Πόλη σιδηροδέσμια

Του Γιάννη Ποταμιάνου

Χειμώνας ανερμάτιστος

                       στη βαρβάρωση παραδομένος

Κι ο ήλιος λυμφατικός

                                   κιτρινισμένος χαρταετός

                     που στριφογυρίζει   στο γαλάζιο

Ενεός μένει ο ποιητής,

                                      στην χαροκαμένη πόλη  

όπου πιο ελεήμονες απ’ τους ανθρώπους

                               είναι κάδοι σκουπιδιών της

 

Όλη η εξουσία του χειμώνα πλέει πλησίστια

                                  προς την ανέλπιδη άνοιξη

Στην αιθρία τ’ αστέρια κρεμασμένα  

                                                στο μαύρο τίποτα

               μαρμαίρουν άναρχα αποσάρθρωση

 

Δορυφόροι της παγωμένης μοναξιάς

πλοηγούν τα πλοία

                             στη δυστυχισμένη θάλασσα  

Τώρα που την πόλη μας

σιδηρόδεσαν οι τραπεζίτες στην απόγνωση

η πείνα βρόμισε τα χνώτα κι η δυστυχία

                   ανεμίζει στη γαλανή σημαία μας

 

Όμως όσο κι αν ο φόνος του ονείρου

                                     μαραίνει την αντίσταση

η σιδηροδέσμια

                          πόλη συνεχίζει ν’ αντιστέκεται

Τα άραχλα πρωινά ακούγεται από μακριά

                                   ο επαναστάτης τύμπανος

                               π’ ανάβει φωτιές στα στήθη

 

Η οργή ανεβαίνει στα μάτια της όχεντρας

     και το αίμα αχνίζει στο ράμφος του αετού

Έρχεται περιστρεφόμενη η καταιγίδα

                                    που θέλημά της το αίμα

και η βροντή της κραυγή

                              για να δοξάζει το καινούργιο

 

Πως αλλιώς αφού ο ουρανός

                        φορτώθηκε με μαύρα σύννεφα

                η καταιγίδα πλανάται αναπόφευκτη

10 Φεβρουαρίου 2013, Γιάννης Ποταμιάνος