Γιατί τρέμουν την κυβέρνηση της αριστεράς – Μέρος ΙΙ
Του Κ. Μαραγκού
Ποια είναι η κατάσταση
Το εκλογικό αποτέλεσμα δεν θα ήταν τέτοιο αν δεν είχε προηγηθεί η διετία του μνημονίου και της κατάρρευσης, όχι μόνο της μεταπολιτευτικής αλλά σχεδόν ολόκληρης της μεταπολεμικής ισορροπίας. Αν δεν είχαν μειωθεί τα εισοδήματα κατά μέσο όρο 30 και 40%. Αν η ανεργία δεν είχε φτάσει στο 25%. Αν δεν είχε καταρρεύσει το 75% του κοινωνικού κράτος. Και όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν ο πλανήτης δεν είχε μπει σε μια μακρά περίοδο ύφεσης ανάλογη με αυτή του 1929 και που βγήκε ύστερα από 25 χρόνια και ένα παγκόσμιο πόλεμο.
Η Ελλάδα για ιδιαίτερους λόγους βρίσκεται στο κέντρο αυτής της κρίσης και παρά τα μέτρα που παίρνει η ευρωζώνη, κάθε παραπάτημα μπορεί να τινάξει όλη την μπάγκα στον αέρα. Όπως και να χει εξαιτίας αυτής της κατάστασης και των κοινωνικών αντιδράσεων που έχει προκαλέσει (17 γενικές απεργίες, τεράστιες διαδηλώσεις, οδομαχίες που δεν έχουν γίνει ποτέ άλλοτε σε τέτοια έκταση και πυκνότητα, συνεχείς καταλήψεις σε χώρους δουλειάς, λαϊκές συνελεύσεις, πλατείες κ.ο.κ.) δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητο το αστικό μπλοκ εξουσίας που δείχνει να καταρρέει με ρυθμό που αδυνατεί να συλλάβει ακόμα και ο πιο ευφάνταστος οπαδός της επίθεσης στα χειμερινά ανάκτορα. Η αστική τάξη αδυνατεί να βρει ένα τρόπο να σταματήσει αυτή τη στροφή του κόσμου προς τα αριστερά, καίγοντας τη μια πίσω από την άλλη τις εναλλακτικές λύσεις αστικής διακυβέρνησης.
Είναι η πρώτη φορά μετά το 1944 που η άρχουσα τάξη κυνηγάει την αριστερά από πίσω. Αυτός είναι και ο λόγος της εκρηκτικής ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι κάποιος άλλος από την πληθώρα αριστεράς που διαθέτει ο τόπος; Γιατί μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε το σφυγμό αυτού του ρεύματος. Και μάλιστα όταν επιτέλους αντελήφθη ότι πρέπει να μπει μπροστά σε αυτή τη μάχη αναλαμβάνοντας ευθέως τις πολιτικές ευθύνες της. Όταν δηλαδή είπε ότι δεν είναι απλώς κόμμα διαμαρτυρίας αλλά κόμμα που θέλει να δώσει λύσεις. Την ώρα που το ΚΚΕ δήλωνε ότι δεν ενδιαφέρεται για τέτοιες δουλειές και η «υπεύθυνη αριστερά» του Κουβέλη έθετε στο εαυτό της καθήκοντα ανασύνθεσης του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος και άλλων «ισοδύναμων μέτρων» αξίας 11,5 δις ευρώ. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πράγματι τα έδωσε όλα στους αγώνες, χωρίς όμως να δίνει μια πειστική απάντηση για το ρόλο ύπαρξής της πέρα από το να καλεί σε μια επόμενη γενική απεργία και το λαό να κάνει το καθήκον του. Αυτό που δεν τόλμησαν οι ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι να πάρουν την πολιτική ευθύνη για να καθαρίσει η σαπίλα και να ανοίξει ο δρόμος σε μια άλλη διακυβέρνηση. Μπορούν να αντιληφθούν τι άλμα είναι αυτό; Ότι ανοίγει έτσι η μια προοπτική όχι με όριο τον ορίζοντα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά την είσοδο σε μια επαναστατική κατάσταση; Ότι αυτή η κυβέρνηση θα έχει ένα μεταβατικό χαρακτήρα και από εκεί και πέρα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά; Αλλά που να τα σκεφτούν όλα αυτά, οι άνθρωποι θέλουν άρον άρον να επιστρέψουν την ταξική αναμέτρηση πίσω στους «χώρους δουλειάς» εκεί που ήταν πριν καταρρεύσει το σύμπαν. Ξανά, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι. Αυτή είναι η εναλλακτική πρόταση αυτής της μίζερης αριστεράς που φοβάται να αντιμετωπίσει με τόλμη τα νέα καθήκοντα. Σαν κάτι τροτσκιστές (ευτυχώς λίγους) τον Δεκέμβρη του 44 που αντί να λάβουν μέρος στα δεκεμβριανά νομίζανε ότι είναι ενδοαστική σύγκρουση.
Και πάνω από όλα αυτή η αριστερά δεν έδωσε καμία πειστική απάντηση στις διαρκείς εκκλήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ενιαίο μέτωπο. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για πρώτη φορά για κυβέρνηση της αριστεράς οι υπόλοιποι χαχάνιζαν καταλήγοντας στο τέλος -μαζί πάντα με τον Πρετεντέρη και το ελεεινό υποκείμενο τον Ψαριανό- ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά. Οι εκλογές στις 6 Μάη έδειξαν ότι τα «κουκιά», όπως τα έλεγαν, άρχισαν να βγαίνουν. Και αυτό το κατάλαβαν οι πάντες και μαζί τους τα πάσης φύσεως αστικά επιτελεία που κοντεύουν να σαλτάρουν στην ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «συνιστώσες» του μπορεί και να βρεθούν στην κυβέρνηση. Ο μόνος που δεν έχει ακόμα πάρει χαμπάρι είναι το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ που η σκέψη τους κινείται ακόμα στις διαφορές που έχουν με το ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για το απόκομμα του Κουβέλη φαίνεται να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει και γι’ αυτό δηλώνει σε όλους τους τόνους και με πάθος γενίτσαρου, ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί ποτέ με «τυχοδιωκτικές δυνάμεις» που θέλουν τη χώρα εκτός ευρώ. Να δούμε στο τέλος σε ποιο λαγούμι θα κρυφτεί αυτό το ρετάλι που μοναδικό του σκοπό έχει να σώσει το σύστημα στην πιο βρωμερή του στιγμή. Ρουφιανόκομμα με όλη τη σημασία της λέξης. Να δούμε μέχρι πότε θα τους παρακαλάνε στα τηλεοπτικά παράθυρα οι διάφοροι Παπαδημούληδες.
Η αριστερά μέχρι τώρα παραπονιόταν ότι δεν την καταλαβαίνει ο κόσμος. Τώρα που κατά εκατοντάδες χιλιάδες ο κόσμος κατέβηκε στο δρόμο και τώρα την εμπιστεύεται και πολιτικά σε σημείο που να αγγίζει το 40% η αριστερά δείχνει να τα έχει χαμένα. Ο μόνος που αντιλαμβάνεται κάπως τι συμβαίνει, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό γύρω του συσπειρώνεται και ο κόσμος που μπορεί να συμπαθεί το ΚΚΕ ή την Ανταρσύα αλλά προς το παρόν αντιλαμβάνεται ότι μόνο με τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξεμπλοκάρει ο δρόμος. Το μέτωπο που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ (του 7%) την υπόλοιπη αριστερά, τώρα γίνεται εκ των πραγμάτων μέσω του ΣΥΡΙΖΑ που συσπειρώνει το συντριπτικό πλέον μέρος αυτής της αριστερής στροφής. Και μαζί με τη μετακίνηση της επιρροής του ΚΚΕ, της ΔΗΜΑΡ και της Ανταρσύα προς το ΣΥΡΙΖΑ, μαζί κινείται και ένα μέρος που εκφράστηκε με άλλα ψηφοδέλτια και που τώρα αηδιασμένος τους βλέπει να διαγωνίζονται όχι ενάντια στο μνημόνιο, αλλά πως δεν θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση ακόμα κι αν αυτό απαιτεί τη αντικομμουνιστική συνεργασία όλων των υπολοίπων εναντίον του.
Τι θα σήμαινε μια επανεκλογή του αστικού μπλοκ εξουσίας…
Καταρχήν θα αφήσει στη θέση τους αυτούς που εδώ και δύο χρόνια ηγούνται της επιχείρησης εξόντωσης της εργατικής τάξης και κάθε κοινωνικής κατάκτησης των τελευταίων 60 χρόνων και μάλιστα με νωπή λαϊκή εντολή. Όσο οπορτουνισμό κι αν διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ, ας φανταστούμε τι θα σημαίνει η επανεκλογή του Σαμαρά, του Άδωνη, του Βορίδη και του Βενιζέλου στην κυβέρνηση, και ότι αυτό σημαίνει για την αντικινητοποίηση το βαθέως κράτους -και του παρακράτους- εναντίον όσων τολμήσουν να αμφισβητήσουν στο δρόμο τα νέα μέτρα που έρχονται και που εντός ολίγου θα σκάσουν στα κεφάλια μας. Και μαζί τον Κουβέλη που θα παριστάνει τον αριστερό μαϊντανό τους. Αν αυτό δεν αποτελεί ήττα, όχι του ΣΥΡΙΖΑ αλλά, του κινήματος που δύο χρόνια τώρα παλεύει για την ανατροπή τους, τότε ας μας πούνε οι αριστεροί ψάλτες του Συριζα πως αλλιώς λέγεται. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να τον ανακαλύψουμε ή στη θέση του να ήταν το ΚΚΕ, η CNT, κάποιο Λαϊκό Μέτωπο, ο Αλιέντε, ο Τσάβες, οτιδήποτε ακόμα και αν δεν ήταν ακριβώς της αρεσκείας μας, προκειμένου να μην επιτρέψουμε ξανά την επανασυγκρότηση του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και μάλιστα στην βάση της παλινόρθωσης του μεταεμφυλιακού κράτους εκτάκτους ανάγκης, με τους φασίστες της ΧΑ να πρωταγωνιστούν σε αυτό το σχέδιο. Ας φανταστούν όλοι οι λεπτολόγοι που αυτήν την ώρα έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους την αποκάλυψη του σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ, τι θα σημαίνει για τον καθαρό ταξικό αντι-ΕΕ τους αγώνα η επανεκλογή των κομμάτων του μνημονίου στην κυβέρνηση. Το καταλαβαίνουν ή είναι παντελώς στην κοσμάρα τους; Μήπως νομίζουν ότι αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον κόσμο και αυτός θα συνεχίσει να αντιστέκεται, προετοιμάζοντας το νέο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ και την 18η γενική απεργία των πρωτοβάθμιων σωματείων που από το Μουσείο θα βαδίσουν για ακόμα μια φορά στη Βουλή; Τι νομίζουν ότι ο κόσμος διαθέτει ατελείωτη ενέργεια για να καταθέτει αέναα στον «αγώνα διαρκείας» της αριστεράς; Λοιπόν δεν υπάρχει πλέον τέτοια ενέργεια. Η κοινωνία δεν μπορεί να είναι στα κάγκελα περιμένοντας πότε θα ξυπνήσουν οι ιστρούκτουρες του κάθε περισσού που περιμένουν με τα χαλασμένα τους εργαλεία να μετρήσουν πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες. Οι συνθήκες είναι ώριμες και κοντεύουν να σαπίσουν. Αν η αριστερά δεν πάρει τώρα την πρωτοβουλία, ο κόσμος από την επόμενη μέρα κιόλας θα στραφεί στους φασίστες (οι ρατσιστικές προϋποθέσεις υπάρχουν ήδη), αφού πρώτα χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη του στην αριστερά. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής.
Υπάρχουν ορισμένοι που πιστεύουν ότι καλύτερα να μείνει η αριστερά έξω από τη διακυβέρνηση για να μην τιναχτεί η βόμβα του χρέους στα χέρια της, κι ας τιναχτεί καλύτερα στα χέρια του Σαμαρά και του Βενιζέλου. Καταρχήν το πότε θα τιναχτεί η βόμβα είναι κάτι που δεν μπορεί να το ελέγξει ούτε η Μέρκελ ούτε και ο Ομπάμα. Η αριστερά δεν πρόκειται να είναι περισσότερο έτοιμη ύστερα από 1 ή 2 χρόνια αναμονής και εφαρμογής ακόμα πιο σκληρών αντικοινωνικών μέτρων. Η απειλή να σκάσει στα χέρια της το χρέος θα υπάρχει και τότε. Επιπλέον η κούραση και η απογοήτευση θα έχουν κυριαρχήσει στον κόσμο που ελπίζει σήμερα σε μια αριστερή στροφή. Το ΚΚΕ ελπίζει ότι αν «έρθουν τα χειρότερα» τότε ο κόσμος θα στραφεί στο ΚΚΕ και θα αποκατασταθεί η αδικία που νοιώθει ότι υπέστη με το πενιχρό 8,5% της 6ης Μάη και με την μεγάλη διαρροή που θα έχει στης 17/6. Το ίδιο ίσως ελπίζει και η Ανταρσύα. Οι δυνάμεις αυτές θέλουν να κερδίσουν χρόνο και όχι να μπουν με ορμή στην πρόκληση της μάχης που γίνεται αυτή τη στιγμή. Οι εκλογές είναι μέρος αυτής της μάχης που έχει αρχίσει εδώ και 2 χρόνια και που εκτυλίσσεται στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Ο κόσμος που ήταν παρών στις μάχες αυτές στρέφεται προς το ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί ανακάλυψε το φως το αληθινό, αλλά για να αφαιρέσει από τον αντίπαλο κάθε κοινοβουλευτική νομιμοποίηση. Αυτό αν στις 6 Μάη μπορούσε να γίνει με διάφορες επιλογές («κονταίνοντάς τους» που λεει και σ. Αλέκα), τώρα μπορεί να γίνει με νοκ άουτ συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις στο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν σημαίνει λευκή επιταγή. Δεν σημαίνει ότι ο κόσμος αυτός έχει αυταπάτες για τον Σύριζα. Η επιλογή είναι ad hoc και για το σκοπό που διεξάγεται αυτός ο αγώνας. Οι άνθρωποι διαλέγουν όχημα και όπλα για να δώσουν τη μάχη τους. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το καλύτερο όπλο. Είναι αυτό που τρέμει ο αντίπαλος. Κανένας Παπαχελάς και καμία Τρέμη δεν ανησυχεί από την άνοδο του ΚΚΕ και των λοιπών αριστερών ψηφοδελτίων. Αυτό που τους προκαλεί κρύο ιδρώτα είναι το ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει πρώτο κόμμα. Αυτός είναι ο απρόβλεπτος παράγοντας του παιχνιδιού, αυτό που απειλεί να τινάξει όλα τα σχέδια της εγχώριας αστικής αντίδρασης στον αέρα. Για αυτό και μόνο αξίζει να ενισχυθεί σε αυτή τη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ. Ανεξάρτητα επαναλαμβάνουμε από τις αυταπάτες για την ΕΕ ή τις «βαθύτερες» επιδιώξεις που ενδεχομένως έχει η ηγεσία του.
…και τι θα φέρει μια κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ;
Πάντως όχι το σοσιαλισμό. Πολύ θα το θέλαμε, αλλά αυτό δεν το έχει πουθενά υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε θα προβεί σε κάθε είδους επαναστατικές ενέργειες. Όταν μιλάνε στα media και όχι σε εσωτερικές διαδικασίες, το σχέδιο που επικαλούνται τα περισσότερα στελέχη του, καθησυχάζοντας στις ανησυχίες του αστικού κόσμου ότι θα μετατρέψουν την Ελλάδα σε Βενεζουέλα, είναι το σουηδικό μοντέλο. «Ένας λογικός καπιταλισμός με ισχυρό κοινωνικό κράτος». Θα έλεγε κανείς ότι προτάσσει ένα κεϋνσιανό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης, κόντρα στο κυρίαρχο για την ώρα μονεταρισμό της ΕΕ και του ΔΝΤ. Σε αυτό το πλαίσιο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν μάταια να καθησυχάσουν τους πάντες ότι με την άνοδό τους στην κυβέρνηση δεν θα ανοίξει ρουθούνι και ότι όλα θα γίνουν με πολύ καθώς πρέπει τρόπους και σε βάθος χρόνου. Και πάνω απ’ όλα δεν θα διαταραχθούν οι σχέσεις με την ΕΕ και η συμμετοχή της χώρας στην ευρωζώνη. Στην πραγματικότητα αυτό δεν οφείλεται σε κάποια ιδιαίτερη προσήλωση που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΕ, αλλά στην αστική νομιμότητα. Εκεί βρίσκεται το όριό του. Και εκεί βρίσκεται και το όριο της υπόλοιπης αριστεράς συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ και της Ανταρσύα. Η λεκτικές διαφοροποιήσεις γύρω από την ΕΕ ή ο σοσιαλισμός σε δύο αιώνες από τώρα δεν παραβιάζουν κανένα όριο. Όμως το ζήτημα δεν είναι που βάζει τον πήχη ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ. Το ζήτημα αυτήν την ώρα είναι αν το σχέδιο διάσωσης του ελληνικού καπιταλισμού, μπορεί να διεκπεραιωθεί από έναν ΣΥΡΙΖΑ. Η απάντηση είναι όχι. Μόνο ένα κράτος έκτακτης ανάγκης μπορεί να σώσει τον ελληνικό καπιταλισμό, πάνω στον πτώμα κάθε κοινωνικής κατάκτησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμπεριλαμβάνεται σε κανένα σχέδιο αστικής διάσωσης. Έρχεται καβάλα στο κίνημα των τελευταίων δύο χρόνων. Γι’ αυτό ανεξάρτητα από τις διαθέσεις της ηγεσίας του, είναι αντίπαλος του αστικού οδοφράγματος. Θέλει δεν θέλει. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται περίπου ως μπολσεβίκικο κόμμα που ετοιμάζεται να φέρει τα Σοβιέτ στην Ελλάδα. Αν μπορούσε να ενσωματωθεί στο σχέδιο της αστικής αντεπανάστασης θα υπήρχε άλλη αντιμετώπιση, σαν αυτή που έχει ας πούμε ο Κουβέλης του Ψαριανού.
Στην πραγματικότητα αυτό που τρομάζει το αστικό καθεστώς δεν είναι τόσο οι «κρυφές» επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η δυναμική που δημιουργείται από την εκλογική του νίκη. Οι προσδοκίες που γεννά στην κοινωνία μια τέτοια νίκη. Ενώ το ΚΚΕ ασχολείται με το αν η κατάργηση του μνημονίου μπορεί να γίνει εντός ΕΕ, τα αστικά επιτελεία προσπαθούν να φανταστούν τις πραγματικές συνέπειες από μια τέτοια κίνηση, αντιλαμβανόμενοι ότι μόνο αυτό αρκεί για να τινάξει όλο το σχέδιό τους στον αέρα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταργήσει το μνημόνιο και τους εφαρμοστικούς τότε η τρόικα πολύ πιθανά να κόψει τη χρηματοδότηση, όχι γιατί κάποιο «άρθρο» τα συνδέει αναμεταξύ τους, αλλά γιατί δεν θα θέλει να φανεί ότι υποχωρεί μπροστά σε έναν Τσίπρα, δίνοντας το έναυσμα για αντεπίθεση του κινήματος σε όλη την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεξάρτητα από τις επιδιώξεις του, θα προκαλέσει μια τεραστίων διαστάσεων πολιτική κρίση στα αστικά επιτελεία της Ευρώπης, που δεν θα ξέρουν από πού να το μαζέψουν. Ταυτοχρόνως είτε η τρόικα συνεχίσει προς έκπληξη όλων την χρηματοδότηση προς την Ελλάδα, είτε την κόψει και η «αριστερή κυβέρνηση» κηρύξει στάση πληρωμών, οι «αγορές» θα αρχίσουν να ξεπουλάνε τα χρεόγραφα που έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους, προεξοφλώντας την κατάρρευση της ευρωζώνης. Αν η Ισπανία ήταν να σκάσει σε λίγους μήνες, είτε να καταφύγει σε κάποιο ESM τώρα ούτε που θα προλάβει να στείλει το SOS. Έτσι η βόμβα του ευρωπαϊκού χρέους δεν θα σκάσει ακριβώς στα χέρια του Τσίπρα, αλλά στα χέρια της Μέρκελ και του Μπαρόζο.
Στο εσωτερικό μέτωπο τώρα, η ντόπια αστική τάξη θα επιχειρήσει να χρεώσει το σκάσιμο της φούσκας των χρεών στο ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά, προκαλώντας ταυτόχρονα οικονομικό σαμποτάζ, αποσύροντας καταθέσεις και ότι έχει απομείνει σε κεφάλαια. Ενδεχομένως κάποια τμήματα του βαθέως κράτους ή του παρακράτους να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα τους. Τότε θα μπούμε στην τελική ευθεία μιας σύγκρουσης που δεν θα μπορούσε να διανοηθεί όχι ο Τσίπρας αλλά ούτε η Παπαρήγα σε κοινή συνεδρίαση του ΠΓ του ΚΚΕ μαζί με το κεντρικό συντονιστικό της Ανταρσύας, που μέχρι τότε θα ασχολείται με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει το λαό που δεν του λέει την αλήθεια για τα δεινά που έρχονται και ότι «για να φύγεις από το μνημόνιο πρέπει πρώτα να φύγεις από την ΕΕ«.
Αλλά ακόμα και αν δεν είναι αυτή η σειρά των γεγονότων, είναι σίγουρο ότι το κίνημα θα αντιληφθεί την ήττα των αστικών μνημονικών δυνάμεων σαν δική του νίκη, μια απόδειξη ότι οι αγώνες δύο χρόνων δεν πήγαν χαμένοι. Μόνο και μόνο η υπόσχεση για κατάργηση της μετενέργειας, των χαρατσιών και της επαναφοράς του βασικού μισθού και του επιδόματος ανεργίας στα επίπεδα του 2010 ανοίγουν το δρόμο για γενική αντεπίθεση του κινήματος. Στις επιχειρήσεις τα αφεντικά θα βρεθούν στριμωγμένα. Τα κοινωνικά ζητήματα θα ανοίγουν το ένα πίσω από το άλλο, ανεξάρτητα πλέον από τις αρχικές επιδιώξεις του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ρατσιστικά σκουλήκια που οργανώνουν την αντεπανάσταση από τα κάτω, αρχής γενομένης από τον Αγ. Παντελεήμονα και τώρα σε όλη τη χώρα θα βρεθούν αντιμέτωπα με την πραγματικότητα και χωρίς το κράτος να μπορεί να συμβάλει. Εκτός κι αν το υ.προ.πο του ΣΥΡΙΖΑ δώσει τέτοια εντολή ή στη ΓΑΔΑ υπάρχουν σχέδια αυτονόμησης της. Όπως και να χει αυτοί και άλλοι συναφή λογαριασμοί θα ανοίξουν εκ νέου…
Αντίθετα ένα διαφορετικό αποτέλεσμα θα φέρει ηττοπάθεια. Δύσκολα θα πάμε στην επόμενη γενική απεργία. Ο κόσμος πολύ πιθανά να αποδεχτεί την ήττα του, βλέποντας μάλιστα στις κάλπες μια πλειοψηφία γύρω από τα αστικά κόμματα και κομματίδια που έχουν υποσχεθεί ότι δεν θα υπάρχει έλεος. Και επειδή μας ενδιαφέρει το πρώτο σενάριο, θεωρούμε ότι ο δρόμος αυτός περνάει από τη νίκη του Σύριζα και όχι από την αδιαφορία για το αποτέλεσμα.
Αυτό λοιπόν είναι που θα φέρει η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι τώρα θέλουν κάτι πέρα απ’ αυτό, ας αρπάξουν τη σκυτάλη από κει που θα την πετάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τα σκανδιναβικά μοντέλα πάνε στράφι μαζί με την τιθάσευση του καπιταλισμού. Οι υπόλοιποι ας συνεχίσουν τις διαπιστώσεις για τις προϋποθέσεις που χωρίς αυτές δεν μπορεί να γίνει τίποτα, περιμένοντας εννοείται την ωρίμανση των συνθηκών, την «έξοδο από την ευρωζώνη» και «την ανάκτηση ελέγχου στα εργαλεία (διάβαζε δραχμή) οικονοµικής πολιτικής». Η ιστορία όμως δεν μπορεί να περιμένει, ούτε να ασχολείται με τις εκκρεμότητες της διάσπασης του 68 και του 92, ούτε με τα μαγικά ραβδιά των οικονομολόγων. Κοιλοπονά και η ώρα πλησιάζει.
ΠΗΓΗ: http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_4902.html
