Βαρομετρικά χαμηλά

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δεν φαίνονταν την πρώτη μέρα

         πως η δυστυχία δεν θα τέλειωνε ποτέ

Αλλεπάλληλα βαρομετρικά χαμηλά

                                          ήρθαν απ' τα δυτικά

βροχές, καταιγίδες χαλασμός

Υετός πάσης μορφής κατακρημνίζονταν

                  και μέσα μου ανέβαινε ο πυρετός

Ανάμεσα στα μέσα κι έξω σύννεφα

                      πυκνή κυκλοφορία κι αστραπές

Σκοτεινές αρχέγονες φιγούρες

στα ενδότερα

         και εσύ μαζί τους σε παιγνίδια μνήμης

 

Στις περιπολίες θανάτου

     πάντα ένα τρέμουλο στο μπράτσο μου

                                                              σε θυμίζει

Μάτια φλογισμένα,

                                  αλαλάζοντας συνθήματα

κι η αναπόφευκτη λύπη

                               που στάζει η ουτοπία

                                                  όλα σε θυμίζουν

 

Η ουτοπία

η συνείδηση των ονείρων

                 που γίνεται ο καμβάς

                                       να ζωγραφίζεις τη ζωή

Όλα σε θυμίζουν

           όταν ο πυρετός του πλήθους

                                      θρυμματίζει  τη μοναξιά

Γιατί είναι τότε που αλέθονται τα όνειρα

                                                  και γίνονται ιδέες

και κυρίως είναι τότε

που οι ιδέες γίνονται ήθος και ταξίδι ανάερο

                                     στα φουσκωμένα στήθη

Ένα ταξίδι που κανείς ποτέ δεν κάνει μόνος

 

Έτσι ήταν κάποτε μες στους αγώνες

                        όπου έγινα κι εγώ πληθυντικός

Έτσι ακριβώς,

κι από τότε αναπολώ συνέχεια 

            τις ανεκτίμητες μέρες τις συντροφικές

που το εμείς κοινωνάει το εγώ

τότε ακριβώς

που υπερβαίνουμε τη μοναξιά μας

           κι η αγάπη της ζωής αψηφά το θάνατο