Ανάξιον επί πέντε εστί

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Αν το δένδρο του ίσκιου σου

κλαδεύεις άκαιρα,

ο καυτός ήλιος σένα θα πυρπολύσει.

Το φίλο των ελεύθερων ωρών σου

όταν άκαιρα καταδίδεις,

ο φασισμός σε σένα ακουμπά.

Πιο άραγε δαιμόνιο κόμματος

την ομάδα σε σέκτα απεργάζεται;

Εμπιστοσύνη δεν στεριώνεις.

Ανάξιον εστί.

 

Όταν προπέτασμα καπνών

στη μάχη την τίμια

ως ασπίδα προβάλλεις,

βέλος καυτό θα δεχτείς.

 

Όμοια η παρέκκλιση η θεμελιώδης

καπνού σημείο συχνά

τη θέση παίρνει,

αν και άκυρο διαδίδεις.

Πολιτική δεν εκφράζεις.

Ανάξιον εστί.

 

Ο σύντροφος μόνος χάνεται πάλι

στις εαυτού καταδύσεις

και η απουσία αποκτά θέαση.

 

Οι σύντροφοι διασπούν υπογείως

συλλογικότητα χάριν ιδεοληψιών

από ττις κληρονομικές αφετηρίες,

και η ψήφος θήραμα γίνεται.

 

Οι υφάνσεις σχίζονται.

Ενότητα δεν ακουμπάς.

Ανάξιον εστί.

 

Μετάλλαξη διακονίας θεσμοποιείται

οσάκις η δύναμη  προηγείται της πίστης

και ο θεσμός ισχύος σύμβολο

ως πτώση στο έξι σφραγίζει.

 

Εκκρεμές αιωρείται στους οφθαλμούς

της φαντασίας οργάνωση,

δήθεν απάντηση πνεύματος.

Απάντηση δεν αποτελεί.

Ανάξιον εστί.

 

Η λεύκανση σύμβολο καθαρότητας,

μα και αντινομίας ψυχής,

αισθητώς τα νοερά διατέμνει.

Το σαρκίο σύμβολο αγνότητας

αφουγκράζεται βρυχθμούς

των εγκάτων του είναι.

 

Η αναισθησία στην κρίση

ευκαιρία δεν λογίζεται.

Ανάξιον εστί.

Οβρυά, 03-10-2009