Οι Έλληνες ως μετανάστες… – Μέρος Ι
Έρευνα από το gmt07.blogspot.gr
Κατά καιρούς έχουν διεξαχθεί πολλές έρευνες σχετικά με τους Έλληνες που κατά περιόδους έφυγαν από τη χώρα μας πηγαίνοντας να βρουν την τύχη τους σε άλλα εδάφη. Εδάφη που έμελλαν να γίνουν οι νέες γλυκές πατρίδες τους. Ο απόηχος σε κάποιες απ' τις έρευνες αυτές πήρε μορφή μένους εναντίων των συντελεστών τους από κορυφαίες τόσο «προοδευτικές» όσο και «συντηρητικές» πένες.
Ο λόγος που ερέθισε τις παραπάνω πένες είναι ότι η αλήθεια συγκρούεται με την κατεστημένη αντίληψη. Μια αντίληψη που θέλει του Έλληνες μετανάστες να είναι οικογενειάρχες δουλευταράδες, που παρά τις δυσκολίες «τα κατάφεραν». Μια αντίληψη που σε αντιδιαστολή με τους «εγχώριους» μετανάστες από Αλβανία, Πακιστάν κ.ο.κ., οι Έλληνες «δεν ήταν το ίδιο». Ήταν άλλη η «ποιότητα» της «ράτσας».
Οι έρευνες αυτές συγκλίνουν ως προς τα ευρήματά τους και διεξήχθησαν από την ομάδα του «Ιού της Ελευθεροτυπίας» και του «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα», του Στ. Κούλογλου, εν έτη 1998. Αξίζει να τις διαβάσετε και να τις δείτε αντίστοιχα.
Η έρευνα του GMT εξαντλήθηκε στην εξακρίβωση των στοιχείων που παρατίθενται στα παραπάνω πονήματα, μέσα από το κυνήγι των πηγών που χρησιμοποίησαν, την αξιοπιστία τους και το ειδικό βάρος που αυτές φέρουν. Το αποτέλεσμα της έρευνας του GMT δικαιώνει τις εργασίες τους και επιβεβαιώνει τα ευρήματά τους, τα οποία και αναπαράγει και διανθίζει στο παρόν κείμενο. Το κείμενο διαιρείται σε δύο μέρη που αποτελούν τις απαντήσεις σε δύο ερωτήματα:
A. Πώς φέρονταν οι Έλληνες μετανάστες;
B. Πώς φέρονταν οι ντόπιοι στους Έλληνες μετανάστες;
Μέρος Α: Πώς φέρονταν οι Έλληνες μετανάστες;
Πολλοί δικαιολογημένα «αγανακτισμένοι» με την υπερσυσσώρευση παράτυπων μεταναστών, αδικαιολόγητα προβαίνουν από γενικούς αφορισμούς, όπως «σκαταλβανοί» και «βρωμοπακιστανοί», μέχρι και σε αυτοδικία (βλ. μαχαιρώματα, ξυλοκόπημα κ.α.). Γενικεύουν, δηλαδή, με αφορμή τις παράνομες συμπεριφορές ορισμών μελών μιας εθνικότητας, προς όλα τα μέλη της εθνικότητας αυτής. Προσδίδονται, μ' άλλα λόγια, χαρακτηριστικά περιπτώσεων, σε όλον τον πληθυσμό μιας εθνικότητας. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Είναι φαινόμενο που συναντάται σε κάθε κοινωνία και, όπως θα δούμε, ακόμη και εις βάρος των Ελλήνων.
Τουλάχιστον, λένε, εμείς οι Έλληνες δεν σφάζαμε όταν πηγαίναμε έξω! Μια ματιά, όμως, στα ντοκουμέντα που αφορούν τις περιόδους όπου σημειώθηκαν τα κύρια μεταναστευτικά κύματα Ελλήνων προς το εξωτερικό (κυρίως ΗΠΑ), δεν δείχνουν ακριβώς αυτό.
Ένα κλασικό ανάγνωσμα στις εγχώριες σχολές εγκληματολογίας είναι εκείνο του Κ. Γαρδίκα (Εγκληματολογία, 1947) στο οποίο παραθέτει πίνακα για την εγκληματικότητα σε ευρωπαϊκές χώρες το 1902. Μεταξύ άλλων αναφέρει «…Ει και η σύγκρισις στατιστικών είναι επισφαλής, όμως αι υπάρχουσαι διαφοραί είναι τόσω μεγάλαι, ώστε είναι ενδεικτικαί… Χαρακτήρ της τότε εγκληματικότητος της Ελλάδος είναι η μεγίστη συχνότης των φονικών…».
Η πρώτη αναφορά για Έλληνες που είχαν «μπλεξίματα» με τον Νόμο ήταν το 1890 όταν 3 ομοεθνείς που συνελήφθησαν με παραχαραγμένα νομίσματα. Η τελευταία «διάσημη» περίπτωση είναι εκείνη της Ελληνικής «Συμμορίας» (Greek Mob) που δραστηριοποιήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ από το '60 μέχρι τη δεκαετία του '90. Μέσα σε αυτούς συγκαταλέγονται φίρμες όπως ο Pete the Greek, Prokos the Greek, Steve Bouras, Satto the Greek και ο Anton the Greek, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν σε υποθέσεις με ναρκωτικά, τοκογλυφία, τζόγο αλλά και άλλες μορφές οργανωμένου εγκλήματος.
Δείχνουν, όμως, ορισμένοι συμμορίτες και 3 παραχαράκτες την αξία εκείνων που έχουν ελληνική καταγωγή; Σε καμία περίπτωση! Εκείνο που ευνόησε τέτοιες αντιλήψεις ήταν οι επιδόσεις Ελλήνων μεταναστών στα λεγόμενα εγκλήματα του «δρόμου». Το 1929 ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Herbert Hoover, διέταξε μια εκτενή έρευνα της εγκληματικότητας στις ΗΠΑ. Η Επιτροπή Wickersham, όπως ονομάστηκε, συνέταξε μια τεραστίων διαστάσεων Έκθεση της οποίας ο 10ος τόμος αφορά τη μετανάστευση & το έγκλημα (Crime & The Foreign Born).
Στην έκθεση αυτή, όπως εύστοχα παρατηρεί ο Ιός και στη σελίδα 107 αναφέρεται ότι «…σε 20 από τις 30 πόλεις οι Έλληνες είχαν δείκτη εγκληματικότητας μεγαλύτερο από των ντόπιων. Το ίδιο ισχύει για τους Ιταλούς και τους Πολωνούς για τις 13 από τις 30 υπό εξέταση πόλεις…».
Ο παρακάτω πίνακας δείχνει των αριθμό συλληφθέντων άνω των 18 στην πολιτεία της Νέας Υόρκης το 1929, κατά αδίκημα και με αναγωγή σε πληθυσμό 100.000 της ίδιας εθνικότητας (Έκθεση Wickersham- σελ. 109).
Στον παρακάτω διευρύνεται ο χρονικός ορίζοντας της έρευνας σε 15 χρόνια (τρεις 5ετίες) δείχνοντας τις κατηγορίες για κακουργήματα, σύμφωνα με την Αστυνομία του Σικάγο.
Η Ελλάδα στις 2 από τις 3 πενταετίες προηγείται στα κακουργήματα, ενώ στην τρίτη πενταετία (1925-1929) έρχονται δεύτεροι πίσω από τους Ιταλούς. Στον επόμενο πίνακα, τα πλημμελήματα (στην ίδια Έκθεση- σελ 113):
Τα στοιχεία της Έκθεσης Wickersham εκμεταλλεύτηκε και ένας εκ των θεμελιωτών της επιστήμης της Εγκληματολογίας, Thorsten Sellin, στο έργο του «Culture Conflict & Crime» του 1938. Δύο Πίνακες ευανάγνωστα παρατιθέμενοι απ' τον Ιό και προερχόμενοι απ' το έργο αυτό είναι οι κάτωθι:
Δηλαδή, αυξήθηκε η εγκληματικότητα επειδή πήγαν οι Έλληνες; Η απάντηση στα Συμπεράσματα του κειμένου. Έτσι, όπως τα λες, μου ακούγονται λες και άδειασε η Ελλάδα από εγκληματίες, όπως άδειασε η Αλβανία μετά τη Μπερίσα εποχή. Δεν ξέρω. Πάντως ο Henry Pratt Fairchild, το 1911, στο έργο του «Ελληνική Μετανάστευση στις Ηνωμένες Πολιτείες» (εκδόσεις του Yale University, σ.226- όπως τη παραθέτει & ο Ιός) αναφέρει "Μια μάλλον διασκεδαστική επίπτωση της μετανάστευσης, ευεργετική τουλάχιστον για την Ελλάδα, μου επισημάνθηκε από τον κ. Νάθαν. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι του στη Σπάρτη, είχε μια συνομιλία με τον επικεφαλής της χωροφυλακής της περιοχής, και ο αξιωματικός παρατήρησε ότι επειδή η μετανάστευση είναι τόσο μαζική, η Σπάρτη έχει αλλάξει, από τόπος πολύ ταραχώδης που ήταν στο παρελθόν, σε ένα από τα πιο ήσυχα μέρη που μπορεί κανείς να φανταστεί. Στην πραγματικότητα, είπε, όχι μόνο η δική του περιφέρεια αλλά όλη εν γένει η Ελλάδα μοιάζει να έχει απαλλαγεί από τους πιο ακόλαστους εγκληματίες της".
Η εγκληματικότητα και η γενικότερη παραβατική συμπεριφορά των Ελλήνων μεταναστών έκανε την ελληνόφωνη εφημερίδα «Ελληνικός Αστήρ» αρθρογραφώντας με αφορμή τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Νότια Ομάχα (South Omaha) της πολιτείας Νεμπράσκα (για τα οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια), να προσπαθήσει να «συμμορφώσει» τους Έλληνες παροτρύνοντάς τους να προσπαθήσουν να υπακούν τους Νόμους της χώρας υποδοχής. Των ΗΠΑ.
Είναι γεγονός ότι τα πρώτα «καραβάνια» μεταναστών που έπιασαν τη στεριά των ΗΠΑ αποτελούνταν από άντρες (κατά 95%), ανύπαρκτης μόρφωσης και ηλικίας από 15 έως 35. Αναγκάστηκαν να ζουν σε αγελαία κατάσταση εντός καταλυμάτων σε ομάδες των 20 ατόμων ανά δωμάτιο. Το γεγονός αυτό προκαλούσε καταπιέσεις οι οποίες «εξωτερικευόντουσαν» σε «λευκές» κοπελιές και κατά συνέπεια διοχετεύονταν αρνητικές αντιλήψεις για τους μετανάστες με καταγωγή απ' τη χώρα μας.
Σε όλο το φάσμα των αναλύσεων, εκθέσεων, ερευνητικών και συγγραφικών πονημάτων που αναφερθήκαμε, αποτελεί κοινό τόπο η πραγματικότητα ότι οι Έλληνες (και οι περισσότεροι μετανάστες τις εποχής) εμπλέκονταν σε εγκλήματα του
δρόμου» και όχι στο οργανωμένο έγκλημα, στο οποίο όπως είδαμε οι Έλληνες ενεπλάκησαν μεταγενέστερα με… αξιώσεις.
Οι Έλληνες, μ' άλλα λόγια, είχαν καλό «πλασάρισμα» στα στατιστικά των εγκληματιών. Πολλές φορές πρώτοι, άλλες δεύτεροι, άλλες τρίτοι. Στις παραπάνω βέβαια αναλύσεις θα παρατηρήσατε ότι συντριπτική συμμετοχή στο έγκλημα είχαν οι μαύρου δέρματος μετανάστες και οι Μεξικανοί. Γιατί; Απλούστατα γιατί είχαν τη μερίδα του λέοντος στη ρατσιστική καταπίεση και, κυρίως, γιατί αποτελούσαν το κύριο σώμα των μεταναστών σε όρους απόλυτων αριθμών. Άρα, εξαιρώντας τους μαύρου δέρματος και τους Μεξικανούς ισχύουν οι κατατάξεις που αναφέρουμε παραπάνω.
Για τα στατιστικά στοιχεία που αναπαρίστανται σε έναν σωρό πίνακες της σχετικής βιβλιογραφίας, οι ερευνητές πάντα επισημαίνουν ότι αποτελούν μια ένδειξη και όχι απόδειξη, διότι απλούστατα υπάρχουν και κοινωνικά ζητήματα που υπεισέρχονται και τα επιβαρύνουν πολλές φορές άδικα.
Για παράδειγμα, αν δείτε έναν Πακιστανό και έναν Έλληνα να πλακώνονται στον δρόμο ποιόν θα συνδράμει η ΕΛ.ΑΣ.; Μάλλον τον Έλληνα (στις περισσότερες των φορών). Έτσι, ο Πακιστανός θα κρατηθεί, θα κατηγορηθεί για πλημμέλημα ή για ό,τι άλλο και έτσι χτίσαμε ένα επιπλέον στατιστικό. Με αυτού του είδους την προκατάληψη «φουσκώνονται» και τα στατιστικά που αφορούν τους Έλληνες ως μετανάστες αυτή την φορά.
Επίσης, το ίδιο παράπτωμα επισύρει, σύμφωνα με τις παραπάνω έρευνες, μεγαλύτερες ποινές προς τον ένοχο μετανάστη παρά στον ντόπιο. Έτσι, στο διάβα του χρόνου, οι μετανάστες πλειοψηφούν πίσω απ' τα σίδερα και δημιουργείται έτσι ένα ακόμη στατιστικό.
Στο επόμενο μέρος, πως μας αντιλαμβάνονταν οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί και οι Αυστραλοί (της έρευνας εξαιρούνται οι Γερμανοί λόγω χρόνου) ως μετανάστες και πως εν τέλει μας αντιμετώπιζαν. Ένα έθνος «νόμιμο κληρονόμο» μιας πολύτομης περιουσίας και ενός αξιακού συνόλου που απλώς μας φουσκώνει το στήθος αντί τον νου.
Μέρος Β: Πώς φέρονταν οι ντόπιοι στους Έλληνες μετανάστες;
Διάχυτη στη συντηρητική κοινωνία των ΗΠΑ ήταν η άποψη ότι οι Έλληνες είναι ανάξιοι των προγόνων τους. Φτωχοί συγγενείς της δοξασμένης κληρονομιάς. Ανατολίτες, όχι ευρωπαίοι, άξεστοι και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος του κλέους του αρχαίου πολιτισμού.
Αν πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ' την αρχή θα δούμε ότι οι άνθρωποι που πήραν τον δρόμο της ξενιτιάς άφηναν πίσω μια πατρίδα που η γη της είχε «ζήσει» την εξευτελιστική ήττα από τους Τούρκους (1897), τον Εθνικό Διχασμό, τους δύο Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, την αποτυχία της εκστρατείας κατάληψης της Άγκυρας (με συνέπεια τη Μικρασσιατική Καταστροφή) και δύο Χρεοκοπίες (1893 & 1932)…
Την πείνα της περιόδου και την ανάγκη για εργασία εκμεταλλεύτηκαν οι «ευαγγελιστές» της Γης της Επαγγελίας. Άνθρωποι περιέγραφαν με λαμπρούς και γεμάτους μέλι χαρακτηρισμούς τη ζωή στις ΗΠΑ και τον Καναδά (όπως οι δουλέμποροι δείχνουν βίντεο με πισίνες στους «δικούς μας» μετανάστες). «Στο ψωμί τους βάζουν βούτυρο!» έλεγαν στο ξυπόλητο 15χρονο και η οικογένεια αποχωρίζονταν τους άντρες της. Τα ναύλα είτε τα πλήρωναν κανονικά, είτε τα χρωστούσαν στον μεταφορέα με υποθήκη περιουσία τους (σπίτια ή κτήματα). Αν δεν είχαν περιουσία, τότε υπέγραφαν «σύμβαση εκμετάλλευσης» γινόμενοι πια δούλοι υπό ενοικίαση ή πώληση.
Στο ταξίδι τους κοιμόντουσαν στο κατάστρωμα, είτε στο κουφάρι του πλοίου. Συνωστισμένοι, άπλυτοι επί 30 σχεδόν μέρες ταξίδευαν στη θάλασσα που πολλοί από αυτούς πρώτη φορά έβλεπαν (με αποτέλεσμα πολλούς εμέτους και αρρώστιες).
Φθάνοντας στον κόλπο που στέκει το «νεανικό» τότε Άγαλμα της Ελευθερίας, κοίταζαν και χαιρετούσαν ενεοί τους πελώριους ουρανοξύστες. Η Α' και Β' Θέση αποβιβάζονταν για έλεγχο χαρτιών ενώ η Θέση Deck έμπαινε σε πλοιάριο για το… Έλλις Άιλαντ.
Το Έλλις Άιλαντ ήταν το νησί στο οποίο στεγαζόταν οι εγκαταστάσεις υποδοχής των μεταναστών. Ιατρικός έλεγχος. Έλεγχος πολιτικών φρονημάτων. Οι άρρωστοι επέστρεφαν «με το ίδιο εισιτήριο», ενώ το ίδιο γινόταν και σε εκείνους για τους οποίους αντιλαμβάνονταν ότι ήταν θύματα δουλεμπόρου. Οδυρμοί, αυτοκτονίες αλλά και δάκρυα χαράς στα μάτια των Ελλήνων, Ιταλών, Πολωνών κ.ο.κ. μεταναστών.
ΠΗΓΗ: Τρίτη, 3 Ιουλίου 2012, http://gmt07.blogspot.gr/2012/07/blog-post.html
