Η βρύση  στάζει

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Η μητέρα σκεφτική

πλένει τα πιάτα

Η βρύση στάζει υπομονή,

κάποτε έσταζε όνειρα

Στο σαλόνι το παιδί

καλπάζει

σε ξύλινο άλογο

 

Ένας στρατιώτης βαδίζει στην έρημο

Ένας στρατιώτης σκοτώνεται στην έρημο

Η μητέρα στρώνει το τραπέζι

με πιάτα καθαρά

 

Η μητέρα κλαίει

Έχει τα μάτια βιολετιά,

σκοτεινιασμένα

Το δάκρυ κυλάει στο άδειο πιάτο

 

Η τηλεόραση παίζει πόλεμο

Κοπάδια ανθρώπων

βαδίζουν στην έρημο

 

Η μητέρα σκουπίζει το δάκρυ

το παιδί καλπάζει σε ξύλινο όνειρο

Ο στρατιώτης πεθαίνει

Οι άνθρωποι κοπάδια

ψάχνουν ουρανό

 

Η τηλεόραση ανακοινώνει τα νέα μέτρα

τα φαγωμένα χέρια της μητέρας

σφίγγονται

το δάκρυ στάζει στο βρώμικο πιάτο

η βρύση στάζει απόγνωση

Η μητέρα και πάλι κλαίει

 

11 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος