ΕΥΡΩΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ;
Σύμφωνα με γνωστό πολιτικό της Γερμανίας, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι τυλιγμένο στις φλόγες και η Ευρωζώνη, με οδηγό την καγκελάριο, προσπαθεί να σβήσει την πυρκαγιά, χρησιμοποιώντας κηροζίνη
Του Βασίλη Βιλιάρδου*
Ιταλία
Λόγω των αυξημένων επιτοκίων η Ιταλία, μέσω του ειδικού υπουργού της για ευρωπαϊκές υποθέσεις, ζήτησε τη δημιουργία ενός ημιαυτόματου μηχανισμού διάσωσης, ο οποίος θα επεμβαίνει, όταν οι χώρες της Ευρωζώνης θα έρχονται αντιμέτωπες με υψηλά επιτόκια εκ μέρους των αγορών (δανειστών).
Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι, η Ιταλία δυσκολεύεται να χρηματοδοτήσει το χρέος της, με δικά της μέσα, οπότε θα χρειαστεί σύντομα τη βοήθεια του μηχανισμού στήριξης – με μία νέα διαδικασία, η οποία θα προέρχεται από το συνδυασμό των παρεμβάσεων της ΕΚΤ και του ESM.
Με δεδομένο τώρα ότι, η ΕΚΤ έχει απορρίψει προ πολλού τις παρεμβάσεις της στην αγορά ομολόγων των κρατών της Ευρωζώνης, οι αγορές δεν αντιμετώπισαν θετικά την πρόταση του Ιταλού υπουργού – πόσο μάλλον αφού το ESM εξελίσσεται σε μπούμερανγκ.
Η αιτία είναι το ότι, σε περιπτώσεις ενεργοποίησης του ESM τίθεται σε λειτουργία μία υποδιάταξη, με βάση την οποία οι επίσημοι πιστωτές του μηχανισμού, αξιολογούνται καλύτερα από τους παλαιούς πιστωτές – γεγονός που οδηγεί τους επενδυτές να αποσύρονται πανικοβλημένοι, από τα ομόλογα εκείνων των χωρών, οι οποίες διασώζονται.
Με την ιδέα του Ιταλού υπουργού συμφώνησε αμέσως η Ισπανία, τα επιτόκια δανεισμού της οποίας ξεπέρασαν ήδη το 7% – ενώ όλοι είναι σχεδόν βέβαιοι ότι, τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας θα ακολουθήσουν σύντομα.
Είναι αυτονόητο ότι, η Ελλάδα χρειάζεται κυβέρνηση και αντιπολίτευση, στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (αν και εμείς πιστεύουμε στην άμεση δημοκρατία, σε «περιβάλλον» ελεύθερης αγοράς και μικτής οικονομίας).
Επομένως, οι πιέσεις προς το δεύτερο κόμμα, σε σχέση με τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση συνεργασίας, είναι στη λάθος κατεύθυνση – αφού κανένας Έλληνας δεν ψήφισε υπέρ της κατάργησης της δημοκρατίας και της αντικατάστασης της από μία κοινοβουλευτική δικτατορία. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι, η αντιπολίτευση δεν πρέπει να έχει συναινετική διάθεση, σε θέματα που δεν υπάρχουν ουσιαστικές αντιρρήσεις ή/και εφικτές εναλλακτικές προτάσεις/λύσεις.
Περαιτέρω, οι προγραμματικές δηλώσεις της όποιας νέας κυβέρνησης, θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν τις προεκλογικές δεσμεύσεις όλων εκείνων των κομμάτων που θα την συναποτελούν – τουλάχιστον τις κοινές μεταξύ τους. Ο διαχωρισμός της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία, όπου τα μέλη της κυβέρνησης (εκτελεστική εξουσία) δεν θα έχουν ταυτόχρονα τη βουλευτική ιδιότητα (νομοθετική εξουσία) είναι μία από αυτές – έτσι όπως δεσμεύθηκε το κόμμα της πλειοψηφίας.
Μία επόμενη είναι η άμεση κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων του μνημονίου ΙΙ (συλλογικές συμβάσεις, νέοι κατώτατοι μισθοί, μετενέργεια κλπ.), ενώ μία τρίτη είναι η επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης – αν και, κατά την άποψη μας, δεν πρέπει κανείς να διαπραγματεύεται συμβάσεις υποτέλειας με επίδοξους εισβολείς: είτε τις δέχεται όπως είναι, είτε τις απορρίπτει, προτείνοντας τις δικές του.
Εάν η νέα κυβέρνηση λοιπόν δεν σεβαστεί τις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων στο ακέραιο, δεν πρόκειται να εξασφαλίσει τη στήριξη των Ελλήνων – χωρίς την οποία η οποιαδήποτε εξουσία, ακόμη και η ικανότερη στον πλανήτη, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα επιτυχίας (οπότε είναι de facto «μεταβατική»).
Ειδικά όσον αφορά τη δανειακή σύμβαση, η οποία οφείλει να αντιμετωπισθεί χωριστά από (το) τα μνημόνια, η Ελλάδα πρέπει αυτή τη φορά να διατυπώσει τις δικές της προτάσεις. Δηλαδή, δεν πρέπει απλά να αποδέχεται παθητικά όλα όσα απαιτούν οι δανειστές της – οι οποίοι, διαπιστώνοντας ότι οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις υπέγραφαν «δανειακές συμβάσεις» που ήταν αδύνατον να τηρηθούν, συμπέραναν εύλογα πως δεν υπήρχε καμία πρόθεση εξόφλησης των δανείων (ότι συναλλάσσονταν λοιπόν με «απατεώνες»).
Ας μην ξεχνάμε ότι, η Ελλάδα πέτυχε τα τελευταία δύο χρόνια έναν τεράστιο άθλο – αν και με δυσανάλογο κόστος (ανεργία, χρεοκοπίες, εξαθλίωση κλπ.). Κατάφερε δηλαδή να μειώσει το διαρθρωτικό έλλειμμα του προϋπολογισμού της («προ ύφεσης»), σε δύο μόλις έτη, κατά δώδεκα ολόκληρες ποσοστιαίες μονάδες για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία – καθώς επίσης να περιορίσει σημαντικά το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών, μειώνοντας τις εισαγωγές και αυξάνοντας τις εξαγωγές.
Επομένως, έχει πάρα πολλά διαπραγματευτικά πλεονεκτήματα αυτή τη φορά – ένα εκ των οποίων είναι η ισχυρή αριστερή αντιπολίτευση, την οποία πολύ σοφά αποφάσισαν να επιλέξουν, για τη συγκεκριμένη θέση, οι Έλληνες Πολίτες.
Η άλλη όψη του νομίσματος (κείμενο Γερμανού πολίτη σε forum)
Αγαπητοί κύριοι του ΔΝΤ,
Μας κρύβετε το πραγματικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο δεν είναι η έλλειψη χρημάτων – αλλά οι διεφθαρμένες, οι διαπλεκόμενες και οι εγκληματικές, οι μαφιόζικες καλύτερα δομές του πολιτικού συστήματος: οι πραγματικοί εχθροί μας.
Όσον αφορά τα πακέτα στήριξης, για τα οποία επιμένετε, εγώ θα τα παρομοίαζα με εκείνη την εικόνα όπου, αυτή τη στιγμή 14 χώρες στην άκρη του γκρεμού κρατούν ένα σχοινί, από το οποίο κρέμονται 3 άλλες.
Με την Ισπανία να παραπαίει, σημαίνει ότι οι χώρες που θα κρατούν αύριο το σχοινί θα γίνουν 13, ενώ οι χώρες που θα κρέμονται στο γκρεμό 4. Στη συνέχεια θα έλθει η σειρά της Ιταλίας και οι διασώστες θα γίνουν 12, ενώ οι κρεμασμένοι 5 και πολύ πιο βαριοί…….11-6, 10-7 κοκ., μέχρι τη στιγμή που, είτε θα αποφασίσουν όσοι κρατούν το σχοινί να το κόψουν, εγκαταλείποντας τους άλλους στην τύχη τους, είτε θα γκρεμιστούν όλοι μαζί στο χάος.
Εγώ πάντως θα προτιμούσα να κόψω αμέσως το σχοινί, επειδή δεν έχω καμία διάθεση να πληρώνω τα λάθη της κυβέρνησης των Η.Π.Α. και των αμερικανικών τραπεζών, οι οποίες λήστεψαν την Ευρώπη με τη χρεοκοπία της Lehman Brothers. Δεν έχω καμία διάθεση να πληρώνω για τα λάθη των Ιρλανδών, οι οποίοι δανείζονταν για να αγοράσουν τα υπερτιμημένα ακίνητα τους – ούτε για τα λάθη των ισπανικών τραπεζών που έδιναν δάνεια χωρίς κανένα αντίκρισμα και κατασκεύασαν ανόητα ολόκληρους οικισμούς, οι οποίοι σήμερα είναι έρημα τοπία.
Για τους Γάλλους σοσιαλιστές και για τα παλάτια που μένουν με Λουδοβίκειες ανέσεις, αγορεύοντας με θράσος για την ισότητα, δεν θέλω να πω τίποτα – αρκεί να μην πληρώνω εγώ για το κατάντημα της χώρας τους. Όσο για τους Ιταλούς, αρκεί κανείς να κάνει ένα μικρό ταξίδι για να διαπιστώσει πόσο πλουσιοπάροχα ζουν, σε σχέση με εμάς τους Γερμανούς που υποφέρουμε από μία διαρκή πολιτική λιτότητας πάνω από δέκα χρόνια τώρα.
Τέλος για τους Έλληνες θα έλεγα ότι, αφού επέτρεψαν να καταληστευθούν από την διεφθαρμένη πολιτική και επιχειρηματική τους ελίτ, η οποία όχι μόνο δεν επενδύει στην πατρίδα της, αλλά βγάζει εκατοντάδες δις € στο εξωτερικό, οδηγώντας το δημόσιο και τις τράπεζες σε απόγνωση, δεν έχουν κανένα λόγο να διαμαρτύρονται εκ των υστέρων – ενώ εγώ φυσικά δεν έχω καμία διάθεση για αλληλεγγύη.
Ο δικός μου τώρα εχθρός κάθεται στην καγκελαρία του Βερολίνου η οποία, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, μας αναγκάζει να πληρώνουμε τεράστια ποσά, για να επιτύχει τα σχέδια της – τα οποία μου είναι εντελώς αδιάφορα. Εγώ δεν έχω καμία διάθεση να κατακτήσω άλλες χώρες, καμία διάθεση να με κατηγορούν και να με βρίζουν όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, να με θεωρού ναζί και να πληρώνω από πάνω.
Η Γερμανία πρέπει επιτέλους να βγει από το Ευρώ, να πάψει να εκβιάζει και να εκβιάζεται. Οι περαιτέρω πληρωμές εκ μέρους της δεν θα σώσουν ούτε το Ευρώ, ούτε την Ευρώπη. Μόνο εάν η Γερμανία πάψει να πληρώνει, θα αποξεραθεί το έλος της εγκληματικής διαπλοκής και της διαφθοράς – αφού αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα της Ευρώπης κύριοι του ΔΝΤ.
Το δεύτερο ημίχρονο
Πολλοί, κυρίως Έλληνες και Ευρωπαίοι, έχουν αναπνεύσει με ανακούφιση, μετά τα χθεσινά αποτελέσματα των εκλογών – αν και οι διεθνείς αγορές, μετά από μία μικρής διάρκειας φάση ενθουσιασμού, φαίνεται να επιστρέφουν στη μελαγχολία.
Οι αγορές, σε αντίθεση με τους «κοινούς θνητούς» κατανοούν ότι, το πρόβλημα της Ευρωζώνης δεν είναι σε καμία περίπτωση η Ελλάδα – πίσω από την οποία επιχειρείται έντεχνα να κρυφτούν τα προβλήματα του κοινού νομίσματος. Το πρόβλημα είναι η ίδια η δομή της ζώνης του ευρώ, η οποία κινδυνεύει να καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή, παρασύροντας ενδεχομένως ολόκληρο τον πλανήτη.
Χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, αφού πρόκειται για ένα οφθαλμοφανές και μάλλον αθεράπευτο γεγονός, θα αναφέρουμε ένα μικρό παράδειγμα:
Ας φανταστούμε δύο παρόμοιες εταιρείες, εκ των οποίων η μία έχει έδρα την Αυστρία και η άλλη την Ιταλία. Οι δύο αυτές εταιρείες παράγουν το ίδιο ακριβώς προϊόν, έχουν την ίδια ανταγωνιστικότητα και το εξάγουν στην ίδια χώρα: για παράδειγμα, στη γειτονική τους Ελβετία.
Η μοναδική διαφορά μεταξύ τους είναι το ότι, η ιταλική εταιρεία δανείζεται με ένα επιτόκιο, το οποίο είναι κατά 6 μονάδες υψηλότερο, από αυτό της αυστριακής – γεγονός φυσικά που δεν οφείλεται στην ίδια, αλλά στα προβλήματα των τραπεζών και του κράτους που έχει την έδρα της.
Απλά και μόνο λοιπόν αυτή η ιδιαιτερότητα «καταδικάζει» την ιταλική εταιρεία – ενώ καταστρέφει κάθε δυνατή προσπάθεια αναδιάρθρωσης της οικονομίας και αύξησης της ανταγωνιστικότητας της Ιταλίας.
Είναι λοιπόν δυνατόν να υπάρξει μία νομισματική ένωση ισότιμων μεταξύ τους χωρών, με ίσες δυνατότητες και ευκαιρίες, υπό αυτές τις προϋποθέσεις; Εκτός αυτού, όταν συνυπάρχουν και συναποφασίζουν 17 διαφορετικές κυβερνήσεις, 17+1 κεντρικές τράπεζες και 17 λαοί, με εντελώς διαφορετικές νοοτροπίες, πολιτιστικό επίπεδο, κοινωνικά προβλήματα, οικονομικά κοκ., μπορεί ποτέ κανείς να περιμένει πως θα υπάρξει κοινό μέλλον;
Υποθέσεις
Η χώρα, η οποία θα υφίστατο τις μεγαλύτερες ζημίες από τυχόν διάλυση της Ευρωζώνης θα ήταν η Γερμανία – γεγονός που θα τεκμηριώσουμε επακριβώς, σε επόμενη ανάλυση μας. Επομένως, όσο και αν θέλει να δηλώνει «τρομοκρατικά» το αντίθετο, είναι απολύτως εκβιάσιμη – υποχρεωμένη δηλαδή να ανέχεται τα πάντα, συμβιβαζόμενη με όλα.
Από την άλλη πλευρά η χώρα, η οποία θα είχε τις λιγότερες ζημίες εάν τυχόν εγκατέλειπε έγκαιρα και μόνη της την Ευρωζώνη (η οποία δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να τη διασώσει), είναι η Ιταλία – η οποία δανείστηκε σήμερα με πάρα πολύ υψηλά, τοκογλυφικά επιτόκια.
Τέλος, η χώρα που θα είχε τα περισσότερα οφέλη, εάν εγκατέλειπε πρώτη την Ευρωζώνη, θα ήταν η Φιλανδία – κάτι που απαιτεί το εθνικιστικό κόμμα της, με μεγάλες πιθανότητες να το επιτύχει.
Είμαστε λοιπόν αντιμέτωποι με ένα εξαιρετικά θερμό καλοκαίρι, κατά τη διάρκεια του οποίου θα ήταν ευτυχής κανείς, εάν είχε επενδύσει σε δολάρια, σε χρυσό ή σε ελβετικά φράγκα – διατηρώντας τα χρήματα του μετρητά, με μία ασφαλή διασπορά (κατά πολλούς, η Alpha Bank είναι η τράπεζα με τα λιγότερα προβλήματα στην Ελλάδα – αν και σήμερα δεν είναι κανείς για τίποτα σίγουρος).
Το παιχνίδι
Είναι προφανές ότι το γνωστό παιχνίδι «τα κράτη σώζουν τις τράπεζες, οι τράπεζες τα κράτη και τανάπαλιν», το οποίο ξεκίνησε το 2008, δεν πρόκειται να συνεχίσει για πολύ – αφού κάθε φορά τα ποσά και οι κίνδυνοι αυξάνονται γεωμετρικά.
Επίσης δεν μπορεί να συνεχίσει να αποτελεί η Ελλάδα το πειραματόζωο της Ευρωζώνης, της Γερμανίας, του ΔΝΤ και των Η.Π.Α. – επειδή οι πολίτες της έχουν δημιουργήσει πια «αντισώματα», απέναντι στις διεθνείς απειλές, στην τρομοκρατία και στην κινδυνολογία.
Άλλωστε, η Ελλάδα ολοκλήρωσε με επιτυχία την «αποστολή» της, ως ο Δούρειος Ίππος για την εισβολή και την κατάλυση της Ευρωζώνης – όπως τεκμηριώνεται πλέον από την διεύρυνση των δραστηριοτήτων του ΔΝΤ στην Ισπανία, από τη μονοκρατορία της πρωσικής Γερμανίας κλπ.
Από την άλλη πλευρά, είναι πλέον γνωστό ότι, με κριτήριο το συνολικό χρέος, καθώς επίσης με τα περιουσιακά της στοιχεία, η Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη θέση από πολλές άλλες χώρες – σε κάθε περίπτωση από την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, το Βέλγιο, την Ισπανία, την Ιταλία κλπ.
Εκτός αυτού, το πρόβλημα δημοσίου χρέους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι κατά πολύ πιο εύκολο στην επίλυση του, από το τεράστιο πρόβλημα ιδιωτικού χρέους που αντιμετωπίζουν όλες οι άλλες χώρες – γεγονός που γνωρίζει πάρα πολύ καλά η διεθνής κοινότητα (η οποία επιβάλλει μάλλον εκβιαστικά τις εντολές της σε κάποια κόμματα της χώρας μας, εκμεταλλευόμενη την πολιτική διαφθορά του παρελθόντος).
Όσον αφορά τώρα γενικά την Ευρωζώνη, αναφέρονται τα παρακάτω τρία σενάρια τρόμου – τα οποία θα θεράπευαν μεν τη σημερινή θανατηφόρα αρρώστια, αλλά θα προκαλούσαν νέες επιδημίες:
(α) Ο πληθωρισμός, ο οποίος θα προκαλούσε πανώλη
(β) η συναλλαγματική αναμόρφωση, η οποία θα εξελισσόταν, μεταφορικά πάντοτε, σε χολέρα και
(γ) η διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών (τεταρταίος πυρετός).
Ως το πλέον ενδεδειγμένο από την ηγεσία της Ευρωζώνης θεωρείται ο συνδυασμός της διαγραφής χρεών, με ελεγχόμενο πληθωρισμό και με δραστική λιτότητα – κάτι που όμως, εάν τυχόν πετύχαινε, χωρίς τη βοήθεια της ανάπτυξης, θα ήταν μία μοναδική περίπτωση, η οποία θα αναγραφόταν στην Ιστορία.
Ευρωσοβιετική Ένωση;
Ο φόβος συνιστά μεν έναν πολύ κακό σύμβουλο, όσον αφορά τις αποφάσεις μας, αλλά, ταυτόχρονα, είναι ένας εξαιρετικά καλός «πωλητής» – ανεξάρτητα από το εάν πουλάει κάποιο αντίδοτο, το οποίο μας προστατεύει από την «γρίπη των χοίρων», από μία ενδεχόμενη πυρηνική καταστροφή ή από μία νέα κυβέρνηση, η οποία θα μας οδηγούσε στη δραχμή και στο γκρεμό, εάν την εκλέγαμε.
Γνωρίζοντας δε ότι ο μοναδικός σχεδόν κίνδυνος κατάρρευσης της Ελλάδας είναι η επίθεση εναντίον των τραπεζών (bank run), η οποία ουσιαστικά χρηματοδοτήθηκε από την ΕΚΤ (μέσω της πρόσφατης ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, ύψους 18 δις €) και η οποία ευρίσκεται σε εξέλιξη σήμερα, ενόψει προφανώς του «φόβου» των δημοκρατικών εκλογών και της «ετυμηγορίας» των Ελλήνων, είναι δύσκολο να μην συμπεράνουμε το αυτονόητο.
Όσον αφορά τώρα την Ευρώπη φαίνεται να προετοιμάζεται, με τη βοήθεια της κρίσης χρέους και του «παραδειγματικού βιασμού» της Ελλάδας «σε κοινή θέα» (προσφέρεται καθημερινά από τα διεθνή ΜΜΕ), με τη βοήθεια του τρόμου και του πανικού των Ευρωπαίων Πολιτών δηλαδή, οι οποίοι φυσικά θέλουν να αποφύγουν τα δεινά των Ελλήνων, μία επανάσταση εκ των άνω – ένα πραξικόπημα, όπως αποκαλούνται πολύ σωστά οι «επαναστάσεις» της μειοψηφίας και οι δικτατορίες που συνήθως εγκαθιστούν.
Ειδικότερα, δεν φαίνεται να ευρίσκεται «προ των πυλών» η δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, όπως θα μπορούσε καλοπροαίρετα να υποθέσει κανείς – ακούγοντας τα περί δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης που συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο.
Αντίθετα, φαίνεται να προωθείται η εκ των άνω πραξικοπηματική κατασκευή μίας ιδιόμορφης «Ευρωσοβιετικής Ένωσης», υπό την απολυταρχική επίβλεψη της πρωσικής Γερμανίας και την σκιώδη επικυριαρχία των Η.Π.Α. – μία πιθανότητα, η οποία επεξηγεί κάπως καλύτερα την ανεμπόδιστη εισβολή του ΔΝΤ στις χώρες της Ευρωζώνης, μετά το γκρέμισμα του προστατευτικού τείχους, την είσοδο του Ελληνικού Δούρειου Ίππου και την, δυστυχώς προβλεπόμενη, «θυσία της Ιφιγένειας».
Η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πέθανε
Κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους της Δύσης έχουν ληφθεί πάρα πολλές λανθασμένες αποφάσεις. Εν τούτοις, καμία από αυτές δεν συγκρίνεται με την πρόσφατη απόφαση για τη δανειοδότηση της Ισπανίας – με την ευθύνη αυτή τη φορά, περισσότερο από ποτέ, να καταλογίζεται στη Γερμανία.
Η Γερμανία εμπόδισε, με τη σύμφωνη γνώμη κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, να αναλάβει το ευρωπαϊκό ταμείο σταθερότητας τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών. Αντίθετα, το δάνειο (100 δις €) δόθηκε στο ισπανικό κράτος, έτσι ώστε να αναδιαρθρώσει μόνο του τις τράπεζες. Η αιτιολόγηση της απόφασης αυτής ήταν το ότι, δεν θα μπορούσαν διαφορετικά να απαιτηθούν μέτρα λιτότητας από την Ισπανία, κατά το παράδειγμα της Ελλάδας, της Ιρλανδίας κλπ.
Όπως όμως συμβαίνει πάντοτε με τα δάνεια, αυξάνουν τα δημόσια χρέη και οδηγούν στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας των κρατών. Έτσι λοιπόν η Ισπανία υποβαθμίστηκε, με αποτέλεσμα η διάσωση της από την Ευρωζώνη να της στερήσει την πρόσβαση στις αγορές – καθώς επίσης να απαξιώσει τα ομόλογα της.
Επειδή τώρα οι ισπανικές τράπεζες διαθέτουν με τη σειρά τους αρκετά ομόλογα του δημοσίου στους ισολογισμούς τους, η αξία των οποίων μειώθηκε στα πλαίσια της διάσωσης τους, θα χρειαστούν σύντομα νέα δάνεια, για να καλύψουν τη διαφορά – μία διαδικασία που θα επαναλαμβάνεται συνεχώς, έως ότου χρεοκοπήσει τόσο η Ισπανία, όσο και οι τράπεζες της.
Όπως αναφέραμε στον τίτλο μας λοιπόν, η εγχείρηση πέτυχε, αλλά ο ασθενής πέθανε – με τους επόμενους μελλοθάνατους, με την Ιταλία, με την Κύπρο και με το Βέλγιο δηλαδή, να ακολουθούν στην ουρά. Προφανώς, εάν συνεχίσουν οι διασώσεις κρατών και τραπεζών με αυτόν το μεθοδικό γερμανικό τρόπο, το ευρώ θα αποτελεί σύντομα παρελθόν.
Μηχανισμοί στήριξης (EFSF, ESM)
Όσον αφορά τα πακέτα στήριξης, θα τα παρομοιάζαμε με εκείνη την εικόνα όπου, αυτή τη στιγμή 14 χώρες στην άκρη του γκρεμού κρατούν ένα σχοινί, από το οποίο κρέμονται 3 άλλες.
Με την Ισπανία να παραπαίει, σημαίνει ότι οι χώρες που θα κρατούν αύριο το σχοινί θα γίνουν 13, ενώ οι χώρες που θα κρέμονται στο γκρεμό 4. Στη συνέχεια θα έλθει η σειρά της Ιταλίας και οι διασώστες θα γίνουν 12, ενώ οι κρεμασμένοι 5 και πολύ πιο βαριοί…….11-6, 10-7 κοκ,
μέχρι τη στιγμή που, είτε θα αποφασίσουν όσοι κρατούν το σχοινί να το κόψουν, εγκαταλείποντας τους άλλους στην τύχη τους, είτε θα γκρεμιστούν όλοι μαζί στο χάος.
Ισπανία – Η διάσωση των γερμανικών τραπεζών
"Δεν πρέπει ποτέ να αφήνει κανείς να συνεχίζεται μία ανωμαλία για να αποφύγει τον πόλεμο, επειδή δεν τον αποφεύγει τελικά, αλλά μόνο αλλάζουν οι συνθήκες προς όφελος των αντιπάλων του" (N. Machiavelli).
Σύμφωνα με τους ειδικούς αναλυτές, το ισπανικό τραπεζικό σύστημα θα χρειαστεί 50-90 δις € για τη διάσωση του. Εάν όμως υποθέσουμε ότι έχουμε μάθει κάτι από την κρίση, η οποία μας έχει γίνει εφιάλτης τα τελευταία χρόνια, είναι ο παρακάτω "χρυσός κανόνας":
Το τελικό κόστος «διάσωσης» διαμορφώνεται στο διπλάσιο έως και τριπλάσιο της μεγαλύτερης και πλέον αξιόπιστης πρόγνωσης – εν προκειμένω, από 180 δις € έως 270 δις € (3Χ90). Αυτό ισχύει δυστυχώς και για όλες όσες προβλέψεις αφορούν την Ελλάδα (χρέη, ελλείμματα, ύφεση, χρονική διάρκεια μνημονίου κλπ.) – κάτι που οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπ' όψιν την Κυριακή, εάν παρ' ελπίδα εκλεγεί μία "μνημονιακή κυβέρνηση συνεργασίας".
Περαιτέρω, προξένησε ασφαλώς σε όλους εντύπωση η γρήγορη απόφαση του Βερολίνου, σε σχέση με τη διάθεση των 100 δις €, για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών – πόσο μάλλον όταν γνωρίζουμε ότι, το ισπανικό δημόσιο θα χρειαστεί τουλάχιστον 350 δις € έως το 2014, για τη εξόφληση των ληξιπρόθεσμων ομολόγων του (η Ιταλία πολύ περισσότερα).
Εν τούτοις μαθαίνοντας ότι (πηγή: Le Monde), τα χρέη των ισπανικών τραπεζών απέναντι στις γερμανικές είναι τεράστια (146,1 δις €, εκ των οποίων το μεγαλύτερο μέρος αφορά την Deutsche Bank), κατανοήσαμε αμέσως την ευγένεια και τη βιασύνη των Γερμανών. Άλλωστε, εάν τα χρήματα αυτά χαθούν τελικά, η Γερμανία θα επιβαρυνθεί μόλις με περίπου 28% (όσο είναι η συμμετοχή της στο EFSF) – ενώ, στην αντίθετη περίπτωση, θα επιβαρυνόταν με το 100%.
Κρίνοντας τώρα από τη συνεχιζόμενη αύξηση των spreads για τα ομόλογα της Ισπανίας και της Ιταλίας, συμπεράναμε ξανά ότι, οι αγορές δεν χάνουν ποτέ. Ειδικότερα, τα 50 δις € περίπου, τα οποία έχασαν από το ελληνικό PSI (δυστυχώς όλα τα υπόλοιπα ήταν δικά μας, ενώ πυροβολήσαμε στην κυριολεξία τα πόδια μας, όπως είχαμε γράψει τότε), θα τα κερδίσουν προφανώς πολύ σύντομα – με τη βοήθεια των αυξημένων επιτοκίων για το δανεισμό των άλλων χωρών της Ευρωζώνης (από την Ισπανία και από την Ιταλία, σε πρώτη προτεραιότητα).
Η απαξίωση της πολιτικής
Τα άλλοτε πανίσχυρα κινήματα, όπως οι σοσιαλδημοκράτες, έχουν ήδη απαξιωθεί ιδεολογικά, και τελειώνουν στην Ιταλία και στην Ελλάδα – επειδή απλά εξελίχτηκαν σε πελατειακά όργανα των συμφερόντων των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων, την ώρα που οι ανάγκες των νέων, των ανέργων και των αμόρφωτων έχουν εξαφανιστεί από την ατζέντα της αριστεράς.
Αλλού, όπως στην Ολλανδία και στη Γαλλία, οι Χριστιανοδημοκράτες βρίσκονται σε απότομη πτώση, επειδή οι γερασμένοι πια οπαδοί τους από την επαρχία, αισθάνονται πιο ασφαλείς στο ειδύλλιο που τους υπόσχονται οι ακροδεξιοί λαϊκιστές.
Όσο η ευρωπαϊκή μπουρζουαζία παραμένει κολλημένη στην άποψη ότι, η πολιτική δεν είναι παρά η αναδιανομή της πλεονάζουσας αξίας, όπως ήταν τις τελευταίες δεκαετίες, τότε η παρακμή των κομμάτων θα συνεχιστεί.
Που οδηγούμαστε; Στην Ελλάδα, η πολιτική των κομμάτων έχει καταστεί άσχετη με τις εκλογές. Παντού επικρατεί ο πανικός.
Στην Ιταλία, οι μεγαλοαστικές ελίτ φοβούνται, με το δίκιο τους, την επιστροφή μιας πολιτικής τάξης που δεν έχει την διάθεση να κάνει καμιά περικοπή, ειδικά όσον αφορά στα δικά της προνόμια.
Στην Γαλλία, κέρδισαν οι μερκαντιλιστές αναδιανομείς του πλούτου. Παρά το γεγονός δε ότι, όλος ο κόσμος θεωρεί την σημερινή Γερμανία ως την τελευταία υγιή οικονομία, οι πλεονέκτες παραγνωρίζουν πως ακόμη και το γερμανικό ασφαλιστικό σύστημα κρατιέται ζωντανό με δανεικά χρήματα.
Στο Βέλγιο, το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί εδώ και πολύ καιρό, χωρίς πολιτικά κόμματα, και τώρα οδεύει, χωρίς πίστωση, και χωρίς μεταρρυθμίσεις, προς την επόμενη περίοδο ακυβερνησίας (ενώ η ίδια η Γερμανική βιομηχανία από την ΕΕ και από το υποτιμημένο γερμανικό ευρώ).
Στην Ολλανδία, που ζει από την Ευρώπη, δυο από τα τρία μεγαλύτερα κόμματα σύντομα θα απορρίψουν την σημερινή Ευρώπη, και το σημερινό ευρώ.
Σε πολλές χώρες, που είναι διαλυμένες από την κρίση, με τεράστια ποσοστά ανεργίας των νέων τους (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, κλπ), δεν παίζει πλέον κανέναν ρόλο το ποιος πολιτικός σχηματισμός είναι αυτός που διαχειρίζεται την μιζέρια.
….: Είναι δύσκολο λοιπόν να ελπίζει κανείς, βλέποντας αυτήν την κατάσταση – ακόμη πιο δύσκολο να περιμένει από τους σημερινούς, ανεπαρκέστατους πολιτικούς να βρουν λύση στα προβλήματα του. Μας περιμένει αλήθεια η μοίρα της Λατινικής Αμερικής της δεκαετίας του 80, ή μήπως κάτι ακόμη πιο δυσάρεστο;
Τρίτη, 19 Ιουνίου 2012
