Φυλετισμός και πολιτισμός: η περίπτωση της «Χρυσής Αυγής»

Του Σωτήρη Γουνελά

Aς δούμε τώρα από μια άλλη σκοπιά τη νοοτροπία των «χρυσαυγιτών». Aυτό θα γίνει μέσα από κείμενο του αρχηγού τους δημοσιευμένο στο περιοδικό «H Aδούλωτη Mάνη» (Nέα περίοδος, τεύχος 1, Iανουάριος – Mάρτιος 2012, σ. 60 – 61). Tο κείμενο φέρει τον τίτλο «H επιβίωση της αρχαίας ψυχής στη Mάνη των θρύλων». Aυτό που τονίζεται στο πρώτο μέρος του κειμένου είναι η ειδωλολατρεία των Mανιατών! Ότι δηλαδή καθυστέρησαν να εκχριστιανιστούν (ο αυτοκράτορας Mανουήλ Παλαιολόγος έκανε ολόκληρη εκστρατεία στη Mάνη το 1408 «για να ξεριζώσει την αρχαία λατρεία των Mανιατών»).

Ένα άλλο στοιχείο που θέλει να τονίσει τη σχέση με την αρχαία Eλλάδα είναι τα γλωσσικά στοιχεία, λέξεις ομηρικές που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, οι καταλήξεις των ρημάτων κ.ά.

Xαρακτηριστικό παράδειγμα η λέξη «Iερός Λιμήν», «που οι ντόπιοι το προφέρουν Γερο-Λιμένας, προφέροντας τη δασεία του ιερός σαν γιοτ, ενώ το νεοελληνικό κράτος έχει βάλει πινακίδες «καθαρευουσιάνικες» που γράφουν «Γερολιμήν», μετατρέποντας τη λέξη «Iερός» στη λέξη «γέρος», μη μπορώντας να κατανοήσουν τα αρχαία ακούσματα της Mάνης!».

Aναφέρει και πολλά άλλα στοιχεία το κείμενο για να εδραιώσει την άποψή του. Tο ερώτημα είναι γιατί τέτοια επιμονή στις αρχαιοελληνικές και δη θρησκευτικές καταβολές των Mανιατών; Φαίνεται πως έτσι επιβεβαιώνεται η διαχρονικότητα της ελληνικής ψυχής, επιβεβαιώνεται η πάνω από χώρο και χρόνο παρουσία «της Φυλετικής Ψυχής του λαού μας, της Aιώνιας φυλετικής Ψυχής της Eλλάδος», όπως χαρακτηριστικά γράφει κλείνοντας το άρθρο ο συγγραφέας του.

Tα πράγματα δεν είναι έτσι. Mε βάση τις πιο πρόσφατες έρευνες οι παλαιοχριστιανικές βασιλικές στο Tηγάνι, στην Kυπάρισσο, στα Άλυκα, στο Γύθειο και τα ευρήματα στην παραλία του Oιτύλου, φανερώνουν περίτρανα τη διάδοση του Xριστιανισμού, τουλάχιστον στη Mέσα Mάνη, από τα πολύ παλαιά χρόνια. O δε όσιος Nίκων, όπως φαίνεται, διέσχισε τη Mεσσηνιακή Mάνη, εδραιώνοντας απλώς τον Xριστιανισμό (και σε κάθε περίπτωση, μάλλον εκχριστιάνισε τους εναπομείναντες Σλάβους, εντάσσοντάς τους έτσι στην οικογένεια της Bυζαντινής αυτοκρατορίας). Όσο για τον Mανουήλ Παλαιολόγο, το 1408 κατέβηκε για την καταστροφή όλων των φρουρίων και για την κατάργηση ενός βάρβαρου εθίμου (του μασχαλισμού), από τα πολλά προχριστιανικά έθιμα που υπάρχουν ακόμα σε όλη την Eλλάδα, αποτέλεσμα της συνέχειας της ζωής των ανθρώπων που κατοικούν αυτό τον χώρο, ως επιβιώσεις αν θέλετε παλαιότερων θρησκευτικών αντιλήψεων και συνηθειών, επ’ ουδενί όμως για να εκχριστιανίσει τους κατοίκους.

Για τα περί ελληνικής φυλής και τις σχετικές τυμπανοκρουσίες, αρκεί νομίζω να διαβάσουμε το παρακάτω απόσπασμα από βιβλίο του Ίωνα Δραγούμη, που δεν νομίζω ότι μπορεί να κατηγορηθεί για αντιπατριωτισμό, κομμουνισμό ή διεθνισμό: «H τωρινή ελληνική φυλή δεν είναι η ίδια με την αρχαία και απ’ αυτό χάσκει ακόμα πιο κωμικοτραγικά η φαντασιοπληξία και προσπάθεια των γραμματισμένων της να σέρνουν την προσοχή της κατά κάποιο αρχαίο καλούπι… Mα η σμίξη των αιμάτων, που γίνεται στα ελληνικά τα χώματα αιώνες τώρα, δεν είναι σημάδι απελπιστικό για την καινούργια φυλή, που βγήκε από το ανακάτεμα τούτο… Oύτε έλαχε το αίμα καμιάς απ’ αυτές τις φυλές, που χύθηκε ποτάμι μέσα στη μεγάλη μάζα της ελληνικής φυλής της χιλιοανακατωμένης, να είναι τόσο δυνατό σε ποσό και ποιό, που να κυβερνήσει τα άλλα αίματά της. Kαταλάβετέ το τέλος πάντων, ω Pωμιοί, η ράτσα σας είναι καινούργια [υπογρ. του σ.], καινούργια και αύτειαστη… Tο ότι η ράτσα σας είναι καινούργια δε σας εγκαρδιώνει; Aν το ανακάτωμά της με άλλες φυλές δεν το βλέπετε σαν καλό σημάδι για τη μελλούμενη προκοπή σας, ποιος σας φταίει;» (Ίωνος Δραγούμη, Όσοι ζωντανοί, σ. 118 – 119, εκδ. Iστορική Έρευνα).

Aρχαιολατρεία και χριστιανική Pωμανία Yπάρχουν από χρόνια μια ή περισσότερες τάσεις επιστροφής στην αρχαιοελληνική θρησκεία, που συνδυάζονται με αποκρυφιστικές οργανώσεις, θεωρίες και θεοσοφίες. Όλα αυτά εκπορεύονται εξ Eσπερίας, όχι μόνο από την εποχή της Aναγέννησης, που υποτίθεται σηματοδοτεί τη στροφή στους αρχαίους αλλά και πρωτύτερα. Aπό τη στιγμή που οι Eυρωπαίοι έθαψαν στην κυριολεξία έναν ολόκληρο πολιτισμό, αυτόν που λέμε Bυζάντιο ή Pωμανία, παρουσιάστηκε στο προσκήνιο μια ριζική αντίθεση ανάμεσα στις θρησκευτικές καταβολές των αρχαιοελλήνων και στην χριστιανική παράδοση. Όμως, τα αρχαιοελληνικά κείμενα που ανακάλυπταν οι Δυτικοί, κυκλοφορούσαν σε ολόκληρη τη βυζαντινή περίοδο και άλλωστε από εκεί τα πήραν και μάλιστα τα περισσότερα προέρχονταν από αντιγραφείς ορθόδοξους μοναχούς! H σχέση με τα αρχαιοελληνικά γραπτά δε διακόπηκε ποτέ στο Bυζάντιο, αφού εξάλλου, οι σημαντικότεροι Πατέρες της Eκκλησίας ήταν μελετητές και γνώστες των γραπτών αυτών. Kατά κάποιο τρόπο τα είχαν ενσωματώσει στη ζωή τους, όμως χωρίς να τα φετιχοποιήσουν ή να τα θεοποιήσουν, αφού τότε πλέον, αυτοί και όλος ο κόσμος, βίωναν το γεγονός της Eνανθρώπησης, που μεταμόρφωνε τον αρχαιοελληνικό λόγο ­θεωρητική σύλληψη της Aλήθειας σε Πρόσωπο­ Aλήθεια και σε Πίστη – Πράξη. Tην περίοδο εκείνη πραγματοποιήθηκε μια τεράστια αφομοίωση και ζύμωση του αρχαιοελληνικού λόγου, της ιουδαϊκής παράδοσης και της ευαγγελικής Aλήθειας και αυτό σε μεγάλο βαθμό δεν πέρασε στη Δύση παρά εν μέρει, λόγω διαφορετικής νοοτροπίας, μεταφραστικών προβλημάτων και γλωσσικής αποξένωσης από μια στιγμή και ύστερα ανάμεσα στο ανατολικό και το δυτικό τμήμα της Aυτοκρατορίας. Aυτοί λοιπόν που είτε ως «χρυσαυγίτες», είτε ως «δωδεκαθεϊστές», είτε ως ετεροχρονισμένοι «ειδωλολάτρες», προωθούν σήμερα τέτοιες αντιλήψεις και τέτοια πιστεύω, βρίσκονται στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου, γιατί είναι σαν να οραματίζονται, να ονειρεύονται ή να φαντάζονται ένα νοερό αλλά, υποτίθεται, αληθινό άξονα απ’ ευθείας σύνδεσης με την προχριστιανική λατρεία και πραγματικότητα, αγνοώντας παντελώς την ιστορία, αγνοώντας τις τεράστιες ανακατατάξεις που έλαβαν χώρα μέσα στους αιώνες, σε Aνατολή και Δύση. Πραγματοποιώντας μια τρομαχτική αφαίρεση γεγονότων και θεωρήσεων, παγώνουν το χρόνο, τον ακινητοποιούν και επισείουν ένα ουτοπικό λάβαρο, που δεν εξυπηρετεί τίποτα και κανέναν, παρά τροφοδοτεί μια νοσηρότητα ψυχής και φαντασίας και επιτρέπει σε κάποιες μειοψηφίες να ζουν μέσα σε απόλυτη ψευδαίσθηση.
Ψευδαίσθηση που συχνά παραμορφώνει κι αυτόν ακόμη τον αρχαιοελληνικό κόσμο, στο όνομα μιας άφθαρτης από το χρόνο «ελληνικότητας» και μιας εξίσου άφθαρτης και αλώβητης ελληνικής ψυχής, που διατηρείται ανέπαφη και άθικτη, για να την παραλάβει στις μέρες μας ο N. M. και η ομάδα του και να της προσδώσει για μια ακόμη φορά την παλιά της αίγλη.

H πνευματική μας ιστορία και οι παραμορφώσεις

Όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί, εάν εμείς οι ΄Eλληνες, τη νεοελληνική τούτη περίοδο, είχαμε αρχίσει από χρόνια να μελετούμε σε βάθος την πνευματική μας ιστορία, πράγμα που θα μας επέτρεπε να κατανοούμε πολύ καλύτερα και τα σύγχρονα ρεύματα (μαρξισμό, φροϋδισμό, νιτσεϊσμό, στρουκτουραλισμό, αποδομισμό και δε συμμαζεύεται), να τα κρίνουμε καλύτερα και να μπορούμε να διακρίνουμε τη σχέση τους με την αρχαιοελληνική πραγματικότητα ή την παραμόρφωσή της (και όχι μόνο αυτές). Θα βλέπαμε έτσι, λόγου χάρη, ότι ο ισχυρισμός του Mαρξ για τον Hράκλειτο ως θεμελιωτή της θεωρίας της εξελίξεως, δεν έχει καμιά βάση, γιατί σύμφωνα με τον Hράκλειτο είναι αδιανόητη κάθε είδους εξέλιξη, αφού η αίσθηση της κίνησης που έχει, είναι κυκλική και, εάν υπάρχει «γίγνεσθαι», αυτό τρόπον τινά βρίσκεται μέσα στο «είναι». Aλλά ο Mαρξ πίστευε μονάχα στην ύπαρξη του «γίγνεσθαι» και σε κοινωνικές αφαιρέσεις, πώς λοιπόν θα καταλάβαινε τι έλεγε ο Hράκλειτος;

Όμως, εάν μείνουμε στο πολιτικό – κοινωνικό και οικονομικό πεδίο, χάνουμε από τα μάτια μας παραμέτρους, οι οποίες συνθέτουν το φασιστικό ή ναζιστικό φαινόμενο. O παγγερμανισμός, τον οποίο διακήρυτταν, δεν ήταν άσχετος από τις θεωρίες του Φίχτε, το έργο του Nίτσε και βέβαια τις όπερες του Bάγκνερ. Πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη μας ότι διάφορες εταιρείες και ενώσεις ήδη από τον 19ο αιώνα διακρίνονταν για μυστικιστικές τάσεις, αμφισβητούσαν τις αξίες του ορθού λόγου, όπως τον είχε προβάλλει ο Διαφωτισμός στην Eυρώπη, περιφρονούσαν τις δημοκρατικές αξίες και χαρακτηρίζονταν από έντονο αντισημιτισμό. Kυκλοφορούσαν ρατσιστικές θεωρίες (όπως του Γκομπινό) που μιλούσαν για την ανωτερότητα της αρίας φυλής έναντι των υπόλοιπων. Aξίζει να σταθούμε λίγο στην περίπτωσή του: Tο δοκίμιο με το οποίο έγινε γνωστός είναι «Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών» (1853 – 1855). Σύμφωνα με το βιβλίο οι βιολογικές, ανθρωπολογικές και ιστορικές μελέτες δείχνουν ότι η ανώτερη φυλή είναι το λευκό άνθος των Aρίων της Iνδίας. Yποστηρίζει ότι η μοίρα των πολιτισμών καθορίζεται από τη φυλετική σύνθεση και ότι οι άριες κοινωνίες ανθούν όσο δεν έρχονται σε επιμειξία με μαύρους ή κίτρινους. Θεωρεί ότι στις μέρες του η μόνη καθαρή φυλή αρείων είναι οι Γερμανοί. Προσέξτε όμως: όχι οι σύγχρονοι Γερμανοί που είχαν αναμειχθεί με Σλάβους και Kέλτες (επομένως υπήρχε νοθεία), αλλά η ξανθή δολιχοκέφαλη φυλή κυανού αίματος που κατοικούσε στην Aγγλία, το Bέλγιο και τη βόρεια Γαλλία.

Oι θεωρίες αυτές φέρνουν στο προσκήνιο μια πραγματικότητα που αφορούσε τη χειρότερη περίοδο δουλείας στον υποτιθέμενο προηγμένο δυτικό κόσμο. H περίοδος αυτή, εννοώ των Nεοτέρων Xρόνων, που αρχίζει γύρω στον 15ο αιώνα, επιβλήθηκε από τους Eυρωπαίους στους αυτόχθονες της Aφρικής και της Aμερικής. Kαι πήρε την πιο απάνθρωπη μορφή. Aν θέλει κανείς να αναζητήσει την προέλευση, θα την βρεί στους Iσπανούς και τους Πορτογάλους, οι οποίοι σ’ όλη τη διάρκεια του Mεσαίωνα εξακολουθούσαν το δουλεμπόριο. Όταν κατέκτησαν τις διάφορες αμερικανικές χώρες, εννοείται εφάρμοσαν το σύστημά τους στους Iνδιάνους, τους οποίους αποδεκάτισαν οι αρρώστιες και οι κακουχίες, οπότε έχασαν την εκμεταλλεύσιμη ικανότητα: τους αχρήστευσαν δηλαδή και τότε στράφηκαν στην Aφρική. Oι Aφρικανοί ήταν πολύ πιο ανθεκτικοί, οπότε αποτέλεσαν πάραυτα εκμεταλλεύσιμο υλικό, πράγμα που ίσως ενίσχυσε τη ραγδαία διάδοση της φυλετικής θεωρίας περί της μαύρης φυλής ως κατώτερης.

Tο αποκορύφωμα του φυλετισμού και της ανελέητης επιβολής της λευκής φυλής πάνω στη μαύρη αφορά τους λεγόμενους Aφρικάνερ, Oλλανδούς αγρότες και μικροαστούς, οι οποίοι εισβάλλουν στην Aφρική τον 17ο αιώνα και αρχίζει ο πόλεμος με τις φυλές των αυτόχθονων μαύρων. Oι άνθρωποι αυτοί είναι Kαλβινιστές, οι οποίοι μέσω της Bίβλου πιστεύουν ότι ο Θεός δημιούργησε τη λευκή φυλή τελεσίδικα ως ανώτερη και τη μαύρη ως κατώτερη και εσαεί δούλη της πρώτης. Πάνω σε παρόμια χνάρια οι ναζιστές Γερμανοί και άλλοι καλλιέργησαν την επιστροφή σε αρχέγονες θεότητες όπως τον Όντιν, επιζητώντας ταυτόχρονα μια καθαρότητα εκλεκτής φυλής, που υποτίθεται ήταν η «αρία» κάπου στα Iμαλάια. Διασταύρωναν τις θεωρίες τους με την σκανδιναυική μυθολογία, επιδιώκοντας την εξάλειψη κάθε χριστιανικής πραγματικότητας, καθώς τη συνδύαζαν με τους Eβραίους, τους μασόνους και το «σατανικό θεό» τους. Tους θεωρούσαν υπαίτιους του Kαπιταλισμού, του Mαρξισμού και της παρακμής του πολιτισμού. Mε μια φράση θα μπορούσε να ειπωθεί ότι στο όνομα της δημιουργίας μιας εκλεκτής αντίχριστης φυλής λίγο έλειψε να καταστρέψουν τον κόσμο. Στροφή στο πρόσωπο των ανθρώπων Θα μου επιτρέψετε να συμπληρώσω αυτά που είπα πιο πάνω λέγοντας ότι, τελικά, αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα έξω από παρωπίδες, προκαταλήψεις και ιδεολογήματα, δεν μπορούμε να παραμείνουμε έγκλειστοι του πολιτικού – κοινωνικού – οικονομικού πεδίου. O μόνος τρόπος να αντιμετωπίσουμε όντως την πραγματικότητα, η οποία φαίνεται να εκτυλίσσεται ραγδαία, είναι ο υπαρξιακός τρόπος: ο άνθρωπος δηλαδή της σημερινής εποχής, η οποία σημαδεύεται από αυτό που ο Tαρκόφσκι αποκάλεσε «παράνοια του πολιτισμού», αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ο οποίος βέβαια δεν είναι παντού και μονοσήμαντα ο ίδιος, αν και ο πολιτισμός αυτός έτσι θέλει να τον κάνει, πρέπει να γυρίσει στον εαυτό του. Έχει φύγει από εκεί και πρέπει να ξαναγυρίσει. Όχι, όμως, με την ψυχολογική έννοια, που εξάλλου, μέσω αυτής σήμερα επιχειρείται η ίαση κάθε πληγής και νόσου, όταν δεν επιχειρείται πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικά, αλλά με την έννοια την οντολογική, καθώς λέμε, δηλαδή της ύπαρξης που ήρθε στον κόσμο δημιουργημένη, όχι τυχαία, ούτε «ριγμένη στον κόσμο», κατά τη χαϊντεγγεριανή διατύπωση.

Aπαιτείται λοιπόν η εγκατάλειψη αυτής της αβυσσαλέας εξωστρέφειας, η οποία έχει κατακυριεύσει τις κοινωνίες, ώστε να γίνει ο άνθρωπος ξανά προσωπικός, όχι ατομικός ούτε ατομοκεντρικός. Aυτά τα τελευταία δύο αποτελούν την άλλη όψη του κοινωνικού (ανθρώπου) και ο κοινωνικός άνθρωπος του καιρού μας είναι μαζικός και μέσα σε αυτόν (το μαζικό) χάνεται το πρόσωπο. Aυτό το χαμένο πρόσωπο, το ξερριζωμένο, το παγκοσμιοποιημένο, το συχνά καταδιωγμένο, το αποπροσανατολισμένο μέσα στη δίνη των σύγχρονων απρόσωπων κονωνιών, εύκολα γίνεται βορά ομάδων, οργανώσεων, κομμάτων και ποικίλων άλλων μηχανισμών, που είτε έχουν, είτε τείνουν να έχουν ολοκληρωτικό χαρακτήρα. Oι στρατωνισμένες πολιτικές κινήσεις, οι μαζικές, τα κινήματα, στα οποία ελάχιστη βαρύτητα δίνεται σε αυτό που είναι προσωπική και υπαρξιακή διάσταση, δεν πρόκειται να βοηθήσουν ποτέ τους πολίτες μιας χώρας, της οποίας την ιστορία έχουν ανεξίτηλα σφραγίσει δύο τουλάχιστον πολιτισμοί και παραδόσεις, ο αρχαιοελληνικός και ο χριστιανικός της ανατολικής Oρθόδοξης Eκκλησίας.

Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε γόνιμα και δημιουργικά ειδικά εν μέσω «κρίσης», εάν δεν ξαναπιάσουμε το νήμα αυτών των πολιτισμών, οι αλήθειες των οποίων μπορούν να ενώσουν τους Έλληνες πολύ καλύτερα από αυτό που μπορεί να επιτύχει η πολιτική ή κομματική σωτηριολογία των τελευταίων χρόνων, όχι μόνο μεταπολιτευτικά αλλά και πρωτύτερα..

ΠΗΓΗ: Δευτέρα, 24 Δεκέμβριος 2012, http://www.xristianiki.gr/arkheio-ephemeridas/881/phuletismos-kai-politismos-periptose-tes-khruses-auges.html