Ας περιμένουμε το βράδυ

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Αχ πόσο βαρύ είναι αυτό το πρωινό

                     γέρνουν οι ώμοι, τρίζουν

Η μοίρα μας είναι γι άλλους ουρανούς

Είμαστε εμείς πουλιά στην καταιγίδα,

περιπλανώμενοι ιππότες στην στέρφα γη

Κοιμόμαστε στις θημωνιές

                           με το χρυσό χορτάρι

Ακούμε το ρυθμό της γης

                           καθώς βαριανασαίνει

Σαν τρίζει η άσπρη πέτρα

                          στο χάδι του Ηλιάτορα

 

Αχ πόσο βαρύ είναι το πρωινό

                    στο δρόμο προς το τετριμμένο

Μας ροκανίζει ακατάπαυστα

                                   σαν ξύλο το σαράκι

Ανοίγοντας ακούραστα στοές

                              για να περνάει ο χρόνος

 

Αχ πως γερνούν οι λάμψεις

                                           πως θολώνουν

Πως θολώνουν οι λέξεις σκαλί σκαλί

σαν κατεβαίνουν

                            στου χαρτιού τα τάρταρα

Όταν μυρμήγκια κουβαλάμε

                             σαράντα τόνων βράχους

να χτίζουμε ποιήματα

και κάστρα άπαρτα της μισαλλοδοξίας

 

Ας γαντζωθούμε στο διάφανο

                                      βυζί του Ουρανού

στις λαμπερές του τις φακίδες, στ’ άστρα

Κι’ ας ρουφήξουμε άπληστα

                          απ’ τη ρόγα του, το δέος

 

Αφού είναι βαρύ αυτό το πρωινό

                             και τρέμουνε τα γόνατα

Ας περιμένουμε το βράδυ

Να κολυμπήσουμε

            ιερόσυλοι και ιερομύστες

                                                  ωραιόψυχοι

στου γαλαξία το κροντήρι

με άχραντα μυστήρια βακχεύοντας

 

                                           29 Μαρτίου 2011, Γιάννης Ποταμιάνος

ΠΗΓΗ: 20-08-2012, http://toxefwto.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html