Η ήττα

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Δεν χρειάζονται οι κερκόπορτες

των μύθων

Τα κάστρα πέφτουν, χάνονται

χωρίς πολέμους

Στων πόλεων το μαράζι καιροφυλακτεί

η ήττα

και στα χωράφια τα ρημαγμένα

τα άκαρπα

Με τα πέλματα των ξυπόλυτων παιδιών

η ήττα περπατάει

Κτίζει φωλιές στις στέγες

των ανέργων

Αγκαλιά κοιμάται με τους

άστεγους

Ποτίζεται με τα δάκρυα

Της περιφρονημένης περηφάνιας

Των σακάτηδων ηρώων

που ζητιανεύουν

με τα παράσημα στο στήθος

 

 

Δεν χρειάζονται φουσάτα

και στρατούς

τα κάστρα για να πέσουν

Η ήττα φωλιάζει στις ψυχές,

τις τρώει σαν το σαράκι

αθόρυβα

Ζει στα όνειρα που πεθαίνουν

ανεκπλήρωτα

Στο μέλλον που υποκλίνεται

στο παρελθόν

 

Η ήττα στις αδικίες φωλιάζει

των εξουσιών

και στην προθυμία των θεών

που στρατόπεδο αλλάζουν

Κολακευμένοι από των νικητών

τις υποκλίσεις

 

Μελετήστε τις ήττες, σύντροφοι

Βαθιά ψάξτε, στις αιτίες τους

Βαθιά ψάξτε, στα θεμέλια

των ιδεών μας

Βαθιά ψάξτε, μέσα σας

H νίκης μας εκεί ελλοχεύει

Σπεύστε

Όποιος δεν μαθαίνει χάνεται

στης ιστορίας την δύνη

 

25 Αυγούστου 2009,  Γιάννης Ποταμιάνος