Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΑΣ:
Σειρά τώρα έχει η περαιτέρω «θυματοποίηση», το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής – ενώ μετά τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας, η πατρίδα μας θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
"Ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται «πειραματικά» τη χώρα μας το ΔΝΤ, είναι απίστευτα ευρηματικός – σε σημείο που να προκαλεί δυστυχώς το θαυμασμό μας.
Ειδικότερα, φαίνεται ότι χρησιμοποιεί εκείνο το ψυχολογικό «εργαλείο», σύμφωνα με το οποίο όταν ταΐζεις ένα σκυλί με συνεχώς λιγότερη τροφή, αφενός μεν τρέχει διαρκώς από πίσω σου, αφετέρου συνηθίζει να απασχολείται με το πόσο πιο μικρή θα είναι η επόμενη «μερίδα» – ξεχνώντας εντελώς την προηγούμενη.
Κάποια στιγμή φυσικά πεθαίνει από την πείνα, χωρίς καν να το καταλάβει – αν και δεν είναι αυτός ο στόχος, αφού η τροφή περιορίζεται σε τέτοιο βαθμό, που να μπορεί απλά να επιβιώνει (βέβαια μόνο για τα σκυλιά που έχει ανάγκη κανείς, έτσι ώστε να κάνει τη δουλειά του – τα υπόλοιπα επιτρέπεται να «αποδημήσουν» είτε με τη βοήθεια της πείνας, είτε αυτοκτονώντας)".
Προγραμματικές Δηλώσεις
«Δεν έφερε το μνημόνιο την κρίση, αλλά η κρίση το μνημόνιο», ισχυρίσθηκε ο (εκ των πραγμάτων φανατικός υπέρμαχος του μνημονίου της ντροπής και του δόγματος της λιτότητας) συμπαθέστατος νέος υπουργός οικονομικών – «κατ' εντολή αρμόδιος υπουργός εκποίησης της δημόσιας περιουσίας σε τιμές ευκαιρίας», θα λέγαμε καλύτερα, μετά από τις ανάλογες δηλώσεις του.
Εν τούτοις, οι περισσότεροι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά ότι, η μακροχρόνια ύφεση, η ανεργία, η πτώση των κρατικών εσόδων, η κατάρρευση του ΑΕΠ, η εκτόξευση του δημοσίου χρέους ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, το γκρέμισμα όλων των τιμών (ακίνητα, μετοχές κοκ), το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, ο σκόπιμος «αφελληνισμός» μέσω της λαθρομετανάστευσης και τόσα πολλά άλλα, οφείλονται στο μνημόνιο και όχι στην κρίση – πόσο μάλλον όταν η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη Ελλάδα καταδικάσθηκε από την Τρόικα σε κατακόρυφη μείωση των διαρθρωτικών δαπανών κατά 15% σε τρία χρόνια, παρά το ότι το ανώτατο όριο αντοχής μίας κατεξοχήν εξαγωγικής οικονομίας (η Ελλάδα δεν είναι) δεν ξεπερνάει το 2% ετήσια.
Επίσης όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν επακριβώς ότι, οι «εμπνευστές» του μνημονίου δημιούργησαν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες ήταν απαραίτητες για να εισβάλλει το ΔΝΤ στην Ελλάδα – με προορισμό την «κατάληψη» της Ευρωζώνης, όπου ατυχώς η πατρίδα μας διαδραμάτισε το ρόλο του Δούρειου Ίππου (κάτι που πιθανότατα δεν θα μας συγχωρήσει ποτέ η Ευρώπη – εύλογα).
Δυστυχώς για όλους μας, μετά τις προγραμματικές (δια στόματος υπουργού οικονομικών) δηλώσεις οι οποίες, ως συνήθως, δεν έχουν καμία σχέση με τις προεκλογικές υποσχέσεις, η κατάσταση φαίνεται να είναι πλέον μη ανατρέψιμη – ενώ προβλέπεται πως μετά τον σκόπιμο διεθνή εξευτελισμό (η μέθοδος αυτή εξουδετερώνει θαυμάσια τις υγιείς αντιστάσεις των πολιτών) και τη λεηλασία τόσο της ιδιωτικής, όσο και της δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, τις «θυσίες» δηλαδή στο βωμό των μνημονιακών δόσεων, η χώρα θα έχει την τύχη της στυμμένης λεμονόκουπας.
Όπως διαπιστώνεται δε, η σιωπή των αμνών που επικρατούσε έως και το Μάιο του 2012, αφού διακόπηκε για ένα μικρό χρονικό διάστημα (πρώτες εκλογές), φαίνεται να έχει επανέλθει – με αποτελέσματα που ο καθένας μας μπορεί να προβλέψει.
Ας πάψουμε λοιπόν να παριστάνουμε θεατρικά τους δήθεν προσβεβλημένους, τους υπερήφανους, τους κοινωνικά ευαίσθητους ή τους πατριώτες για τα μάτια του κόσμου, ας σκύψουμε το κεφάλι δουλικά και ας αποδεχθούμε τις απίστευτα φοβικές επιλογές μας – αφού αυτές μας αξίζουν και αυτή είναι η τιμή της δειλίας.
Σειρά τώρα έχει προφανώς η περαιτέρω θυματοποίηση, το αυτομαστίγωμα καλύτερα, αντί της υγιούς αυτοκριτικής των Ελλήνων – οι οποίοι μάλλον επιβεβαιώνουμε τον ορισμό της ανοησίας που (όπως έχει γραφτεί αρκετές φορές) δόθηκε από τον Einstein:
"Ηλιθιότητα είναι το να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα από ένα αποτυχημένο πείραμα που διεξάγεις για δεύτερη φορά, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά και την ίδια μέθοδο"
Επίλογος
Κλείνοντας τονίζουμε ακόμη μία φορά ότι, η μέθοδος του διεθνούς διασυρμού (φοροφυγάδες, απατεώνες, τεμπέληδες κλπ.) και της «γκεμπελικής θυματοποίησης», συνεχίζει να χρησιμοποιείται με μαεστρία για την αδιαμαρτύρητη υποταγή όλων μας στα παιδιά του Σικάγου, ενώ υπενθυμίζουμε απλά από προηγούμενο άρθρο στη σελίδα μας (Η λεηλασία της Τουρκίας) τα παρακάτω:
"Η επιτυχία της επέκτασης των πολυεθνικών με τη βοήθεια των κρίσεων χρέους στη Ν. Αμερική, στην Ασία, στην Τουρκία και αλλού, έχει αποφέρει στις ίδιες τόσο εντυπωσιακά κέρδη, ώστε να διψούν για συνεχώς νέες κατακτήσεις. Στα σχέδια τους πια δεν συμπεριλαμβάνονται μόνο οι αναπτυσσόμενες οικονομίες, αλλά και οι πλούσιες χώρες της Δύσης – όπου τα κράτη ελέγχουν ακόμη πιο προσοδοφόρα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία θα μπορούσαν να εκμεταλλευθούν επικερδώς οι ιδιωτικές εταιρείες: τηλεφωνικές επικοινωνίες, λιμάνια, μεταφορές, αεροδρόμια, εταιρείες ηλεκτρισμού, εταιρείες ύδρευσης κλπ.".
Με κριτήριο την τραυματική εμπειρία της Τουρκίας, συμπεραίνεται χωρίς καμία αμφιβολία ότι, η προσέγγιση του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην επίλυση των προβλημάτων χρέους, συνίσταται στη «μετακύλιση» ολόκληρου του κοινωνικού κόστους στα ασθενή εισοδηματικά στρώματα – επειδή αυτά αποτελούν την συντριπτική, αλλά και αδύναμη πλειοψηφία.
Επίσης συμπεραίνεται πως η σχέση μίας χώρας με το ΔΝΤ δεν είναι σε καμία περίπτωση χρονικά περιορισμένη – ενώ δεν λύνει κανένα από τα πραγματικά προβλήματα της Οικονομίας της. Τέλος ότι, η αλλαγή της εκάστοτε κυβέρνησης, του «τρέχοντος» κόμματος εξουσίας καλύτερα, δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτα για τους συνδίκους του διαβόλου – αντίθετα, έχει μάλλον προϋπολογισθεί, με την υφιστάμενη κυβέρνηση να θεωρείται «νομοτελειακά αναλώσιμη».
Στο παράδειγμα της Τουρκίας, η νέα κυβέρνηση και όχι η παλαιά, ήταν αυτή που αφενός μεν «διεύρυνε» την εξαθλίωση των Πολιτών της, αφετέρου ξεπούλησε σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας – παραμένοντας σταθερά «υποτελής» του Καρτέλ και των τοκογλύφων, χωρίς παραδόξως να διακινδυνεύει την εκλογική της δύναμη. Φυσικά το ξεπούλημα έγινε «έντεχνα», αφού ακολούθησε μετά την εκλογική της νίκη και τη σταθεροποίηση της στην εξουσία.
Τέλος, κατά την άποψη μας οι περισσότεροι πολιτικοί θέλουν να κάνουν το καλύτερο δυνατόν για την πατρίδα τους, αλλά δεν μπορούν – ενώ δυστυχώς δεν «αφουγκράζονται», ως οφείλουν, τους πολίτες της χώρας τους, με αποτέλεσμα να μην κατανοούν τα απίστευτα πολιτικά εγκλήματα που διαπράττουν. Δυστυχώς, όσον αφορά την Ελλάδα, η άμμος στην κλεψύδρα του χρόνου μειώνεται συνεχώς – με το μοιραίο να πλησιάζει επικίνδυνα, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποφευχθεί.
ΠΗΓΗ: http://www.casss.gr/PressCenter/Articles/2643.aspx#.T_vPTJGHrgl
* Βασίλης Βιλιάρδος (copyright), Αθήνα, 9. Ιουλίου 2012, viliardos@kbanalysis.com. Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι συγγραφέας, οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Έχει εκδώσει πρόσφατα τρία βιβλία της σειράς «Η κρίση των κρίσεων» (διάθεση με παραγγελία στο kb@kbanalysis.com).
