Η τιμή της ανευθυνότητας
Του Νικόλα Σεβαστάκη
Τα 8,5 δισεκατομμύρια ευρώ των Ολυμπιακών Αγώνων – όπως αποτιμώνται πλέον από το υπουργείο Οικονομικών – δεν πρέπει να θεωρηθούν ένα ακόμα λογιστικό τραύμα της πρόσφατης ιστορίας. Είναι κάτι περισσότερο από μια τάξη μεγέθους ή έναν αριθμό: αυτή η υπέρβαση κάθε μέτρου εκπέμπει έναν ιδιαίτερο πολιτικό και πολιτισμικό συμβολισμό.
Όσοι, ωστόσο, εκείνον τον καιρό έθεσαν δημόσια τις δυσάρεστες ερωτήσεις, για να εισπράξουν φυσικά τη χλεύη του συναινετικού μεγαλοϊδεατισμού, μπορούν τουλάχιστον να αισθάνονται ηθικά και πολιτικά δικαιωμένοι. Γιατί η εναντίωσή τους ήταν προειδοποίηση για τους επερχόμενους κινδύνους.
Όπως κι αν το δούμε, υπήρξαν κι αυτοί που δεν έσπευσαν να ποζάρουν στη φαντασμαγορία της χώρας του πλουμιστού μεσαίου χώρου και να κρυφτούν πίσω από τη λάμψη μεταλλίων και ρεκόρ. Και σε εκείνη την περίπτωση το όχι τους δεν ήταν, όπως αποδείχτηκε, στείρος αρνητισμός. Το αντίθετο.
Η ένσταση για τους Αγώνες δεν υπήρξε το ανθελληνικό ή αντιευρωπαϊκό «ατόπημα» το οποίο καταλογίστηκε στους σκεπτικιστές από τους συνήθεις σχολιαστές. Ιδίως επειδή το θέμα δεν ήταν μόνο η επώδυνη εγγύτητα της χρεωκοπίας αλλά ο συνδυασμός επιδεικτικής κατανάλωσης, σχεδιαστικού κενού και ρηχού εθνικισμού. Αν σκεφτούμε, ακόμα, ότι σκάνδαλο υπήρξε αυτή καθαυτή η αποθέωση της ανεύθυνης μεγέθυνσης. Και συγχρόνως η διαφημιστική έκθεση των συνδρόμων μιας ανερμάτιστης «εθνικής ιδεολογίας».
Επειδή ωστόσο τώρα, στις μέρες των ισχνών αγελάδων, διάφοροι ταγοί της μνημονιακής συμμόρφωσης λησμονούν την ταυτότητα των μεταρρυθμίσεων, το κοινωνικό και οικολογικό τους αποτύπωμα, παραπέμπω στα λόγια του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ειπωμένα το 2004, μια μόλις εβδομάδα μετά την τελετή λήξης:
«Η αντίρρησή μου στους Αγώνες δεν ήταν αν η Ελλάδα μπορεί ή δεν μπορεί να τους κάνει. Ήταν εναντίον της ίδιας της αντίληψης των Αγώνων. Δηλαδή των χορηγών, της ντόπας, του πρωταθλητισμού. Πέραν αυτών, υπάρχει το γιγαντιαίο κόστος. Πρόκειται για ιλιγγιώδη ποσά, φαραωνικού τύπου, τα οποία ήδη έχουν σχέση με την εκτόξευση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος της χώρας.
Μια κοινωνία πρέπει να κάνει επιλογές πού ξοδεύει τα λεφτά της. Σκεφτείτε μόνο ότι για την ασφάλεια πληρώσαμε δυο γέφυρες του Ρίου – Αντιρρίου. Μιλάω για το οικονομικό μέγεθος που ήταν γιγαντιαίο και δεν άξιζε τον κόπο. Το δεύτερο είναι η τεράστια ανισορροπία που έφερε στην περιφερειακή ανάπτυξη της χώρας, γιατί η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, που πιστεύω ότι θα γίνουν και αποδείξεις, για τη μετακίνηση γιγαντιαίων κονδυλίων από μεγάλα έργα και διάφορες παρεμβάσεις στην επαρχία που πέρασαν διά ολισθήσεως στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Επίσης η ζημιά στο περιβάλλον […]»
Σε λίγες γραμμές συμπυκνωμένο καίρια το πρόβλημά μας. Και η προαναγγελία της εκτροπής πάνω στην οποία στήθηκε, εδώ και τρία χρόνια, όχι κάποια δίκαιη λιτότητα, αλλά η τιμωρία των πολλών…
ΠΗΓΗ: Ημερομηνία δημοσίευσης: 25/11/2012, http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=731081
