Προσέγγιση στο Ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού

 

Του Κ. Μ.

 

Πολλές φορές υπερεκτιμάμε τον εαυτό μας και του καταλογίζουμε χαρίσματα, με την δικαιολογία, πως όλα αυτά βρίσκονται μέσα μας και εμείς τα ανακαλύπτουμε. Ο αόρατος κόσμος δρα τις περισσότερες φορές τόσο ήσυχα και διακριτικά, σεβόμενος τις επιλογές μας. Ακόμη και την απόδοση της ευχαριστίας για κάθε βοήθεια, που μακάρι να μην την αργούμε, ερεθίζοντας την γενναιοδωρία του φιλεύσπλαγχνου Θεού. Κατά τον άγιο Ιωάννη Σιναϊτη, η ευχαριστία του λαμβάνοντος, ερεθίζει την γενναιοδωρία του δίδοντος.   

Στην πορεία της ζωής μας, συνοδοιπορούμε αοράτως με τον καλό Θεό και βοηθούμαστε από τους εργάτες Του. Κατανοούμε αυτή την παρουσία, σε τέτοιο βαθμό, ανάλογα με την πνευματική ηλικία που είμαστε κι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά. Πριν την γέννηση Του Κυρίου, ήταν κυοφορημένος μέσα στην ευλογημένη κοιλία της Θεοτόκου. Στο πλησίασμα της Εγκυμονούσης Παναγίας στην Ελισάβετ, που κυοφορούσε τον άγιο Ιωάννη Πρόδρομο, (όπως ακούμε στο ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού), σκιρτά εν αγαλλιάσει… και τα λοιπά γνωστά ''ιστορικά''.

Μόνο που η Αγία Γραφή καλό θα ήταν, να σταματήσει να θεωρείται ένα ιστορικό – θρησκευτικό βιβλίο με παραβολές και στοιχεία που περιορίζονται σε χρονικές εκδηλώσεις, αλλά να καταλάβει στην ψυχή και στη ζωή του καθενός, την διαχρονικότητα και προσαρμογή που της πρέπει, σαν Βιβλίο Ζωής, ικανό να οδηγήσει τη ζωή μας στη Ζωή, αρκεί να οικειωθεί η μία με την άλλη.

…Εν ταις ημέραις εκείναις, αναστάσα Μαριάμ, επορεύθη εις την ορεινήν μετά σπουδής, εις πόλιν Ιούδα, και εισήλθεν εις τον οίκον Ζαχαρίου και ησπάσατο την Ελισάβετ. Και εγένετο ως ήκουσεν η Ελισάβετ τον ασπασμόν της Μαρίας, εσκίρτησε το βρέφος εν τη κοιλία Αυτής. Και επλήσθη Πνεύματος Αγίου… (Λουκ. α' 39).

Ασπαζόμαστε την εικόνα Της, ακούμε τον παρακλητικό, και παρακαλούμε την καλή μας Παναγία να έλθει κοντά μας να Την κατανοήσουμε, να οικειωθούμε μαζί Της και να δοξάσουμε Την Αγία Τριάδα, την Μητέρα του Θεού και τους 'γιους Πάντες. Σε αυτήν προσπάθεια έχουμε βοηθούς….     

Ο άγιος Μάξιμος Ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος.

Ερχόμενοι στο διαχρονικό έργο της Αγίας Γραφής, στον μικρό παρακλητικό, η Ελισάβετ κυοφορεί τον άγιο Ιωάννη και με το πλησίασμα της Παναγίας που κυοφορεί Τον Κύριο, σκιρτά εν αγαλλιάσει εν τη κοιλία αυτής… Αυτό σηματοδοτεί, πως μόνο με την αύξηση του πνεύματος του Ιωάννη μέσα μας μπορούμε να διακρίνουμε τον Κύριο.

Αποφεύγοντας την αδιακρισία του να αποδίδουμε τα χαρίσματα στον ‘'βαθύτερό μας εαυτό'' (θεοποιώντας τον) αλλά και την αχαριστία, ας δούμε τα εμπλεκόμενα Θεία πρόσωπα και εκεί κοντά να παρουσιαστούμε κι εμείς ακροατές του ιερού Ευαγγελίου, ποθώντες την θετική μας αλλοίωση. Μια προσέγγιση προσεκτική, με ταπεινότητα και θάρρος (όχι θράσος) λαμβάνοντάς το από την μητρική μεσιτεία της Θεοτόκου.

Ο άγιος Ιωάννης Πρόδρομος κυοφορούμενος στην Ελισάβετ, σκιρτά εν αγαλλιάσει στο πλησίασμα της Θεοτόκου που κυοφορεί Τον Κύριο. Αξιοπρόσεκτο είναι πως ο προφήτης Ζαχαρίας, έχει χάσει την μιλιά του, και του επανέρχεται, (ακούγεται ο λόγος του) με την γέννηση του Ιωάννη. Η Παναγία μένει ωσεί μήνας τρεις και αφού γεννηθεί ο Ιωάννης, επιστρέφει εις τον οίκον αυτής. 

Με το μυστήριο του ορθόδοξου γάμου, οι δύο γίνονται ένα (και έσονται οι δύο εις σάρκα μία…. Εφεσ. ε' 31, Ματθ. ια' 28). Ο άνδρας συστοιχείται με την κεφαλή και η γυναίκα με το σώμα. (Κατά τον Απόστολο Παύλο, το μυστήριον τούτο μέγα εστι…). Έτσι, ο Ζαχαρίας είναι η κεφαλή και η Ελισάβετ το σώμα. Η Ελισάβετ κυοφορεί τον 'γιο Ιωάννη Πρόδρομο, το Πρόσωπο της Μετανοίας. Διαχρονικά, σηματοδοτεί κάθε σώμα που έχει μέσα του την μετάνοια, δηλαδή την διάθεση μεταστροφής του νου στο Θεό.  Ο Ζαχαρίας δεν μιλά, έως την εκδήλωση – γέννηση του Αγίου Ιωάννου στον κόσμο, το οποίο σημαίνει και την απουσία του λόγου της κάθε κεφαλής, όσο, παρότι κυοφορούμε στην ψυχή μας την μετάνοια, την καλή διάθεση για τα θεία νοήματα, αυτή δεν έχει εκδηλωθεί στον κόσμο μας για να μας λύσει την ‘'δεμένη'' γλώσσα, δηλαδή την απουσία της Εξομολογήσεως από τη ζωή του πιστού. Γι' αυτό η Παναγία μεταβαίνει μετά σπουδής εις την ορεινήν πόλιν  Ιούδα.

Ιούδα, σημαίνει εξομολόγηση. Έτσι, η καλή μας Παναγία με το πλησίασμά Της σε κάθε άνθρωπο, που κυοφορεί μεν την μετάνοια, την μεταστροφή του νου του στον Θεό, αλλά η κεφαλή του ακόμη δεν μιλά, δηλαδή δεν εξομολογείται, τον βοηθά μυστικά, αόρατα, ήσυχα, προετοιμάζοντάς τον, με τα παραπάνω μυστικά βιώματα, για την κοινωνία του κόσμου του Θεού, δια των θείων Μυστηρίων. Η παραμονή της Θεοτόκου στον οίκο Ζαχαρίου, 3 μήνες, σηματοδοτεί την συνοδοιπορία με τον 6 μηνών κυοφορημένο Ιωάννη (μέσα στην ψυχή μας) έως τους 9 μήνες, φέρνοντάς τον πεσμένο (6=δυσαρμονικό) σε ορθότητα (9=αρμονία).

Όπως η Ελισάβετ γεννά τον 'γιο που ως άγγελος προετοιμάζει τον δρόμον του Κυρίου, έτσι και η  κεφαλή, όταν μιλά = εξομολογείται (ο Ζαχαρίας) προετοιμάζει την έλευσι Του Κυρίου στη ζωή μας. Όπως τότε γράφοντας το όνομα Ιωάννης, σε πινακίδα έτσι γράφεται το όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ επάνω στο πήλινο σώμα μας, ως απτή ένδειξη της ευλογημένης θείας πορείας που ξεκινά με συνοδοιπόρο εφεξής τον άγιο Ιωάννη Πρόδρομο. Έναν δρόμο τελείωσης, όπου Ο Κύριος, ανασταίνει και αποκαθιστά τους μετανοημένους σε ορθότητα. Αν θυμάστε είχε εξηγηθεί τοθεόσδοτο όνομα ΙΩΑΝΝΗΣ σε προηγούμενο κείμενο (πανεκλαμπρώτατον Ι, προμηνυκότατον … ΑΝάσταση Νεκρών στον Η' αιώνα…)  και σίγουρα δεν είναι σύμπτωση ότι το Σ είναι το όρθιο του Μ.

Όλα οδοδείκτες, όλη η ζωή προς δόξαν Θεού! Μετά την τόση υπομονή που δείξατε και συγγνώμη για την μακρυγορία μου, ας ευχηθούμε ο καλός Θεός να οικονομεί για τον καθένα, μυστικά βιώματα, δείχνοντάς μας τον ορθό, ευάρεστο δρόμο της ουράνιας πορείας μας, για να τηρούμε την φωτιά του Πνεύματος άσβεστη…, προσανατολισμένοι και στην δική μας ανατολή και γέννηση εν Ιησού Χριστώ,

Παράσχου Κύριε πυρ ανακαινίζον, καταφλέγον τη σαθρότητα, τις αμαρτίες, αλλά μη κατακαίον τον εαυτό… (όπως καθαρίζει το πυρ τον χρυσό εν χωνευτηρίω, λαμπρύνοντάς τον αφαιρώντας τα ρύπη) στείλε Κύριε την Μητέρα Σου καθώς ως προσετάχθημεν, ποιούμεν … Ιδού, γαρ από του νυν, Την μακαρίζουμε αξιοπρέπως, πάσαι αι γενεαί…

Υπεραγία Θεοτόκε, Παναγία Παρθένε, χειραγώγησέ μας στη Ζωή, οι προσκυνούντες την μετάστασίν Σου στην Ζωή.

[Μικρός Παρακλητικός Κανόνας στην Υπεραγία Θεοτόκο (Μ. Αγία 'ννα – 'γιο Όρος) http://www.ecclesia.gr/Multimedia/AudioIndex/mparaklitikos/mparaklitikos.html]

Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!

 

ΠΗΓΗ: Τετάρτη, 1 Αυγούστου 2012,http://hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.gr/2012/08/blog-post_4023.html