Στα σπήλαια νεόφτωχων τ’ άστρο ακουμπά

Του Παναγιώτη Α. Μπούρδαλα

Σπήλαιο της εργασίας ο βάλτος,

σπήλαιο η αίθουσα των μαθητών

και το σπίτι σε σπήλαιο μεταμορφώθηκε

από τους  σκώληκες κεφαλαιο-κατακτηκτών.

Των αλόγων ζώων γίνηκε φάτνη

και της δήθεν βουλής το κατάλυμα.

Δήθεν τρεις μάγοι, δηκτικοί, δώρα λογιστικά

των δανειστών, της ύφεσης το μέλημα.

 

Στις γωνίες της πόλης καινοτόμα η κουταμάρα

των απελπισμένων γίνεται κραυγή,

του φασισμού πολιτική, ανάξια λόγου,

και άξια του παγανισμού τους  η μαμή.

 

Είναι τώρα οι καρδιές μας σπήλαιο  άνυδρο,

φάτνη δε το κουρασμένο μας κορμί,

κι ο νους μας ουρανός της νύχτας ασέληνος

τ’ άστρο να μας ακουμπήσει  με ορμή.

 

Χριστούγεννα γυμνά, άχρωμα κι αβέβαια,

οι Μάγιας τους Μάγους δεν έβαλαν στο πόδι,

δεχτήκαμε εμείς επέλαση χρηματο-μυρίων,

αγέλαστων, δανειστών, εικόνες του νέου Ηρώδη.

 

Τ’ άστρο με βιά κι ορμή, ναι,  εμβολίζει

σε  μυριάδες απέλπιδες  νόες, θεωρώ,

το βρέφος  έτι και έτι θα ενσαρκωθεί

στης (επ) ανάστασης τον  ατέρμονα χορό…

 

Τ’ αρπαχτικά μ’ απάτη στο ξέφωτο  ληστεύουν,

κι εμείς ορδές νεόφτωχων  νέα ήθη  αντιλαλούμε.

Νεόφτωχοι του πνεύματος  αποδειχτήκαμε οι πολλοί,

έως των αγγέλων στέρεοι σύμμαχοι ν’ αποβούμε.

 

Πάτρα, 23-12-2012