Για τον αστικό αθεϊσμό των "προοδευτικών" ελίτ

 

  Του φιλαλήθη/philalethe00

 

Υπέπεσαν στην αντίληψίν μας κάποια άρθρα ενός περιοδικού που πρόσκειται σε τινά συνιστώσα του “Συνασπισμού”Ριζ.Α. ονόματι “Πολίτης”(ενδεικτικόν, ότι το εξώφυλλον εξεικονίζει την Γαλλική Επανάσταση -που ο π. Ι. Ρωμανίδης εθεώρει αντιφράγκικη -άλλο θέμα τούτο, βέβαια). Τα εν λόγω άρθρα μέσα στην εγνωσμένη σύγχυσιν νοός ή, μάλλον, θεολογικότερα, σύγχυσιν διανοίας, που διακατέχει -ομού μετά της παχυλής απαιδευσίας- αρκετούς εγχωρίους “προοδευτικούς”(αστικώς εννοούμενο) κατορθώνουν να θραύουν κάθε μετρητή ανοησίας, αθεϊστικού φανατισμού(φονταμενταλισμού, όπως έχει αποδείξη και ο Alister McGrath για τον λατρευόμενο στο Ελληνόφωνο Φωταδιστάν Richard  Dawkins) και “θράσους της άγνοιας”. Δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με τις προκείμενες απίθανες φαιδρότητες. 

Όλα, όμως,, αυτά εν συνδυασμώ με τις επικείμενες εκλογές της 4ης 10ου-και τα σχετικά εκλογικά διλήμματα- μας δίδουν μίαν εξαίρετο αφορμή, για να αναφερθούμε στο θέμα του επιδημικού όψιμου ελλαδικού αστικού αθεϊσμού, όπου ο γράφων θα προσπαθήση -με επίγνωση ανεπάρκειας- να καταθέση λίγα στιγμιότυπα από την μελέτη του που έχει προηγηθή επί παρεμφερών ζητημάτων και που τον ήγαγον σε μία σχετική σαφήνεια απόψεων.

Καπιταλισμός και μαρξισμός: δύο όψεις του ιδίου νομίσματος;

Αν διαβασετε το περίφημο βιβλίο του Gustave Le Bon “η ψυχολογία των όχλων” που λογίζεται ως ιδιαίτερα σημαντικό για την κοινωνική ψυχολογία, θα δήτε, ότι ο σκοπός του βιβλίου είναι – βάσει του συγγραφέα – να τροχοπεδήση (φρενάρει) την σαρωτική δύναμη που οι όχλοι μέσα στα διάφορα εργατικά κινήματα αρχίζουν να αποκτούν. Ο συγγραφέας βλέπει τον σοσιαλισμό εκείνης της εποχής, τουλάχιστον ένα μέρος του, ως μία ακόμη δημαγωγική ιδεολογία που αποδεικνύει τους νόμους που τους διέπουν, την ευκολία χειραγώγησής τους (=των όχλων), κτλ. Ο συγγραφέας δεν υποστηρίζει καμμία από τις ιδεολογίες που έχει γνωρίση: ούτε τις (δυτικές) θρησκευτικές ούτε τις δημοκρατικές-πατριωτικές της περιόδου της ανόδου της αστικής τάξης ούτε τις “σοσιαλιστικές”. Όμως, βλέπει, ότι η καταστροφική δύναμη των όχλων που έρχεται οφείλεται πού; Μήπως σε κάποια καινοτομική ιδεολογία και φιλοσοφία;  Αντιθέτως: παρατηρεί, θυμίζοντάς μας βέβαια τον Hobbes εδώ, ότι αφού τα αφεντικά γκρέμισαν τις παραδοσιακές ιδέες με τόση επιπολαιότητα, δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρατή τους χειμαρρώδεις όχλους, το “προλεταριάτο”, αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι – ώστε να καταστρέψουν τα “πάντα”. Κάποιος άλλος θα έλεγε ειδικότερα, ότι ο Μαρξ δεν υπήρξε επαναστάτης του πνεύματος.

Απαρχές του σύγχρονου αθεϊσμού

Είναι χαρακτηριστικό, ότι ποτέ δεν αναπτύχθηκε αξιοσημείωτος αθεϊσμός στην καθ’ημάς Ανατολή. Ο ίδιος ο Βολταίρος, για να αναφερθούμε στην μορφή του “διαφωτισμού” που υπήρξε – δικαολογημένα – “αντιθρησκευτική” θεωρούσε τον αθεϊσμό τόσο βδελυκτό όσο τον ρωμαιοκατολικισμό, βάσει σχετικού λήμματος που συνέγραψε. Σε αυτό θα είχε την συμπαράσταση όλων ημών -ενδεικτική είναι η στάση του Απόστολου Μακράκη, αυτού του Χριστοκράτη λαϊκού ιεροκήρυκα με αναρχικές τάσεις που είχε από τις μεγαλύτερες απηχήσεις στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα. Αυτός καταφάσκει την Γαλλική Επανάσταση ως το 1793 και βέβαια το γκρέμισμα της κληρικοκρατίας και της Παπικής τυραννίας. Επίσης, μορφές όπως ο εγκυκλοπαιδιστής Ντ’Αλλαμπέρ (π.χ. στα “Στοιχεία φιλοσοφίας”) Ρουσσώ. Όμως, υπάρχουν και μορφές -του αστικού διαφωτισμού- όπως ο εισηγητής ενός μηχανιστικού υλισμού La Mettrie ο αθεϊστής-υλιστής-υπέρμαχος της φυσικής θρησκείας d‘ Holbach, ο Diderot (Ντιντερώ), o – “γεροβρουκόλακας”, όπως θα έλεγε και ο Κόντογλου, μάλλον δικαίως – Sigmund Freud, ο Μαρκήσιος De Sade κ.α. που ανέπτυξαν ένα αθεϊσμό ιδιαίτερα “θερμό”, ασχέτως αν πρέπει να θεωρηθή το ρεύμα αυτό ως εν πολλοίς αντίδραση σε ό,τι εθεωρείτο κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες  (πρβλ. φεουδαρχία και “δικαίωσή” της από τον Ακινάτη και τον Ανσέλμο) της κατίσχυσης των συγκεκριμένων αιρετικών (”χριστιανικών”) ιδεών. Σε αυτούς δεν πρέπει να λησμονήσουμε να προσθέσουμε τον Λουδοβίκο Φόυερμπαχ. Και την ρήση του Ένγκελς, ότι “μόλις κυκλοφόρησε η “Ουσία του Χριστιανισμού”, όλοι γίναμε φοϋερμπαχιανοί”. Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε προσφάτως σε επανέκδοση εν Ελλάδι. Ομολογώ δε, ότι οι ιδέες του είναι τόσο εκτός πραγματικότητας και κρίνουν ένα τόσο απόλυτα – όχι παραμορφωμένο, αλλά – διαφορετικό “Χριστιανισμό”, ένα μόρφωμα αγνώριστο, τουλάχιστον για την Ορθόδοξη Θεολογία, που μόνο για λόγους διασκέδασης θα μπορούσε κάποιος να ασχοληθή με την αναίρεση των ιδεών του. έχουν μία συγκρατημένη στάση ή – οπωσδήποτε και κατ’ εξοχήν – ο

Ο σύγχρονος εν Ελλάδι αθεϊσμός

Οι σύγχρονες “ελίτ” ενός μέρους της εγχώριας Αριστεράς, που βέβαια ουδεμία σχέση έχουν με κάποιους παληότερους που όντως ήσαν περισσότερο λόγιοι, έστω μονομερώς, όντως εμπνέονται από αυτούς τους παληούς θεωρητικούς – και είναι απλό να το δείξουμε. Είναι όντως διασκεδαστικό για τους φιλοσκώμμονες δε, όταν μιλούν για Μεσαίωνα. Το κάνουν οι δυστυχείς για την Θεολογία όπως ο Καρλ Μαρξ για την οικονομική ανάλυση: μεταφέρουν το υπόδειγμα μίας άλλης χώρας – της Αγγλίας ή, εδώ, της Γαλλίας – αλλαχού ή πανταχού.   Και έτσι βγαίνουν από τον κόπο της γνώσης της πνευματικής παράδοσης του τόπου τους – που όντως την γνωρίζουν τόσο όσο εμείς από διοίκηση υποβρυχίου.  Αυτές τις μελέτες τις εκπόνησαν άνθρωποι εκλεκτοί όπως ο Κωστής Μοσκώφ, ας πούμε, και άλλοι ολιγώτερο γνωστοί. Ο εν λόγω διανοητής αξιοποίησε την ρήση και την προτροπή του Λένιν της μελέτης της εγχώριας παράδοσης, ώστε να υπερβαθούν και ξεπεραστούν οι (ιδιαίτερες) “δυσπλασίες της ιστορίας”. Αυτό απαντούσε και στον άλλο αξιόλογό μας μαρξιστή θεωρητικό, τον φυσικό Ευτύχη Μπιτσάκη και κατήγγελε τον μικροαστικό θετικισμό  – και ρασιοναλισμό (”ορθολογισμό”).

Ποιοι επεσήμαναν την αστική καταγωγή του “προοδευτικού” κττ. αθεϊσμού

Μία ογκώδης πλειάδα σημαντικότατων θεωρητικών, δειγματοληπτούμε:

1) Κατ’ αρχάς, ο Κορνήλιος Καστοριάδης – που ανακάλυψα τελευταία: εντυπωσιακό, ότι έβρισκε τον μαρξισμό ακόμη ως την τελευταία μεταμόρφωση του μύθου της αστικής εποχής, ως μία “κοσμική ρασιοναλιστική θρησκεία”, ενώ έβρισκε την (δυτική) θρησκευτική νοοτροπία να έχη νέο της όχημα την “ορθολογικότητα” και την “επιστήμη”.

2) Ο δικός μας Νικόλαος Ψαρουδάκης – τυπικά, σε όλα τα έργα του μιλούσε για τον διπρόσωπο υλισμό

3) ο σημαντικός συγγραφέας O. Spann

4) ο μεγάλος Νικολάι Μπερντιάγεφ ήδη από τα 1918-και άλλοι, προγενέστεροι, Ρώσσοι φιλόσοφοι του 19ου αιώνα

5) ο – πρώην μαρξιστής – Σέργιος Μπουλγκάκωφ, που είδε την τεράστια επιρροή – και την μηδαμινή του Hegel – του αστού αθεϊστή θεωρητικού και φιλοσόφου Λ. Φόυερμπαχ στο μεταβατικό έργο του “Ο Καρλ Μαρξ ως θρησκευτικός τύπος”.

5) ο ηγήτορας του  εγχώριου δυτικού “εθνικισμού” Στ. Στεφανόπουλος

6) Ο Le Bon, όπως ήδη αναφέραμε

7) Οι περισσότεροι μαρξιστές θεωρητικοί. Και ο Λένιν ακόμη κατήγγελε όσους aufklarers είχαν μολυνθή από το πνεύμα της ριζοσπαστικής μπουρζουαζίας και ήθελαν να νικήσουν την “θρησκεία” δια της επιστήμης, ενώ (και) αυτό έπρεπε να γίνη (περισσότερο) ζήτημα ενός επαναστατικού ταξικού αγώνα. Παρ’όλ’αυτά, στην ΕΣΣΔ εκδόθηκαν όλα τα έργα της αστικής αθεϊστικής γραμματείας. Συγγραφείς υμνητές του καθεστώτος όπως ο Γιαροσλάφσκι οπωσδήποτε … επωφελήθηκαν από όλα αυτά. Η έκδοση αυτή ήταν, όλως τυχαίως, και επιθυμία του Λένιν.

8) Σοβιετικοί καθεστωτικοί καθηγητές, όπως οι περίφημοι συγγραφείς του φιλοσοφικού λεξικού Ρόζενταλ-Γιουντίν. Εκεί δέχονται τον διαλεκτικό υλισμό ως αποτέλεσμα ανθολόγησης και κάποιας περαιτέρω επεξεργασίας του αστικού υλισμού(που προϋποθέτει και τον αθεϊσμό) που κατείχαν οι Μαρξ και Ένγκελς.

9) Ο ίδιος ο Καρλ Μαρξ, όπως παρατίθεται από τον Άγγλο μαρξιστή Μπεν Φάιν προβαίνει σε μία εξαιρετική αποκάλυψη. Λέει, ότι τις ιδέες του όλες, και συγκεκριμένα τον υλισμό και τον οικονομικό υλισμό, τα είχαν διατυπώση αστοί θεωρητικοί πριν από αυτόν. Αυτός δεν πρόσθεσε τίποτα νέο παρά την ιστορική αναγκαιότητα και αποστολή του προλεταριάτου να καταστή ο “απελευθερωτής της ανθρωπότητας”. Αυτό που θα λέγαμε “προλεταριακό μεσσιανισμό”, δηλαδή. Επίσης, ο πατέρας του και ο “πεθερός” του ήσαν άνθρωποι φιλελεύθεροι. Ο πρώτος, μάλιστα, γνώριζε απ’ έξω φιλοσόφους του αστικού Διαφωτισμού, όπως ο Ρουσσώ και ο Βολταίρος – αν δεν απατώμεθα: η παράθεσή από τον Ben Fine στο “Τι είναι το κεφάλαιο του Μαρξ;”.

10) Ο Βασίλης Ραφαηλίδης στο τελευταίο του έργο που είναι επανέκδοση της “μεγάλης περιπέτειας του μαρξισμού”. Εκεί αναφέρει, ότι οι μεγαλύτεροι και πλέον αποτελεσματικοί εχθροί του Θεού δεν είχαν τίποτε να κάνουν ούτε με τον σοσιαλισμό ούτε με την επανάσταση. Και ποιοι ήσαν; Οι Νίτσε, Φόυερμπαχ, Σπένγκλερ. Είπαμε ήδη, ότι ο Φόυερμπαχ, που είναι και ο προγενέστερος όλων, είναι φορέας του αστικού Διαφωτισμού.

Κατά συνέπεια; Έχουμε κάθε δικαίωμα να αποκαλούμε τους δυτικότροπους αθεϊστές “προοδευτικούς” και όλους τους ομοίους με αυτούς φορείς ενός αστικού πνεύματος, του πνεύματος των “αφεντικών”, που επιθυμούσαν το γκρέμισμα των πάντων, ώστε να κατισχύση το χυδαίο ωφελιμιστικό πνεύμα, που συντελούσε στην αποδοχή των κατά συρροήν αρπαγών τους. Όλα τα κληρονόμησαν από αυτούς.

Αυτών των αφεντικών που, όπως θα έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς σε όσους κατηγορούσαν την Εκκλησία για προδοσία του κοινοκτημονικού-κομμουνιστικού της συστήματος, αυτός απαντούσε, ότι κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο, και πως ο κανόνας είναι, ότι οι καπιταλιστές δεν έχουν περάση ποτέ από την Ευχαριστιακή Σύναξη και τα Άχραντα Μυστήρια (Κοινωνία)…

Περαστικά σε όλους, λοιπόν…