Με εξάντα το αίμα και τη θυσία του Νίκου Τεμπονέρα
Του Μιχάλη Βασιλάκη*
Σύντροφε Νίκο Τεμπονέρα. Δεν είσαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος και φυσικά ούτε ο μοναδικός αγωνιστής μάρτυρας της δουλειάς και της γνώσης που με το αίμα του η εργατική τάξη, λαός και νεολαία ποτίζουν το δέντρο της κοινωνικής τους απελευθέρωσης.
Όμως έγινες σύμβολο. Τόσο για μας, όσο και για αυτούς της αντίπερα όχθης, που εξέθρεψε τους εκτελεστές σου.
Μισητό σύμβολο για αυτούς. Γιατί η κόκκινη γραμμή από το αίμα σου και τα μυαλά σου στην πόρτα αυτού του σχολείου, έγινε απρόσβλητη λαϊκή γραμμή ανάσχεσης στον ολοκληρωτισμό τους.
Σύμβολο απαντοχής, ελπίδας, γνώσης και νίκης για την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία.
22 χρόνια μετά τον Γενάρη του 91 τίποτε φυσικά δεν είναι το ίδιο μα και τίποτε διαφορετικό.
Τα ίδια κοινωνικοπολιτικά μπλοκ τότε και σήμερα.
Το Γενάρη του '91, με το νεοφιλελεύθερο Μητσοτάκη, την κεντροδεξιά και την ακροδεξιά ενσωματωμένους στη ΝΔ και με αριστερούς υπουργούς γεμίζει παραγωγικά ερείπια τη χώρα και περνά πάνω από το κρανίο του Τεμπονέρα για να ανοίξει ο δρόμος στους νεοφιλελεύθερους παράδεισους του «ΕΥΡΩ».
Το Γενάρη του 2013 το ίδιο μπλοκ αλλά με νεοπλασματικές μεταλλάξεις.
– Στο ρόλο και τη θέση Μητσοτάκη εγκαταστάθηκε η ίδια η τρόικα.
– Προς τη θέση των ακροδεξιών ομάδων μετατοπίστηκε και κάλυψε η ΝΔ
– Το μεσαίο χώρο της Καραμανλικής ΝΔ υποκατέστησε και κάλυψε η σοσιαλδημοκρατία και το κεντροαριστερό μόρφωμα της ΔΗΜΑΡ.
– Η ακροδεξιά μετασχηματίστηκε σε αυτόνομο νεοφασιστικό πόλο σε ρόλο λαγού και ανταγωνιστή της συστημικής διαχείρισης.
Έτσι το σύστημα μπορεί να ξεπλένει τον ολοκληρωτισμό του και να δίνει άλλοθι στις κρατικοδίαιτες αγέλες ορδές των νεογεωργαλάδων παραγωγών του τρόμου, αλλά και παραγωγών του καθολικού κοινωνικού και πολιτικού εκφασισμού που κατακλύζουν τις οθόνες της τηλεόρασης.
Ο Γενάρης του 2013 έτσι σημαδεύεται από 1.500.000 ανέργους! με το 65% της εργατικής τάξης να αμείβεται με 250-300 το μήνα! με 3000 αυτόχειρες !και ένα απέραντο κατάλογο μιζέριας και αθλιότητας για το λαό μιας χώρας που η ιθύνουσα τάξη της ισχυρίζεται πως είναι η 20η πιο πλούσια χώρα του κόσμου!
Μετά από 20χρόνια θυελλωδών καπιταλιστικών ολοκληρώσεων με συνισταμένη τους την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλιστικός κόσμος βυθίστηκε στην μεγαλύτερη σε βάθος και έκταση δομική κρίση στην ιστορία του! Αντί όμως την ανατροπή του και ριζικούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς, η κυριαρχία του κεφαλαίου φαίνεται να ναι απόλυτη πάνω στην κοινωνία τόσο στο πεδίο της ιδεολογίας όσο και της πολιτικής.
Ανατροπές ώριμες και δυνατές δεν μετασχηματίστηκαν ποτέ σε αναγκαιότητα.
Ακόμη και ο πιο απλός άνθρωπος με την πιο απλοϊκή σκέψη, βασανίζεται από το ερώτημα πως είναι δυνατό οι φορείς της κρίσης της παρακμής, της σήψης, της διαφθοράς, του ολοκληρωτισμού να φαίνονται και να θεωρούνται αναντικατάστατοι συνεχίζοντας το διαγούμισμα του λαού και της χώρας.
Ποιες είναι οι δυνάμεις και οι αιτίες που αδρανοποιούν την κοινωνία και την οδηγούν στην αυτοκαταδίκη της να ανέχεται την υλική και πνευματική της εξαθλίωση, την απώλεια κάθε αυτοεκτίμησης μέσα σε ένα απέραντο τέλμα αποιδεολογικοποίησης.
Κανένα δικαίωμα, καμιά εγγύηση, καμιά κατάκτηση της εργασίας του 20ου αιώνα αλλά και του 19ου αιώνα δεν ισχύει σήμερα.
Το κράτος πρόνοιας περιήλθε στην αποκλειστική ερευνητική αρμοδιότητα των ιστορικών.
Ο αστικοκοινοβουλευτισμός συνιστά ήδη την πλήρη άρνηση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας με τον εξευτελισμό, την γελοιοποίηση και την κατάργηση κάθε θεσμού έκφρασης της λαϊκής κυριαρχίας.
Οι νομικές μορφές απαγόρευσης της ταξικής πάλης, συνιστούν ήδη ένα σκοτεινό πλέγμα ολοκληρωτισμού και ωμής καταστολής κάθε λαϊκής έκφρασης!
Οι απλουστευτικές απαντήσεις όπως «φταίει ο λαός που είναι κακομοίρης» η «όλοι είναι ίδιοι και πουλημένοι» είναι απλά δηλώσεις υποταγής στο σύστημα. Η πρώτη γιατί αφήνει το λαό να γουρμάσει στην εξαθλίωση για να γίνει οπαδός ψηφοφόρος. Η δεύτερη γιατί είναι προπαγάνδα της ουδετεροποίησης και της αποκοινωνικοποίησης, άρα σύμμαχος του συστήματος.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 με την κατάρρευση και τον τρόπο κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης και του σοβιετικού συνασπισμού, καθώς και τις εξελίξεις στην ΚΙΝΑ, ο κόσμος πέρναγε σε μια άλλη εποχή με το εργατικό κίνημα να έχει δεχτεί την πιο βαριά στρατηγική ήττα στην ιστορία του.
Με την νεοφιλελεύθερη διαχείριση, το κεφάλαιο περνούσε σε μια βαθιά αναδιαμόρφωση του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας με βαθιές τροποποιήσεις στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων και στο εποικοδόμημα. Από το δομικό κοινωνικό λίθο την οικογένεια μέχρι το έθνος κράτος και το διεθνές δίκαιο τίποτε δεν έμεινε ανεπηρέαστο. Η κρίση του όμως ήταν προφανής ότι ερχόταν γοργά και ότι θα ήταν αδιέξοδη και κατακλυσμιαία όπως εκδηλώθηκε το 2008 πράγμα που δεν μπορούσε να κρύψει η αναπτυξιακή θύελλα της νεοφιλελεύθερης χρηματιστηριακής διαχείρισης.
Στις συνθήκες αυτές η μαρξιστική αριστερά στάθηκε αδύναμη να επεξεργαστεί θεωρητικά τη νέα κατάσταση, τις νέες αντιθέσεις των κεφαλαιοκρατικών κοινωνιών και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που έγιναν κυρίαρχοι μοχλοί των παγκόσμιων εξελίξεων.
Έτσι σε καμία χώρα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης αλυσίδας δεν έγινε δυνατή η συγκρότηση μιας πλατφόρμας αντίστασης και διεξόδου από τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα.
Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τη χώρα μας και μάλιστα πιο κραυγαλέα αφού ήταν ακόμη και πριν την κρίση ο αδύνατος κρίκος τόσο στην αλυσίδα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όσο και στην παγκόσμια αλυσίδα του νεοφιλελευθερισμού.
Η ίδια η ένταξη της στο ΕΥΡΩ, προϊόν συμφωνίας του Αμερικανογερμανικού ιμπεριαλισμού με ενδιάμεσο μεσίτη την Goldman-Sachs έβαλε την Ελλάδα σε μια πορεία συνεχούς-παρατεταμένης και αδιέξοδης κρίσης. Η ελευθερία κίνησης κεφαλαίων με το ΕΥΡΩ απογύμνωσε παραγωγικά τη χώρα και αποκεφαλαιοποίησε την οικονομία της. Τα λάφυρα των κλεπταποδόχων, του παρασιτισμού, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής , της εκμετάλλευσης της μαύρης εργασίας μεγέθυναν τις καταθέσεις των ελβετικών και άλλων ξένων τραπεζών σε βάρος του λαού και της χώρας.
Όπως αποκάλυψε η κρίση, η καταναλωτική παρασιτική υπερδιόγκωση της οικονομίας που ονομάστηκε ΑΕΠ για να τροφοδοτείται με συνεχώς αυξανόμενο εξωτερικό δανεισμό το νεοφιλελεύθερο μόρφωμα της «ευρωπαϊκής» Ελλάδας, απαιτήθηκε να μπει στο ενεχυροδανειστήριο των αγορών το έδαφος της χώρας, ολόκληρος ο παραγωγικός της πλούτος και τουλάχιστον 20 χρόνια μελλοντικής απλήρωτης εργασίας της εργατικής τάξης.
Αυτά είναι που απαιτούν και παίρνουν σήμερα οι δανειστές με την τρομοκρατία διαλυτικής χρεωκοπίας της με την οποία συντηρείται και το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα.
Για να υπάρξει η οποιαδήποτε ανάπτυξη απαιτείται όπως η ίδια η τρόικα έχει ομολογήσει απομείωση της καταναλωτικής υπερδιόγκωσης του ελληνικού ΑΕΠ κατά 50%. Αυτή την απομείωση πληρώνουν σήμερα οι άνεργοι, η εργατική τάξη των 250-300 ΕΥΡΩ, οι συνταξιούχοι, οι μανάδες, οι νέοι, με παρηγοριά τους τη λίστα Λαγκάρντ! των διαφόρων μυστικών υπηρεσιών και την προσμονή για τιμωρία του Παπακωνσταντίνου!!
Έτσι με μια λίστα και μια επιτροπή της βουλής, το σύστημα ξεμπλέκει και με την διαφθορά ως κορυφαίου οικονομικού και κοινωνικοπολιτικού ζητήματος.
Όμως η διαφθορά δεν είναι μεμονωμένες εγκληματικές πράξεις και διαδικασίες. Είναι ένα πολυεπίπεδο σύνολο κοινωνικών σχέσεων που ορίζουν κατά το μεγαλύτερο μέρος και με απόλυτα ταξικούς όρους την διανομή του κοινωνικού προϊόντος. Είναι ουσιαστικά οι σχέσεις διανομής της νεοφιλελεύθερης νεοελληνικής πραγματικότητας. Σαν τέτοιες υπονόμευσαν, υποκατέστησαν και τελικά διέλυσαν το κράτος πρόνοιας που σήμερα ανοικτά ανακηρύσσεται από τους ιθύνοντες σε παράγοντα καθυστέρησης.
Το ΕΑΜ αρκετά χρόνια πριν την εκδήλωση της κρίσης είχε θέση επιτακτικά το ζήτημα διαμόρφωσης ενός κοινωνικοπολιτικού μπλοκ δυνάμεων για μια ριζοσπαστική δημοκρατική διέξοδο, προσδιορίζοντας τόσο το περιεχόμενο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό αυτής της διεξόδου όσο και τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της που θα ανέδειχναν μια νέα κοινωνική ηγεμονία από ταξική άποψη με ραχοκοκαλιά τις δυνάμεις της παραγωγικής εργασίας.
Κατανοούσαμε την ανάγκη να διεκδικήσει ο λαός και η χώρα μια νέα θέση στον αναδιαμορφωνόμενο ευρωπαικό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας που θα περιελάμβανε και μια νέα ειδική σχέση με την Ε.Ε. την ευρωζώνη και το ΕΥΡΩ χωρίς να σέρνεται πίσω από τις εξελίξεις και τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των οποίων έχει καταστεί υπομόχλιο. Ακόμη και οι πιο ένθερμοι οπαδοί του φετιχοποιημένου ΕΥΡΩ ξέρουν ότι η χώρα δεν είναι το 17 μέλος της ευρωζώνης και του ΕΥΡΩ. Υπάγεται βίαια στους μηχανισμούς τους γιατί αυτό απαιτούν και επιβάλλουν οι ισορροπίες των ανταγωνισμών του Αμερικανογερμανικού ιμπεριαλισμού.
Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός εκβιάζει τις ΗΠΑ να αχρηστέψει τον ελληνικό χώρο για τις γεωστρατηγικές τους επιδιώξεις με μια διαλυτική χρεωκοπία και οι ΗΠΑ συνεπικουρούμενη από την ΚΙΝΑ χρησιμοποιούν τη Ελλάδα ενάντια στην ευρωγερμανική στρατηγική με την προώθηση της οικονομικοπολιτικής αποσταθεροποίησης στην Ευρώπη και την Μεσογειακή λεκάνη που αποτελεί την πόρπη στη ζώνη της παγκόσμιας ηγεμονίας τους. Αυτό ακριβώς είναι που κατέστησε την Ελλάδα επίκεντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.
Η πορεία έδειξε πως μια ριζοσπαστική, προοδευτική ,δημοκρατική διέξοδος ήταν δυνατή χωρίς την εξαθλίωση του λαού, χωρίς την διεθνή απομόνωση της χώρας σε συνθήκες μάλιστα δυναμικής δημοκρατικής αναγέννησης της ελληνικής κοινωνίας.
Όμως τα πολιτικά υποκείμενα που μπορούσαν να προωθήσουν με επιτυχία μια τέτοια διέξοδο αισθάνονταν περισσότερο ασφάλεια στη διαχείριση της ήττας από την επιδίωξη της σύγκρουσης και της νίκης του λαού. Ακόμη περισσότερο μερικές από αυτές χρησιμοποιούνταν ως πολιτικές εφεδρείες του συστήματος.
Αναμφίβολα η προοδευτική δημοκρατική διέξοδος έξω από τα δόκανα της νεοφιλελεύθερης βαρβαρότητας, είναι πορεία δύσκολη, επίπονη και με κόστος για την εργατική τάξη και το λαό (πολύ μικρότερο φυσικά από αυτό που ήδη πληρώνουν) πράγμα που προσδιορίζουν τα βασικά καθήκοντα αυτής της διεξόδου.
– Η παραγωγική επανακεφαλαιοποίηση του αποθησαυρισμένου, από τον παρασιτισμό και τους κλεπταποδόχους, πλούτου.
– Η αναδιοργάνωση της πρωτογενούς παραγωγής και η αύξηση τουλάχιστον κατά 15 μονάδες της συμμετοχής στο ΑΕΠ.
– Η παραγωγική αναδιάρθρωση της βιομηχανίας ειδικά του τομέα μέσων παραγωγής κατά 20 μονάδες της συμμετοχής της στο ΑΕΠ.
– Η επανακατάκτηση του δημοσίου κοινωνικού ελέγχου της εκποιημένης παραγωγικής βάσης της χώρας.
– Ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας σε όλα τα επίπεδα των θεσμών της.
– Η αποκατάσταση όλων των αρχών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας .
– Η διαμόρφωση πολιτικού συστήματος με ρόλο στις αμεσοδημοκρατικές μορφές άσκησης και ελέγχου της εξουσίας.
– Η ισχυροποίηση της χώρας μέσα από ένα νέο πλαίσιο διεθνών σχέσεων και συλλογικής ασφάλειας κλπ.
– Η αποκατάσταση των δικαιωμάτων της εργασίας, της κοινωνικής ασφάλειας.
– Η διασφάλιση του αγαθού της δωρεάν παιδείας.
– Η κοινωνική ενσωμάτωση του εργαζόμενου μετανάστη και η αναγνώριση του ως δυναμικού φορέα προοδευτικής εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας.
Όλα είναι καθήκοντα δύσκολα και συγκρουσιακά. Απαιτούν υπομονή, αταλάντευτη επιμονή, κόπους και θυσίες και για όλα αυτά οφείλουμε να μιλήσουμε στην εργατική τάξη και το λαό με την γλώσσα πραγματικών και ανιδιοτελών επαναστατών για το δρόμο και τον τρόπο που αυτά μπορούν να υλοποιηθούν.
Η απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία αν και έχει γίνει ουσιαστικά και για ευνόητους λόγους όρος του διεθνούς δικαίου, δεν αρκεί. Μπορεί να μετατραπεί και σε μπουμερανγκ. Η αλλαγή στα ταξικά χαρακτηριστικά της εξουσίας χρειάζεται ακόμη πολύ περισσότερα πράγματα από την απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και πρωταρχικά την οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού σε επίπεδο που να αντιστοιχεί στη διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας από το εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα.
Η πλατφόρμα που προβλήθηκε σαν πρόταση εξουσίας και ακούει στο όνομα «ενότητα της αριστεράς» όντως έδωσε μια ελπίδα στην κοινωνία της εργασίας για πρώτη φορά την δεκαετία του' 50. Για να αναδειχθεί όμως πραγματικά σε πρόταση εξουσίας σε πρόταση διεξόδου οφείλει να επιβεβαιώσει τον εαυτό της και στους δύο προσδιορισμούς της δηλαδή να είναι ενότητα και αριστερή. Δύσκολα και τα δύο. Όσο μας αφορά θα συνδράμουμε σε αυτή την κατεύθυνση και με τις ιδέες και με τη δράση μας μέσα στην κοινωνία και με εξάντα πάντα το αίμα και τη θυσία του Ν.Τεμπονέρα.
Σύντροφε Νίκο 22 χρόνια μετά την θυσία σου, δεν μπορέσαμε φυσικά να νικήσουμε. Όμως ούτε νικηθήκαμε.
Αυτή την υπόσχεση μπορούμε να σου δώσουμε και σήμερα. Δεν θα νικηθούμε γιατί ο εξάντας της δικής μας ζωής είσαι εσύ το αίμα και η θυσία σου.
* Μιχάλης Βασιλάκης, γραμματέας του Εργατικού Αντιιμπεριαλιστικού Μετώπου
9.1.2013
Σημείωση admin: Η ομιλία έγινε στην ημέρα μνήγμης και αγώνα για τα 22 χρόνια από την άναδρη δολοφονία του Νίκου. Περίληψη των ομιλιών και της πορείας εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=xH1f6jBbw9g&feature=player_embedded#t=0s
