Γιατί τρέμουν την κυβέρνηση της αριστεράς – Μέρος Ι
Του Κ. Μαραγκού
Τι σημαίνει πολιτική μάχη;
Στην αριστερά υπάρχει μια τρομερή αδυναμία διάκρισης της προπαγάνδας από την πολιτική μάχη. Πολλοί νομίζουν ότι το να αραδιάζουν ένα τσούρμο από πολιτικές θέσεις ή συνθήματα, τους κάνει πιο αριστερούς ή πιο επαναστάτες από κάποιους άλλους. Βεβαίως έχει την αξία του να έχει κανείς πολιτικές θέσεις και ιδεολογικές αρχές. Όλα αυτά είναι αναγκαία για να αποκτήσει μια ταυτότητα. Να τοποθετηθεί στην πολιτική κλίμακα, από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά. Αυτό είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο και ειδικά όταν ζει κανείς σε μια – έστω και κουτσουρεμένη – αστική δημοκρατία. Από κει και πέρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα.
Τι αξία έχουν αυτές οι θέσεις, όταν δεν μπορούν να βρουν ένα δρόμο για να πραγματοποιηθούν; Όταν παραμένουν στο επίπεδο ενός διακηρυκτικού λόγου; Όταν αδυνατούν να επηρεάσουν την πραγματική ζωή; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να σκεφτεί όποιος ασχολείται με τα κοινά και δεν το κάνει μόνο για να σώσει την ψυχή του στη μεταθάνατο ζωή.
Πολιτική δεν είναι να παίζουμε την κασέτα με τις αρχές μας και τους απώτερους στόχους μας. Πολιτική είναι ανοίγουμε δρόμο για να πραγματοποιηθούν αυτοί οι στόχοι. Πολιτική είναι ένα σύνολο μέτρων, μια γέφυρα που οδηγεί στο στόχο. Μέτρα που διαμορφώνουν ένα ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης για να δώσουμε τη μάχη, για να οργανώσουμε καλύτερα τις δυνάμεις μας, για να στριμώξουμε τον αντίπαλο, προκείμενου να του επιβληθούμε. Είναι μια σειρά τακτικών κινήσεων ενταγμένα σε μια στρατηγική. Στο πλαίσιο αυτό κανείς μπορεί να κάνει υποχωρήσεις, συμμαχίες, μέτωπα εκεί που πιστεύει ότι κάτι τέτοιο θα ευνοούσε το δικό του σχέδιο. Για παράδειγμα δεν υπάρχει αριστερός που να μην υποστηρίζει τον αγώνα των παλαιστινίων για την εθνική τους αυτοδιάθεση, ακόμα κι αν το όραμά μας είναι ένας κόσμος χωρίς σύνορα. Γιατί μέχρι να γίνει αυτό δεν μπορούμε να ανεχτούμε να ζει ένας λάος κάτω από την μπότα ενός άλλου. Επίσης δεν θα υπήρχε αριστερός ανεξάρτητα από την κριτική που κάνει στον Τσάβες που δεν θα υποστήριζε τη νίκη της Βενεζουέλας σε περίπτωση που θα δεχόταν επίθεση από τις ΗΠΑ. Ή που δεν θα υποστήριζε μια απεργία με το επιχείρημα ότι στην ηγεσία της βρίσκονται γραφειοκράτες συνδικαλιστές. Την ώρα της μάχης δεν μπορεί κανείς να μένει ουδέτερος. Κάθε ουδετερότητα είναι έμμεση υποστήριξη στον κυρίαρχο. Όταν πέφτουν βόμβες στη Βαγδάτη, ή όταν μπουκάρουν τα τανκς στη Γάζα όποιος θεωρεί ότι το πρωτεύων θέμα είναι η καταπίεση των γυναικών στο μουσουλμανικό κόσμο, απλά παίρνει θέση υπέρ των ιμπεριαλιστών. Την ώρα της μάχης επαναστατική πολιτική είναι να πάρεις θέση στο σωστό οδόφραγμα χωρίς όρους. Μετά τη μάχη μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας.
Μια αντιπαράθεση δεν διεξάγεται με τους όρους και τις προϋποθέσεις που θα επιθυμούσε ο καθένας. Πολλές φορές τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους, χωρίς να μας ρωτάνε αν είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε. Ή να περάσουν από ένα δρόμο που δεν είχαμε φανταστεί. Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει όχι πριν από 6 μήνες, αλλά και πριν από μια βδομάδα (από την 6η Μάη) ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε 17% και στις 17 Ιούνη θα διεκδικούσε 30% και τη δυνατότητα να συγκροτήσει κυβέρνηση; Αυτό είναι ένα στοιχείο που από μόνο του ανατρέπει όλες τις προηγούμενες ισορροπίες και επιβάλει νέους σχεδιασμούς σε όλα τα επιτελεία. Κι όμως για την υπόλοιπη αριστερά, φαίνεται ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα που να επιβάλλει μια διαφορετική τακτική.
Το ερώτημα λοιπόν είναι συγκεκριμένο και κανείς δεν μπορεί να συνεχίζει να παριστάνει τον τουρίστα σαν να μην συμβαίνει τίποτα: Είναι η 17η Ιούνη μια μάχη που πρέπει κάποιοι να ηττηθούν ή απλώς δεν μας ενδιαφέρει όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα; Όταν λέμε να ηττηθούν δεν εννοούμε να δεχτούν πλήγμα ή να «κοντύνουν» που λεει και η Παπαρήγα. Ούτε απλά για να ξινίσει η μούρη τους όταν θα δουν την αριστερά ενισχυμένη που λέγαμε και εμείς, ούτε να απονομιμοποιηθεί η πολιτική τους που λένε οι επίγονοι του Αλτουσέρ που τους απασχολούν δεόντως οι ΙΜΚ (Ιδεολογικοί Μηχανισμοί του Κράτους). Εδώ δεν μιλάμε για όλα αυτά. Εδώ μιλάμε για την ήττα τους. Εδώ και τώρα, όχι απλά για όσους στήριξαν το μνημόνιο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο, για όσους διαχειρίζονται εδώ και 38 χρόνια τις υποθέσεις της άρχουσας τάξης, και που γύρω τους συγκροτείται το αστικό μπλοκ εξουσίας. Αυτό έχει καμία σημασία για την αριστερά όλων των ειδών, ναι ή όχι; Ξεκάθαρα πράγματα. Άσχετα με τις παλινωδίες του Σύριζα και των στελεχών του, άσχετα αν θέλουν να κάνουν ομελέτα χωρίς να σπάσουν αυγά, άσχετα αν νομίζουν ή κάνουν ότι νομίζουν ή θέλουν να νομίζουν ότι θα εφαρμόσουν έστω και το 1/10 του προγράμματός του εντός της ΕΕ ή εντός του καπιταλισμού. Αυτό θα το συζητήσουμε αργότερα. Το θέμα δεν είναι τι έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ο καθένας, το θέμα είναι πάνω σε τι προσδοκίες ανέρχεται, τι ταξικές προσδοκίες αντανακλά η εκρηκτική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, και τι σημαίνει η συντριβή του αστικού μπλοκ εξουσίας για την συνέχεια όχι απλά της αστικής αντεπανάστασης, αλλά για την επιβίωση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.
Σε άλλη διάσταση
Και ενώ το διακύβευμα είναι αυτό, η υπόλοιπη αριστερά νομίζει ότι ο Τσίπρας ως νέος Ανδρέας και το ΣΥΡΙΖΑ ως νέο ΠΑΣΟΚ έρχεται με τις επευφημίες «επιχειρηματικών κύκλων» να τους πάρει για 3η φορά τη μπουκιά από το στόμα (1η: 1974, 2η:1981) μετά την μεταπολίτευση. Αντιλαμβάνονται όσα συμβαίνουν όχι σαν μάχη με το αστικό μπλοκ εξουσίας αλλά σαν μια εσωτερική αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό. Με τον εγωισμό ενός 15χρόνου που δεν βλέπει τίποτα γύρω του εκτός από τους δυνάστες γονείς του που δεν τον αφήνουν να κάνει ότι του καπνίσει.
Η αριστερά αυτή επιδίδεται σε μια κριτική που δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να αναπαράγει την κυρίαρχη αστική προπαγάνδα εναντίον του Συριζα γαρνιρισμένη με αριστερές σοφιστείες. Τι μας λεει λοιπόν αυτή η αριστερά; Ότι αυτά που διακηρύττει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν γίνουν εντός ΕΕ γιατί όπως επιβεβαιώνει και η σ. Αλέκα στις 2 Ιούνη
«η δανειακή συνθήκη που ψηφίστηκε στις 12 Φλεβάρη 2012 έχει συγκεκριμένο άρθρο που λέει ότι είναι πακέτο με το μνημόνιο και ότι η χρηματοδότηση που δίνεται στην Ελλάδα θα γίνεται ανάλογα με το πώς προχωράει και εφαρμόζεται το μνημόνιο. Και όχι μόνο η χρηματοδότηση, αλλά και η κατανομή των χρημάτων καθορίζεται και από τη δανειακή συνθήκη και από τις ανάγκες του μνημονίου. Επομένως, είναι απάτη να μιλάει κανείς μόνο για το μνημόνιο».
Και τι αντιπροτείνει το ΚΚΕ σύμφωνα με την γ.γ. του;
«Αυτό που θα απάλλασσε την Ελλάδα από τις νέες βαριές δεσμεύσεις της ΕΕ, σε συνθήκες κρίσης, θα ήταν ένα πράγμα. Πρώτα η διαγραφή του χρέους… Κατά συνέπεια, διαγράφοντας το χρέος δεν έχεις ανάγκη ούτε μνημόνια ούτε δανειακή συνθήκη. Δεν προχωρά σ’ αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για να προχωρήσει σ’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίσει το μεγάλο πρόβλημα της άναρχης πτώχευσης. Και αυτό βεβαίως και αντιμετωπίζεται, με μια Ελλάδα αποδεσμευμένη από την ΕΕ και με μια Ελλάδα που η λαϊκή κυριαρχία πραγματοποιείται με έναν και μόνο τρόπο: Ο λαός παίρνει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας της χώρας, προγραμματίζει την παραγωγική του ανασυγκρότηση με στόχο τις ανθρώπινες ανάγκες, την απαλλαγή από τη θάλασσα των εισαγωγών, απ’ την εξάρτηση από ιμπεριαλιστικά ή οποιαδήποτε κέντρα και όλος ο προγραμματισμός υποτάσσεται στις σημερινές ανθρώπινες ανάγκες». Ριζοσπάστης 2/6/2012)
Άρα ή παίρνουμε την οικονομία στα χέρια μας (αλήθεια σ. Αλέκα με επανάσταση ή χωρίς;;;) και επειδή δεν είναι ώριμες οι συνθήκες γι’ αυτό ας φαμε το μνημόνιο το Σαμαρά και το Βενιζέλο στη μάπα γιατί αν βγεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πάμε σε «άναρχη χρεωκοπία» και θα πεθάνουμε της πείνας. Αυτά λεει η ηγεσία του ΚΚΕ καθησυχάζοντας τα λαμόγια του μνημονίου και όλη την αστική σαπίλα ότι το κόμμα, ως πληττόμενο ΠΑΜΕ και λαός, καθ’ όλη την επόμενη περίοδο απλώς θα διαμαρτύρεται για «τα χειρότερα που έρχονται».
Την ίδια ακριβώς κριτική κάνει και η Ανταρσύα. Ότι είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ένα αριστερό πρόγραμμα εντός ΕΕ. Ότι τον μνημόνιο είναι συνδεδεμένο με τη δανειακή σύμβαση και σε αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στάση η τρόικα. Και όχι μόνο σε αυτό αλλά και σε όλα τα άλλα μέτρα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ:
«Αν μία κυβέρνηση επιχειρήσει να εφαρμόσει τα μισά μέτρα από αυτά που είναι στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ (δεν μιλάμε καν γι’ αυτά που είναι σε αυτό του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) θα έχει να αντιμετωπίσει έναν αρμαγεδώνα προστίμων για κάθε λογής παραβιάσεις κανόνων ελλείμματος, ανταγωνισμού, κρατικών ενισχύσεων, εμποδίων στην ολοκλήρωση της εσωτερικής αγοράς, ‘υπέρογκων’ μισθών κ.ο.κ. Επίσης θα μπορούσαν να διακοπούν οι ροές από τα ταμεία συνοχής και γεωργίας – που σε μη αμελητέο βαθμό πρόκειται για φόρους Ελλήνων πολιτών που επιστρέφουν μέσω ΕΕ – λόγω ελλειμμάτων σε περιφερειακό επίπεδο, όπως έγινε με την Ουγγαρία». (ΠΡΙΝ Κυριακή, 27 Μαΐου 2012, Αριστερό Βήμα) .
Μπα σοβαρά; Θα είχε τόσο σοβαρές επιπτώσεις η εφαρμογή του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΚΚΕ θα είχε ακόμα περισσότερες, ε; Οπότε τι να κάνουμε; Να κάτσουμε στα αυγά μας; Δηλαδή τα προγράμματα τι πρακτική αξία έχουν όταν οι επιπτώσεις τους τα κάνουν απαγορευτικά; Για να λέμε μαλακίες αναμεταξύ μας; Απίστευτη λογική. Οπότε τι απομένει ύστερα από αυτόν το αρμαγεδώνα κάθε λογικής κατασκευής; Τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα:
«Η προτεραιότητα παραμένει στην κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων εκεί που είμαστε και την εκκίνηση αντίστροφης πορείας που μόνο η δράση στους χώρους δουλειάς και στο δρόμο μπορεί να εγγυηθεί. Η διατήρηση αποτελεσματικών δίαυλων επικοινωνίας με τα κινήματα στις άλλες χώρες έχει επίσης ιδιαίτερη σημασία.» (ΠΡΙΝ Κυριακή, 27 Μαΐου 2012, Αριστερό Βήμα) .
Μα καλά δουλευόμαστε τώρα; Πως θα καταργηθούν τα μέτρα, αφού κατόπιν θα έχουμε τρομερές επιπτώσεις, «πρόστιμα, διακοπές ροών από τα ΕΣΠΑ» και άλλα πολλά δεινά, Ή μήπως να καταργηθούν αλλά τα δεινά να τα φορτωθεί η κυβέρνηση του Σαμαρά και του Βενιζέλου; Αυτό είναι που θέλετε να πείτε; Ε αν είναι αυτό τότε να πάτε να πάρετε και το νόμπελ της εξυπνάδας, πραγματικά το δικαιούστε. Μόνο που εξηγείστε μας πριν, γιατί με 18 γενικές απεργίες, εκατοντάδες χιλιάδες στο δρόμο με συγκρούσεις σε δύο χρόνια που δεν είχαν γίνει όλα μαζί τα τελευταία 60 χρόνια, δεν καταφέραμε «την κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων»;;; Τι άλλο περιμένετε από δω και πέρα; Έχετε καμιά ιδέα πέρα από τους «χώρους δουλειάς» που να αξίζει να το συζητάμε;
Σοφιστείες και ατολμία μαζί
Άρα το ΚΚΕ και η Ανταρσύα ισχυρίζονται, χωρίς να αντιλαμβάνονται τις συνέπειες των σκέψεών τους, ότι μνημόνιο και δανειακή σύμβαση είναι ένα πακέτο και δεν μπορείς να φύγεις από το ένα χωρίς να φύγεις και από το άλλο, γιατί έτσι το λεει ένα… άρθρο της σύμβασης. Και εκεί που θέλουν να τη βγουν από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ καταλήγουν σε δικηγόροι του μνημονίου, επαναλαμβάνοντας τα ίδια με τον Πρετεντέρη, το Σαμαρά και το Βενιζέλο. Είναι σαν να θέλουν οι εργαζόμενοι μιας επιχείρησης να κάνουν κατάληψη και να τους υπενθυμίζει κάποιος ότι αυτό παραβιάζει κάποιο άρθρο ενός αστικού νόμου. Μπράβο βρε γίγαντες, κάνατε φοβερή ανακάλυψη. Και τι βγαίνει λοιπόν από όλη αυτή τη σοφιστεία. Ότι αν δεν κάνεις επανάσταση δεν μπορείς να βγεις από το μνημόνιο, ούτε να πετύχεις ότιδήποτε άλλο γιατί υπάρχουν νόμοι που το απαγορεύουν και ο καπιταλισμός που γεννάει όλα τα δεινά.
Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ πράγματι ισχυρίζεται ότι μπορεί να καταργήσει το μνημόνιο χωρίς να είναι απαραίτητο να καταγγείλει τη δανειακή σύμβαση και ότι η τρόικα μπλοφάρει όταν λεει ότι αυτό σημαίνει τέλος στη χρηματοδότηση. Εμείς πιστεύουμε μαζί με το ΚΚΕ και την Ανταρσύα ότι η τρόικα δεν μπλοφάρει. Και τι βγαίνει απ’ αυτό; Ότι αν δεν καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ τη δανειακή σύμβαση, δεν πρέπει να καταργηθεί το μνημόνιο και οι εφαρμοστικοί νόμοι; Αντί να σπρώξουμε το ΣΥΡΙΖΑ και μια πιθανή «κυβέρνηση της αριστεράς» να ψηφίσει την κατάργηση του μνημονίου και των εφαρμοστικών, θα λέμε ότι κοροϊδεύει τον κόσμο και ότι ή θα τα κάνεις και τα δύο ή τίποτα. Ή ακόμα περισσότερο ή βγαίνει από την ΕΕ ή τίποτα. Ή ακόμα πιο πέρα ή «παίρνεις τα κλειδιά της οικονομίας» ή τίποτα; Όταν οι εργαζόμενοι απείργησαν 18 φορές τα τελευταία 2 χρόνια απεργούσαν για να φύγει το μνημόνιο και κυρίως για τις επιπτώσεις των εφαρμοστικών νόμων. Τώρα που υπάρχει η πιθανότητα να γίνει πράξη αυτό, η αριστερά που κριτικάρει το ΣΥΡΙΖΑ μας λεει για τα άρθρα της ΕΕ που το απαγορεύουν. Το συμπέρασμα που βγαίνει ποιο είναι; Αυτό που λεει στα ίσα η Παπαρήγα. Αν δεν πέσει ο καπιταλισμός τότε η ακύρωση του μνημονίου σημαίνει «άναρχη χρεοκοπία». Τι καταλαβαίνει λοιπόν ο κόσμος που πάλεψε για να φύγει το μνημόνιο και που δεν αντέχει άλλο τις επιπτώσεις του. Ότι η ακύρωση που επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Οπότε καλύτερα να κερδίσει τις εκλογές ο Σαμαράς. Αυτή είναι η ουσία των σοφισμάτων του ΚΚΕ και της Ανταρσύα. Η κριτική που τους γίνεται για σεχταρισμό και αριστερισμό είναι τελείως λάθος. Οι δύο αυτοί σχηματισμοί αυτή την ώρα τοποθετούνται στα δεξιά του Συριζα. Η λογική τους είναι η ίδια με του Κουβέλη. Η γραμμή τους εξυπηρετεί κατευθείαν το σχέδιο της άρχουσας τάξης που θέλει πάση θυσία να υπερψηφιστούν στις εκλογές αυτές οι εγγυητές της συνέχισης του μνημονίου, του νόμου και της τάξης. Γι’ αυτό και διαρκώς οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ επικαλούνται ως απόδειξη της ορθότητας της πολιτικής τους το ΚΚΕ, το απόκομμα του Κουβέλη και τους ανεκδιήγητους Οικολόγους πράσινους του καραγκιόζη Κον Μπετίτ και που και που τον «μέντορα» του Τσίπρα τον Αλέκο Αλαβάνο.
Οι αναφορές του ΚΚΕ και των συναφή δυνάμεων στο αδιαίρετο και ομοούσιο μνημονίου, δανειακής σύμβαση και ΕΕ, δεν έχει σκοπό να αποκαλύψει τον οπορτουνισμό του Συριζα, αλλά να απαξιώσει την μοναδική δυνατότητα αυτή τη στιγμή να πετύχει το κίνημα μια μεγάλη νίκη, με διεθνείς προεκτάσεις. Και ακόμα, την ατολμία αυτής της αριστεράς που πίσω από μια αριστερίζουσα ρητορική, αρνείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της κατάργησης του μνημονίου, ακόμα και «χωρίς κατάργηση της δανειακής σύμβασης».
Και μια απορία προς τους σοφιστές. Αφού είναι τόσο σίγουροι ότι η «η χρηματοδότηση θα γίνεται ανάλογα με το πώς προχωράει και εφαρμόζεται το μνημόνιο», και αφού όπως μας λένε πρέπει να πάει μαζί με το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση, γιατί δεν αφήνουν τον ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τις αυταπάτες του για μεταρρύθμιση της ΕΕ, να καταργήσει το μνημόνιο και μετά την τρόικα να αποτελειώσει τη δουλειά διακόπτοντας τη δανειακή σύμβαση; Γιατί προβληματίζονται για μια τέτοια εξέλιξη; Τι τους στεναχωρεί, μήπως μπλέξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ας αποκαλυφθούν οι αυταπάτες του και ας γίνει η δουλεία. Αυτό δεν θέλουμε; Το θέλουμε ή δεν το θέλουμε; Ας απαντήσει ξεκάθαρα το ΚΚΕ και η Ανταρσύα και ας σταματήσουν να παίζουν με τη λογική και με την υπομονή των ανθρώπων. Μήπως διαφωνούν με τη σειρά που θα γίνουν τα πράγματα; Ή τελικά τρέμουν να σκεφτούν ότι μπορεί και όλα αυτά να γίνουν πράξη; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά τολμάει, έστω και με τις αυταπάτες του για την ΕΕ και τον καπιταλισμό να προχωρήσει, ενώ αυτοί, προτιμούν να κράζουν από τα κεραμίδια, αρνούμενοι να αναλάβουν έστω και την ύστατη στιγμή την ευθύνη των συνεπειών της πολιτικής τους. Για να πετάξουν ξανά το μπαλάκι στους «χώρους δουλειάς, τις γειτονιές,» και φυσικά στο «λαό να πάρει τις τύχες στα χέρια του». Μέχρι τότε βέβαια ο λαός εξαντλημένος από την ανεργία, τα χαράτσια και τη λιτότητα θα ψάχνει όχι για την επόμενη γενική απεργία αλλά για εισιτήριο για την Αυστραλία, αφού θα έχει πειστεί ότι δεν γίνεται τίποτα με όλα αυτά. Ότι ακριβώς έγινε μετά την ήττα του εμφυλίου και παρά τις εκκλήσεις του ΚΚΕ για «όπλα παρά πόδα» και γενική «επαγρύπνηση». Οι ευκαιρίες έρχονται και μετά φεύγουν. Όπως είπε και ένας επαναστάτης: Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Αλλα τι να πει κανείς. Είναι δυνατόν να καταλάβουν οι κούτβηδες από τέτοια λόγια;
ΠΗΓΗ: http://aristeri-diexodos.blogspot.gr/2012/06/blog-post_4902.html
