν ακόμα ότι είναι ένα ουδέτερο πεδίο διεκδίκησης.

Έτσι η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ, να τρέξει να αλλάξει διατυπώσεις και επικοινωνιακό προφίλ (γιατί πολιτική δεν αλλάζει), είναι αξιοθαύμαστη. Μα για ένα τόσο απλό θεματάκι, όπως είναι το νόμισμα; Τέτοιο άγχος και ταραχή για ένα «οικονομίστικο θέμα»;

Όλη η κοινωνία καταλαβαίνει ότι ο Γ. Δραγασάκης είναι ο βασικός άνθρωπος στο οικονομικό επιτελείο και κατ' επέκταση και στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι είναι μεθοδικός και γνώστης των θεμάτων. Σε αντίθεση με άλλους οικονομολόγους του ΣΥΡΙΖΑ… Η μεθοδικότητα αυτή δεν είναι κατ' ανάγκη και αριστερή βέβαια. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία ο Γ.Δ. δεν θα αποφύγει να προχωρήσει σε μια μεγάλη διάψευση του εαυτού του και του Αλέξη Τσίπρα, μετά το ναυάγιο της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι τώρα «αποδέχεται» φραστικά την ανάγκη σχεδίου Β που μπορεί να περιλαμβάνει ακόμα και την επιστροφή στην Δραχμή, όταν είχαμε διαδοχικές τοποθετήσεις που έκαναν επίθεση ακόμα και στην φράση σχέδιο Β. Είναι γνωστό σε όλους ότι πριν την Κυπριακή τραγωδία, η μόνιμη επωδός του ΣΥΡΙΖΑ στην ερώτηση «έχετε σχέδιο Β;» ήταν «το σχέδιο Β είναι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η διαπραγμάτευση με τους δανειστές εντός ευρωζώνης». Ο ίδιος ο Δραγασάκης είχε «προκαλέσει» με ειρωνικό, υποτιμητικό, αφ υψηλού τρόπο, όποιον έχει κάποιο σχέδιο καλύτερο από του ΣΥΡΙΖΑ, να το συζητήσει μαζί του. Σήμερα έρχεται και υιοθετεί σαν φρασεολογία το σχεδίο Β, όσες κατάρες και να ‘ριχνε σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ στον «κακό» Αλαβάνο που μιλάει εδώ και μήνες για ανάγκη σχεδίου Β. Είναι όμως έτσι;

Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εμμένει στην αρχική του πολιτική. Πρώτα το ευρώ και μετά η ελληνική κοινωνία. Πρώτα η διαπραγμάτευση, όπου – παραιτούμενος από τα όπλα σου – σημαίνει αποδοχή του ισχυρότερου, και μετά η κατάργηση του μνημονίου. Αυτό που αλλάζει είναι ότι θα βάλει μέσα στο επικοινωνιακό του οπλοστάσιο το υπαρκτό ενδεχόμενο καραμπόλας-διάλυσης της ευρωζώνης. Και ότι εκεί πρέπει να υπάρχει σχέδιο με εθνικό νόμισμα. Όχι με πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης της αριστεράς στην Ελλάδα σε περίπτωση που την εκβιάσουν οι δανειστές. Όχι ως εκβιασμό μέχρις τέλους μιας αριστερής κυβέρνησης στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς της Τρόικας για την χρηματοδότηση, τις δόσεις, την ρευστότητα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να μας πει το …αυτονόητο. Ότι θα επεξεργαστεί εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση διάλυσης της ευρωζώνης. Ότι αν διαλυθεί η ευρωζώνη και καταργηθεί το ευρώ, θα φροντίσει να βάλει μπρος το εθνικό νομισματοκοπείο. Κάτι είναι κι αυτό. Όμως δεν είναι εναλλακτικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Δεν είναι σχέδιο Β απέναντι στην μνημονιακή πολιτική. Είναι επικοινωνιακός χειρισμός της πτώχευσης της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ, γραμμή που ηττήθηκε με κρότο στην Κύπρο.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη στον Παπαχελά ο Γ. Δραγασάκης είναι αποκαλυπτικός: 

…..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Εμείς λοιπόν προετοιμαζόμαστε για τρεις εκδοχές όπως είπα. Η πρώτη είναι αυτή που λέτε, η κακή, δηλαδή δεν αναγνωρίζει η Ευρώπη τη δημοκρατία, διότι αν μας πει ο κ. Ρεν αυτό σημαίνει ότι ο κ. Ρεν δεν αναγνωρίζει ότι στην Ελλάδα υπάρχει δημοκρατία, ότι γίνονται εκλογές και ο ελληνικός λαός μπορεί να αποφανθεί για οτιδήποτε. Αυτή θα είναι μια κακή εκδοχή.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Εκεί τι κάνετε;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Εκεί θα δούμε τη συνολικότερη εικόνα στην Ευρώπη πώς διαμορφώνεται και η κυβέρνηση θα κάνει ένα road map, μια διαδρομή με σενάρια. Τι βοήθειες μπορούμε να έχουμε από αλλού. Δεν θα κάνουμε τίποτα που θα φέρουμε σε δυσκολότερη θέση τους εαυτούς μας και τον ελληνικό λαό.

Εμείς βλέπουμε μία πορεία σκληρή. Και θέλω λίγο να μιλήσουμε θεωρητικά.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Απλώς εγώ θέλω λίγο να επιμείνω στο πρώτο σενάριο γιατί είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο.

……

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Θα πάω εγώ στο κακό σενάριο. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει το σχέδιο Β, το Plan B το περίφημο; Δηλαδή για παράδειγμα να σας ρωτήσω κάτι. Υπάρχει περίπτωση, γιατί έχει γίνει μεγάλη συζήτηση γι' αυτό, να βρει η χώρα μας λεφτά εκτός ευρωπαϊκών μηχανισμών απ' τη Ρωσία, από την Κίνα, από κάπου αλλού;

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Το διερευνούμε. Λεφτά με την έννοια του να καλύψουμε το χρέος ή τα ελλείμματα, αν έχουμε ελλείμματα, το θεωρώ δύσκολο αλλά λεφτά…

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Εγώ νομίζω ότι και η περίπτωση της Κύπρου απέδειξε ότι είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Δύσκολο. Όμως λεφτά με την έννοια του αναπτυξιακού δανεισμού ή με την έννοια των αναπτυξιακών συμπράξεων θα έλεγα ότι υπάρχουνε μη αξιοποιημένες δυνατότητες απ' αυτό που βλέπουμε, με την έννοια ότι ζούμε ένα κόσμο αυτός που είναι αλλά είναι πολυκεντρικός με μία έννοια και η χώρα μας έχει κάποια πλεονεκτήματα τα οποία μπορούν να αξιοποιηθούνε ως εργαλεία για να κάνει κανείς συνεργασίες, συμπράξεις σε μία πολυδιάστατη έτσι προσέγγιση των πραγμάτων.

Όμως δεν πρέπει να φύγουμε εύκολα από το ευρωπαϊκό έδαφος διότι εκεί είμαστε και πρέπει να πω ότι δεν είμαστε τόσο γυμνοί όσο λέγεται καμιά φορά. Δηλαδή η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα συμμετέχει στους θεσμούς της. Άρα σε κάποια θέματα χρειάζεται και η ψήφος η ελληνική για να γίνουνε πράγματα γενικότερα.

Δεν λέω ότι η πρώτη μας επιλογή είναι το αντάρτικο, αλλά οι λύσεις που έχουμε είναι τρεις: με βάση αυτό το σχέδιο που θα έχουμε πρώτον να διεκδικήσουμε τη συνδρομή τους για να το πετύχουμε. Δεύτερη επιλογή αν δεν μας το δώσουνε να ζητήσουμε εξαιρέσεις για να το πετύχουμε. Εάν δεν μας δώσουν ούτε συνδρομή ούτε εξαιρέσεις θα κάνουμε ανυπακοή, θα κάνουμε ό,τι μπορούμε. Δεν μπορούμε να αφήσουμε την κοινωνία να πεθάνει.

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Να μείνουμε σε αυτό το σημείο. Υπήρχε και υπάρχει ακόμα σε κάποιους μια θεωρία που έλεγε ότι η Ελλάδα πρέπει να ζωστεί κάποια εκρηκτικά, να πει ότι είμαστε συστημικός κίνδυνος και ότι αν δεν μας δώσετε αυτά που θέλουμε χρεοκοπούμε μονομερώς, φεύγουμε απ' το ευρώ και γαία πυρί μειχθήτω.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΡΑΓΑΣΑΚΗΣ

Αντιπρόεδρος της Βουλής και Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ

Δεν έχει υπάρξει αυτό ως πολιτική άποψη, ως πολιτική πρόταση. Λέγεται με τον τρόπο που το είπατε ή κάπως έτσι για να τρομάξουμε κλπ. Οι λύσεις απόγνωσης στην ιστορία υπάρχουνε. Δηλαδή λύσεις απόγνωσης μπορεί ένας λαός να οδηγηθεί. Το ερώτημα είναι αν πρέπει να το επιδιώκουμε.

Και η απάντησή μου στο Plan B είναι αυτή: ότι εμείς θέλουμε το Plan A να περιέχει όλα τα στοιχεία που θα μας επιτρέπουνε να αποτρέψουμε κινδύνους και όχι να περιμένουμε τον κίνδυνο για να τον διαχειριστούμε.

Όποιος προσέξει τα λεγόμενα του Γ. Δραγασάκη θα δει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τρία σενάρια. Τα δύο όμως είναι στην επιθυμία του ή μάλλον στην φαντασία του (ότι οι δανειστές θα συμφωνήσουν σε ένα πρόγραμμα αντίστασης στην λιτότητα ή ότι θα έχουμε μια ταυτόχρονη πανευρωπαϊκή πολιτική αλλαγή), άρα μένει το τρίτο το χειρότερο. Και εκεί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καθαρός μέσα στην θολούρα του και την αμφισημία του. Θα προχωρήσω σε διαπραγμάτευση με ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα αναγνωρίζει μέρος των αξιώσεων των δανειστών, δεν θα απειλήσω με έξοδο από ευρωζώνη, δεν θα προχωρήσω σε μονομερείς ενέργειες και θα προσπαθήσω να έρθω σε συμφωνία με τους δανειστές. Είναι προφανές ότι σε μια τέτοια συμφωνία θα απαιτηθούν διαδοχικές υποχωρήσεις από την πλευρά μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αφού την λύση της εξόδου από την ευρωζώνη την θεωρεί «κίνηση απόγνωσης». Και το σενάριο της ανυπακοής απομακρύνεται αν κρίνουμε από την τύχη του ΟΧΙ της Κύπρου. Όπως είναι γνωστό, όταν δεν είσαι αποφασισμένος να πυροβολήσεις, μην βγάζεις το πιστόλι στο τραπέζι. Γιατί τότε αυτός που αποφασίζει για το αν θα πεθάνει η κοινωνία, δεν είσαι εσύ, αλλά ο ισχυρότερος. Και εσύ απλά θα υποχωρήσεις.

Η ελληνική κοινωνία είναι πολύ κουρασμένη από την μνημονιακή εξόντωση. Και δεν ψάχνει μπλοφαδόρο και τζογαδόρο σε μια υποτιθέμενη και ανύπαρκτη «διαπραγμάτευση» με την Τρόικα. Αναζητά έμπνευση και στόχους για να αγωνιστεί. Για μια διαφορετική Ελλάδα σαν καταλύτη σε ένα ντόμινο ανατροπών στην Ευρώπη, μέχρι την διάλυση της αντιδημοκρατικής Ε.Ε. Και όσον αφορά το «φόβητρο» της εθνικής περιχαράκωσης, ας θυμηθούμε ότι οι διαδοχικές – και όχι ταυτόχρονες – ρήξεις στην Λατινική Αμερική με τον Βορειοαμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις διακρατικές συμφωνίες του (NAFTA) ανέδειξαν έναν νέο διεθνισμό και όχι την εθνική περιχαράκωση με την οποία έντρομος μας προειδοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Γ.Δραγασάκης ξεδιπλώνει το μοναδικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι η μέχρι «θανάτου» διαπραγμάτευση εντός ευρωζώνης, με στόχο μια σχετική σταθεροποίηση εντός ευρωζώνης και Ε.Ε.. Ουσιαστικά μια σταθεροποίηση της μιζέριας και της κοινωνικής καταστροφής, μέχρι νεωτέρας, πιθανά από ένα (πόσο πιθανό;) συμβιβασμό Βορρά και Νότου (ή Γερμανίας και Γαλλίας;).

Αυτό που λέει ο λαός στην απόγνωσή του «να μπει πάτος στο βαρέλι», είναι αυτό που εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας «να σταματήσουμε την καταστροφή»; Μιλάμε για το αισιόδοξο σενάριο. Γιατι στην πιο πιθανή περίπτωση, που είναι οι δανειστές και η Γερμανία να εκβιάσουν την Ελλάδα με διακοπή ρευστότητας από την ΕΚΤ και να δείξουν την πόρτα της εξόδου, το σχέδιο ποιο είναι; Με άλλα λόγια τι θα έκανε ο Τσίπρας στην θέση του Αναστασιάδη; Από ρεπορτάζ της Ελευθεροτυπίας, τι είπε ο ίδιος στο ερώτημα; Περιγράφοντας τις κινήσεις στις οποίες κατά τη γνώμη του θα έπρεπε να προβεί ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, ανέφερε χαρακτηριστικά:

«Αν ήμουν στη θέση του Αναστασιάδη, θα ζητούσα από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου να δεσμευτούν ότι δεν θα ψηφίσουν στο ΔΣ της ΕΚΤ τη διακοπή του ELA (σ.σ. μηχανισμού χρηματοδότησης των ευρωπαϊκών τραπεζών) για την Κύπρο, θα ζητούσα από την ελληνική κυβέρνηση τα 2 δις που αναλογούν στην Κύπρο από την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, θα "γυρνούσα" στη Λευκωσία και θα έλεγα: "σε 4 μήνες να μιλήσει ο λαός"».

Μεθερμηνευόμενο. Επειδή από παντού θα εισέπραττε άρνηση, θα έλεγε ναι (γιατί αν έλεγε όχι θα πήγαινε σε άτακτη απροετοίμαστη χρεοκοπία χωρίς σχέδιο, αφού σύμφωνα με τον Γ. Δραγασάκη αυτό είναι κίνηση απόγνωσης και όχι αφετηρία διεξόδου). Μετά θα πήγαινε στον λαό να έλεγε δεν συμφωνούμε και είπαμε το ναι λόγω εκβιασμού της ΕΚΤ και σε 4 μήνες δημοψήφισμα για να αποφασίσεις εσύ. Περίπου ότι φημολογείται ότι θα κάνει σήμερα το ΑΚΕΛ, αφού έφερε την Τρόικα στην Κύπρο. Είναι όμως αυτός ο τυχοδιωκτισμός αριστερή πολιτική;

Αντιγράφοντας τον Α.Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλά οικονομίστικα σενάρια. Το ερώτημα είναι ποια είναι η πολιτική του. Η απεραντολογία περί διαπραγμάτευσης τέθηκε όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς πράξεις, ότι δεν θα καταγγείλει την δανειακή σύμβαση αλλά θα την διαπραγματευτεί, ότι δεν θα προχωρήσει σε παύση πληρωμών, ότι δεν πρέπει να προκαλέσει πρόβλημα στην ροή των τροϊκανών δόσεων. Αν προσέξει κάποιος τα λεγόμενα του Γ. Δραγασάκη, και η κατάργηση των μνημονίων είναι υπό διαπραγμάτευση, αφού δώσουμε στους δανειστές ένα διαφορετικό σχέδιο μεταρρυθμίσεων. Κι όλα αυτά γιατί δεν μπορούσε για πολύ καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ να λέει ότι θα καταργήσει αυτές τις πολιτικές όταν ήταν φανερό ότι κάτι τέτοιο δεν μπορούσε να γίνει με τις ευλογίες της Ε.Ε. Και σε αυτό το ερώτημα πήρε θέση. Πρώτα η παραμονή στην ευρωζώνη και μετά «διαπραγμάτευση» για να γίνουν πιο ανεκτοί οι όροι ύπαρξης σε αυτήν. Αν μας κάνουν την ζωή κόλαση, βλέπουμε.

Ο ισχυρισμός του ΣΥΡΙΖΑ ότι το πολιτικό του σχέδιο είναι η κατάργηση της λιτότητας εντός ευρωζώνης και όχι η λιτότητα με ευρώ ή δραχμή, είναι ευφυολόγημα και επικοινωνιακό τρικ.

Υπάρχει λιτότητα με ευρώ.

Υπάρχει λιτότητα με εθνικό νόμισμα.

Υπάρχει ανατροπή της λιτότητας με εθνικό νόμισμα.

Δεν υπάρχει ανατροπή της λιτότητας με ευρώ.

Απλά γίναν τα πράγματα, ειδικά μετά την Κύπρο.

Καμία ανατροπή της λιτότητας και καμία ανάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας με στόχο μια φιλολαίκή πολιτική δεν γίνεται εντός ευρωζώνης και Ε.Ε., καμία πολιτική διεξόδου από την κρίση δεν υπάρχει, ειδικά για τις χώρες του Νότου, μέσα σε αυτό το ιμπεριαλιστικό, νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα.

Ένα εναλλακτικό σχέδιο στην καπιταλιστική κρίση και στην κρίση της ευρωζώνης, ένα σχέδιο Β, οφείλει να ξεκινάει από αυτήν την αφετηρία. Και πάνω εκεί να αναπτύσσει το πολιτικό του σχέδιο, δηλαδή την οικοδόμηση λαϊκού κινήματος και πολιτικού και κοινωνικού μετώπου που θα αλλάζει τους συσχετισμούς για μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική ανατροπή, σε ρήξη με το πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και την ευρωπαϊκή εκδοχή του, την Ε.Ε. Πάνω σε μια τέτοια πολιτική μπορούν να σταθούν και τα όποια διαφορετικά σενάρια στα όποια επεισόδια της ρευστοποιημένης ευρωζώνης. Και πάνω σε αυτή την βάση είναι που μπορεί να οικοδομηθεί μια νέα αλληλεγγύη ανάμεσα στις χώρες της Ευρώπης.

* Ο Δημήτρης Μητρόπουλος είναι εκπαιδευτικός, μέλος της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ. Δραστηριοποιείται συνδικαλιστικά στην ΕΛΜΕ Πειραιά. Αρθρογραφεί τακτικά στο antapocrisis.gr

ΠΗΓΗ: http://antapocrisis.gr/index.php/2012-04-24-19-38-44/item/798?acm=1007_37