ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΝΤΙΚΡΙΣΟΥΜΕ ΚΑΤΑΜΑΤΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Ζούμε σε κατ' εξοχήν αντιηρωική εποχή. Φθάσαμε μάλιστα στην κατάντια να αποδεχόμαστε ότι δεν έχουμε ανάγκη από ήρωες (Μπρέχτ) με το να επιχειρείται η επανεγγραφή της ιστορίας μας με κύριο μέλημα τον ευτελισμό των ηρώων του παρελθόντος. Και ενώ αυτό συμβαίνει πολλοί εκπαιδευτικοί μας πανηγυρίζουν το τελευταίο θεωρούμενο γι' αυτούς έπος της φυλής μας, την εξέγερση του Πολυτεχνείου, με ζήλο υπέρμετρο, ενώ οι ίδιοι επιχειρούν να καλύψουν με πέπλα λήθης την εθνεγερσία του 1821 και την υπεράσπιση της πατρίδας από το ιταμό Ιταλό φασίστα το 1940.
Πλείστοι Αθηναίοι σπεύδουν με τα παιδιά τους να αποθέσουν ένα λουλούδι στο μνημείο που στήθηκε στον αύλειο χώρο του Πολυτεχνείου και η κρατική τηλεόραση ανασύρει από τα αρχεία της συνεντεύξεις και άλλα σχετικά ντοκουμέντα με προεξάρχον τη σκηνή της εισβολής του άρματος μάχης στον χώρο των εξεγερμένων φοιτητών.
Η πατρίδα μας η έρμη, που την καταντήσαμε αγνώριστη εξ αιτίας των αθλιοτήτων μας βιώνει ίσως τη μεγαλύτερη παρακμή στη μακραίωνη ιστορία του Γένους μας. Πολλοί αρχίζουν και γράφουν για το τέλος της μεταπολίτευσης, της περιόδου δηλαδή που ως αφετηρία έχει την κατάλυση της δικτατορίας. Αλλά οι ασκήσαντες την εξουσία κατά το διάστημα που διέρρευσε, χωρίς να έχει ακόμη καταγραφεί η «ληξιαρχική» πράξη του τέλους της περιόδου, δέχονται το ανάθεμα του λαού για τη συμφορά που προκάλεσαν. Βέβαια ως τώρα ο λαός τους επευφημούσε. Αλλά μήπως το ίδιο δεν έκανε, όταν η ξενοκίνητη «χούντα» των επιόρκων αξιωματικών είχε στραγγαλίσει την ελευθερία του; Ο λαός παραμένει διαχρονικά ο ίδιος, πλήρως προβλεπτός. Του προσφέρεις άρτον και θεάματα; Επευφημεί: «Ωσανά»! Τον οδηγείς στην ανέχεια; Κραυγάζει: «Άρον, άρον, σταύρωσον»! Βέβαια ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος γεύτηκε τόσο τις επευφημίες, όσο και τις κραυγές του πάθους δεν υπήρξε υπεύθυνος για εξαπάτηση του λαού. Άλλοι εξαπάτησαν τον λαό τότε, όπως τον εξαπατούν και στις ημέρες μας: Οι δημαγωγοί. Αυτοί θέλουν να επενδύσουν την ανεπάρκειά τους και την παντελή έλλειψη διάθεσης θυσίας υπέρ του πονεμένου λαού με έναν μύθο, τον οποίο, δυστυχώς, συντηρούν όλες οι πτέρυγες του πολιτικού φάσματος πλην της ογκούμενης του νεοφασισμού. Αλλά και για τη διόγκωση αυτής οι ένοχοι πρέπει να αναζητηθούν μεταξύ αυτών που μας οδήγησαν στην παρακμή ξεπουλώντας κάθε ιερό και όσιο στους αδηφάγους πλουτοκράτες για θέσεις και αξιώματα. Ας εξετάσουμε κάποιες απλές αλήθειες.
Αναμφισβήτητα η δικτατορία υπήρξε ξενοκίνητη. Κατασκεύασμα της CIA ήταν με συγκεκριμένο σκοπό: Την εισβολή στην Κύπρο. Αρκετοί συντηρητικοί πολίτες ακόμη και σήμερα αυτό δεν το παραδέχονται, καθώς ενθυμούνται την «αναρχία» που επικρατούσε με την οξεία αντιπαράθεση μεταξύ των αστικών κομμάτων, των κομμάτων που αποδείχτηκε πλέον ξεκάθαρα, ότι τους ανατίθεντο από τους νομείς εξουσίας διακριτοί ρόλοι στο πλαίσιο του παιχνιδιού εξουσίας. Πλέον οι μάσκες έπεσαν και όσοι πιστεύουν ακόμη ότι υπάρχει σαφής ιδεολογικής φύσεως διάκριση μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, λυπούμαι που το γράφω, ασκούνται στην αυθυποβολή ότι δεν υπήρξαν θύματα εξαπάτησης, αυτοί οι έξυπνοι και γνώστες της πολιτικής!
Τη 17η Νοεμβρίου γιορτάζεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η εξέγερση των φοιτητών κατά της «χούντας». Ήθελε ο λαός την ανατροπή της; Αναμφισβήτητα, ναι! Η ελευθερία του προσώπου είναι το πολυτιμότερο δώρο του Θεού στον άνθρωπο! Αυτό έδειξαν ανήμποροι να εννοήσουν τότε οι πλείστοι της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Έτσι ο χορός των «δημοκρατών» της μεταπολίτευσης ενορχηστρώθηκε με επίκεντρο την αντιεκκλησιαστική πολιτική. Το τρίπτυχο της καπηλείας «πατρίδα (προσοχή πρώτο!), θρησκεία, οικογένεια» των επιόρκων αξιωματικών έδωσε πρώτης τάξεως ευκαιρία στους απάτριδες και αντίχριστους της μεταπολίτευσης να πραγματοποιήσουν σαρωτική επέλαση κατά των ιερών και των οσίων μας.
Αλλά τι φταίγουν για όλες τις αθλιότητες της μεταπολίτευσης οι εξεγερμένοι; Κάποιοι από αυτούς έδωσαν το αίμα τους και τη ζωή τους ακόμη για την ελευθερία. Ας εξετάσουμε βαθύτερα τα συμβάντα. Ήταν οι εξεγέρσεις της Νομικής (αυτή δυστυχώς τη λησμονούμε) και του Πολυτεχνείου αυθόρμητες; Στο ερώτημα οι απαντήσεις διίστανται. Εκείνοι, που προβάλλουν αυτές ως νεότερο έπος, απαντούν καταφατικά. Κάποιοι σκεπτικιστές, όπως ο γράφων, έχουν λόγους να αμφιβάλλουν. Αναμφισβήτητα υπήρξαν εξεγερθέντες, φοιτητές και μη (ας μη το παρασιωπούμε αυτό), οι οποίοι στον νεανικό ενθουσιασμό τους αψήφησαν την ισχύ των όπλων των κρατούντων και τις όποιες συνέπειες από τη χρήση τους. Αλλά εξεγέρθηκαν μόνο αυτοί; Σε ποια φάση της ανθρώπινης ιστορίας το σύστημα δεν είχε ανθρώπους του μεταξύ εκείνων που επιχείρησαν την ανατροπή του; Μήπως το Πολυτεχνείο σχεδιάστηκε από ξένες μυστικές υπηρεσίες; Μήπως υπήρξε το κίνητρο για την υποκατάσταση της πρώτης «χούντας» του έχοντος εν μέρει το ακαταλόγιστο αρχομανούς και αφελούς Παπαδοπούλου από τον σκοτεινό Ιωαννίδη και τον άγνωστο «Χ» δοτό «πρωθυπουργό» Ανδρουτσόπουλο; Έρπει η φήμη ότι ο Παπαδόπουλος είχε στενοχωρήσει με τη στάση του Σιωνιστές και Αμερικανούς; Αληθεύει; Ο Θεός γνωρίζει.
Δεν επιχειρώ τη δικαίωση του «ορθοπεδικού του γύψου», απλώς ερωτήματα θέτω, που οι πολλοί δεν τολμούν ακόμη να θέσουν. Ήδη σε κείμενα του διαδικτύου γίνεται λόγος για παρουσία οργάνων ξένων μυστικών υπηρεσιών στην Αθήνα κατά τις ημέρες πριν από την εξέγερση. Υπάρχει αλήθεια σ' αυτά; Οι ιστορικοί μας, που επιχειρούν να αμαυρώσουν τους ήρωές μας προβάλλοντάς τους ως άγριους και ιδιοτελείς, πότε θα σκύψουν επάνω από τα γεγονότα, για να τα διαφωτίσουν; Υπήρξαν μεταξύ των εξεγερθέντων πράκτορες της ασφάλειας, οι οποίοι στη συνέχεια κατέδωσαν τους πραγματικούς αγωνιστές; Υπήρξαν φοιτητές και άλλοι, που εκ του ασφαλούς ανέλαβαν το ρόλο του εξεγερμένου κατά της χούντας; Υπήρξαν κάποιοι που εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους χρεώνοντας στη συνέχεια για πολλές γενιές τον ελληνικό λαό; Τελικά τη «χούντα» ανέτρεψε η οργή του λαού μετά την εξέγερση της νεολαίας ή απεσύρθη αυτή κατ' εντολή των αφεντικών της, για να έρθουν άλλοι υπηρέτες, αυτοί της μεταπολίτευσης, όταν πλέον θρηνούσαμε τις συνέπειες της προδοσίας της Κύπρου;
Όλοι είδαμε κατ' επανάληψη τη σκηνή της κατακρήμνισης της πύλης του Πολυτεχνείου από το θωρακισμένο όχημα. Νεκρό όμως δεν είδαμε. Και κάτω από την υπερφυσικού μεγέθους κεφαλή του εξεγερμένου δεν έχουν αναγραφεί ονόματα νεκρών, όπως έχουν σκαλιστεί στα πλείστα όσα μνημεία που κοσμούν τους δήμους και τις κοινότητες της χώρας προς τιμήν των νεκρών στα πεδία της μάχης ή των εκτελεσθέντων από τα στρατεύματα κατοχής, αυτά τα στρατεύματα που με άλλη μορφή έφερε στη χώρα μας η μεταπολίτευση! Νεκροί υπήρξαν κατά την εξέγερση αναμφισβήτητα. Πόσοι όμως και ποιοι υπήρξαν αυτοί, η σύγχρονη ιστοριογραφία, δέσμια της μεταπολίτευσης, δεν έφερε ακόμη στο φως, ώστε να στηθεί το μνημείο τους, κι ας μην υπήρξαν όλοι ήρωες, αφού κάποιους τους βρήκε η σφαίρα κατά συγκυρία. Συμφέρει όμως σε πολλούς, ας ελπίσουμε για λίγο ακόμη, ο συγκερασμός ιστορίας και μύθου. Χάρη σ' αυτόν πλείστοι όσοι οδοί έλαβαν το όνομα όχι μόνο του Πολυτεχνείου αλλά και «εθναρχών» της μεταπολίτευσης!
Η Ελλάδα θα πάει μπροστά, όταν κάποια νέα μεταπολίτευση στήσει το μνημείο των πράγματι νεκρών του Πολυτεχνείου και απομακρύνει από δρόμους και πλατείες τα ονόματα των εκποιητών της χώρας υποκαθιστώντας τα με εκείνα του Καποδίστρια, του Μακρυγιάννη, του Πλαστήρα. Αλλοίμονο όμως στην πατρίδα μας, αν αυτό το πραγματοποιήσει μια νέα ξενοκίνητη χούντα.
