Είναι αντικομμουνισμός η αντίθεση στην πολιτική ενός ορισμένου κόμματος;

Του φιλαλήθη/philalethe00

Τελευταίως ακούμε συνεχώς παραπονούμενους ορισμένους "κομμουνιστές" του μαρξιστικού-λενινιστικού χώρου περί αντικομμουνισμού. Ιδιαίτερα αυτό δεν έχει να κάνη με την ταύτισι "κομμουνισμού" (δηλαδή μαρξισμού-λενινισμού)-φασισμού με το ειδικό εκείνο ευρωπαϊκό αντικομμουνιστικό μνημόνιο κ.λπ., αλλά έχει να κάνη με την κριτική στο σταλινομαρξιστικό παράδειγμα το οποίο το ΚΚΕ στην ηγεσία του εκδέχεται-διότι οι ψηφοφόροι του, όπως και οι επαναστάτες Ρώσσοι χωρικοί προ του 1917, τελείως άλλα πρεσβεύουν σε συντριπτικό ποσοστό (εξ ου και, όπως μου έλεγε αβιάστως φίλος-μέλος ενεργότατο του κόμματος και της "Πανσπουδαστικής", δεν τους ενημερώνουν και πολύ-πολύ για το όλον πρόγραμμα).

"Αντικομμουνιστές" κομμουνιστές

Ουδεμια σχέσι μπορεί να έχη με την πραγματικότητα ένας τέτοιος ισχυρισμός, όσον και αν τον αναμασούν ορισμένοι, συμπαθείς κατά τα άλλα, αρθρογράφοι του "Ριζοσπάστη" και οι συναφείς. Είναι να απορή δε κανείς πώς μπορεί κάποιος να είναι τόσο μα τόσο απαίδευτος, ώστε να μην γνωρίζη τι έχουν πη τεράστια επαναστατικά και σοσιαλιστικά αναστήματα για τον μαρξισμό και ειδικότερα τον μαρξισμό-λενινισμό, αν βέβαια μπορούμε να υποθέσουμε, ότι ένας τέτοιος όρος δεν είναι αντιφατικός προς εαυτόν (καθ'ότι π.χ. ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρητικολογούσε πολύ τεκμηριωμένα, ότι "ο λενινισμός δεν είναι μαρξισμός"). 

Α) Ο απόλυτα "συγκινησιακός" Μπακούνιν, αναρχικός, αναρχοκομμουνιστής μάλλον, έλεγε, ότι ο μαρξισμός θα καταλήξη, όπου και αν εφαρμοσθή, σε μία φοβερή δικτατορία. Οι διαμάχες του με τον Μαρξ έχουν μείνη παροιμιώδεις. Εκεί του έλεγε, ότι σοσιαλισμός χωρίς ελευθερία είναι ανεπιθύμητος. Ήταν, άραγε, …αντικομμουνιστής, και μάλιστα "πρωτόγονος αντικομμουνιστής", όπως ισχυρίζεται (αδαής) αρθρογράφος του Ριζοσπάστη (για τον νυν πρόεδρο του Συνασπισμού) ;

Β) Ο Κορνήλιος Καστοριάδης, ως γνωστόν, έχει γράψη σειρά άρθρων στο γαλλόφωνο περιοδικό "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" και μετά στους τόμους της "Γραφειοκρατικής κοινωνίας" "ενάντια στην υπεράσπιση του καθεστώτος της ΕΣΣΔ". Ακόμη, ο Καστοριάδης στρέφεται εναντίον και του κινεζικού υπαρκτού μαρξισμού, θεωρώντας το και αυτό τόσο φοβερή τυραννία, ώστε λέει, ότι πολλοί μέσα στην εξέγερση του Μάη του '68, μίλησαν για ιδέες στο όνομα του Μάο (βλ. "δυτικός μαοϊσμός"), την στιγμή που, αν τις εξέφεραν στην σοσιαλμαρξιστική Κίνα, θα "τουφεκίζονταν αυτοστιγμεί". 

Γ) Ο γνωστός ριζοσπάστης αριστερός Σλαβόι Ζίζεκ, ως γνωστόν, έχει υποβάλη σε μία σκληρότατη κριτική τον υπαρκτό σοσιαλμαρξισμό επί Στάλιν αλλά κ α ι επί Λένιν, που ήταν προανάκρουσμα για την περίοδο του δευτέρου. Έχει πη, ότι αρκούσε επί του πρώτου, π.χ.,να μην συγκατανεύσης σε ο,τιδήποτε, προκειμένου να εξορισθής ή θανατωθής. Κάτι, δηλαδή, σαν το "έγκλημα καθοσιώσεως" επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, που αντιμετώπισε ως κατηγορία αργότερα(επί "Βυζαντίου", κατά τους Δυτικούς) ακόμη και ο Χρυσόστομος επί της "φαντασμένης" αυτοκράτειρας Ευδοξίας.

 Συνέπειες

Όπερ έδει δείξαι, λοιπόν. Το τεράστιο πρόβλημα με πολλούς από τους ελίτ του κόμματος αυτού (ΚΚΕ) είναι, οτι δεν κατανοούν, ότι το φιλοσοφικό συμπλήρωμα των κοινωνικών ιδεών τους, που μπορούμε με άνεση να αποσυνδέσουμε και να κρατήσουμε ως αληθείς, όπως έλεγε και ο Μπερντιάεφ, αφού είναι Χριστιανικές επί 18,5 αιώνες επί πλέον πριν τις "δανειστεί" ο Μαρξ και ο Ένγκελς, όπως έχουν αποδείξη και αναφέρη πολλοί (π.χ. ακαδημαϊκοί όπως ο μέγιστος Toynbee και ο δικός μας π. Γ. Μεταλληνός), είναι το βαρίδιο που πηγαίνει και θα πηγαίνη προς τον …πυθμένα και την τάφρο του ωκεανού, όλο το εγχείρημα και την προσπάθεια για ριζική αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Και αυτό διότι η αισθητική τους, η ηθική τους, η φιλοσοφία τους, η κοσμική θρησκεία τους(αθεϊσμός), είναι αστικές και δανεισμένες, αντιποιημένες από τους …μεγάλους αστούς φιλοσόφους του 18ου αιώνα και ως εκ τούτου απεχθείς καθολικώς. Ας δούμε ως αντιπαραβολή και τους εκπροσώπους του σοσιαλισμού του 21ου αιώνα. Ουδείς σχεδόν είχε την… ηλιθιότητα, αν μου επιτρέπετε, να εμμείνη στον αστικό αυτόν αθεϊσμό με όλα τα συμπαρομαρτούντα. Ακόμη και ο ίδιος ο Φιδέλ Κάστρο έχει εκθειάση σε άρθρα του την Ορθόδοξη Εκκλησία, είχε δηλώση δε, ότι θέλει η Κούβα να γίνη το προπύργιό της στην Λατινική Αμερική, ενώ έχει πη, ότι χωρίς την Εκκλησία δεν μπορεί να στεριώση ο σοσιαλισμός, αφού αυτή εμπνέει το πνεύμα της "αυτοθυσίας" που αυτός απαιτεί. Σε αυτό το τελευταίο αναφέρεται ο Σ. Παπαθεμελής στο ωραίο του βιβλίο" Το άλας της γης: περί Ορθοδοξίας και πολιτικής"

Αλλά και κάτι ακόμη: η περίπτωση Στάλιν και ΕΣΣΔ δίνει στους όντως αντικομμουνιστές υπέροχο έναυσμα και "πάτημα" να ισχυρίζωνται απίθανα εικοτολογήματα και μάλλον φενακίσματα για άλλους σοσιαλιστές ηγέτες της σήμερον ή προ ορισμένων δεκαετιών. Έδωσε καταπληκτικό έναυσμα ώστε να ανατραπή ο "εχθρός της δημοκρατίας" και "μαρξιστής" που "ετοιμαζόταν να καταλύσει την δημοκρατία" (ενώ οι ίδιοι οι μεγαλοσχήμονες των ΗΠΑ δήλωναν σε αποχαρακτηρισμένες, σήμερα, συνομιλίες, ότι ουδείς κίνδυνος υπήρχε) Σαλβαδόρ Αλιέντε, από τον στρατηγό Πινοσέτ, ενώ σήμερα να κατασυκοφαντούνται από τα αστικοδημοκρατικά μέσα ο Μοράλες, ο Τσάβεζ, ο Kirchner κ.λπ. με τους πλέον απίθανους ισχυρισμούς όπως το ότι ο χριστιανοσοσιαλιστής εδώ και έτη αρκετά Chavez έγινε …"αρχηγός της Εκκλησίας", όπως ισχυριζόταν ρεπουμπλικάνα αρθρογράφος κάπου στις ΗΠΑ…!!!

Το καλλίτερο που έχουν να κάνουν είναι να προσπαθήσουν να γίνουν λίγο λιγότερο αντιφατικοί προς εαυτούς και λίγο, ελάχιστα πιο μετριόφρονες κοσμοθεωρητικώς. Ιδιαίτερα, όταν την αστικότατη αυτή "φιλοσοφία του προλεταριάτου" τους την ανέπτυξαν ως απόλυτη αλήθεια εν φιλοσοφικώ σχετικισμώ(που δέχεται την σχετική αλήθεια μόνο να μπορή να αποκαλυφθή) ένας μεσοαστός, ο Καρλ Μαρξ, που έμαθε για το σοσιαλιστικό κράτος από ένα Βαρώνο του οποίου νυμφεύθηκε την κόρη, και από ένα μεγαλοαστό μεγαλοεργοστασιάρχη βαμβακοεπεξεργασίας, τον Φρειδερίκο Ένγκελς, που έγινε  – πράγμα αξιοθαύμαστο, όντως – επαναστάτης λόγω συμπόνοιας προς την εργατική τάξη…