ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

Την 25η Νοεμβρίου καθιερώθηκε να τιμάται η εθνική αντίσταση κατά των κατακτητών κατά τη διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συγχέουν την επέτειο αυτή με την άλλη του ηρωικού ΟΧΙ προς τους επίδοξους κατακτητές φασίστες του Μουσολίνι. Η σύγχυση είναι σαφώς εσκεμμένη και δεν οφείλεται σε άγνοια. Τότε το ΟΧΙ, δια του δικτάτορα Μεταξά, βροντοφώναξε σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Ουδείς απών στο προσκλητήριο του έθνους.

Γι' αυτό και πετύχαμε ό,τι πετύχαμε. Η υπέροχη εθνική αντίσταση του λαού μας όμως αμαυρώθηκε από τις σκοπιμότητες και τις ιδεολογικές αγκυλώσεις των πρωταγωνιστών της, οι οποίοι έσυραν επιδέξια τον απονήρευτο λαό μας στον εμφύλιο σπαραγμό.

Κατά την 25η Νοεμβρίου του 1942 επετεύχθη ο άθλος της ανατίναξης της σιδηροδρομικής γέφυρας του Γοργοποτάμου στο τμήμα της γραμμής Λιανοκλαδίου Αθήνας. Δίμηνο περίπου μετά τη συγκρότηση των δύο κυρίων αντιστασιακών οργανώσεων, του ΕΔΕΣ και του ΕΑΜ. Επικεφαλής των ανταρτών Άγγλος αξιωματικός, ο Κρις Γουντχάουζ. Αυτός επέτυχε τον άθλο να αποδεχθούν οι στρατιωτικοί επικεφαλής των οργανώσεων να συμπράξουν για την επίτευξή του. Ασφαλώς δεν ήταν δύσκολο να πεισθεί ο Ζέρβας, όμως ο Βελουχιώτης υπήρξε ιδιαίτερα διστακτικός και κάμφθηκε κάτω από πιέσεις. Οι Άγγλοι καίγονταν τότε, καθώς ο Ρόμελ προήλαυνε στο μέτωπο της Αφρικής και η κατάληψη του Καΐρου ήταν ζήτημα χρόνου. Η όποια καθυστέρηση στον ανεφοδιασμό του στρατού του Ρόμελ ήταν καθοριστικής σημασίας. Ο Βελουχιώτης όμως δεν ήθελε να ακούσει για Άγγλους. Οι νικητές του εμφυλίου, που ακολούθησε στη χώρα μας, είναι επικριτικοί κατά του Άρη, τον οποίο προβάλλουν ως υπόδουλο των σοβιετικών. Όμως ο ίδιος τους διαψεύδει με την πολύ γνωστή φράση που ξεστόμισε, όταν τον πληροφόρησαν ότι έκαναν την εμφάνισή τους στα ελεύθερα βουνά (πολύ αργά) και Ρώσοι αξιωματικοί, όταν πλέον οι Άγγλοι είχαν ολοκληρώσει το παιχνίδι προπαρασκευής του εμφυλίου. Είπε τότε: «Όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη έχουν»! Αχ, αν το πίστευαν αυτό όλοι οι Έλληνες, πόσες συμφορές θα είχαμε αποφύγει και τότε και αργότερα!

Δυστυχώς οι ισχυροί της πολιτικής, δέσμιοι του συστήματος, το οποίο υπηρετούσαν με συνέπεια και το οποίο προσέφερε σ' αυτούς ως ανταμοιβή τη νομή της εξουσίας, υπηρετούσαν τα αγγλικά συμφέροντα. Διαφοροποιήσεις στα πλαίσια του αστικού συστήματος ήταν απλώς στάχτη στα μάτια του λαού. Να τον κρατούν διχασμένο και να τον σέρνουν από τη μύτη για ένα ρουσφέτι, προκειμένου αυτός να ανακουφισθεί κάπως από την κοινωνική αδικία του συστήματος. ΟΙ εχθροί του συστήματος κομμουνιστές ζούσαν με το όνειρο της επανάληψης της οκτωβριανής επανάστασης στη χώρα μας. Και ήταν γι' αυτούς πρώτης τάξεως ευκαιρία η κατοχή. Κάποτε ο πόλεμος θα τερματιζόταν με νίκη, όπως όλοι σχεδόν πίστευαν στη χώρα μας, των συμμάχων κατά του «Άξονα». Οι τρομακτική ιδεολογική διαφορά των συμμάχων αυτών δεν σκίαζε αρχικά τις ελπίδες πολλών λαών μπροστά στις φρικαλεότητες των δυνάμεων των αντιπάλων! Όμως οι Άγγλοι δεν ήσαν αφελείς, ώστε να περιμένουν πρώτα να τελειώσει ο πόλεμος και μετά να παρέμβουν στην Ελλάδα, την οποία είχαν μετατρέψει σε προτεκτοράτο από τότε που μας πρόσφεραν συνάμα τα Επτάνησα και τον Γεώργιο Γλύξμπουργκ. Όχι μόνο ώθησαν τον Ζέρβα, απότακτο αξιωματικό αντιβασιλικό, ώστε να εξέλθει στο βουνό, αλλά πρόλαβαν κατά ημέρες με τον ΕΔΕΣ το ΕΑΜ!

Οι αστοί πολιτικοί, εν γνώσει ότι η νομή της εξουσίας θα αποφασιστεί στο Κάιρο κατά τη διάρκεια της κατοχής, εγκατέλειψαν τη χώρα ταχέως και προσκολλήθηκαν στην αγγλική διπλωματία. ΟΙ ανώτεροι αξιωματικοί από έτη διδάσκονταν στις σχολές τους ότι ο μη τακτικός πόλεμος απάδει σε στρατιωτικούς σταδιοδρομίας. Άλλωστε αρκετοί, ακόμη και ήρωες του πολέμου, είχαν επηρεαστεί κατά τη μαθητεία τους σε στρατιωτικές σχολές της γερμανικής πολεμικής μηχανής. Κάποιους, που τόλμησαν να βγουν στο βουνό (αναφέρω ενδεικτικά τον Ψαρρό και κάποιους Δυτικομακεδόνες), φρόντισαν οι κομμουνιστές να τους βγάλουν από τη μέση, δίδοντας τότε και αργότερα φθηνές εξηγήσεις για την εξόντωσή τους.

Οι κομμουνιστές είχαν γευθεί τις διώξεις όχι μόνο κατά τους χρόνους της δικτατορίας αλλά και προηγουμένως από τον Βενιζέλο (ιδιώνυμο). Κορύφωση του διωγμού συνιστά η μη αποφυλάκισή σους με την έναρξη του πολέμου και ιδίως η παράδοση κάποιων στα χέρια των κατακτητών με συνέπεια την εξόντωσή τους. Όταν όμως κάλεσαν αυτοί τον λαό, δεν του είπαν την αλήθεια. Μίλησαν για αγώνα εθνικό. Πρόβαλαν την ελληνική σημαία με τον σταυρό και στο πανί και στην κορυφή του κοντού. Και ο λαός αποκρίθηκε ολοπρόθυμα στην πρόσκληση για συμμετοχή σε αγώνα απελευθερωτικό. Δεν κατείχε από ταξικές αντιπαλότητες και αντιπαρατιθέμενες ιδεολογίες. Ποθούσε τη λευτεριά του, αλλά δεν ήταν και αδιάφορος για την κοινωνική δικαιοσύνη, την οποία στραγγαλίζει το αστικό καθεστώς. Οι κομμουνιστές μετατόπιζαν με την πάροδο του χρόνου το κέντρο βάρος από τον απελευθερωτικό αγώνα στον επαναστατικό έχοντας ως επίκεντρο την πολεμική κατά της πίστης του λαού. Ποτέ δεν συνειδητοποίησαν ότι «σκληρόν προς κέντραν λακτίζειν». Οι αστοί, πονηρές αλεπούδες, σύντομα μετά την ανατροπή της φεουδαρχίας, συνειδητοποίησαν ότι η πίστη πρέπει να βάλλεται εμμέσως, μέσα από τη διαφθορά του λαού και τον εκμαυλισμό της συνείδησής του. Οι κομμουνιστές εμπαθείς κατά της πίστεως, δογματικοί ακόλουθοι της ρήσης του Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», στάθηκαν ανήμποροι να συνειδητοποιήσουν την πραγματική κατάσταση στη χώρα μας. Η στήριξη των αστών της εξουσίας από μερίδα των επισκόπων, ίσως σημαντική, από την εποχή της βαυαροκρατίας ακόμη, δεν σήμαινε ότι θα μπορούσε κάποιος να κερδίσει τον λαό οδηγώντας τον σε άρνηση πρωτίστως της πίστης του, προκειμένου να γευθεί την κοινωνική δικαιοσύνη. Ακόμη και σήμερα αδυνατούν, αν και ολοένα προσεγγίζουν περισσότερο τις αστικές αντιλήψεις, να αντιληφθούν ότι η θρησκευτική πίστη είναι κάτι πολύ βαθύτερο από γνώρισμα επίδρασης του περιβάλλοντος. Οι κομμουνιστές στη Ρωσία αυτό μάλλον το έχουν συνειδητοποιήσει μάρτυρες όντες της μαρτυρίας πολλών θυμάτων των σταλινικών προγραφών. Ο Άρης υπήρξε από τους ελάχιστους κομμουνιστές (μάλλον όμως δεν ήταν κομμουνιστής), που είχε βαθειά επίγνωση της σημασίας της πίστης για τον λαό. Γι' αυτό και στο πλάι του είχε τον ιερομόναχο πατέρα Γερμανό Δημάκο.

Και ενώ στο βουνό ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των ανταρτικών ομάδων έπαιρνε θλιβερές διαστάσεις, στη Μέση Ανατολή υπογράφονταν συμφωνίες, οι οποίες ισοδυναμούσαν με παραίτηση των κομμουνιστών από τη διεκδίκηση της εξουσίας σε μια χώρα, την οποία ήλεγχαν σχεδόν εξ ολοκλήρου κατά τη λήξη της κατοχής. Ήλεγχαν; Πόσοι ήσαν οι κομμουνιστές στις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ; Ασήμαντη μειοψηφία. Και όμως πλείστοι υπέστησαν τις συνέπειες εκ του πατριωτικού τους ζήλου στη συνέχεια, από τους νικητές του εμφυλίου, ενώ οι συνεργάτες των κατακτητών προσφέραντες τις υπηρεσίες τους κατά τα δεκεμβριανά και τον εμφύλιο που ακολούθησε ηρωοποιήθηκαν.

Άραγε οι κομμουνιστές δεν γνώριζαν ότι το μέλλον της χώρας μας είχε κριθεί στη Μόσχα τον Οκτώβριο του 1944; Αν ναι, γιατί έπραξαν στη συνέχεια τα όσα έπραξαν; Όσο για τους αστούς νικητές της εμφύλιας σύρραξης, οφείλουν να γνωρίζουν ότι δεν θριάμβευσαν οι δυνάμεις της πατρίδος κατά το εμφύλιο αιματοκύλισμα. Νίκησε η μία από τις δύο παρατάξεις που υπηρετούσαν ξένα συμφέροντα. Νικητής θα είναι ο λαός, όταν κάποτε απολαμβάνει την ελευθερία του εν δικαιοσύνη. Και αυτά τα δύο αγαθά κανένα σύστημα δεν προσέφερε ως τώρα σε λαό. Θα το καταλάβουν ποτέ όσοι εμμέσως ή αμέσως βάλλουν κατά της πίστης στον Χριστό;