Η ΦΑΝΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Στη χώρα μας από δεκαετιών είχε ανατεθεί από τους εταίρους μας στην ευρωπαϊκή Ένωση ο ρόλος της εξυπηρέτησης των αναγκών αναψυχής των ευκαταστάτων οικονομικά μέσω του τουρισμού και των συνεδρίων. Το «τάκτ» που απορρέει από το εξευγενισμένο «σαβουάρ βιβρ» των ολετήρων του πλανήτη, δεν τους επέτρεπε να εκφραστούν κατά τρόπο ωμό, όπως εμείς οι «απολίτιστοι», και να μας πουν: Σας έχουμε αναθέσει τον ρόλο του υπηρέτη των εταίρων σας!
Θα ερχόμαστε να απολαμβάνουμε τις θάλασσές σας και τον ήλιο σας και σεις ζωσμένοι ποδιά θα μας υπηρετείτε, καθώς θα έχετε απόλυτη την ανάγκη των χρημάτων που δαπανούμε κατά τη διαμονή στη χώρα σας. Αρκετοί από τους δικούς μας, εντυπωσιασμένοι από τις φυσικές καλλονές της χώρας σας, θα προβαίνουν σε αγορά παλαιών κτισμάτων, τα οποία εσείς εγκαταλείπετε με κίνδυνο να καταρρεύσουν και μετακινείστε στα μεγάλα αστικά κέντρα, για να ζήσετε την ονειρεμένη ζωή ης φαντασίας σας. Έτσι προβάλλεται εμπρός σας και άλλο αναπτυξιακό όραμα: Της γηροκόμησης αυτών που θα αποφασίσουν να εγκατασταθούν μόνιμα στη χώρα σας.
Η προοπτική αυτή φάνηκε άκρως εντυπωσιακή σ' εκείνους που μας κυβέρνησαν κατά τον τελευταίο μισό αιώνα. Ανήγαγαν τον τουρισμό σε πεμπτουσία της οικονομικής ανάπτυξης και ευμάρειας του τόπου! Το «Μον Παρνές» συνιστά σύμβολο πρώιμου εκμαυλισμού της συνείδησης των Ελλήνων, οι οποίοι εξωθήθηκαν από τους κρατούντες στο να εγκαταλείψουν σταδιακά τις παραδοσιακές τους αξίες και να υιοθετήσουν τον εισαγόμενο δυτικό τρόπο ζωής. Ο Έλληνας έγινε άκρως ατομιστής και υπερκαταναλωτικός! Οι περιοχές που προσφέρονταν για την ανάπτυξη τουρισμού ξένων, που έφεραν στη χώρα μας «σκληρό» συνάλλαγμα, μετατράπηκαν σε άντρα διαφθοράς, στα οποία οι «ευγενείς» φιλοξενούμενοί μας είχαν την άνεση να διαπράξουν την οποιαδήποτε ασχήμια χωρίς τον κίνδυνο να υποστούν τις συνέπειες του νόμου, ο οποίος για τις περιοχές αυτές έπαψε να ισχύει. Και υπήρχαν τουριστικά γραφεία, τα οποία ακριβώς την ασυδοσία προέβαλλαν ως το κύριο πλεονέκτημα των «καυτών» προορισμών. Ούτε τον ήλιο, ούτε τη θάλασσα, ούτε το φαγητό, ούτε την πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία. Την ανυπαρξία νόμων.
Οι περιοχές που προβλήθηκαν ως σημαντικοί τουριστικοί προορισμοί έχασαν σύντομα το παραδοσιακό τους χρώμα και μετατράπηκαν σε κοσμοπολίτικα κέντρα, στα οποία ο επιμένων να αισθάνεται Έλληνας αντιμετωπιζόταν ως πολίτης δεύτερης κατηγορίας, αν δεν χαρακτηριζόταν ανεπιθύμητος. Τα πρόσωπα έπαψαν να επικοινωνούν, καθώς το χρήμα είχε καταστεί πλέον η μόνη αξία.
Κύλισαν τα χρόνια και έφθασε η ονειρεμένη στιγμή να αποκτήσουμε και εμείς «σκληρό» νόμισμα! Ενταχθήκαμε στη ζώνη του ευρώου. Μας κυρίευσε παραλήρημα. Μπορεί να είχαμε απολέσει σημαντικό τμήμα της βιομηχανίας μας και άλλο να είχαμε ξεπουλήσει στους εταίρους μας, μπορεί η πρωτογενής παραγωγή να έβαινε ελαττούμενη και παρ΄ αυτά αδιάθετη, όμως απέμενε ακέραια η ελπίδα ότι ο τουρισμός θα μπορούσε να θρέψει τη χώρα με κατάλληλη οργάνωση. Και θεωρήθηκε κατάλληλη οργάνωση η άνευ ορίου επιδότηση ανέγερσης ξενοδοχείων και ξενώνων σε κάθε γωνιά της ελληνικής γης. Λίγα χρόνια μας άφησαν να χαρούμε τον μύθο της ανάπτυξης οι εταίροι μας. Η νεολαία μας ανακάλυψε τον εναλλακτικό τουρισμό, τα χιονοδρομικά κέντρα αναπτύχθηκαν, οι ταβέρνες και οι ξενώνες γεμάτοι. Παράλληλα κάποια ατυχή για γειτονικές και ως εκ τούτου ανταγωνιστικές χώρες συμβάντα οδήγησαν σε έξαρση τον τουρισμό μας. Παντού ζητούσαν «γκαρσόν», αφού δεν ζητούσαν πουθενά βιομηχανικούς εργάτες και τεχνίτες. Και τότε ξαφνικά ξυπνήσαμε στη σκληρή πραγματικότητα, η οποία διέκοψε άγρια την ονειροφαντασία μας. Οι εταίροι δανειστές μας με άγριο τρόπο ζητούσαν πίσω τα δανεικά, που εμείς είχαμε καταναλώσει στο διάστημα των τριάντα ετών, προκειμένου να στήσουμε το «μνημείο του μεγαλυτέρου ψέματος»! Ενός ψέματος που γνώριζαν πολύ καλά οι ασκήσαντες την εξουσία, αλλά ποτέ δεν ανακοίνωσαν στο λαό: Η ανάπτυξη κάθε άλλο παρά ανάπτυξη ήταν, αφού η εγχώρια πάσης φύσεως παραγωγή μειωνόταν με καλπάζοντα ρυθμό και οι εισαγωγές λάμβαναν μορφή χιονοστιβάδας που θα μας κατέπνιγε. Τα έργα υποδομών, δημόσια και ιδιωτικά, σε μεγάλη έκταση βιτρίνας, δεν παρείχαν εγγύηση διαρκούς απασχόλησης, αλλά συγκάλυπταν τον μύθο της ανάπτυξης.
Άρχισαν τότε οι τοκογλύφοι να μας πιέζουν, να μας πνίγουν. Μας έθεσαν υπό επιτήρηση ως χώρα και ασκούν αυτοί την κυβέρνηση, μετά την εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας. Δεν μας πόνεσε ούτε αυτό, όπως δεν μας είχε πονέσει προηγουμένως το ατιμώρητο των τουριστών που είχαν προσβάλλει βάναυσα εθνικά μας σύμβολα. Έχουμε πλέον καταστεί κοσμοπολίτες. Για το έθνος θα μιλούμε ακόμη; Και είναι κακό, τονίζουν ανερυθρίαστα κάποιοι, να ασκούν την πολιτική στη χώρα μας ξένοι, αφού εμείς σταθήκαμε ανίκανοι να διαχειριστούμε τα του οίκου μας; Παραβλέπουν αυτοί οι υπέρμαχοι της υποτέλειας ότι οι ασκήσαντες την εξουσία ήσαν ταγμένοι στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δημίων μας. Στην Ελλάδα δεν έγινε ανατροπή με επανάσταση, ώστε να ισχύει νέο καθεστώς. Οι οδηγήσαντες σε παράλυση τη χώρα αναλαμβάνουν και τη σωτηρία της παραμένοντες υποτελείς των σχεδιασάντων τη συμφορά μας.
Σας να μην έφθανε η κάμψη της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα και ο εξ αυτής περιορισμός της δυνατότητας για διακοπές, επιχειρείται άγρια δυσφήμηση κατά της χώρας μας με άθλιο σκοπό: Τη συμπίεση των τιμών, ώστε να γίνουν πιο φθηνές οι διακοπές των προνομιούχων πολιτών των ευρώστων οικονομικά χωρών. Δεν μας θέλουν απλώς υπηρέτες τους, αλλά και κακοπληρωμένους. Και είναι πλέον αργά για τους επιχειρηματίες του τουρισμού να στραφούν προς την εγχώρια αγορά. Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. Και οι έχονες στηρίξει τις ελπίδες τους στον τουρισμό παραπονούνται, δικαίως αλλά και αδίκως, για την κάμψη της τουριστικής κίνησης. Τελικά πότε θα κάνουμε κάποια αυτοκριτική; Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι παρασυρθήκαμε να παίξουμε ένα εκμαυλιστικό παιχνίδι, το οποίο προϋπόθετε την απώλεια της ανθρωπιά μας, για την οποία όμως δεν θρηνούμε;
Εκεί που φαινόταν να καταβαραθρώνεται ο τουρισμός μας αθρόες ελεύσεις από τις ομόδοξες βαλκανικές χώρες και Ρωσία, έδωσαν σημαντική ανακούφιση. Τονίζεται ότι έντονο είναι μεταξύ αυτών το ενδιαφέρον για τον λεγόμενο θρησκευτικό τουρισμό, όρος που υποκατέστησε το θρησκευτικό προσκύνημα. Δεν σπεύδω να εκδηλώσω την ικανοποίησή μου. Στις χώρες αυτές σημαντικά τμήματα του λαού στενάζουν κάτω από την οικονομική δυσπραγία. Ανάπτυξη δεν έχουν, για να δειχθεί η απάτη του λεγομένου ότι η ανάπτυξη θα αρχίσει και σε μας, όταν οι μισθοί καθηλωθούν στα δικά τους επίπεδα. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν τη δυνατότητα να πραγματοποιούν πολυήμερες διακοπές στη χώρα μας; Προφανώς εκείνοι που επωφελήθηκαν κατά την αλλαγή του καθεστώτος από την εκποίηση της κρατικής περιουσίας. Έτσι ακριβώς επωφελούνται κάποιοι και από την εδώ εκποίηση. Τους λαούς αυτούς κάποιοι πολιτικοί μας είχαν προσβάλει βάναυσα στο πρόσφατο παρελθόν δηλώνοντας ότι η χώρα μας δεν θα καταντήσει στο επίπεδό τους! Πέραν αυτών ας σημειώσουμε και το παιχνίδι που επιχειρεί να αναπτύξει στη χώρα μας ο ρωσικός υπόκοσμος.
Όπως και να έχουν τα πράγματα τονίζω ευθέως: Προτιμώ τον υπόκοσμο της καθ' ημάς Ανατολής από τον υπόκοσμο της Δύσης, της διαχρονικά εχθρικής προς κάθε τι το ελληνικό. Υπάρχει βέβαια και η εξαίρεση. Οι Σκανδιναβοί, ιδίως οι Σουηδοί δεν φαίνεται να επηρεάζονται από την ανθελληνική υστερία. Τους ευχαριστούμε.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ», 23-7-2012
