Μια κάμαρη φεγγάρια

 

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 

Απόψε σαν Ιούλιος  καβάλησα

                                   τον τζίτζικα

να κυνηγήσω καλοκαίρι

                στο θάμβος μιας Ιδέας

που με τυφλώνει  και με τέρπει

Απόψε σαν Αύγουστος καβάλησα

                                        το φεγγάρι

γήινος δραπέτης

                στον ασημόχαρο ουρανό

 

Ανεβαίνω απόψε

                  στη φουσκοθαλασσιά

σαν η τελευταία φυσαλίδα

                                  του πνιγμένου

που γίνεται λησμονιά

Κι' όσο στη λησμονιά μαραίνεται

                                                  η ιδέα

τόσο στη μνήμη γλυκαίνει ο πόνος

 

Γι' αυτό απόψε

                   με ρακί αποστειρώνω

της μνήμης τις πληγές

πετάω  από σύννεφο σε σύννεφο

και  στις λέξεις μου ακούγεται

                            ουράνια μουσική

 

Κάνει πολύ ζέστη απόψε

γι' αυτό έταξα στα βλοσυρά παιδιά

                                            χαμόγελα

και γέμισε η κάμαρη όμορφα

                                                 ψέματα

πιο λαμπερά κι' απ την αλήθεια

γέμισε η κάμαρη φεγγάρια

                         και κομμάτια ουρανό

 

Έτσι μας πρέπει απόψε

Αφού όλοι έχουμε ανάγκη  

                     μια στιλβηδόνα οπτασία

Αφού όλοι αποζητάμε

          ένα φεγγάρι στα σεντόνια μας

Έτσι μας πρέπει απόψε

σε μια κάμαρη φεγγάρια

                          να μου κρατάς το χέρι

 

                               15 Ιουλίου 2012, Γιάννης Ποταμιάνος