Κρατάω γερά σπασμένους πέντε κλώνους

 

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Στις χαράδρες νύχτες τρέχουν

στης τροφής τη λεία,

μ’ άφωνη προϋπάντηση,

σκυφτά της φύσης άγρια σπονδυλωτά.

Στις εξέδρες μέρες δένουν

της ψήφου τη μνεία,

μ’ άλογη ανταπάντηση,

όρθια του λαού τ’ άφιλα κι ασπόνδυλα.

 

Η ψήφος όντως κι είναι ιερή,

μέτρο τ’ αγνώστου ονείρου,

πλάγιας ραφής η αντανάκλαση,

φυτών μυρωδάτων στις χαράδρες τ’ Ερυμάνθου.

 

Η τροφή του όντος δίνει τη ζωή,

κάστρο προσωρινού θανάτου,

νεκρής διαδοχής η ανάσταση,

ασκητών λαμψάντων στις ερήμους τ’ Ιορδάνου.

 

Στις πλατείες διέρχονται οι πνοές

φίλων πάντα ή συμμάχων,

απόρθητες ζυγιές στη βορά των κεφαλαίων,

κοινών πορειών κι αγώνων, ίσως απαρχές.

 

Στις εκκλησίες συνέρχονται οι ψυχές

εχθρών ποτέ ή απομάχων,

αλώβητες καρδιές στα βρύα των λογισμών, 

μικρών αντίδωρων κι αφώνων, δίχως παροχές.

 

Του κόσμου όμως οι φθορές κι οι αντάρες

γκρεμίζουν το δέντρο τ’ Ερυμάνθου της ζωής.

Και μένουν μόνες, πλατείες κι εκκλησιές,

όλες υγρές, κι αδίκως ίσως, στις λυκοσυμμορίες.

 

Κρατάω γερά σπασμένους πέντε κλώνους,

 απρόσμενα τους θάβω, στου Ιορδάνου καταγής.

 Πάσχουμε, ως κλητοί, μ’ αθόρυβες πατημασιές,

λοβών περιτομή, πάντα παραδόξως, φίλοι και παρίες.

 

Πάτρα, 3-01-2012

ΠΗΓΗ: Ιανουαρίου 4, 2013,   http://manitaritoubounou.wordpress.com/2013/01/04/krat-5-klwnous-pam/