Μνημόνιο ή διαγραφή χρέους, το πραγματικό επίδικο των «προγραμματικών δηλώσεων»
Του Γιάννη Τόλιου
Εθελοδουλία, ενδοτισμός και ….. «πολιτική ουράς»
Ωστόσο η νέα επιστολή του κ. Σαμαρά προς τα υπερεθνικά αφεντικά της τρόϊκας, όπου δηλώνει ως καλός μαθητής «ότι η νέα κυβέρνηση είναι πλήρως δεσμευμένη στις βασικές πολιτικές του προγράμματος….και ότι θα επιταχύνει την εφαρμογή του», μαζί και οι δηλώσεις του νέου υπουργού Οικονομικών Γ. Στουρνάρα, ότι «δεν μπορούμε να ζητήσουμε τίποτα αν δεν επαναφέρουμε το (μνηνονιακό) πρόγραμμα στο σωστό δρόμο», έδωσε τέλος στις ψευδαισθήσεις όσων πίστεψαν στις υποσχέσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ότι τάχα θα επαναδιαπραγματευθούν με βάση το συμφέρον της χώρας, εγκαταλείποντας την πολιτική «εθελοδουλίας» και «ενδοτισμού» στην τρόϊκα για διασφάλιση των στενών συμφερόντων της κυρίαρχης ελίτ. Ταυτόχρονα αποτελεί και τραγική διάψευση όσων πίστεψαν τους «λογικούς», «συνετούς», και «καθώς πρέπει», αριστερούς της ΔΗΜΑΡ, που μπήκαν στην κυβέρνηση να «σώσουν» τη χώρα (στην ουσία να σώσουν το σύστημα ακολουθώντας «πολιτική ουράς» στις επιλογές του), χωρίς καν να υπάρχει ούτε το πρόσχημα της «ακυβερνησίας», αφού ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συγκροτούσαν από μόνοι τους αυτοδύναμη κυβέρνηση. Φαίνεται να ζήλεψαν τα αποτυχημένα πειράματα των κυβερνήσεων Ντα Λέμα που χαντάκωσαν την ιταλική αριστερά.!
Μνημόνιο ή διαγραφή χρέους;
Οι «προγραμματικές δηλώσεις» τη κυβέρνησης, έφεραν και πάλι στο προσκήνιο το κρίσιμο δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας. Μνημόνιο ή διαγραφή του χρέους και παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας; Η πολιτική της τρικομματικής συγκυβέρνησης, στηρίζει καθαρά την πρώτη επιλογή, η οποία θέτει ως προτεραιότητα τα συμφέροντα των πιστωτών (τραπεζιτών-τοκογλύφων). Η συγκεκριμένη πολιτική θεωρεί ότι το τεράστιο χρέος των 350 δις € μπορεί και πρέπει να εξοφληθεί, με την εφαρμογή «πολιτική δήμευσης» του ελληνικού λαού (δραστικές περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών, «χαράτσια», φόρους, κά, καθώς ξεπούλημα όλων των δημοσίων επιχειρήσεων και καλύτερων «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας), με στόχο κλείσιμο των ελλειμμάτων του προϋπολογισμό και δημιουργίας πρωτογενών πλεονασμάτων για εξόφληση….. «σιγά-σιγά» του δημόσιου χρέους.!
Πρόκειται για εντελώς φανταστικό σενάριο από τη στιγμή που επίσημες εκτιμήσεις του ΔΝΤ θεωρούν ότι και στην ευνοϊκότερη εκδοχή εφαρμογής του Μνημονίου, το δημόσιο χρέος θα είναι το 2020 στο 120% του ΑΕΠ, όσο ήταν το 2009 πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Γιαυτό άλλωστε πολλοί διεθνείς αναλυτές θεωρούν μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος και αναγνωρίζουν την ανάγκη μεγάλου «κουρέματος» (διαγραφής) του, με πρόσφατο παράδειγμα τον απερχόμενο πρόεδρο της Deutsche Bank Γ. Ακκερμαν, ο οποίος τόνισε την ανάγκη διαγραφής 180 δις € ώστε το χρέος της Ελλάδας να πέσει στο 60% του ΑΕΠ.!!! Δεν ξέρουμε αν ο γερμανός τραπεζίτης πρόκειται να γίνει και …. ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επιβεβαιώνει πλήρως την πρόταση του, ότι για την έξοδο από την κρίση, χρειάζεται διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού χρέους.!!
Μεγάλη διαγραφή χρέους, αφετηρία εναλλακτικής στρατηγικής
Ασφαλώς ο γερμανός τραπεζίτης δεν έχει φιλολαϊκές «ευαισθησίες», αλλά κρίνει ψυχρά με όρους συστήματος και βιωσιμότητας της ευρωζώνης. Αναγνωρίζει δηλαδή ότι η πολιτική του Μνημονίου πέρα από τις κοινωνικές αντιδράσεις και τις ανεξέλεγκτες πιθανόν καταστάσεις, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Ωστόσο η χρηματιστική ελίτ της ευρωζώνης και ιδιαίτερα της Γερμανίας, ακολουθώντας μια σκληρή ταξική λογική, επιμένει στην εφαρμογή της «πολιτικής δήμευσης» του ελληνικού λαού, με προφανή στόχο αφού μας πάρουν «ότι έχουμε και δεν έχουμε», τότε πιο εύκολα θα μπορούν μας πετάξουν και εκτός ευρωζώνης…… «διότι δεν συμορφωθήκαμε με τας υποδείξεις» (Μνημόνιου) ….. του οποίου οι στόχοι εξ' αντικειμένου είναι ανεφάρμοστοι και ήδη βρίσκονται σε απόκλιση. Μάλιστα η απόκλιση θα μεγαλώνει, διότι τα αλλεπάλληλα μέτρα λιτότητας, διαιωνίζουν τον «φαύλο κύκλο» ύφεσης, ανεργίας, πτώσης ΑΕΠ, εκτροχιασμό μεγεθών προϋπολογισμού, ελλειμμάτων, δημόσιου χρέους, κοκ.
Η κατάσταση δεν πρόκειται να βελτιωθεί με τις ιδιωτικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και της δημόσιας περιουσίας (τα έσοδα των οποίων θα πάνε στους πιστωτές), ούτε με τις «φλυαρίες» για ανάπτυξη που συνοδεύονται με συνεχείς περικοπές δημοσίων επενδύσεων και κονδύλια «ψίχουλα» από τα κοινωνικά ταμεία, πιστωτική ασφυξία και «λουκέτα» σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ενώ η νέα δανειακή σύμβαση των 130 δις € κατά 80% θα πάει για στήριξη των πιστωτών. Το ενδεχόμενο της κάλυψης του κόστους «κεφαλαιοποίησης» των τραπεζών ύψους 50 δις € από το μηχανισμό στήριξης (EFSF) και χρησιμοποίησης ορισμένων κονδυλίων για ανάπτυξη, θα ήταν στην καλύτερη περίπτωση μια ανάσα… αλλά και πάλι θα ήταν μια ανάπτυξη «δανεική» με αρκετά υψηλό επιτόκιο (μέσο όρο 3,5%). Για την ανασυγκρότηση της χώρας χρειάζεται, εκτός από τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους το χρέους, χρησιμοποίηση των κονδυλίων διαγραφής του χρέους (τοκοχρεολυσίων) για την ανάπτυξη με ελάχιστο ή καθόλου νέο δανεισμό, αξιοποίησης ΔΕΚΟ ως βασικού μοχλού παραγωγικής ανασυγκρότησης, κλαδικές πολιτικές ανάπτυξης αγροτικής οικονομίας και βιομηχανίας, εθνικοποίηση και κοινωνικοποίηση τραπεζικού συστήματος, ριζική αλλαγή δημοσιονομικής διαχείρισης με πάταξη φοροδιαφυγής και κακοδιαχείρισης δημοσίων πόρων, δραστικός έλεγχος καρτέλ και ολιγοπωλιακών δομών, στήριξη αγοραστικής δύναμης μισθών-συντάξεων, δίχτυ κοινωνικής προστασίας των αδύνατων στρωμάτων, αξιοποίηση της ισότιμης διεθνούς συνεργασίας, κά.
Όλα αυτά σημαίνουν ανατροπή και όχι εφαρμογή του Μνημονίου, μαζί και της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που το προωθεί. Η εναλλακτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώνεται από τα πράγματα. Είναι μια ρεαλιστική, φερέγγυα και αποτελεσματική στρατηγική, προοδευτικής εξόδου από την κρίση, που ανοίγει νέους ορίζοντες στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στη νέα γενιά. Δεν αποκόβεται από το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αλλά σηματοδοτεί μια εναλλακτική κοινή στρατηγική, ιδιαίτερα με λαούς του ευρωπαϊκού νότου, έχοντας ως όραμα την Ευρώπη των λαών και των εργαζόμενων και όχι το μοντέλο της «ευρωζώνης» των Μνημονίων, των συμφώνων «πειθάρχησης» των αδύνατων χωρών στα συμφέροντα των ισχυρών, κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων εργαζόμενων, στραγγαλισμού της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, κά. Αυτή η Ευρώπη δεν αντιστοιχεί στο «ιστορικά αναγκαίο» και κανένας λαός ούτε φυσικά ο ελληνικός λαός, πρόκειται να την αποδεχτεί. Η κοινή δράση των δυνάμεων της αριστεράς σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, μπορεί να δώσει ελπιδοφόρα προοπτική.
8.7.12
