Ας γίνουμε ρεαλιστές, ας διεκδικήσουμε την …εξουσία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Απογοήτευση και δυσφορία έχουν προκαλέσει στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ οι «ασκήσεις  ρεαλισμού» στις οποίες μεθοδικά και σχεδιασμένα επιδίδεται το κόμμα από την επομένη των εκλογών του Μαΐου. Έκτοτε μέχρι και τη συνέντευ­ξη του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, Αλέξη Τσίπρα, στην κρατική τηλεόραση την προη­γούμενη Δευτέρα 28 Ιανουαρίου, οι με­ταμορφώσεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι θεαματι­κές, τροφοδοτώντας εσωκομματικές δια­φωνίες που θα κορυφωθούν στη συνεδρί­αση της Κεντρικής Επιτροπής που ξεκίνη­σε χθες και θα ολοκληρωθεί σήμερα, χω­ρίς ωστόσο να αναμένονται καν διορθω­τικές κινήσεις από τη μεριά της ηγεσίας. Το μόνο που θα γίνει θα είναι εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις για συνέπεια από τους μεν και κόσμιες αντιδράσεις από τους δε…

Σημείο τομής για την πορεία του ΣΥ­ΡΙΖΑ αποτέλεσε η συνάντηση του επικε­φαλής του με τον ισραηλινό πρόεδρο, Σιμόν Πέρες, καταμεσής του Αυγούστου. Τόσο η ίδια η επαφή που νομιμοποίησε το «κράτος – τρομοκράτη» στη συνείδηση της προοδευτικής κοινής γνώμης όσο και η έλλειψη ενημέρωσης που την συνόδευσε αφήνοντας στο σκοτάδι την ατζέντα, έφε­ρε στο φως επιλεκτικές σχέσεις του κόμ­ματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα που ξεπερ­νούν κατά πολύ το επίπεδο της αξιοποίη­σης των γεωπολιτικών αντιθέσεων…

Το δεύτερο σοκ ήρθε με την επίσκε­ψη πολυμελούς αντιπροσωπείας του ΣΥ­ΡΙΖΑ στον επικεφαλής της «τασκ φορς» και κατοχικό διοικητή κατά πως αποκα­λείται, Χορστ Ράιχενμπαχ. Η ηγεσία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης δέχθηκε τον ωμό εκβιασμό Γερμανών και EE, που εν περιλήψει έλεγε πως «αν θέλε­τε υπέρβαση της απομόνωσης και διεθνή νομιμοποίηση, περάστε πρώτα από τον Ράιχενμπαχ». Δηλαδή, αναγνωρίστε τον Γερμανό γκαουλάιτερ και το καθεστώς οικονομικής κατοχής! Η συναίνεση του ΣΥ­ΡΙΖΑ -φυσιολογική απόρροια της προτε­ραιότητας που αναγνώριζε στο στόχο πα­ραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή πορεία» της χώ­ρας που αποτελεί σταθερά του ελληνικού αστισμού από την εποχή του Καραμανλισμού- άνοιξε τον δρόμο για την επίσκεψη στο Βερολίνο και τη διερευνητική συνά­ντηση με τον Σόιμπλε. Γεγονός όχι και τό­σο ασήμαντο, αν λάβουμε υπόψη μας την κατηγορηματική άρνηση της Μέρκελ να συναντηθεί ακόμη και με τον υποψήφιο τότε- πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Το περιεχόμενο των ουσιωδών επιλο­γών του ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της ηγεσίας του στη Λατινική Αμερική, σε ένα ταξίδι που ενώ αρχικά θέλησε να ψαρέψει στα θολά νερά του κοινωνικού και πολιτικού ριζο­σπαστισμού, δείχνοντας ότι μπορεί ο ριζο­σπαστισμός να συνδυάζεται με τον κυβερνητισμό, επιτάχυνε την «πορεία προς τον ρεαλισμό». Συνέβη δε κατά δύο τρόπους, έτσι ώστε να μη μείνει καμία αμφιβολία: Πρώτο, μέσα από την πλήρη υιοθέτηση του «βραζιλιάνικου δρόμου», ο οποίος περιελάμβανε την υποταγή στο ΔΝΤ και την εξόφληση μέχρι τελευταίου δολαρίου των υποχρεώσεων προς τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό από την κυβέρνηση του Δούλα και δεύτερο, μέσω των σαφών αποστάσε­ων που κρατήθηκαν από τον «δρόμο της Αργεντινής», ο οποίος παρά τις αντιφά­σεις του, χαρακτηρίστηκε από δύο κεντρι­κές επιλογές: Τη μονομερή άρνηση πλη­ρωμής μεγάλου μέρους του χρέους, σε σύ­γκρουση μάλιστα με τους δανειστές, και την αποδολαριοποίηση της οικονομίας. Και τις δύο αυτές επιλογές ωστόσο ο ΣΥ­ΡΙΖΑ τις αποκήρυξε κατ’ επανάληψη, απ’ όταν ακόμη η ηγεσία του ήταν στην Αρ­γεντινή. Στη συνέχεια ακόμη πιο ηχηρά, όταν η ηγεσία του κατάλαβε πως επρόκει­το για λάθος επιλογή που δεν έστειλε τα «σωστά μηνύματα».

Αντίθετα με ό,τι συνέβη κατά την επί­σκεψη του Αλέξη Τσίπρα σε Γερμανία και ΗΠΑ, όπου το βασικό ζητούμενο ήταν να κατατεθούν πειστήρια για τη «συνέχεια και συνέπεια» όχι μόνο της εξωτερι­κής αλλά και της οικονομικής πολιτικής, στον βαθμό που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβη­τεί την προτεραιότητα που έχει ο στόχος της σταθεροποίησης στο πλαίσιο της οι­κονομικής πολιτικής. Κι η επαγγελλόμενη αλλαγή οικονομικής πολιτικής δεν θα γίνει σε σύγκρουση με τους δανειστές, αλ­λά σε συνεννόηση μαζί τους κι αφού θα έχει αποδειχθεί ο μη εφαρμόσιμος, δηλα­δή ο μη ρεαλιστικός χαρακτήρας των μνη­μονίων. Γι’ αυτό τον λόγο δεν προτίθεται ο Αλέξης Τσίπρας «να σκίσει τη δανεια­κή σύμβαση» όπως δήλωσε από τις ΗΠΑ. Με αφορμή τα όσα δήλωναν δεξιά κι αρι­στερά τα στελέχη που τον συνόδευαν, δεν πέρασε απαρατήρητος κι ένας πολιτικός χειρισμός, στο πλαίσιο ερμηνείας της κρί­σης στη Ελλάδα και την Ευρώπη, που αγ­γίζει τα όρια της πολιτικής απάτης. Κατ’ αρχάς είναι η αποσιώπηση του αντεργα­τικού περιεχομένου της λύσης που προ­κρίθηκε στις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ο Αλ. Τσίπρας εκθειάζοντας την αμερικανική συνταγή, όταν έλεγε πως δεν συνάντησε εικόνες κατάθλιψης στους δρόμους, δεν παραγνώριζε μόνο τα 59 εκ. ανασφάλιστων αλλά και την περαιτέρω ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας που επιβλήθηκε ως όρος για να χρηματο­δοτηθεί εκ νέου το Ντιτρόιτ και να μπο­ρέσει έτσι να ανακάμψει η βιομηχανική παραγωγή, μετά την κρίση του 2008. Εί­ναι όμως και κάτι επιπλέον: Εντός της Ελ­λάδας τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όταν πρέ­πει να αποκρούσουν κριτικές από τα αρι­στερά που -πολύ λογικά- θέτουν ως όρο εκ των ων ουκ άνευ τη δυνατότητα αυτο­τελούς άσκησης νομισματικής πολιτικής για την ύπαρξη αναδιανεμητικής πολιτι­κής, ζητούν δηλαδή την έξοδο από το ευρώ, αντιτάσσουν τη …βασική αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας. Κι αρνούνται να ασχοληθούν με δευτερεύουσες πλευρές όπως το νόμισμα. Τόση επαναστατικότητα… Συγκαλύπτουν δηλαδή τον οπορτου­νισμό τους και την ατολμία τους να έρθουν σε σύγκρουση με κορυφαίες επιλογές του κεφαλαίου στην Ελλάδα, καταφεύγοντας στον βερμπαλισμό και ξέροντας πως τα όσα λένε δεν γεννούν καμιά υποχρέωση στην πολιτική τους πρακτική. Οι ίδιοι τώ­ρα με πρώτο και καλύτερο τον επικεφαλής του κόμματος, Αλέξη Τσίπρα, από τη μια δηλώνουν μιλώντας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια πως η Ελλάδα παράγει μόνο τζατζίκι άρα δεν μπορεί να βγει από το ευρώ, κι αναπαράγουν έτσι την θεωρία της Ψω­ροκώσταινας, κι από την άλλη αποδίδουν την κρίση στις δομικές ανισορροπίες της ευρωζώνης, κλείνοντας έτσι το μάτι στην αμερικανική συγκαλυμμένη αντιπαλότητα προς την ευρωζώνη.

Ιδιαίτερα δηλωτική όμως των προθέσε­ων του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επίσκεψη της ηγε­σίας του στην έδρα του ΔΝΤ και η συνά­ντηση με τον αναπληρωτή γενικό διευθυ­ντή του, Ντέιβιντ Λίπτον, μέσω της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε τη νομιμοφροσύνη του απέναντι στον μισητό οργανισμό. Εξετά­ζοντας από κοινού αυτή την κίνηση με την πρόταση του κόμματος για διεξαγωγή δι­εθνούς συνεδρίου όπου θα τεθεί το ζήτη­μα του ελληνικού δημόσιου χρέους, αίτη­μα που τέθηκε και στο Βερολίνο κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αλ. Τσίπρα. φαί­νεται ο καθαρά διαχειριστικός χαρακτή­ρας του αιτήματος του για την τύχη του ελ­ληνικού δημόσιου χρέους. Έχοντας απο­κλείσει, κάθε σκέψη για σύγκρουση με τους δανειστές (και στην πράξη κάνοντας ό,τι. μα ό,τι περνάει από το χέρι τους για την σύσφιξη των σχέσεων μαζί τους) το αί­τημα για επαναδιαπραγμάτευση της σύμ­βασης και του δημόσιου χρέους, πιο πο­λύ παραπέμπει σε όσα έλεγε η ΔΗΜΑΡ προεκλογικά το 2012, παρά ο ΣΥΡΙΖΑ τό­τε. Σήμερα δε, κάλλιστα θα μπορούσαν να διευκολύνουν τα σχέδια κουρέματος του επίσημου (δηλαδή διακρατικού) ελληνι­κού δημόσιου χρέους που επεξεργάζε­ται η Γερμανία για τη μετεκλογική περίο­δο, στον βαθμό που δεν θέτουν σε πρώτη προτεραιότητα το ένα και μοναδικό αίτη­μα που αποτελεί τον «μίτο της Αριάδνης» για την επίλυση του σύγχρονου ελληνικού ζητήματος: Την άμεση παύση πληρωμών και τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους ή όλου του δημόσιου χρέους, σε σύγκρου­ση με τους δανειστές κι όχι σε συνεννόη­ση μαζί τους. Το αίτημα της παύσης πλη­ρωμών και διαγραφής του χρέους, μέσω του λογιστικού ελέγχου του που θα προσ­δώσει νομιμότητα σε αυτό το ριζοσπαστι­κό αίτημα, μπορεί να αποκτήσει επιπλέον κύρος αξιοποιώντας τον παράνομο χαρα­κτήρα του δανεισμού της τρόικας από τη στιγμή που δεν έχει κυρωθεί από τη Βου­λή η σχετική δανειακή σύμβαση, την κα­τάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία έχει περιέλθει ο ελληνικός λαός βάσει της οποίας μπορεί να δικαιολογηθεί παύ­ση πληρωμών κ.ά. Επιχειρήματα επομέ­νως υπάρχουν, αντί να αναζητείται η νο­μιμοποίηση σε ένα συνέδριο όπου ο συ­σχετισμός δυνάμεων θα είναι τόσο ετερο­βαρής ώστε θα κινδυνεύει να εξελιχθεί σε νέο Λίβανο…

Η ίδια γραμμή του ρεαλισμού φάνηκε και στη συνέντευξη που έδωσε ο Αλ. Τσί-πρας στη εκπομπή της Έλλης Στάη. Με­ταξύ πολλών άλλων, η αποδοχή της ιδιωτι­κοποίησης του ΟΛΠ από την Κόσκο (όταν ακόμη και το ΠΑΣΟΚ το 2008-9 την αμφι­σβητούσε και δήλωνε πως θα την επανε­ξετάσει) και η έγνοια του Αλ. Τσίπρα να καλύψει τον χώρο του πολιτικού κέντρου, όταν η κοινωνία ωθείται βίαια προς τα άκρα, επιβεβαίωσαν τη στροφή που είναι σε εξέλιξη και θα επιταχυνθεί το επόμε­νο διάστημα με ζητούμενο το χρίσμα της αστικής τάξης. Ασχέτως δε, αν σε αυτή την πορεία ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τα ερείσμα­τα που απέκτησε στην κοινωνία την άνοι­ξη του 2012. Θεμιτό, προφανώς, κόστος για την ηγεσία του, από τη στιγμή που στο πλαίσιο του μετασχηματισμού του, οι ελ­πίδες του για άνοδο στην εξουσία επικε­ντρώνονται στο ρόλο που του επιφυλάσ­σεται στο πλαίσιο της δικομματικής εναλ­λαγής. Αποτελώντας δηλαδή παράγοντα διαχείρισης, συνέχειας και σταθεροποίη­σης του συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι. πα­ραφράζοντας το σύνθημα του γαλλικού Μάη, γίνεται ρεαλιστής, όχι διεκδικώντας το αδύνατο αλλά κάτι πολύ πιο ορατό…

ΠΗΓΗ: ΠΡΙΝ 3/2/12. Το είδα: 2013-02-03, http://aristeroblog.gr/node/1389