Ο ΕΚΜΑΥΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ
Του Απόστολου Παπαδημητρίου
Κατά διανυκτέρευση σε μεγαλούπολη μετράται καλύτερα ο σφυγμός της κοινωνικής ζωής απ' ότι κατά την παρουσία επί σειρά ημερών. Μεγάλη η καύχηση κατά καιρούς για τη νυχτερινή ζωή της πόλης. «Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται» είναι γνωστό από καιρό απόφθεγμα καύχησης των αστών, των κατοίκων των πόλεων δηλαδή. Φυσικά δεν είχαν στη σκέψη τους αυτοί που το επέβαλαν τους ανθρώπους του μόχθου που ξενυχτούν, για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους έχοντες ανάγκη, εργαζόμενοι σε νοσοκομεία, ηλεκτρική επιχείρηση ή πυροσβεστική υπηρεσία. Είχαν τους άλλους που η εργασία τους ή το πάρεργό τους τους επέτρεπαν να ξενυχτούν σε διάφορα κέντρα «διασκέδασης» μέχρι των πρωινών ωρών, καθώς μπορούσαν να αξιοποιήσουν για τον απαραίτητο προς ανάπαυση του σώματος ύπνο ώρες της ημέρας.
Με την πάροδο των ετών στη μικρή σχετικά κατηγορία ανθρώπων της νύχτας προστέθηκε σημαντική ομάδα νέων, φοιτητών κατά πλειονότητα, οι οποίοι, επωφελούμενοι από το χαλαρό έως απαράδεκτα ελαστικό πρόγραμμα παρακολούθησης μαθημάτων, είχαν την ευχέρεια να διανυκτερεύουν σε μπαράκια αμπελοφιλοσοφώντας χαλαρά, κατά την προσφιλή τους έκφραση. Οι κυβερνήσεις της παρακμής το μόνο, για το οποίο φρόντιζαν κατά καιρούς ήταν να ιδρύουν νέες πανεπιστημιακές σχολές, πρωτίστως για μικροκομματικούς σκοπούς. Αφού συνέβαλαν στον γιγαντισμό των ήδη μεγάλων πόλεων με την ίδρυση σ' αυτές πληθώρας σχολών, άρχισαν να ιδρύουν όμοιες και στα μεγάλα αρχικά και σε μικρότερα αργότερα επαρχιακά κέντρα. Κανένας σχεδιασμός με βάση τις ανάγκες της χώρας σε επιστημονικό δυναμικό. Τα πάντα θυσία στο βωμό της μικροπολιτικής αντίληψης. Και όμως με καύχηση κατά την ίδρυση νέου ιδρύματος ή σχολής προέβαλλαν τα ευεργετήματα εκ του μέτρου. Οι εντόπιοι θα σπούδαζαν με μικρότερο κόστος και η ζωή θα έπαιρνε άλλη όψη καθώς οι φοιτητές – καταναλωτές θα ζωογονούσαν την τοπική οικονομία! Το δεύτερο όντως συνέβη, καθώς οι φοιτητές σπούδασαν κατά την περίοδο της ευμάρειας τον καταναλωτισμό πολύ βαθύτερα από τα της επιστήμης τους! Το πρώτο όμως εν πολλοίς δεν κατέστη δυνατό, αφού το σύστημα εξετάσεων συνέβαλε στη μετακίνηση νέων προς φοίτηση από το ένα άκρο της χώρας στο άλλο.
Το πόσο τρομακτική ήταν η δαπάνη, οικογενειακή και κρατική, για τη λειτουργία ιδρυμάτων προς χορήγηση τίτλων σπουδών χωρίς αντίκρισμα στην αγορά εργασίας σήμερα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό. Σε κάποιους τομείς σπουδών έχουμε πανευρωπαϊκές πρωτιές σε πτυχιούχους. Καθώς η βιομηχανική παραγωγή οδεύει την κατιούσα επί τριακονταετία και ο κρατικός μηχανισμός εξαντλήθηκε στην προσπάθεια να προβάλει ψευδή εικόνα της ανεργίας, το πρόβλημα κατέστη μείζον. Η ανεργία πλήττει πλέον τρομερά τους νέους ανθρώπους, ιδίως κατόχους τίτλων σπουδών, σε ποσοστό που υπερβαίνει το 50%. Ήδη πολλοί νέοι επιστήμονες αναζητούν θέση εργασίας στην ευρωπαϊκή ή διεθνή αγορά. Ποιος όμως θα αναλάβει να επωμισθεί το κόστος εκ της παύσεως λειτουργίας περίσσιων πανεπιστημιακών σχολών; Ποιος θα έχει το σθένος να αρχίσει από κλείσιμο σχολών στην πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα; Όπως γίνεται συνήθως αναβάλλεται η λήψη αποφάσεων έως ότου καταβυθιστεί και άλλο η οικονομία της χώρας, ώστε η οικογένεια να αδυνατεί να σπουδάζει τα παιδιά της ακόμη και σε πόλεις πλησίον του τόπου διαμονής.
Στο μεταξύ οι φοιτητές συνεχίζουν τον ίδιο τρόπο ζωής. Αφού η Πολιτεία στάθηκε ανίκανη να νομοθετήσει την παύση της λειτουργίας των νυκτερινών κέντρων πέραν μιας λογικής μεταμεσονύκτιας ώρας, προς χάρη των μελών των οικογενειών των εργαζομένων σ΄ αυτά αλλά και των άλλων των θαμώνων, επιτρέπει να λειτουργούν καθ' όλη τη διάρκεια της νύχτας και τα φοιτητικά στέκια. Είναι άξιον απορίας πώς καταφέρνουν και κοιμούνται οι περίοικοι! Για κάποιον που δεν έχει συνηθίσει η κατάσταση είναι αφόρητη. Δεν είναι μόνο ο διαρκής θόρυβος από τις ομιλίες, τις φωνές, ακόμη και τις κραυγές. Είναι και ο ανυπόφορος θόρυβος των μηχανών, τις οποίες κατά διαστήματα οι χειριστές θέτουν σε λειτουργία και εκκινούν με μεγάλη ταχύτητα για επίδειξη ή για εκτόνωση ύστερα από κάποια φάση αυτοπροβολής ή ξεσπάσματος σε ατελέσφορη συζήτηση. Η «μηχανή» συνιστά μέσο εκτόνωσης πιεστικής κατάστασης που προκαλούν το άγχος, η έλλειψη αναγνώρισης, η κατάρρευση της φιλίας, το άκρως αβέβαιο μέλλον. Γιατί όμως δεν αντιδρούν οι περίοικοι, των οποίων ο αβέβαιος ύπνος φυγαδεύεται; Έχουν πεισθεί άραγε, ότι η Πολιτεία είναι ανίκανη να λάβει μέτρα; Αισθάνονται ένοχοι, για την τροπή της νεολαίας μας στη νυχτερινή ζωή; Ίσως και τα δύο.
Πάντως η πόλη για να διατηρήσει τη «ζωντάνια» της θέλει ολοένα και μεγαλύτερες «συγκινήσεις». Και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης προσέφερε τέτοια το τριήμερο που μας πέρασε με τη χορήγηση άδειας σε ομοφυλόφιλους για παρέλαση σε κεντρικό δρόμο και άλλες εκδηλώσεις! Δεν εστιάζω την προσοχή στο πλήθος των οδηγών, που αγνοούντες τα συμβαίνοντα ταλαιπωρήθηκαν. Μαθημένοι είναι, όσοι κατοικούν σε μεγαλουπόλεις. Εκείνους που την ντροπή του παρελθόντος έχουν μετατρέψει σε καύχηση με την αμέριστη συμπαράσταση εκπροσώπων της επιστήμης, οι οποίοι την ευτελίζουν, και άλλων του πολιτικού κόσμου και της διανόησης λυπούμαι και περισσότερο τους άλλους που σε συναγωνισμό «προοδευτικότητας» επευφημούν τους υποδουλωμένους στη διαστροφή! Ακούστηκε δημοσιογράφος ραδιοφωνικού σταθμού να ομιλεί για την επιτυχία της παρέλασης, λόγω συμμετοχής πλέον των χιλίων ταλαιπώρων υπάρξεων, θυμάτων μιας άθλιας κοινωνίας, στην οποία τα πάντα καταρρέουν. Τόνισε ακόμη ο ίδιος ότι ελάχιστες υπήρξαν οι αντιδράσεις εκ μέρους εκείνων που παρέστησαν μάρτυρες του συμβάντος, απόδειξη κατά τον ίδιο, ότι η κοινωνία ξεπερνά με γοργούς ρυθμούς τις προκαταλήψεις του παρελθόντος! Αν η κοινωνία μας έχει μέλλον, ουδείς διερωτάται.
Βέβαια στα σοβαρά τηλεοπτικά παράθυρα δεν συζητήθηκε το θέμα. Εκεί κυριαρχεί και μονοπωλεί το θέμα της οικονομικής κρίσης. Για την κρίση αξιών θα συζητούμε τώρα;
25-6-2012
