Η υποκρισία

Του Γιάννη Ποταμιάνου

 Με ύφος Αλεπούς και πονηριά νυφίτσας

στο πλήθος αγορεύεις

Για δικαιώματα και ελπίδες

Για όνειρα και αγώνες

Τι να έχεις προδώσει πάλι, άραγε;

Μα δεν κόλλησαν στο λαιμό σου

Ψαροκόκαλα

Τα υπολείμματα φιλότιμου

Από τις λαϊκές γειτονιές

Της νιότης σου;

 

Μα δεν έγιναν στην μνήμη σου

πληγές

Του εξόριστου πατέρα σου

τα λόγια

Τα παραμύθια του παππού σου

Που για ήθος μίλαγαν

Και λεβεντιά;

 

Δεν έγιναν στο πρόσωπό σου

σπυριά

Της παιδικής σου απέχθειας

τα ίχνη

Στον δακτυλοδεικτούμενο χαφιέ;

 

Δεν σε τραβούν από το μανίκι

Οι σαρκασμοί της νιότης σου

για τα στηρίγματα της εξουσίας;

 

Δεν σε τυλίγουν σαν σάβανο

Οι πλαστικές σημαίες

Που στα νιάτα σου ανέμιζες;

Αυτές που εξαργύρωσες

Σε τιμή μεταξωτών;

 

Τώρα που άλλαξαν οι καιροί

Σταμάτησαν και τα προσχήματα

Εγώ όμως το ήξερα,

πως κίβδηλος παράς ήσουν,

από τότε.

                                         28 Ιουλίου 2009, Γιάννης Ποταμιάνος