“Πού να σε βρω, σε ποιο κάλπικο όνειρο…” ή, άλλως, προεκλογικές επισημάνσεις
Του φιλαλήθη/philalethe00
Βεβαίως, οι εκλογές εμπίπτουν σε αυτό που λέμε θεολογικά θλίψις, δηλαδή δοκιμασία. 🙂
Αλλά, όπως μας είπε και η Αυτοαλήθεια (ναι, σαφώς δεν είναι βιβλίο η αλήθεια, όπως νομίζουν οι αγαπητοί Προτεστάντες), “εν αυτώ τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον”.
Μαμμωνάς, η αρχαϊκή και αιωνία βαβυλωνιακή θεότητα
Σύντομος, σταχυολογητικός περίπλους
Η “Νέα Δημοκρατία“, η πάλαι ποτέ, μεταπολιτευτικά, ολίγον υπερφίαλα αυτοκαλούμενη “ριζοσπαστική και φιλελεύθερη παράταξη” του Κων/νου Καραμανλή του πρεσβυτέρου, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν θεώρησα, ότι έχει κάποια όντως, τωόντι, και συγκροτημένη ιδεολογία. Ίσως επηρεάστηκα υπέρμετρα από το γεγονός, ότι το μόνο μέλος της φοιτητικής της παρατάξεως (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως ιδεολόγο (ο ατομισμός δεν είναι “ιδεολογία”, είναι ένας ορισμένος χυδαίος αστικός-δεξιός υλισμός), μετά από ένα έτος, “αυτομόλησε” και προσεχώρησε στην ΠαΣΠ (!). Θεωρητικοί, “οργανικοί διανοούμενοι” με την ευρεία έννοια, ευπαίδευτοι και υπερκομματικοί εν τινί μέτρω, έστω, άνθρωποι, της παράταξης, όπως ο Γιώργος Στεφανάκης, που ανακάλυψα τελευταία (βλ. συλλογή άρθρων “1984+1″, εκδ. Ελλ. Ευρωεκδοτικής), δεν βλέπω, ότι είναι “ενεργοί”, όπως άλλοτε.
Παλαιή εικών με τον Iσλαμοδημοκράτη κουμπάρο
Βεβαίως, βεβαιότατα, υπήρξαν ενέργειες θετικές, που υπερέβησαν το σχήμα της εξάρτησης, που έτειναν σε μία στοιχειώδη, εθνικά αξιοπρεπή, “λαϊκή κυριαρχία” και “εθνική ανεξαρτησία”, που είναι από τα πάγια, σταθερά αιτήματα ημών των πολιτικοποιημένων Χριστιανών, αλλά και της Αριστεράς, τουλάχιστον προ του…… εξαμερικανισμού ενός μεγάλου μέρους των κομματικών αξιωματούχων της. Αυτά αναγνωρίστηκαν από πολλούς παληούς αριστερούς, και είχαν αύρα ανδρεοπαπανδρεϊκή, όπως ειπώθηκε ορθά. Υπάρχει, άραγε, σήμερα, όμως, μία τέτοια πρόθεση από κάποιους συμπολιτευομένους;
Κατά τα άλλα, οι οδηγίες που θέλει να υιοθετήσουμε ο κος πρωθυπουργός μας μετεκλογικώς όντως φέρουν την συνθλιπτικά βαριά σφραγίδα των σημιτικών, δεξιών, μονεταριστικών φαιδροτήτων, που είναι κατασκευασμένες για να ευνοούν τους πλουσίους και τους καπιταλιστές σε ακραίο βαθμό, αν και παρουσιάστηκαν και από τον κο Σημίτη και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕπισκότισης – που για αυτό έλαβε ρητώς εύσημα από έντυπα της παληάς καπιταλιστικής αστοπατριωτικής δεξιάς, όπως η Εφ. Εστία – ως προϊόντα προηγμένης, οιονεί εξωπολιτικής τεχνικής (!). Ήταν γνωστό δε, ότι μετά από τοσαύτα και τηλικαύτα έτη “λιτότητας” (ως αν), δημοσιονομικής “σταθερότητας” και τα όμοια, το Κράτος θα βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Η οικονομική ιστορία μας διδάσκει, ότι οι πλεονασματικοί προϋπολογισμοί επιτυγχάνονται, όταν μπορούμε να έχουμε ελλειμματικούς τέτοιους, και άρα όταν δεν έχουμε σε σέβας επάρατα και απομυθευμένα στο έπακρον, ακόμη και για τους διανοητές-φερέφωνα των ελίτ, Σύμφωνα Σταθερότητας. Η ακραιφνής αυτή προαγγελόμενη, – τέλος – δημοσιονομική σταθερότητα μάλλον ισοδυναμεί, για να θυμηθώ τον Καρυωτάκη και τις “επιστημονικές” επισημάνσεις της καθηγήτριας-Πρυτάνεως Μ. Νεγρεπόντη-Δελιβάνη στο “Παρόν“, με ιδανική αυτοχειρία.
Το Πα.Σο.Κ. είναι, βέβαια, το κόμμα που προηγείται ανυπέρβλητα και, άρα, αποφασιστικά. Πέρα από τα προεδρικά γραμματικά και συντακτικά λάθη – που, παληά, όσοι δεν είναι “αεί αμνήμονες”, είχαν ευρεθή και στην γλώσσα ενός άλλου Γιώργου, του Παπαδόπουλου, του δικτάτορα, από δημοκρατικό καθηγητή φιλόλογο – που οπωσδήποτε έχουν “σημασία”, δηλαδή συνεπαγωγές, πρέπει να δούμε, ότι υπάρχει μία πρόθεση, στον (κοινωνικο)οικονομικό τομέα, ιδιαίτερα εάν τεθή η καθ. κα Κατσέλη στην υπουργική διαχείρισι των οικονομικών, να υπάρξη μία βελτίωση. Κάποιοι, ιδιαίτερα οι πιο “επαΐοντες”, όπως θα έλεγε και ο μέγιστος Σωκράτης, θα θυμούνται την σταδιακή μείωση της ανεργίας, με κατάλληλα διευρυμένους δείκτες, καθ’όλη την οκταετία της διακυβέρνησής του Κλίντον. Ο Stiglitz ήταν σύμβουλός του βασικός τότε. Προσωπικά, λόγω μίας εργασίας που χρειάστηκε να κάνω προ τινών ημέρων, διαπίστωσα αυτό ακριβώς από τα στοιχεία “ανάγλυφα”: την βαθμιαία και αδιάπτωτη, δηλ. αδιάλλειπτη, πτώση της ανεργίας, έως το 2001, και άρα την προσέγγιση στο πάγιο (μεταρρυθμιστικό, διότι το ρηξικέλευθο θα ήταν άλλο) αίτημα της “Πλήρους Απασχόλησης“. Οι αναλογίες είναι προφανείς.
Ακραίος ευρωμονεταρισμός ή διεκδίκηση ανεξαρτησίας;
Στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, τα πολιτιστικά, τα “εθνικά” είναι οπωσδήποτε υπό αίρεσιν εν αμφιβόλω αν θα έχουμε αλλαγή επί τα χείρω ή επί τα βελτίω. Η Ν.Δ. δεν άλλαξε και πολλά και ήδη έχουμε μιλήση για την “αντιεθνικιστική” (κατά το αντικομμουνιστική) κρατική ιδεολογία που τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ εκπέμπουν, σαν να τηρούν τον κανόνα εκείνο της ιδεαλιστικής διαλεκτικής του G. F. W. Hegel: ότι η θέση(βλ. προ δικτατορίας) παράγει την αντίθεση στις ιδέες, οι οποίες και κυβερνούν, τρόπον τινά, την πραγματικότητα. Να ελπίσω, ότι έχει έλθη η ώρα για την σύν-θεσιν; Οπωσδήποτε. Μπορώ, “ρεαλιστικά”, να το υποστηρίξω; Όχι, κατά το μάλλον.
Τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Υπαρκτής Αριστεράς (Συν-ΣυΡιζΑ, Κ.Κ.Ε.) αντιμετωπίζουν τα γνωστά προβλήματα – και, από την άλλη, φέρουν και κομίζουν ελπιδοφόρα και απαραίτητα στοιχεία – που έχουμε επισημάνη και στο παρελθόν. Μιλώντας γενικά, η γραμμή είναι του ενός μεν κείται στα μάκρη της Ρωσσίας του 1920 (έως ~1970), ενώ του άλλου στην ιδεολογία των σπλάχνων του κόσμου που θα γεννούσε τον “άλλο κόσμο (που είναι εφικτός)” αυτόν: σε ένα ορισμένο … αστικό “διαφωτισμό”, όπως ήδη είπαμε δε Γαλλικό. Θα μου πήτε, και “πώς θα προσαρμόση την κριτική στον γαλλικό ρωμαιοκαθολικισμό στην Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία“; Μα … δεν θα την προσαρμόση! Αρκούν ορισμένες εντυπωσιακές ατάκες και η προσφυγή στον scientisme και τους ιεροφάντες της επιστήμης των οραματισμών του Αυγούστου Κοντ! Ταύτα πάντοτε στο πεδίο το από τα πάνω ιδεολογικοφιλοσοφικό που συνοψίζεται σε ό,τι ο Ντοστογιέφσκι αποκαλούσε στο “Υπόγειό” του το “πνεύμα του Ευκλείδη”.
Η λανθάνουσα -αστικοαριστερή- culte de la Raison(λατρεία της Λογικής) εν δράσει το 1793-94 εν Γαλλία
Διότι στο πεδίο το κοινωνικοοικονομικό και δημοκρατικό, όντως τα κόμματα αυτά έχουν να μας παράσχουν πολλά σωστά, δίκαια, ίσα και όσια. Αρκούν, όμως, αυτά…; Και να σκεφτή κάποιος, ότι δεν βάλαμε στην εξίσωση και τα της εξωτερικής πολιτικής…
Πάντως, φτάνοντας στον ΛαΟΣ, επισημαίνουμε το εξής: ο Ίδιος τότε ο Κύριος καταδίκασε το συντηρητικό κατεστημένο, όπως εξεπροσωπείτο από τους Φαρισαίους, για τους οποίους είπε τα περίφημα “ουαί”. Εκτός από αυτούς, υπήρχαν οι φιλελεύθεροι Σαδδουκαίοι, οι ζηλωτές και ακραιφνώς επαναστατικών πρακτικών Εσσαίοι, και πολλοί άλλοι. Όλα αυτά σημαίνουν μεταξύ άλλων, ότι η έντιμη άρνηση είναι καλλίτερη από την καπηλευτική ή και υποκριτική ενστέρνιση. Ο ΛαΟΣ, βέβαια, έχει παράδοση στην ακραιφνή “ελληνοχριστιανική” καπηλεία και ρητορική. “Φωνάζει” “εκ του μακρόθεν” η παλαιομοδίτικη αυτή τακτική. Όσο για την θεολογική κατάρτιση, μας φέρνει στον νου τον παλαιόν εκείνο (ιεροδιάκονο και) Νεοέλληνα Διαφωτιστή Ιώσηπο Μοϊσιόδακα: ήτοι ουδεμία εργώδης επιμέλεια υπάρχει, παρά μόνο της “θύραθεν” και αυτή επιλεκτική, ώστε να εξυπηρετήται παρά το αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα το τάδε “αστοπατριωτικό”, που έλεγε και ο μέγιστος χριστιανοσοσιαλιστής θεωρητικός και ρέκτης Ν. Ψαρουδάκης, ιδεολόγημα.
Το 1945.
Το νέο που κομίζει ο Λα.Ο.Σ. είναι το στοιχείο της κάπως και αριστερόστροφα (πρβλ. το συνθηματικό του παληού εθνικοανεξαρτησιακού ΠΑΣΟΚ “η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες”) ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. (Πριν, βέβαια, υπήρχε η ομολογημένη προσκόλληση στις βουλές των καλών Καλβινιστών των Η.Π.Α..) Και μία – κατά το μέτρο του ακροατή – υπέρβαση των παλαιών ιδεολογικών “στεγανών” και στερεοτύπων και συγκεκριμένα της διάκρισης Αριστεράς-Δεξιάς. Χωρίς καμμία αμφιβολία, βέβαια, αυτό το στοιχείο, που – ας όψονται οι προστάτες και τα ιδεολογικά… “λουμπάγκο”- έχει οψίμως προδοθή από τον τετρακομματισμό αυτόν, εκπροσωπείται αυθεντικότερα από τον δημοκρατικό πατριωτικό χώρο, παλαιο-σοσιαλδημοκρατικό (Δημ.Αν.) ή σοσιαλιστικό (ΑΣΚΕ) ή χριστιανοσοσιαλιστικό (Χ.Δ.)
Συμπεράσματα
Καταλείψει με ο χρόνος διηγούμενον, όμως. Να που φτάσαμε στο πέρας του μικρού περίπλου. Τι προκύπτει, θα ρωτήσετε… Μα … δεν προκύπτει. Και αυτός ήταν ο σκοπός μας. Η κατά δύναμιν διαφώτιση(καταγραφή γνώμης, αν προκρίνετε) και όχι η αγωγή. Η αγωγή πρέπει να έλθη μέσα είτε από περαιτέρω έρευνα και σκέψη, είτε – όπερ και το “θεϊκόν” – από προσευχή είτε… αμφότερα.
Το θεμελιώδες είναι ένα εδώ, στην επιλογή μας την επικείμενη: να αναβούμε κατά τι στην κλίμακα των αρετών. Να κρίνουμε με βάση το μεγάλο, το αιώνιο, το απολυτο, και όχι το εφήμερο. Να κάνουμε (διότι περί τούτου πρόκειται), αν προτιμάτε “μεγάλη πολιτική”, και όχι “μικροπολιτική”...
Υ.Γ Ο στίχος του τίτλου προέρχεται από παλαιό, και βαρυσήμαντο, όντως, άσμα του συγκροτήματος “Ενδελέχεια”.
